ตอนที่ 2 เท้าเปล่า

เสียงพูดคุยของรุ่นเดอะรุ่นใหญ่ดังแว่วมาไกล ๆ หนุ่มผู้ก่อเรื่องค่อย ๆ พาร่างที่เปียกโซก โผล่แต่ครึ่งหน้าส่วนบนออกมาจากหลังต้นไม้ประดับที่จัดสวนไว้เป็นมุมเล็กเพื่อพรางสายตาผู้คน ด้วยบริเวณนี้คือจุดซ่อนระบบท่อประปา เขากำลังแอบดูแก๊งพ่อกับลุง

ร่างบางส่งแววตาโมโหมายังเด็กหนุ่มที่เธอไม่รู้จักมาก่อน รู้แต่ว่ามันคือหนึ่งในแก๊งไอ้ตั๊กแตนตำข้าวที่เต้นเพลงรถแห่ แถมไอ้คนนี้นี่แหละที่ลุกไปเปลี่ยนเพลง

เธอเห็นแค่หน้าอกกว้าง กับท้ายทอยของเขา เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงผ้าเนื้อดีเข้ารูปรัดหุ่นแนบเนื้อ เปียกน้ำ หยดติ๋ง ๆ ไหลมาถึงรองเท้าของเธอ แต่ไอ้มือหนาที่ไวกว่าปลาหมึก กำลังจับต้นแขนสองข้างของเธอไว้ ความเย็นจากอุณหภูมิที่ต่างกันส่งผ่านมาแต่กลับทำให้เธอรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว

“นี่” จูลเอ่ยขึ้น

คนที่แอบโผล่หัวไปดูลาดเลา จึงหันกลับมา ใช่เลย…ไอ้เด็กคนนี้นี่เอง หืม…แต่หน้าตา ผิวพรรณ และหุ่นตอนนี้…พอเห็นใกล้ ๆ ก็ไม่เลวนะ ขอบคุณน้ำในสระนั่น

“สวยจังเลยนะ” เขาชม ส่งแววตากะลิ้มกะเหลี่ยมาหา

“รองเท้าล่ะ” เพราะติดนิสัยมองคนเรื่องเสื้อผ้าหน้าผม เลยสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ใส่รองเท้า

“ข้างหนึ่งอยู่ในสระ อีกข้างน่าจะบนหลอดไฟ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

“คอแห้งมั้ย” แทนที่จะด่าเพราะเอาตัวเปียก ๆ มาแตะเธอ แต่ปากกลับเอ่ยถาม พลางชูขวดเหล้าให้

“ก็ดี…” ยังไม่ทันพูดจบ เสียงธิคุณ ชินกร และเมฆา ดังใกล้เข้ามา ณคุนจับตัวหญิงสาวให้หลบเข้ามุมมาลึกมากขึ้น

เสียงพูดคุยกันว่าอย่างไรแทบไม่ได้ฟัง เมื่อณคุนเปิดขวดเหล้าแล้วกรอกเข้าปากตัวเอง เพียงเห็นหยดน้ำจากสีสะอาดเปลี่ยนเป็นสีอำพันที่ไหลเลอะออกจากมุมปาก จูลก็รู้สึกคอแห้งขึ้นมาบ้างเหมือนกัน

สองคนสบสายตากัน ชายหนุ่มเหมือนเข้าใจว่าอีกฝ่ายอยากได้อะไร ใบหน้าที่ชุ่มฉ่ำเปียกจากหัวจรดเท้าค่อย โน้มกายลงมา

แต่เสียงของพ่อกับลุงเหมือนอยู่ใกล้ เขาจึงหยุดลง เพื่อหันไปดู

“ไปต่อกันเถอะ ปล่อยสาว ๆ ไว้ที่นี่แหละ” ชินกรส่งเสียงบอก ขณะขึ้นรถเก๋งคันใหญ่ ธิคุณกับเมฆาก็ตามเข้าไป

ด้านณคุน เมื่อเห็นว่าสามคนนั้นไปแล้ว เขาจึงหันมาหา

“สงสัยฉันจะเมานะ โดนนายจับหมุนไปหมุนมา เวียนหัวไปหมดแล้ว” จูลพูดขำ ๆ เพื่อกลบเกลื่อนอารมณ์เธอที่เริ่มหมุนลอยไปยิ่งกว่าเมาเหล้า ผู้ชายคนนี้มีอะไรบางอย่างที่กระตุ้นเร้าให้เธออยากเข้าไปใกล้...และสัมผัสตัว

“เมาเหรอ” เขาถาม

“นิดหน่อย”

จูลเขยิบตัวจะออกห่างจากร่างสูง แล้วสายตาก็หันไปเห็นเพื่อนร่วมงานที่บริษัท หญิงสาวสะบัดแขนเด็กที่ตัวเปียกให้หลุด รีบก้าวขาออกจากที่กำบังที่แยกพวกเธอไว้กับคนอื่น

“!!!” คนถูกผลักออก แม้เบา ๆ แต่หัวใจสะท้านเลยทีเดียว ณคุนก้มมองมือตัวเอง

.

.

.

“อ๊ะ!” เพชรตกใจที่จู่ ๆ ผู้จัดการก็โผล่ออกมา

“กำลังจะกลับบ้าน?” เธอถาม ด้วยใบหน้าราวกับเป็นราชินี

“อ่าครับ”

“ไปสิ ฉันไปส่ง”

“ผมนึกว่าผู้จัดการกลับไปแล้ว” เพชรยังก้มหน้าพูด มือเริ่มไม่อยู่สุข ก่อนจะหันไปอีกทางที่เป็นลานจอดรถ

ณคุนที่ยังตกใจค้างอยู่กับการโดนสะบัดมือครั้งแรกในชีวิต ยืนหน้าเสียอยู่ในคอกไม้กั้นที่แยกเขากับโลกที่สองคนนั้นยืนคุยกันอยู่ แต่เมื่อเห็นท่าทีเหมือนจะมีเรื่องราวน่าสนใจ คนตัวโตจึงก้าวขาออกมาจากมุมเดียวกัน เพชรหันไปมองทันที

“คุณเพชรพูดแบบนั้นและเพิ่งออกมาตอนนี้ เพราะตั้งใจให้ฉันกลับไปก่อนสินะ” จูลถาม และเพิ่งเห็นแววตาคนที่เธอคุยด้วยว่าเหมือนมองคนอื่น จึงหันไปดูบ้าง

“เอ่อ…” เพชรเผลอสบตาคุณผู้จัดการไป

“ผมกลับก่อนนะครับ ไม่ต้องไปส่งผมหรอก เชิญผู้จัดการตามสบายเลยครับ”

หนุ่มแผนกการตลาด จากบริษัทตริมาเบฟ รีบพุ่งตัวไปไกลจากสองคนนี้

“Stop!” จูลส่งเสียงดังด้วยอำนาจของเธอ

“ถ้าถึงขนาดหลบหน้ากันแบบนี้ จะไม่พูดก็ไม่ได้นะ คุณเพชรอย่า worry ค่ะ ฉันแค่ลองเอ่ยถามดู เผื่อว่าเราจะพอเข้ากันได้

อย่าคิดว่าฉันจะอยากจับกิน เพราะ…ฉันมีคนที่อยากกินอยู่แล้ว น้องมานี่ซิ”

เพื่อนเจ้าสาวในชุดคล้องคอรัดรูปผ้าเนื้อมันสีดำแต่มีผ้าสีชมพูเส้นใหญ่ผูกเป็นรูปโบคาดที่สะโพก เข้าคู่กับรองเท้าสีเดียวกัน ยืนพอยต์เท้าแต่มั่นคง

และคนที่ถูกเรียกทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่าตามนิ้วเรียวที่กระดิกให้เดินไปหา ชายหนุ่มแตะมือลงที่เอวบางสะโพกผายอย่างรู้งาน และแม้เธอจะสวมส้นสูง 5 นิ้ว แต่ก็ยังสูงอยู่เลยหัวไหล่เขามานิดหน่อย จูลหันมายิ้มให้กับณคุนที่เดินมาอยู่ในช่วงจังหวะเวลาพอดี

“กลับดี ๆ นะคุณเพชร ส่วนเธอตามฉันมา”

คนตัวเล็กเดินขาสับนำทางไปลานจอดรถ

“โอ๊ะ!” คนที่มึนนิดเมาหน่อย เซเกือบล้มลงจากส้นสูง แต่…ไม่ได้ ต้องเชิดไว้ จีบไม่ติด แค่นี้ไม่ตาย…ฉันคือคนเฟี้ยซ ๆ

ณคุนมองเพชรด้วยสีหน้าเหนือกว่า แล้วเดินชนเสียเพชรถอยไปกระแทกผนังอิฐตกแต่งทางเดิน นอกจากเจ็บตัวแล้ว ยังทำหน้าอกเขาเปียกน้ำไปด้วย

ร่างสูง 185 ตัวเปียกโซก และเดินเท้าเปล่าตามผู้หญิงที่เขาเล็งตั้งแต่เจอครั้งแรกไป แววตาและรอยยิ้มมีความสุข…อยู่เฉย ๆ โชคก็มาหาเหรอเนี่ย

----

ที่ด้านในงานรื่นเริง คุณเจ้าขา อาทิตย์พาณิช กำลังเคลียร์กับโรงแรมในเบื้องต้น เพื่อรับทราบแพลนการคิดค่าใช้จ่ายคร่าว ๆ ของงานมงคลสมรสที่ฝั่งอาทิตย์พาณิชขอรับผิดชอบเอง

คุณแม่ของเจ้าบ่าวเห็นยอดค่าแชนเดอเลียร์จึงเลิกคิ้ว สูดอากาศเข้าปอดนิดหนึ่ง ส่งสายตาไปรอบงาน ๆ

ไม่เหลือแขกเหรื่อ

ไม่เหลือผู้ชายของบ้านอาทิตย์พาณิชสักคน

มีแต่…น้องเทียร์ เจ้าสาวตัวเล็กที่ยังกระโดดกระเด้งอยู่หน้าลำโพง โดยมีเจ้าบ่าวพยายามล้อมหน้าล้อมหลังจะรวบตัวไป

“อันนี้คือ…” คุณแม่เอ่ยถาม

“เอ่อ คุณณคุน…ตีลังกาลงสระ แล้วรองเท้าหลุดค่ะ ปลิวไปโดนไฟ ส่วนค่าทำความสะอาดสระ…บรรทัดนี้ค่ะ”

“โอย…อยากจะบ้าตาย พี่เมฆาล่ะ”

“คุณเมฆาไปกับคุณธิคุณ แล้วก็ไดเรกเตอร์ชินแล้วค่ะ”

“ให้มันได้แบบนี้สิ คุณฟาง ฉันล่ะอยากเปลี่ยนลูกมากเลยค่ะ” เธอพูดเบา ๆ กับผู้จัดการโรงแรมที่ยืนหน้าแห้ง พร้อมเอกสารเยอะแยะมากมาย

เจ้าขา เป็นผู้บริหารโรงแรมเช่นกัน แม้จะไม่ใช่ที่นี่ก็ตาม เธอจึงเข้าใจคนอาชีพเดียวกัน และรับรู้ถึงความอึดอัดใจที่พนักงานคนหนึ่งต้องมายืนแจงค่าใช้จ่ายเรียกเก็บในวันดี ๆ แล้วเจ้าภาพดันมาเจอยอดแปลก ๆ อีก

ผ่านไปอีกพักใหญ่ เจ้าขาที่อยู่จัดการทุกอย่างเรียบร้อย ก้าวขาขึ้นรถตู้ครอบครัวด้วยความเหนื่อยล้า

“ออกรถเลย เด็ก ๆ ไปหมดแล้ว”

“ครับ”

หัวอกแม่กำลังคิดเล่น ๆ แต่เริ่มอยากทำจริง…เปลี่ยนลูกไม่ได้ เปลี่ยนชื่อให้ก่อนแล้วกัน โดนทักมาบ่อยเหมือนกัน ด้วยความอยากให้ ณคุน มีเอกลักษณ์ไม่เหมือนใคร จึงเลือกเขียนแตกต่าง แต่ตอนนี้ลูกชายเริ่มต่างจากชาวบ้านชาวช่องมากเกินไปหน่อย...สงสัยต้องพึ่งพาไสยศาสตร์ การตั้งชื่อศาสตร์ เลขศาสตร์ และอีกหลายอย่างที่ป้าศรี หัวหน้าแม่ครัวที่บ้านเคยแนะนำให้

“ณคุณ...ณคุณ...ณคุน...เจ้าตัวดี” แม่หัวเราะเบา ๆ พลางพิมพ์แช็ตไปหากรุปครอบครัว เพื่อบอกเรื่องนี้

ถึงไม่อยากเชื่ออะไรมากมาย แต่ตอนนี้ขออะไรก็ได้มาทำให้เธอสบายใจหน่อยเถอะ

ธิทัต ลูกชายคนโต เป็นที่พึ่งได้เสมอ ถึงบรรดาพ่อ ๆ จะชอบบ่นว่าลูกชายไม่เก่งเท่าพวกเขา แต่สำหรับเจ้าขาแล้ว ไม่มีใครดูแลทุกคนในครอบครัวได้ดีเท่าธิทัต แม้จะทำงานร้านเหล้า อยู่แต่กับนักเลงคุมร้าน ในความเด็ดขาด แต่กลับเป็นคนใส่ใจทั้งลูกน้องและครอบครัวกว่าใคร ๆ

แม่นั้น ไม่ได้อยากเปรียบเทียบแต่ณคุน เจ้าลูกคนเล็ก เติบโตมาพร้อม ๆ กับเจ้าแฝด ไต้ฝุ่น ใต้หล้า คล้ายการเลี้ยงดูที่ผ่านประสบการณ์จากการเลี้ยงธิทัตมาแล้วจะยังไม่เพียงพอ เพราะเจ้าคนเล็กดีกรีความซ่านั้นพุ่งทะลุปรอท แถมมี 2 ลุงคอยให้ท้าย อยากส่งไปอยู่เมืองนอก หวังให้ไปเรียนรู้ในโลกกว้าง แต่ก็กังวลเกินกว่าจะปล่อยไป สุดท้ายให้อยู่บ้านด้วยกัน แต่ก็เละเทะอยู่ดี

CHAT

JOAKHA : ณคุณ กลับบ้านยัง

แม่ส่งข้อความไปทดสอบดูว่าลูกสังเกตมั้ย ว่าแม่พิมพ์ชื่อเขาเปลี่ยนไป แต่แช็ต…ไม่มีคนอ่าน

.

.

เพราะมือถือราคาค่อนแสน นอนอยู่ก้นสระว่ายน้ำที่โรงแรม รอใครสักคนมาค้นพบมัน