เธอยอมแพ้

เรนิศตะลึงไปครู่ใหญ่ แม้จะแปลกใจที่อักษะพาผู้หญิงคนนี้มาด้วย แต่สิ่งที่ทำให้เธอตกใจยิ่งกว่าคือหน้าท้องที่เคยแบนราบของอีกฝ่ายกลับนูนออกมาราวกับว่ากำลังตั้งครรภ์ ใบหน้าของรันดาอิ่มเอิบ ต่างจากเรนิศเป็นอย่างมาก ทั้งสองคนราวกับแม่เหล็กคนละขั้ว

“เธอท้องเหรอ” เรนิศพึมพำ

“เรนิศ” รันดาเดินยิ้มเข้ามาหา โดยมีอักษะเดินตามมาติดๆ “ไม่ได้เจอกันนานเลย อยู่ที่นี่สบายดีใช่ไหม”

เรนิศไม่ได้ตอบอะไร มัวแต่ตะลึงกับภาพตรงหน้า

‘รันดาท้องกับใคร? อย่าบอกนะว่าท้องกับสามีของฉัน… พี่อักษะเป็นพ่อของเด็กงั้นเหรอ’

หญิงสาวไม่อยากจะเชื่อกับภาพตรงหน้า ความหวังตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาพังทลายลง และคงไม่มีทางได้กลับไปเยี่ยมหลุมศพของลุงตามที่หวัง

“รันดา นังผู้หญิงสารเลว แกแย่งทุกอย่างไปจากฉัน!”

เรนิศพุ่งตัวเข้าไปจะทำร้ายรันดาทันที ผู้หญิงคนนี้แย่งทุกอย่างไปจากเธอ ไม่ว่าจะเป็นอนาคต ครอบครัว หรือแม้กระทั่งสามีอย่างอักษะ ทุกอย่างที่เคยเป็นของเรนิศไม่มีอีกแล้ว

“เรนิศ หยุดเดี๋ยวนี้!” อักษะตะคอก ห้ามปรามภรรยาไม่ให้มาทำร้ายรันดา

“ไม่หยุด! เรนิศจะกระชากหน้ากากของมันออกมา! มันแย่งทุกอย่างของเรนิศไป มันแย่งพี่อักษะไปจากเรนิศ!” หญิงสาวไม่ยอมแพ้ แม้จะมีเหล่าคนใช้เข้ามาห้าม แต่ความโกรธแค้นนั้นหนักหนาเสียยิ่งกว่าอะไร ไม่ว่าใครขวางเธอก็ไม่สนใจ ตั้งใจจะพุ่งเข้าไปเล่นงานนังแพศยาเท่านั้น

“พอได้แล้ว! รันดาไม่ได้ทำอะไรผิด เลิกบ้าสักที!”

“ไม่ได้ทำอะไรผิดงั้นเหรอ แล้วเด็กที่อยู่ในท้องมันเป็นใคร!”

เธอเหมือนกับคนขาดสติ และในที่สุดเรนิศก็มาถึงตัวของรันดา เธอจ้องมองท้องกลมโตด้วยความอาฆาตแค้น

“อักษะคะ…ช่วยฉันด้วย” แม่ลูกอ่อนร้องเสียงหลงด้วยความน่าสงสาร ขณะที่หลบหลังชายร่างกำยำอย่างเขาอยู่

“พี่อักษะหลีกไป!”

“เรนิศ ที่ฉันมาวันนี้ก็เพราะคิดว่าเธออาการดีขึ้นแล้วซะอีก เลิกบ้าแล้วกลับเข้าไปในบ้านเดี๋ยวนี้” อักษะออกคำสั่ง

“ฉันเป็นบ้าก็เพราะใครกันล่ะ ถ้าไม่ใช่พี่! ฉันต่างหากที่ต้องเป็นคนออกคำสั่ง เพราะคนที่ถูกหักหลังคือฉัน!” เรนิศตะคอกกลับไป เขาทรยศเธอ เอาแต่ปกป้องผู้หญิงคนนี้ไม่หยุด ถึงขั้นที่มีลูกด้วยกัน ขณะที่เธอเป็นภรรยาตามกฎหมายก็ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะนอนร่วมเตียงเดียวกัน “พี่ทำผิดกับฉัน เป็นพี่กับนังแพศยาคนนี้ต่างหากที่ต้องชดใช้!”

เรนิศไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว เธอพุ่งตัวเข้ามาทำร้ายรันดา หมายจะทำให้อีกฝ่ายถึงฆาต แต่อีกฝ่ายกลับวิ่งหนีไปอีกทางหนึ่ง ขณะที่อักษะคว้าร่างของภรรยาได้ทันเวลาพอดี

นี่เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่เธอถูกสามีกอดเอาไว้ ภายใต้อ้อมกอดนั้นไม่ได้อบอุ่นอย่างที่คิด มันเต็มไปด้วยความอึดอัดและทุกข์ทรมานถึงขีดสุด

“มันต้องตาย นังแพศยาคนนี้ต้องตาย!”

เรนิศกระทุ้งศอกเข้าลำตัวเขา และสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของอักษะได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะผลักเขาจนล้มลง ทำให้เธอได้เห็นบางอย่างที่น่าตกใจ

ขาเทียม? ทำไมคนแข็งแรงแบบเขาถึงใส่เขาเทียม แม้จะแปลกใจแต่ก็ไม่มีเวลาให้คิด รีบพุ่งตัวเข้าไปหารันดาทันที

ในตอนนี้อีกฝ่ายยืนอยู่ที่ปลายดาดฟ้า มองมาที่เธอด้วยสีหน้าหวาดกลัว นี่คงจะเป็นครั้งแรกที่เรนิศมองเห็นหน้าของรันดาแล้วมีความสุข

“หยุดเดี๋ยวนี้นะเรนิศ เธอบ้าไปแล้ว!”

“แกตาย!”

เรนิศตั้งใจจะผลักอีกฝ่ายลงไป ถึงต่อให้เธอจะตกลงไปด้วยก็ตาม ทว่าในจังหวะที่จะร่วงหล่นลงไป กลับมีข้อมือหนายื่นมือเข้ามาคว้าเอาไว้ แต่มันกลับไม่ใช่เธอ…คนที่ถูกดึงกลับไปเป็นรันดาต่างหาก

ขณะที่กำลังร่วงหล่นลงสู่พื้น เรนิศมองเห็นว่าอักษะดึงรันดาเข้าไปกอดไว้ในอ้อมแขน ใบหน้าอิ่มเอิบของผู้หญิงคนนั้นกำลังยกยิ้มอย่างผู้ชนะ พร้อมกับสีหน้าตกตะลึงของอักษะ

ทำไมเขาถึงทำสีหน้าแบบนั้นล่ะ เป็นเขาไม่ใช่เหรอที่เลือกความตายให้กับเธอ

“เรนิศ!” เสียงตะโกนของเขาดังก้องไปทั่ว เหมือนกับเสียงกรีดร้องของเธอยามที่รู้ว่าคุณลุงตายจากไป

เพียงเสี้ยววิร่างกายผอมแห้งก็ร่วงหล่นลงมากระแทกพื้น เหล่าคนรับใช้ต่างกรีดร้องด้วยความตกใจกลัว ร่างกายเธอกระตุกเกร็งอีกเพียงไม่กี่ครั้ง เลือดมากมายหลั่งไหลออกมา ย้อมชุดเดรสให้กลายสีแดงฉาน

เรนิศไม่รับรู้แล้วว่าทั้งสองคนนั้นทำอะไรต่อ พวกเขาอยู่สูงเกินกว่าที่เธอจะมองเห็น หรือคงเป็นเพราะร่างกายที่กำลังจะหยุดทำงาน

ภาพความทรงจำมากมายย้อนเข้ามาให้เห็น อยากจะถามไถ่เหลือเกินว่าเกิดอะไรขึ้นกับขาข้างนั้น แต่รู้ดีว่าคงไม่มีโอกาส

พอแล้ว เธอขอยอมแพ้

หยาดน้ำตาไหลรินออกมาจากหางตา ความรักของเขาเธอไม่ต้องการอีกต่อไปแล้ว หากเขาเจ็บปวดจากการที่มีเธออยู่ เธอเองก็คงเจ็บปวดจากการที่ต้องเห็นเขาเย็นชาแบบนี้ ทั้งสองคนต่างทุกข์ทรมานมาหลายปี ในอดีตอยากจะถามเขาหลายครั้งว่าทำไมชีวิตคู่ของทั้งสองถึงเป็นแบบนี้ ทว่าตอนนี้เธอไม่อยากรู้คำตอบอีกต่อไปแล้ว

สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด ความดี ความชั่วที่เคยได้ทำมา เรนิศขออโหสิกรรม ไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับพวกเขาอีกต่อไป หากมีโอกาสอีกครั้งจะขอหนีไปให้ไกลแสนไกล ไกลจากคนใจร้ายอย่างเขา