บทที่ 5 สัตว์หิมพานต์

ทองสุขสะดุ้ง ภากรหันขวับ ประจวบจ้องไปยังต้นเสียงที่ดังขัดจังหวะคำพูดของภรรยา เสียงดังมาจากหน้าต่าง ต้องมีอะไรสักอย่างหล่นจากที่สูงกระทบกับของแข็งด้านล่างและมันต้องแตกอย่างไม่เหลือชิ้นดีอย่างแน่นอน

“แมวข้างบ้านทำกระถางต้นไม้แตกอีกใบ” ประจวบเอ่ยทำลายความเงียบขึ้น

“ใช่แมวเหรอแก” ทองสุขหันมามองหน้าสามี หล่อนไม่คิดว่าจะเป็นแมวอย่างที่เขาพูด

“ถ้าไม่ใช่แมวแล้วจะอะไร ข้าไปดูเอง แกก็รีบออกไปทำกับข้าวได้แล้ว”

ประจวบลุกขึ้นยืน เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าเสียงที่ได้ยินจะเป็นกระถางตกแตกหรือไม่เพราะไม่เคยมีแมวจากบ้านไหนเข้ามาวุ่นวายในบ้านของภากรสักครั้ง

“ป้าไปทำกับข้าวก่อน แกไปทำงานต่อเถอะ ป้าไม่กวนแล้ว”

“ไม่กวนหรอกครับ ทำโจ๊กอร่อย ๆ มาให้กินยังงี้ผมชอบ ว่าแต่ป้าไม่คุยเรื่องฝันผมต่อเหรอ”

“ไม่เอาแล้ว แค่นี้ก็ขนหัวลุกแล้ว ป้าไม่เชื่อว่าแมวจะทำกระถางแตก ตาจวบพูดให้เราไม่กลัวรู้รึเปล่าล่ะ”

ทองสุขกระซิบแล้วเดินตามประจวบออกจากห้องทำงานของหลานชาย ประตูห้องปิดลงภากรถอนใจเฮือกใหญ่ เขาเองก็ไม่เชื่อ แค่ไม่กี่ชั่วโมงมีอะไรแปลก ๆ เกิดขึ้นกับเขาหลายอย่างรวมทั้งภาพในจอคอมพิวเตอร์ด้วย เขามองไปที่โต๊ะทำงาน ภาพในจอคอมฯ ยังติดตา เขาไม่ได้เล่าให้ลุงกับป้าฟังว่าเขาเห็นอะไรในนั้น

เขาลุกขึ้นยืนช้า ๆ จะมีอะไรให้เขาเห็นหรือตกใจอีกเขาไม่กลัวแล้ว ที่นี่เป็นบ้านของเขา บ้านที่เขาออกแบบและตกแต่งด้วยมือของเขาเอง เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้เป็นปีที่ 2 ไม่เคยฝันร้ายหรือเห็นอะไรแปลกๆ สักครั้งแล้วอยู่ ๆ คืนนี้กับเช้าวันนี้ก็มีเรื่องที่เขาต้องหาคำตอบให้กับตัวเองโดยเร็วว่าสิ่งที่เห็นคืออะไร

เขาสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ก้มลงยกแก้วกาแฟติดมือไปที่โต๊ะทำงาน เลื่อนเก้าอี้ออกจะนั่ง หันไปมองจอคอมพิวเตอร์ ไม่มีอะไรอยู่ในนั้น เขายิ้มขำตัวเอง มั่นใจว่าภาพที่เขาเห็นก่อนหน้านี้ต้องเป็นภาพหลอนที่เขาคิดขึ้นมาหลอกตัวเองไม่ใช่เรื่องเร้นลับ เขายิ้มอีกแล้วหันไปมองแผ่นกระดาษบนโต๊ะ พอสายตาจับภาพบนแผ่นกระดาษเท่านั้นเขาก็ต้องเบิกตากว้างยืนตะลึงตาค้าง

แบบเรือนทรงไทยเสร็จเรียบร้อยทั้งหลัง มีชานแล่นผ่านกลางเชื่อมต่อเรือนหลังเล็กที่เป็นทรงไทยประยุคร่วมสมัย ด้านข้างติดกับสวนมีศาลาทรงไทยพักผ่อนอีกหนึ่งหลัง รอบ ๆ ตัวบ้านเป็นสวนร่มรื่น ภากรจ้องภาพที่เห็นตาไม่กะพริบ มือที่ถูกบังคับทำได้ดีอย่างนี้เชียวหรือแล้วใครล่ะที่บังคับให้เขาร่างเส้นคมชัดและออกแบบบ้านเสร็จภายในไม่กี่นาที ใครจะทำได้สถาปนิกระดับปรมาจารย์ก็ไม่สามารถทำได้ดีอย่างนี้ ชายหนุ่มเบนสายตาไปที่จอคอมฯ อีกครั้ง ตัวกินรีตัวนั้นช่วยเขาอย่างนั้นหรือ

“นี่มันอะไรกันวะเนี่ย”

เขาพึมพำกับตัวเองคล้ายกับละเมอ มือข้างขวายกขึ้นตบหน้าตัวเองแล้วหลับตาครู่หนึ่งจึงลืมขึ้นมองไปที่แผ่นกระดาษ ทุกอย่างเหมือนเดิม บ้านทรงไทยยังชัดเจนในม่านตาของเขา

ร่างสูงทรุดนั่งบนเก้าอี้ด้วยอาการงุนงง ดวงตาจ้องนิ่งที่เรือนทรงไทยในแผ่นกระดาษ เพียงแค่มอง เขายังรู้สึกชอบ ถ้าสร้างเป็นบ้านจริง ๆ จะสวยแค่ไหน ลูกค้าของเขาจะชอบรึเปล่า เขาเอื้อมหยิบแผ่นกระดาษขึ้นมามองใกล้ ๆ

“ไม่อยากเชื่อเลย” เขาพูดกับตัวเองแล้ววางแผ่นกระดาษลงที่เดิม

ภากรทบทวนความฝัน คิดถึงสัตว์ในเทพนิยายที่เคยรู้มาบ้าง กินรีกับกินรเป็นสัตว์ในป่าหิมพานต์ มีร่างกายท่อนบนเป็นมนุษย์ ท่อนร่างเป็นนก มีปีกบินได้ ป้าสุขเคยเล่าเรื่องกินรีลงเล่นน้ำในสระ ถอดปีกถอดหางว่ายน้ำเช่นมนุษย์ทั่วไปแต่เขาไม่ใส่ใจจำสักเท่าใดที่จำได้คือ กินรีเป็นสัตว์อาศัยอยู่ในป่าหิมพานต์เท่านั้น เขาเคยเห็นกินรีกับกินรในภาพวาด รูปปั้นและจินตนาการของผู้สร้างสรรค์กินรีออกมาเป็นนวนิยายแต่ไม่เคยเห็นตัวจริง

แต่ในความฝันของเขา กินรีบินตรงเข้ามาหา ทุกสิ่งอย่างไม่ผิดจากภาพวาดงดงามที่เคยเห็นแต่ที่แปลกใจ ทำไมกินรีมาอยู่ในความฝันของเขา สร้างภาพหลอนให้เขาเห็นในจอคอมพิวเตอร์ ไม่เพียงแค่ให้เห็นแต่ชี้มือไปที่แผ่นกระดาษที่เขาใช้ออกแบบและแบบบ้านทรงไทยก็ปรากฏเด่นชัดในสายตาซึ่งมันไม่ใช่ภาพหลอนหรือแค่ภาพลวงตาที่จับต้องไม่ได้ มันคือภาพที่เขาสัมผัสมันได้ทุกลายเส้น

เขาลุกจากเก้าอี้ สมองสั่งให้ออกไปจากห้องนี้เพราะยิ่งนั่งต่อไปยิ่งสับสนและเครียดมากขึ้นทุกขณะ ทันทีที่ประตูห้องปิดลง แสงสว่างในจอคอมฯก็วาบขึ้น กินรีปรากฏตัวกลางจอ ขยับปีกแล้วโผบินไปทางขอบด้านซ้ายพร้อมกับแสงในจอก็ดับวูบลง