บทที่ 4 ไม่ชอบเด็ก

บทที่ 4 ไม่ชอบเด็ก

วิลเลียมมองตามหลังหญิงสาวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาตักข้าวใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ หากแต่สมองกำลังคิดหาหนทางเข้าหาคนใจบอดอย่างมุกดาอยู่

“นายครับ ผมมีคำถาม” เดคเดินเข้ามาเอ่ยถามเจ้านายตรงๆ วิลเลียมวางช้อนตักข้าวแล้วเงยหน้าขึ้นมองรอฟัง “นายต้องการเข้าหาผู้หญิงคนนั้นเพราะอะไรเหรอครับ”

“ก็…ก็อยากรู้ว่ายัยป้านั่นจะทำยังไง หากมีคนมาจีบหรือ..มีคนสนใจ”

“แค่สนุก?”

“มั้ง”

“ไม่น่ารักเลยนะครับนาย การล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่นแบบนี้ นายหญิงเคยบอกเอาไว้ว่าเป็นการกระทำที่เลวร้ายมาก”

“นี่แม่ให้มาสอนรึเปล่า อ่า..ตัวไม่อยู่แต่ก็ยังเหลือลูกน้อง นี่มึงเป็นลูกน้องใครวะ”

“ลูกน้องนายเป็นครั้งคราวครับ ถ้าทำผิดผมก็ต้องเอาคำพูดนายหญิงมาพูดบ้าง”

“ให้มันได้แบบนี้สิ ไปไกลๆ กูเลยนะ”

“ครับ” พูดจบเดคก็เดินออกไปทันที วิลเลียมได้แต่นั่งอึ้งกับการกระทำของลูกน้องจนต้องแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ มาเฟียหนุ่มทำหน้าเซ็งก่อนจะลุกออกไปจากห้องรับประทานอาหาร

“ทำงานให้เสร็จก่อนบ่ายสองด้วยนะ ต้องรีบเอาเอกสารส่งให้เจ้านาย”

“ป้าครับ เรารีบไปไหน ยังไงเจ้านายป้าก็ไม่ยอมเอาเอกสารไปส่งง่ายๆ หรอกน่า”

“เอ๊ะ! ใครเพื่อนเล่นนายไม่ทราบ” มุกดาเลื่อนเก้าอี้มาเผชิญหน้าวิลเลียมตรงๆ ใบหน้าสวยขมวดคิ้วยุ่งอย่างเอาเรื่องสุดๆ เธอไม่ชอบเด็กจุ้นจ้านและนิสัยไม่ดีแบบนี้

“ขอโทษครับป้า..พอดีผมลืมตัวไปหน่อย เดี๋ยวจะรีบทำให้เสร็จเลยครับป้ามุกดา”

“ฉันไม่ใช่พี่สาวแม่เธอ ไม่ต้องมาเรียกป้า”

“ครับๆ” ‘หึหึ..ยัยป้าแว่นหนาเอ๊ย..ดุชะมัดเลย’ วิลเลียมจิ๊ปากเล็กน้อยแล้วหันมาทำงานตนเองจนเสร็จทันกำหนดส่ง เขาเดินอ้อมมาด้านหลังเก้าอี้ทำงานมุกดาแล้วก้มลงจนได้กลิ่นน้ำหอมฝรั่งเศสจากตัวเธอ ก่อนจะวางแฟ้มงานไว้บนกองเอกสารข้างกายมุกดา “เสร็จแล้วครับพี่คนสวย”

“เสร็จแล้วก็ออกไปค่ะ อย่ามาเล่นแถวนี้ และช่วยเคลียร์โต๊ะทำงานให้เรียบร้อยด้วย เพราะเดี๋ยวหัวหน้าจะเข้ามาตรวจ”

“ได้ครับพี่..” วิลเลียมฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันเรียงสวย แต่นิสัยใจคอจริงๆ เขาที่ซ่อนไว้ภายใต้รอยยิ้มทะเล้นกลับไม่ได้เป็นอย่างที่แสดงให้คนอื่นเห็นเลย

“นี่ เด็กใหม่”

“..ครับ เรียกผมเหรอ” วิลเลียมหันขวับไปมองรุ่นพี่คนหนึ่งที่เรียกเขาจากทางด้านหลัง เมื่อรู้ว่าเขาตั้งใจเรียกวิลเลียมก็รีบเดินไปหาอย่างนอบน้อม

“ไปซื้อกาแฟให้พวกพี่หน่อยได้ไหม”

“ซื้อกาแฟเหรอครับ ในเวลางานแบบนี้ได้ด้วยเหรอครับพี่”

“ได้สิ แป๊บเดียว ร้านกาแฟอยู่ชั้นแรกนี่เอง”

“ครับๆ งั้นพี่ๆ จดมาเลยนะครับเดี๋ยวผมลงไปซื้อให้” มาเฟียหนุ่มหุบยิ้มกะทันหันเมื่อทุกคนเลิกสนใจแต่เขาไม่ทันสังเกตว่ามุกดาหันมามองพอดี ใบหน้าเรียบเฉยน่าเกรงขามทำมุกดาแปลกใจไม่น้อย แต่เมื่อวิลเลียมหันมาเธอก็มองไปทางอื่นโดยที่เขาไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกจับตามอง

เมื่อได้ออร์เดอร์วิลเลียมก็ลงไปซื้อกาแฟให้รุ่นพี่ทุกคน มาเฟียหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาใครบางคน รอสายไม่นานคนปลายสายก็กรอกเสียงทักทายมา

(ครับเจ้านาย)

“ตอนนี้กูอยู่ร้านกาแฟ เอาไรไหม”

(ครับ?)

“เออ! ก็ตามนั้น พวกนั้นใช้ให้มาซื้อกาแฟน่ะ”

(นี่มันจะมากไปแล้วนะครับนาย ให้ผมไปบอกพวกเขาเลยไหมครับ) วิลเลียมถอนหายใจเบื่อหน่ายแล้วเอ่ยถามลูกน้อง

“ถ้านายทำแบบนั้นมันก็หมดสนุกน่ะสิ เร็วๆ บอกมา จะเอาอะไร”

(แบบเดิมครับ กาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล)

“อ่า..อะไรวะ แดกเป็นอยู่อย่างเดียว ลองอะไรใหม่ๆ ไม่ได้เหรอวะ”

(งั้นเอากาแฟดำใส่น้ำผึ้งครับ)

“อันเดิม มึงไม่กินแบบไม่ใส่น้ำตาลไม่ก็ใส่น้ำผึ้ง เดี๋ยวกูสั่งไปให้เอง” วิลเลียมกดวางสายลูกน้องแล้วเดินเข้ามาในร้านกาแฟ “เอาตามที่จดเลยครับ แล้วก็ใส่ถุงให้ด้วย น่าจะถือไปไม่ไหวแน่นอน อ๋อ..แล้วก็เอาโกโก้เย็นไม่หวานมากสองแก้ว และเอานมสดแก้วหนึ่งด้วยนะครับ” วิลเลียมยิ้มกว้างเพราะโกโก้เย็นที่สั่งไปนั้นหนึ่งแก้วของมุกดาส่วนอีกแก้วของเขาเอง

หลายนาทีต่อมา

“เสร็จแล้วค่ะ” พนักงานสาวเอ่ยบอกชายหนุ่มที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ วิลเลียมพยักหน้าแล้วเดินมาจ่ายเงินก่อนจะถือถุงกระดาษเดินออกมาอย่างสบายใจแต่เท้าทั้งสองข้างก็ต้องหยุดชะงักราวกับมีคนมาดึงไว้

“ป๋า..” วิลเลียมขยับปากเอ่ยเรียกพ่อแล้วรีบเดินไปหลบหลังเสาข้างร้านกาแฟ ขณะที่ไบรท์กับฟลุ๊คลูกน้องคนสนิทเพิ่งเดินเข้ามาในบริษัท “มาได้ไงเนี่ย ไม่เห็นแจ้งอะไรเลยอะป๋า..เกือบแล้วเนี่ย” วิลเลียมหันมองตามหลังผู้เป็นพ่อแต่ทว่าฟลุ๊คกลับตวัดสายตามองเมื่อรู้สึกว่ามีคนจ้องนานๆ

“เดี๋ยวก่อนครับนาย”

“มีไร”

“ผมรู้สึกเหมือนมีคนมองเราอยู่ครับ”

“ใคร” ลูกน้องอีกสองคนที่ติดตามมาต่างเปิดเสื้อและจับปืนที่เหน็บอยู่ที่เอวเตรียมความพร้อม ฟลุ๊คยกมือห้ามแล้วเดินไปที่เสาต้นนั้น แต่ก็ไม่เห็นอะไรเพราะวิลเลียมไหวตัวทัน เขาเดินเข้ามาหลบในร้านกาแฟอีกครั้งทำทียืนสั่งกาแฟซึ่งตรงเคาน์เตอร์มีต้นไม้บังอยู่จึงเห็นได้ไม่ชัดเท่าไหร่

“ไม่มีอะไรครับนาย ผมแค่รู้สึก..ไปเอง” ฟลุ๊คหันมาก้มศีรษะให้ผู้เป็นนายเมื่อทำให้เสียเวลา ไบรท์พยักหน้าให้ลูกน้องเบาๆ แล้วทุกคนก็เดินเข้าลิฟต์ไป

“ให้ตายเถอะเกือบโดนแล้ว แต่ก็สนุกดีแฮะ..” วิลเลียมชะเง้อมองเมื่อไม่มีใครแล้วเขาจึงหิ้วถุงใส่กาแฟขึ้นไปชั้นบน และก่อนจะก้าวออกมาจากลิฟต์ก็ได้หันมองซ้ายมองขวา เมื่อทางโล่งก็เดินอาดๆ ไปหารุ่นพี่ “กาแฟมาแล้วครับทุกคน..” ชายหนุ่มวางถุงกาแฟลงแล้วเอานมสดไปให้ลูกน้อง

“นี่อะไรเหรอครับ”

“นม เห็นชอบแดกนมเลยสั่งมาให้”

“แต่นมที่ผมชอบไม่ใช่นมแบบนี้นะครับนาย”

“เฮ้อ! แดกๆ ไปเถอะน่า”

“แล้วถุงนั้นของใครครับ” เดคเหลือบมองของในมือวิลเลียมอย่างเป็นคำถามแต่เจ้านายก็ไม่ได้ตอบ เขาเดินไปหามุกดาซึ่งเธอไม่ได้สั่งน้ำกับเพื่อนแล้วจึงวางแก้วโกโก้เย็นลง

“น้ำครับพี่มุก”

“แต่ฉันไม่ได้สั่ง”

“วิลซื้อมาให้ครับ” มุกดาพยักหน้าให้ชายหนุ่มแล้วหันมาค้นหากระเป๋าสตางค์ ก่อนจะหยิบเงินจำนวนหนึ่งยื่นให้วิลเลียม “ไม่เป็นไรครับ วิลเลี้ยง” วิลเลียมรีบปฏิเสธทันทีและดันมือหญิงสาวกลับ

“ขะ..ขอบใจนะ”

“ครับ ดื่มเลยครับ อร่อยชื่นใจแน่นอนเลย”

“ค่ะ” มุกดามองหน้าวิลเลียมสลับกับมองแก้วน้ำที่ชายหนุ่มซื้อมาให้แต่วิลเลียมก็ต้องหุบยิ้มเพราะเธอเลือกที่จะทำงานก่อน ‘ผู้ชายคนนี้น่ารำคาญจริงๆ เฮ้อ~ จุ้นจ้านไม่พอยังจะทำตัวสนิทสนมกับเราอีก สายตาก็ดูเจ้าเล่ห์แปลกๆ และอีกทั้งใบหน้าเขายังคล้ายคลึงกับใครบางคนที่เราเคยเห็น..ใครนะ?’ มุกดาหันตัวมามองวิลเลียมด้วยความสงสัยก่อนที่จะยกแก้วน้ำขึ้นมาดูดอึกใหญ่

“เอ่อ..พี่มุกครับ”

“ว่าไง”

“สเปกพี่อะ เป็นแบบไหนเหรอครับ เอ่อผมขอโทษนะที่ต้องถามแบบนี้ แฮ่ๆ”

“ไม่ชอบเด็ก”

“…”!