ตอนที่ 15 คนฉลาดมักจะอยู่เหนือคนโง่

นางหยิบมีดที่พกไว้ในแขนเสื้อออกมา ก้าวเข้าหาเจ้าลู่ชิงอย่างไม่รีบร้อนพร้อมกับเอ่ยว่า

" จ้าวลู่ชิง เจ้ารู้หรือไม่ ว่าผู้ที่อวดฉลาด รู้มาก มักจะมีอายุขัยที่สั้นนัก "

เมื่อคนที่ตรงเข้ามาราวกับคนเสียสติ เอ่ยเช่นนั้น จ้าวลู่ชิงจึงยิ้มร้ายขึ้นที่มุมปากแล้วเลิกคิ้วตอบแบบไม่มีทีท่าว่าจะกลัวแต่อย่างใด

" ฮื่อ เช่นนั้นหรือ แต่ข้ากลับคิดว่า ผู้ที่ฉลาดกว่า มักได้เปรียบคนโง่เขลา เบาปัญญากว่าเสมอ

ส่วนอายุขัยที่เจ้าว่า ข้าคิดว่า มันขึ้นอยู่กับโชคชะตาของแต่ละคน ไม่เกี่ยวกับรู้มากหรือรู้น้อยเลย "

ถ้อยคำกวนประสาทของจ้าวลู่ชิง กับท่าทีที่ไม่มีความเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย เช่นนั้น

ซูเม่ยแทบข่มอารมณ์โทสะในใจไม่ไหว อยากจะกำจัดคนตรงหน้าให้สิ้นเสียแต่ตอนนี้เลย

นางไม่ชอบจ้าวลูชิงมาตั้งแต่เด็กแล้ว อิจฉาที่จ้าวลู่ชิงเกิดมาเป็นบุตรสาวแม่ทัพใหญ่ ที่ผู้คนต่างให้ความเคารพ ยำเกรง

อิจฉาที่จ้าวลู่ชิงงามกว่า กระทั่งอิจฉาที่จ้าวลู่ชิงได้รับพระราชทานสมรสกับท่านอ๋อง ผู้ที่นางแอบชอบแต่เด็ก

ยิ่งคิดนางก็ยิ่งเกลียดชัง ยิ่งรู้สึกอิจฉาริษยามากขึ้นทวีคูณ

[ วันนี้มีโอกาสจำจัดเสี้ยนหนามสักที เพียงแค่ไม่มีนาง จิตใจข้าก็จะสงบเช่นคนทั่วไป ]

นางพึมพำกับตัวเองในใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเย็นด้วยความอาฆาตมาดร้าย

" จ้าวลู่ชิง ความตายกำลังมาเยือนเจ้าอยู่รอมร่อ เจ้ายังกล้าพูดจาอวดดี ข้าชื่นชมเจ้าจริงๆ หากเป็นผู้อื่น ข้าอาจจะพิจารณา รับเป็นสาวใช้ แต่เจ้า ที่ข้าเกลียด ทางเดียวที่ข้าจะให้คือ ตายซะ "

เอ่ยจบประโยคสุดท้าย นางก็ง้างมีดออกมาแทงจ้าวลู่ชิง แต่เจ้าลูชิงกลับหลบความแหลมคมของปลายมีดเล่มนั้นได้อย่างว่องไว จนตัวนางเองก็รู้สึกเหลือเชื่อ

เมื่อแทงไม่โดน ความโมโหในใจซูเม่ยก็ยิ่งทวีคูณราวกับคนเสียสติ

นางหันไปมองจ้าวลู่ชิงที่ยืนอยู่ด้านหลังแล้วเอ่ยขึ้นเสียงกร้าวด้วยแววตาอาฆาตมาดร้ายราวกับถูกปีศาจสิงร่าง

" จ้าวลู่ชิง ต่อให้เจ้าหลบทัน วันนี้เจ้าก็ต้องตายอยู่ดี "

แม้จะรู้ว่าสตรีตรงหน้า อาฆาตมาดร้ายถึงชีวิตแต่จ้าวลู่ชิงกลับไม่รู้สึกสะทกสะท้านใดๆ ซ้ำยังเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าไร้ความกลัว

" เจ้าพูดเหมือน อยากจะฆ่าข้ามานานแล้ว "

" ใช่ ข้าอยากจะฆ่าเจ้ามานานแล้ว เพียงเพราะบิดาเจ้าเป็นแม่ทัพใหญ่ เจ้าเที่ยวใช้อำนาจบังคับผู้อื่น ให้แต่งงานด้วย

เจ้ารู้ตัวไหม ว่าเจ้ามันน่าสมเพชเพียงใด ข้ากับท่านอ๋อง มีใจให้กันมานาน แต่เขากลับต้องมาอภิเษกกับเจ้า

เพราะสมรสพระราชทาน เดิมที ตำแหน่งชายาก็ควรจะเป็นของข้า แต่เจ้ากลับแย่งมันไปจากข้า "

จ้าวลู่ชิงชักสีหน้าเบื่อหน่ายกับสตรียุคโบราณที่คลั่งบุรุษอย่างโง่งมผู้นี่เสียจริง ถึงถอนหอยหายใจออกมาแล้วเอ่ย

" เฮ่อ เท่าที่เจ้าพูดมา ชีวิตเจ้าก็ช่างน่าสังเวชเสียจริงๆ ไม่อยากเชื่อเลย ว่าบนโลกใบนี้ จะมีสตรีโง่เขลาเช่นเจ้าอยู่อีก

ดูแล้ว คงเจ้าหลงไหลคลั่งไคล้ในตัวท่านอ๋องมาก ถึงขั้นคิดจะฆ่าข้า ข้าไม่รู้จะสรรหาถ้อยคำใดมาด่าเจ้าแล้ว

นอกจากคำว่า โง่เขลาเบาปัญญา ตั้งแต่เกิดมา ข้าก็เพิ่งจะเคยเห็นสตรีเช่นเจ้า ก็ครั้งนี้แหละ "

พูดจบจ้าวลู่ชิงก็ยืนนิ่งให้ซูเม่ยเข้ามาแทง เพราะนางไม่อยากเสียเวลาเล่นสนุกแล้ว นางอยากจะออกไปจากคุกมืดนี่เต็มทีแล้ว

ซูเม่ยปรี่เข้าไปประชิดจ้าวลู่ชิง หวังแทงศัตรูหัวใจให้ตายคามือเพื่อระบายโทสะในใจ แต่กลับพลาดท่าให้จ้าวลู่ชิงอย่างไม่น่าให้อภัยตนเอง

มือเรียวสวยของจ้าวลู่ชิง ปัดมือที่พุ่งเข้ามาหวังจะแทงตนออก แล้วหมุนตัว ขยับปลายเท้าเพียงเล็กน้อย ก็สามารถมาอยู่หลังซูเม่ยได้อย่างง่าย

ใบหน้างามละมุนยิ้มเย็นขึ้นที่มุมปากแล้วยกเท้าถีบข้อพับเข่าของซูเม่ยจนล้มลงไปบนพื้นด้วยสภาพที่ดูไม่ได้

ลี่ฉุนเห็นดังนั้นก็ขำออกมาอย่างกลั้นไม่ไหว

" ฮึๆ ที่แท้สนมซูเม่ย ก็อยากสัมผัสพื้นคุกใต้ดินนี่เอง ช่างเป็นความอยากที่แปลกเสียจริง "

ส่วนสาวใช้ของซูเม่ยเห็นดังนั้นก็ได้แต่อ้าปากค้างด้วยความตะลึงอึ้ง ไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปช่วยผู้เป็นนายเลย

ซูเม่ยเจ็บแค้นใจมาก นางกำด้ามมีดแน่นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นต่อจ้าวลู่ชิง ที่มากขึ้นทวีคูณ

นางยันกายจะลุกขึ้นมา ก็ถูกฝ่าเท้าของจ้าวลู่ชิงเหยียบลงไปบนหลังมือ ข้างที่กำมีดแล้วเอ่ยเสียงเรียบอย่างผู้ที่เหนือกว่า

" เจ้าเป็นแค่สตรีธรรมดาไร้ซึ่งวรยุทธ์ ไม่คู่ควรที่จะสังหารข้าหรอก ตอนนี้ ข้าไม่มีเวลาเล่นไร้สาระกับเจ้าแล้ว ลุกขึ้นมา "

จ้าวลู่ชิงดึงมีดออกจากมือซูเม่ยแล้วควงเล่นอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะจี้หลังคนที่อยู่ใต้ร่างด้วยสีหน้านิ่ง

ในระหว่างที่จ้าวลู่ชิงจัดการกับซูเม่ย สาวใช้จึงใช้โอกาสนั้นวิ่งหนีไป ลี่ฉุนจึงวิ่งไปจับสาวใช้กลับมา แล้วเอ่ยข่มขู่เสียงเย็น

" หากเจ้ากล้าร้องขอให้คนช่วย ข้าจะตัดลิ้นเจ้าเสียตอนนี้เลย "

สาวใช้ของซูเม่ยอยู่ในการควบคุมของลี่ฉุน เมื่อได้ยินคำขู่เช่นนั้น ก็กลัวจนตัวสั่น

ได้แต่เม้มปากเงียบ มองเจ้านายด้วยแววตาสั่นไหวอย่างขี้ขลาด กลัวตาย สร้างความรำคาญตาให้ผู้เป็นนายอย่างมาก

จ้าวลู่ชิงยิ้มเย้ยอย่างเยือกเย็น ก่อนจะกระชากซูเม่ยให้ลุกขึ้นมาแล้วล็อกคอไว้พร้อมกับเอาปลายมีดจี้ขู่ด้านหลัง เอ่ยขึ้นข้างหูนางด้วยถ้อยคำเย้ยหยัน

" ข้าบอกแล้ว ว่าคนฉลาดมักจะอยู่เหนือคนโง่ เพราะเจ้าโง่ ถึงได้ตกหลุมพรางข้าง่ายๆเช่นนี้

เจ้าคงคิดว่าตนเองฉลาด ที่สามารถแต่งเข้าจวนอ๋องได้ น่าสมเพชมาก ถูกข้าพูดจายั่วยุเพียงนิดหน่อย ก็กระทำการบุ่มบ่ามแล้ว

เจ้าน่ะ แค่โชคดี ที่เจ้าเกิดมาในตระกูลขุนนาง มิเช่นนั้น คนโง่เขลาเช่นเจ้า ไม่มีวันแม้แต่ได้มองหน้าข้าหรอก "