เรื่องราวอันน่าละอาย

ลิวาดาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนหยิบกุญแจบ้านที่ลุงเท็ดเคยให้ไว้อีกชุดหนึ่งขึ้นมา กดรีโมทประตูรั้วก่อนกลับเข้าไปในรถแล้วขับเข้าไปจอดที่โรงรถ มุ่นคิ้วอีกครั้งเมื่อเห็นรถยนต์ยี่ห้อแพงสองคันจอดอยู่ก่อนแล้ว

ไอ้เด็กเวรนั่นคงจะนัดเพื่อนมามั่วสุมกันล่ะมั้ง !

ลิวาดายืนนิ่งราวกับกำลังรวบรวมความกล้า นึกโมโหเมฆ ชายคนรักที่ทำงานอยู่บริษัทเดียวกันแต่คนละแผนก เธออยู่แผนกการเงิน เมฆอยู่แผนกทรัพยากรบุคคลฝ่ายจัดอบรม เขามักจะต้องออกเดินทางไปจัดอบรมตามสาขาอื่นเสมอ และคราวนี้ก็ติดสัมมนาเลยมาเป็นเพื่อนไม่ได้

“ ไปเถอะหลิว เท่าที่เคยเจอ แดเนียลเค้าก็ดูไม่มีพิษมีภัยอะไรนี่นา ออกจะเฟรนด์ลี่ด้วยซ้ำไป ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวเลยนี่ ” นั่นคือคำตอบจากคนรัก แน่นอนว่าเขาไม่เคยระแคะระคายเรื่องราวน่าละอายระหว่างเธอกับน้องชายต่างสายเลือดมาก่อน

หวังไหว้วานให้เพื่อนสนิทในแผนกอีกคนที่ชื่อ วิว มาด้วย หล่อนก็ดันติดธุระเสียได้

ลิวาดาเปิดประตูแล้วเดินอย่างเงียบกริบเข้าไปในบ้าน ทันทีที่ประตูถูกเปิด เสียงเพลงกระหึ่มราวอยู่ในผับบาร์ก็กระแทกเข้ามาในโสตประสาท กลิ่นอะไรต่อมีอะไรคละคลุ้งไปหมดยากจะแยกแยะ ทั้งแอลกอฮอล์ ควัน และบางอย่างที่เธอไม่รู้จัก

หญิงสาวส่ายศีรษะอย่างหงุดหงิด สาวเท้าไปหาต้นเสียง แล้วก็ต้องอ้าปากหวอเมื่อเลี้ยวซ้ายไปยังห้องโถงรับแขกของบ้านกับภาพที่เห็นตรงหน้า

หญิงสาวหกคน ชายสี่คน นั่งบนพื้นบ้าง บนโซฟาบ้าง แต่ละคนอยู่ในสภาพกึ่งเปลือยสวมเสื้อผ้าไม่ครบทุกชิ้น มีขวดแอลกอฮอล์ทั้งเบียร์เหล้าตั้งอยู่ตรงกลางวงนับไม่ถ้วน

แต่สิ่งที่ทำให้เธอตกใจที่สุดคือชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่งที่ยืนอยู่กลางวงในสภาพเปลือยท่อนบนอวดมัดกล้ามแน่นหนั่นไปทุกส่วนสัดและรอยสักสวยรูปงูพันดอกไม้สีม่วงดอกเล็ก ๆ ชนิดหนึ่งที่เธอไม่รู้จักที่อกด้านขวา

เขาเงยหน้าขึ้นมองแขกไม่ได้รับเชิญคนใหม่ที่เพื่อนคนอื่น ๆ ไม่รับรู้การมาถึงเพราะมัวแต่โฟกัสอยู่ที่การสูบและดื่มกิน ทั้งเสียงเพลงดังลั่นนั้นด้วย

มุมปากได้รูปแสยะยิ้มนิด ๆ มือซ้ายเอื้อมไปเสยปอยผมที่หล่นมาปรกหน้าผากขึ้น สองดวงตาคมสีอำพันของเขาจ้องมองมายังผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่สาว ก่อนจะปลดตะขอตามด้วย รูดซิปกางเกงยีนส์แล้วดึงมันลงช้า ๆ

ลิวาดาอ้าปากค้าง เอวกางเกงค่อยเลื่อนลงต่ำ ไรขนสีดำที่เห็นประปรายในตอนแรกเริ่มหนาขึ้นเมื่อเขาดึงขอบกางเกงยีนส์เลื่อนต่ำลง

มันต่ำเกินไปแล้ว !

และเจ้าของมันยังไม่ยอมหยุด ขอบกางเกงยีนส์ถูกรูดลงผ่านต้นขากำยำ ลำเอ็นใหญ่ยาวอวบอ้วนดีดผึงเป็นอิสระ มันแข็งคัดจนกระทั่งขนานไปกับหน้าท้องที่แน่นขนัดไปด้วยแผงกล้ามทั้งหกลอนนั้น

อกซ้ายของลิวาดาถูกหัวใจกระแทกจนแทบจะแตกระเบิด ทั้งโกรธ ทั้งตกใจ ทั้งอาย ถาโถมประดังประเดไปหมด แต่ดูเหมือนจะมีเธอคนเดียวที่เห็นมันเป็นเรื่องไม่ปกติ เพราะสาว ๆ พวกนั้นบ้างก็ส่งเสียงเชียร์ บ้างก็กรีดร้องอย่างพึงพอใจ มีคนหนึ่งที่มีเพียงบิกินีปกปิดอยู่กำลังคลานเข้าไปหาชายคนนั้นก่อนจะเกาะขาเขา พรมจูบไปตามต้นขาสูงขึ้น ๆ หมอนั่นไม่แม้แต่จะอ้าปากห้าม แต่กลับมองมายังลิวาดาด้วยรอยยิ้มมุมปากราวกับกำลังเยาะเย้ย

“ กรี๊ดดดด ไอ้พวกบ้า บัดสีบัดเถลิง หยุดเดี๋ยวนี้ ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ! ”

เธอกรีดร้องออกมาอย่างหมดความอดทนก่อนจะหยิบหมอนอิงใกล้มือขว้างไปยังหญิงสาวผู้นั้น หล่อนตกใจและรีบถอยหลังกลับทันที ยังไม่พอ เธอยังคงหยิบอะไรก็ได้ที่ฉวยถึงขว้างปาไปยังคนเหล่านั้นพร้อมกับแหกปากไล่พวกเขาแตกตื่นตกใจรีบคว้าเสื้อผ้ามาสวม พลางถามเพื่อนตัวการที่ยืนแก้ผ้านิ่ง ๆ ไม่ตระหนกตกตื่นอะไรกับใครทั้งสิ้น

“ แดน ใครวะ ! ”

“ หลิวไง ”

“ หลิวไหนเล่า คนบ้าหรือเปล่าเนี่ย ”

“ พี่สาวกูเอง ”

“ ออกไป๊ ออกไป๊ ! ”