บทที่ 3 จุ้นจ้าน

บทที่ 3 จุ้นจ้าน

วิลเลียมหันมองมุกดาทำงานตลอดทั้งวันและเขาก็ถูกใช้ทั้งวันเหมือนกัน เพียงไม่กี่ชั่วโมงที่ทำงานอยู่ในออฟฟิศก็พอจะดูคนออกแล้วว่าใครเป็นยังไง แต่สำหรับมุกดาเธอไม่ชอบยุ่งกับใครและไม่ค่อยเข้าสังคมเท่าไหร่ เอาแต่ก้มหน้าทำงานตนเองอย่างเดียว และเธอ..มีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้วิลเลียมเลิกสนใจไม่ได้

“นี่ๆ ทุกคน อีกสามวันจะมีงานเลี้ยงบริษัทนะคะ งานนี้ท่านประธานใหญ่มีจดหมายมาว่าให้ทุกคนสวมใส่ชุดราตรี และจะมีการแจกโบนัสสำหรับพนักงานที่มากประสบการณ์และทำงานกับวีอาร์กรุ๊ปมานานกว่าห้าปี ใครที่ยังไม่มีชุดแนะนำให้หาตั้งแต่วันนี้นะคะ..และใครที่ยังไม่มีคู่ควงไปงาน พลอยคนนี้ว่างค่า~” เสียงหัวเราะขบขันของทุกคนดังขึ้นยกเว้นมุกดาที่ดูไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่

วิลเลียมเดินเรียบๆ มาหาหญิงสาวแล้วเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มทะเล้น

“พี่มุกดามีคู่ควงหรือยังครับ”

“ไม่มีค่ะ อ๋อ..ที่พี่เอาเอกสารให้ไป น้องทำผิดนะ มาเดี๋ยวพี่จะบอกว่าผิดตรงไหน” วิลเลียมทำหน้างงแล้วเดินอ้อมมาหามุกดา หญิงสาวเปิดแฟ้มงานออกและบอกกับชายหนุ่มว่าตรงไหนต้องแก้และตรงไหนที่เขาทำถูกแล้ว แต่ทว่ามาเฟียหนุ่มกลับไม่ได้ฟังที่หญิงสาวบอก นี่คงเป็นเวลาเดียวที่เขาได้อยู่ใกล้ๆกับผู้หญิงคนนี้ วิลเลียมใช้สายตาคมกริบสำรวจใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้เครื่องสำอางจนถี่ถ้วนแล้วหลุดขำ

“อ๋อ..ขอโทษครับ พอดีผมคิดอะไรเพลินไปหน่อย”

“ถ้าไม่ฟังพี่ตั้งแต่แรก จะไม่สอนแล้วนะคะ ถ้าคิดจะทำงานที่นี่ยาวๆ ก็หัดสนใจบ้าง” มุกดาขมวดคิ้วเตือนสติชายหนุ่มด้วยเสียงขุ่นไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ก่อนจะเอ่ยบอกวิลเลียมต่อจนชายหนุ่มเข้าใจ เขารับเอกสารมาแนบอกก่อนจะเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานตัวเอง

“น้องวิลเลียมขา~ วันงานน่ะมีคนควงแล้วเหรอ”

“ไม่มีเลยครับ พี่พลอยมีคนควงหรือยัง”

“พี่ยังไม่มีค่ะ พี่ว่าจะชะ..”

“ไม่ต้องเอ่ยชวนน้องมันเลยเธอต้องควงฉัน” ไม่ทันที่พลอยจะได้เอ่ยชวนวิลเลียมเต็มเสียงรุ่นพี่ผู้ชายอีกคนก็เดินเข้ามาควงแขนเธอออกไปก่อน มุกดาเหลือบตามองเพียงนิดแล้วหันมามองวิลเลียม ทั้งสองมองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมายและรีบหันไปมองทางอื่นทั้งคู่

“แม่งเอ๊ย..ทำไมต้องทำแบบนี้วะ” วิลเลียมพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะปิดแฟ้มเอกสารแล้วเดินออกไปยังที่สำหรับสูบบุหรี่ เดคก็อยู่ตรงนั้นด้วย เขาเดินอาดๆ เข้าไปหาลูกน้องและเดคก็จุดบุหรี่ให้สูบอย่างรู้งาน

“วันนี้เราไม่ได้เจอกันเลยนะครับนาย ผมวิ่งทำงานวุ่นไปหมดเลย ส่วนนาย..มีแต่คนมารุมล้อม”

“พูดดีๆ กูไม่ใช่ขี้นะไอ้ห่านิ”

“ขอโทษครับ แล้วเจ้านายสนใจอะไรในตัวป้าคนนั้น ผมไม่เห็นเธอมีอะไรน่าสนใจเลยนอกจากแว่นตาหนาเตอะที่สวมใส่ และอีกอย่าง..เธอแก่ด้วย”

“หึหึ..ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่อยากทำความรู้จักไว้เท่านั้น”

“แต่เธอค่อนข้างเข้าถึงยากนะครับ ผมเคยอ่านเจอ ผู้หญิงอายุมากแล้วจะมีโลกส่วนตัวสูงและไม่ค่อยเข้าสังคมเท่าไหร่” เดคหันมองรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาผู้เป็นนาย แต่ทว่าวิลเลียมกลับต้องทรุดนั่งลงเพราะใครบางคนกำลังเดินมาทางนี้ ไม่ต่างจากเดคที่รีบเดินไปแอบอยู่มุมเสา

“มาได้ไงวะเนี่ย!” วิลเลียมเอามือปิดหน้าไว้เมื่อฟลุ๊คลูกน้องคนสนิทของพ่อเดินเข้ามาในออฟฟิศพร้อมกับลูกน้องอีกหลายคน

“นะ..นายครับ เราจะถูกจับได้ไหม” เดคเอ่ยถามเสียงสั่นพร้อมทั้งเอาเสื้อปิดหน้า วิลเลียมค่อยๆ เดินมาหลบหลังกระจกบานใหญ่จนกระทั่งลูกน้องคนสนิทพ่อกับลูกน้องเดินออกไป พวกเขาทั้งสองถอนหายใจหนักๆ โดยไม่ทันสังเกตว่ามุกดาเดินมาอยู่ด้านหลัง

“เหี้ย! ขะ..ขอโทษป้า ผมตกใจหมดเลย” วิลเลียมพ่นลมหายใจออกเมื่อหันมาเจอหน้ามุกดาในระยะใกล้ แว่นตาหนาเตอะนั่นยังทำเขาหลอนไม่หาย

“น้องคะ ที่นี่ไม่ใช่สนามเด็กเล่นนะ กลับไปทำงานได้แล้ว พี่ต้องการเอกสารด่วนมาก”

“ครับผม ครับป้า~” วิลเลียมรีบเดินออกไปเหลือเพียงเดคที่ยืนแอบอยู่มุมเสา ชายหนุ่มก้าวออกมาแล้วก้มศีรษะให้มุกดาเล็กน้อย ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินตามผู้เป็นนายไป

“เฮ้อ! ทำไมสอนยากสอนเย็นแบบนี้นะ เป็นเด็กเส้นรึไง” หญิงสาวบ่นอุบแล้วรีบเดินตามไปที่โต๊ะทำงาน เมื่อสอนงานเสร็จก็ปล่อยให้วิลเลียมทำงานเอง แต่เขาก็จู้จี้ถามทั้งวันและยังมาอ้อนให้เธอช่วยแก้คำผิดให้อีก

“พี่มุกครับ ช่วยวิลดูตรงนี้หน่อยได้ไหม” แต่ในตอนที่มุกดาหันมาใบหน้าเธอก็เกือบชนกับวิลเลียมจนต้องเลื่อนเก้าอี้ออกมาอย่างตกใจ เป็นจังหวะที่เสียงออดพักเที่ยงดังขึ้นพอดี

“พี่ไปกินข้าวก่อน เอาไว้ค่อยกลับมาทำช่วงบ่าย”

“ครับ..” วิลเลียมมองตามหลังมุกดาแล้วปิดเอกสารที่ยังทำไม่เสร็จ ในตอนที่เขาจะเดินออกมาจากโต๊ะทำงานเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นพอดี

(วิลอยู่ไหนลูก) เสียงหวานของปลายฝันกรอกเข้ามาในสาย เธอเอ่ยถามลูกชายหัวแก้วหัวแหวนด้วยความเป็นห่วง

“ตอนนี้อยู่ที่ทำงานครับ”

(อืม ไม่ได้ไปซนที่ไหนใช่ไหมลูก)

“เปล่าครับ ผมโตแล้วนะแม่”

(โตแต่ก็ดื้อกับแม่ งั้นไม่กวนแล้วลูก แม่ทำงานก่อนนะครับ)

“ครับ แล้วเจอกันตอนเย็นเลยนะ” สองแม่ลูกส่งจูบให้กันและวางสายไป วิลเลียมพยักหน้าให้ลูกน้องและทั้งสองก็ลงไปที่ห้องรับประทานอาหารของบริษัท

มาเฟียหนุ่มมองหามุกดาอยู่พักใหญ่จนเจอเธอนั่งกินข้าวอยู่คนเดียวตรงมุมอับซึ่งไม่ค่อยมีคนเข้าไปนั่งตรงนั้น ชายหนุ่มเดินอาดๆ ไปหาทันทีและวางจานข้าวลงบนโต๊ะ เขาทิ้งเดคให้ยืนนิ่งคนเดียวท่ามกลางห้องรับประทานอาหาร ลูกน้องหนุ่มถอยหายใจยาวๆ แล้วนั่งกินข้าวคนเดียว

“อ๊ะ! น้อง มาทำไมเหรอ”

“พอดีไม่มีเพื่อนกินข้าวครับ แล้วพี่มุกอิ่มแล้วเหรอ”

“ยัง เพิ่งกินน่ะ”

“ทำไมกินน้อยจังเลยครับ ไม่อร่อยเหรอ”

“อร่อยค่ะ พี่กำลังลดน้ำหนักอยู่”

“ผมถามอะไรได้ไหมครับ”

“ถามอะไรเหรอ?”

“พี่มุก..มีแฟนหรือยังครับ” วิลเลียมยิ้มจนตาหยีพลางตักข้าวใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ เพื่อไม่ให้เป็นการกดดันอีกฝ่ายเกินไป แต่คนโดนถามกลับนิ่งเงียบ เธอก้มหน้าหลบสายตาวิลเลียมก่อนจะถือจานข้าวเดินออกมา โดยไม่ทันได้ตอบคำถามชายหนุ่มด้วยซ้ำ

“จุ้นจ้านจริงๆ เลย!” ใบหน้าสวยเกลี้ยงเกลาง้ำงอกับความจุ้นจ้านของชายหนุ่ม วันนี้เธอรู้สึกหัวหมุนทั้งวันและรู้สึกวุ่นวายด้วย ไม่ใช่งานที่ยุ่งแต่เป็นวิลเลียมต่างหากที่จุ้นจ้านก่อกวนให้เธอเสียสมาธิ

“หึหึ..เข้าถึงยากจริงๆ แฮะ”