ตอนที่ 4 จุดเริ่มต้น

ตอนที่ 4 จุดเริ่มต้น

ลี่คุน ก้มลงมองร่างสาวสวยที่ซบอยู่ตรงหว่างขาเขา พร้อมกับคราบอ้วกที่เปรอะเปื้อนเต็มเสื้อของเขา สลับกับเงยมองหน้าวศิน ที่ตกใจไม่แพ้กัน

“เอาไงดีวะ” ลี่คุนเอ่ย เพราะรู้สึกจัดการสถานการณ์ตรงหน้าไม่ถูก ครั้นมองไปหาเพื่อนของเธอที่มาด้วย ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน หรือว่าเพื่อนของเธอจะทิ้งสาวสวยคนนี้ไปกับแฟนเสียแล้ว

เขาก้มตัวลงไปอุ้มมารีอา เพราะไหนๆ ทั้งเขาและเธอก็ตัวเปื้อนไม่แพ้กัน

“ไปที่โรงแรมกูแล้วกัน เดี๋ยวให้คนเปิดห้องให้ จะได้ล้างอ้วกของมึงสองคน”

“อืม เอางั้นก็ได้” นาทีที่กลิ่นอ้วกคละคลุ้งคงทำอะไรไม่ดีเท่ากับการล้างตัวให้เร็วที่สุด และโรงแรมของวศินก็อยู่ไม่ไกลกับคลับเฮ้าส์แห่งนี้

วศินรีบกดโทรศัพท์สั่งลูกน้องที่โรงแรม ให้จัดการเตรียมห้องให้เพื่อนทันที

“เดี๋ยวกูเคลียร์บิลทั้งของพวกเรากับโต๊ะเธอให้ มึงรับไปเหอะ เหม็นฉิบหาย ส่วนเสื้อผ้าเดี๋ยวกูให้คนหาให้ แล้วเดี๋ยวรีบตามเอาไปส่งให้เปลี่ยน”

“เออ ไวๆ ด้วยล่ะ เดี๋ยวรอเธอตื่นกูคอยไปส่งเธอที่บ้าน”

ลี่คุน ได้ข้อมูลเลขห้องจึงรีบตรงไปที่โรงแรม ส่วนพนักงานที่ได้รับคำสั่ง เมื่อเห็นลี่คุนมาถึงเขาก็รีบพาไปยังห้องที่เจ้านายสั่งเตรียมไว้ทันที

มารีอายังคงหลับใหลไม่ได้สติ จนกระทั่งลี่คุน อุ้มเธอมานอนที่โซฟา เขารีบนำทิชชูเปียกมาเช็ดอ้วกให้เธอ ที่เปื้อนตามใบหน้าของเธอยันปลายผม ทันทีที่น้ำเย็นๆ สัมผัสใบหน้า มารีอาก็ส่งเสียงงึมงำในลำคอเหมือนจะตื่นแต่ก็ไม่ตื่น

ยิ่งช่วงลำคอยาวระหงกับคอเสื้อที่คว้านลึกถึงเนินอก เล่นเอาคนเช็ดอย่าง ลี่คุน ถึงกับมือไม้สั่น เพราะไม่เคยสัมผัสอะไรแบบนี้มาก่อนถึงจะแค่ภายนอกก็เถอะ แต่ผิวขาวเนียนนุ่มแบบนี้ ทำเอาใจเขาสั่นแปลกๆ

ลี่คุนรีบเช็ดลวกๆ ก่อนจะผละมือ ไปจัดการกับคราบเปื้อนของตัวเอง เขาถอดชุดที่เปื้อนโยนทิ้ง แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวพันไว้รอบเอว ก่อนจะตรงไปเปิดประตูที่ห้องน้ำ ที่เปิดน้ำอุ่นเตรียมเอาไว้นอนแช่

พลั่กกกกก

ไม่รู้ว่ามารีอา รู้สึกตัวตอนไหน เธอวิ่งเข้ามาแทรกร่างลี่คุนที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำ ก่อนไปนั่งอ้วกที่ชักโครกพร้อมกับพึมพำ

“ยัยแอน ฉันมึนหัวจังเลย อื้อ เหม็นอ้วก” เธอหยิบปอยผมของเธอที่เปื้อนอ้วกมาดม ก่อนทำหน้ายี้อย่างรังเกียจ

“อื้อ ร้อนอะ อยากอาบน้ำ มาอาบด้วยกานนน “มารีอาปรือตา หันมาส่งยิ้มให้ ด้วยไม่ได้ใส่คอนแทคเลนส์ประกอบกับความเมา เธอเห็นแค่ เงาขาวๆ ของผ้าขนหนูไว้รอบเอวของลี่คุน

“เอ่อ….”

ลี่คุนถึงกับอึ้ง พูดร้องห้ามไม่ออก เมื่อมารีอาเริ่มลงมือจัดการถอดชุดที่เปื้อนอ๊วกของเธอออกโยนทิ้ง แม้จะเมาและถอดอย่างยากลำบาก แต่ก็ทำโดยสัญชาตญาณที่เคยทำจนถอดออกจนสำเร็จ

ลี่คุน ตาเบิกกว้าง เพราะเขามัวแต่อึ้ง หญิงสาวถอดชุดจนร่างกายเปลือยเปล่า หุ่นองค์เอวและผิวขาวเนียนของเธอ ทำเขายืนตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก มารีอา ก็ก้าวลงไปในอ่างอาบน้ำอุ่นที่เขาเพิ่งเปิดเตรียมไว้ เธอลงไปนั่งแช่ ทำตาหลับพริ้มอย่างมีความสุข

“สระผมให้หน่อยยยย” มารีอาเอ่ย ลำตัวยังแช่อยู่ในน้ำ ปล่อยศีรษะพิงกับขอบอ่างจนผมของเธอปล่อยลงมาด้านนอก

ลี่คุนยังคงอึ้ง แต่สองขากลับเดินเข้าไปหาราวมนต์สะกด เขานั่งลงข้างๆ แล้วสระผมให้เธอตามคำสั่งแต่โดยดี บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงยอมทำอะไรแบบนี้ รู้แต่หัวใจเขาตอนนี้มันเต้นไม่เป็นจังหวะเอาซะเลย

“อืม สบายจัง” มารีอาพึมพำเบาๆ

เมื่อเขาจัดการสระผมให้เธอเสร็จแล้ว เห็นเธอยังคงหลับตาพริ้มอยู่ ลี่คุนรีบปลดผ้าเช็ดตัวออกแล้วรีบอาบน้ำตรงฝักบัวเพื่อล้างตัวให้สะอาดเรียบร้อยเช่นกัน ก่อนจะหันมาพบว่าเธอผล็อยหลับไปแล้วโดยศีรษะยังพิงไว้กับขอบอ่าง

ลี่คุนถึงกับถอนหายใจ เขาคงปล่อยคนเมาให้นอนหลับแช่ตัวเองในน้ำแบบนี้ไปไม่ได้ จึงตัดสินใจอุ้มเธอออกมาทั้งแบบนั้น… อกสวยที่เต่งตึงและเปลือยเปล่าของมารีอาสัมผัสกับอ้อมอกเขาอย่างช่วยไม่ได้

แม้ลี่คุนพยายามไม่มองร่างเปลือยของหญิงสาว แต่ความรู้สึกที่สัมผัสกันมันค่อนข้างชัดเจน

มารีอาเอื้อมมือไปโอบคอของลี่คุนไม่รู้ตัว ใบหน้าเนียนนุ่มของเธอซบลงตรงซอกคอของเขา ลมหายใจแผ่วๆ ที่รินรดอยู่ข้างตัวเขา ทำเอาหัวใจลี่คุน เต้นไม่เป็นจังหวะ

ตามลำตัวของเธอยังคงมีเกาะน้ำเปียกหยด เขาวางตัวเธอลงบนที่นอนนุ่มแล้วรีบคว้าผ้าเช็ดตัวให้ซับให้ตามตัว พร้อมเช็ดผมให้เธออย่างแผ่วเบา

ไม่เคยคิดเลยว่า ระดับประธานบริษัทต้องมาทำอะไรแบบนี้ให้กับคนแปลกหน้าอย่างเธอ

ลี่คุนค่อยๆ ดึงผ้าคลุมเตียงที่เปียกชื้นด้วยน้ำออก ช้าๆ แล้วจึงดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดร่างให้กับเธอ เขาอดที่จะเผลอลอบมองไม่ได้ แม้จะไม่ตั้งใจแต่…

มันก็…เห็น > <

ผิวของเธอช่างสวยเนียนละเอียด ประกอบกับแก้มใสที่มีสีชมพูระเรื่อ จะเพราะด้วยฤิทธิ์แอลกอฮอล์หรืออะไรก็ตามแต่ มันทำให้เขากับยิ่งรู้สึกหลงใหล ผิวสวยที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง แม้ขนาดใบหน้าสวยสดตอนนี้ที่ปราศจากเครื่องสำอาง แต่กลับพินิจดูช่างน่ารักน่าทะนุถนอมกว่าที่คิด

“ฉันไม่ดีตรงไหน” มารีอาส่งเสียงพึมพำเบา จนลี่คุนได้ยินไม่ถนัด เขาเขยิบเข้าไปเอียงหูฟังเธอใกล้ๆ

“ฉันไม่สวยเหรอ”

ลี่คุนชะงักเมื่อได้ยินคำถาม ก่อนเกาหัวตอบอย่างเขินอาย

“เออ ก็ เออ สวยครับ สวยมากด้วย”

“โกหก ถ้าฉันสวยคุณจะไปชอบคนอื่นทำไม คุณจะไปนอนกับผู้หญิงคนนั้นทำไม” มารีอา ยังหลับตาพูดราวละเมอ

“ผม…ไม่…”

ลี่คุนพูดค้างไว้แค่นั้น มารีอาก็ปรือตาลืมขึ้น ส่งยิ้มหวานพร้อมโน้มคอเขาลงมาใกล้ จนปากสัมผัสกัน ก่อนที่ ลี่คุน จะยับยั้งชั่งใจ ขืนตัวออก

“คุณเมามากรู้ตัวไหม”

“คุณไม่อยากจูบกับฉันเหรอ ฉันก็ทำเป็นนะ แบบที่ผู้หญิงคนนั้นทำ ฉันทำได้นะ ฉันจะไม่นอนเป็นผักรับรอง”

มารีอายังคงปรือตามองเขาด้วยรอยยิ้ม แม้ภาพตรงหน้าจะพร่าเบลอมองภาพเขาไม่ชัดเจน

แต่… ไม่รู้เพราะเครื่องดื่มอะไรที่เธอกินเข้าไปก่อนหน้านี้ ทำให้ตอนนี้….เธอรู้สึก…

“คุณรังเกียจฉันเหรอ หืม”

“ผม..คือ…เออ…ไม่…” ลี่คุนเริ่มพูดติดๆ ขัดๆ หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน อยู่ๆ ผู้หญิงสวยที่เขาแอบปิ๊งก่อนหน้านี้ ก็มาเชื้อเชิญเขาอยู่ตรงหน้า แล้วเขาก็เป็นผู้ชายธรรมดาๆ ใช่พระอิฐพระปูนที่ไหน

“ว่าไง คุณรังเกียจฉันใช่ไหม คุณเห็นผู้หญิงคนนั้นดีกว่าฉันใช่ไหม”

“เออ ผมไม่รู้จักผู้หญิงที่ไหนนะ แต่ผมว่า คุณคงเมามาก คุณนอนเถอะ” ลี่คุนตัดสินใจลุกขึ้นหนีเพื่อหักห้ามจิตใจ แต่มารีอากับลุกขึ้นตาม พร้อมดึงแขนเขาจนล้มทับไปบนร่างเธอ

ลมหายใจแผ่วเบาที่รินรดกันอยู่ตรงหน้า…ภายใต้ผ้าห่มที่ขวางกั้นร่างกายที่เปลือยเปล่าของหญิงสาว กับตัวของชายหนุ่มที่นุ่งเพียงผ้าขนหนูสีขาว

สถานการณ์แบบนี้มัน….

“คุณชวนผมเองนะ”

“อืม”

“งั้น ผมก็จะไม่ปฏิเสธแล้วนะ”

“อือฮึ”

“งั้น ห้ามบอกให้ผมหยุดนะ เพราะผมจะไม่หยุดเลยนะ” ลี่คุน ก้มลงกระซิบที่ข้างหูมารีอา

“อืม ฉันไม่ให้คุณหยุดอยู่แล้ว “มารีอากระซิบ ไม่รู้ว่าเพราะความเมาหรืออะไรที่ทำให้เธอมีอารมณ์และพูดอะไรที่เชื้อเชิญหน้าไม่อายแบบนี้

ลี่คุน ยกยิ้มที่มุมปาก เมื่อสาวสวยตรงหน้า เธอเลื่อนสองมือเล็กของเธอ ยื่นไปโอบกอดรอบคอของเขาไว้

ใบหน้าของเขาก้มต่ำลง ลมร้อนจากลมหายใจของทั้งคู่รินรดกันใกล้ขึ้นเรื่อยๆ … จนกระทั่ง…ริมฝีปากของเขามาประกบที่ริมฝีปากอันนุ่มของเธอ ความรู้สึกแผ่ซ่านหวานเคลิ้มอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน รสจูบที่ใครต่อใครว่าหวานนักหวานหนา เห็นทีจะรู้สึกว่าที่แท้จริงแล้วนั้น หวาน…กว่าที่คิดไว้มาก

ลิ้นร้อนของลี่คุน เริ่มรุกล้ำดื่มด่ำตักตวงความหวานจากมารีอา แม้เธอจะไม่ชำนาญนัก เพราะเรียกได้ว่าครั้งนี้ คือครั้งแรกของเธอ ทำให้การตอบรับเป็นไปอย่างเชื่องช้า ทว่าลี่คุณเองก็ไม่ได้รีบร้อน เขาค่อยๆ สอนเธอพร้อมๆ กับปลุกเร้าไปในตัว เมื่อฝ่ามือใหญ่เลื่อนเข้ามาเกาะกุมที่อกสวยที่ไร้เสื้อผ้าอาภรณ์อยู่แล้ว แม้เขาจะเห็นในตอนแรกว่าน่าสัมผัส ยังรู้สึกดีไม่เท่าสัมผัสจริง

ฝ่ามือใหญ่วนเวียนเค้นคลึงไม่ยอมเลิก ยิ่งสร้างความรู้สึกร้อนรุ่มในกายของมารีอาให้มากขึ้น เธอส่งเสียงครางอย่างแผ่วเบา เมื่อเขาผละใบหน้าจากการจูบเธอแบบดื่มด่ำเมื่อครู่ ไล้ลงไปที่ซอกคอขาว จนไปถึงเนินอก

จนกระทั่งฝ่ามือใหญ่นั้นค่อยๆ เลื่อนต่ำลง เมื่อใบหน้าเขายังคลอเคลียที่อกสวย

“อ๊ะ”

มารีอา สะดุ้ง เริ่มรู้สึกถึงปลายนิ้วที่เริ่มสัมผัสกับจุดที่บอบบางของเธอ

คล้ายๆ สติของเธอจะกลับมา แต่พอถูกกระตุ้นถี่รัวขึ้น เขาก็ทำให้สติของเธอกระเจิดกระเจิงไปอีกครั้ง

“อย่า..มะ ไม่เอา”

ทันทีที่เหมือนได้สติ มารีอา ส่งเสียงครางร้องห้าม

“อ๊า อืมมม อา”

สลับกับเสียงครางเพราะสุขสม เพราะสุดท้ายแล้วเมื่อโดนกระตุ้นทั้งยอดอกและส่วนนั้น มารีอาก็กระตุกหอบเบาๆ

“พร้อมแล้วสินะครับ…คนดี คราวนี้ผมไม่หยุดแล้วจริงๆ นะ”

ลี่คุน ยกยิ้มอีกครั้ง เขามองร่างบางตรงหน้าที่หายใจหอบระรัว ใบหน้าแดงระเรื่อ ด้วยความรู้สึก อยากเป็นเจ้าของและครอบครองเธอตรงหน้านี้…ทั้งคืน

——————-