2 ลูกชาย อบต

ณอรไม่รู้เลยว่าแต่ละนาทีที่ผ่านพ้นไปในแต่ละวันกำนันกับภรรยาเฝ้ารอด้วยใจจดใจจ่อที่จะเจอหน้าลูก

ภายในตลาดสด บัวบานเลือกซื้อวัตถุดิบในการไปปรุงเป็นอาหารไว้ต้อนรับลูกสาว แม่ค้าต่างพากันส่งเสียงทักทายด้วยความคุ้นเคย ต่างร่วมแสดงความยินดีที่รู้ว่าณอรจะกลับมา ทุกคนรู้จักหญิงสาวเป็นอย่างดีเพราะเห็นกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย

“งั้นฉันฝากขนมฝักบัวแป้งใบเตยเอาไปให้หนูณอรกินด้วยนะ ถ้ามันเย็นก็อุ่นไมโครเวฟก็แล้วกัน”

“ขอบใจมากเลยนะ เธอนี่ดีจริง จำได้ว่าณอรชอบกิน”

“แน่ล่ะ ฉันเคยไปเลี้ยงหนูณอรตั้งแต่แบเบาะ กระทั่งเข้าอนุบาล อะไรชอบหรือไม่ชอบรู้หมด ถ้าหลานมาก็อย่าลืมเอาให้กินนะ”

“จ้ะ ขอบใจจริง ๆ อ้าวป้าผ่องอะไรจ๊ะ”

“กล้วยหักมุกปิ้ง ฝากให้หนูณอรด้วยนะ”

“นี่ก็อีกคน ช่างจดช่างจำ ขอบคุณป้ามากจ้ะ”

บัวบานรับของฝากจากแม่ค้าที่ตั้งใจให้ณอร เก็บเอาไว้ในตะกร้าด้วยความอิ่มเอมใจแล้วเดินไปตามแผงขายของต่าง ๆ นางมัวแต่มองดูข้าวของเกือบชนกับใครบางคน โดยสายตาปะทะกับปลายเท้าที่สวมรองเท้าหนังเป็นมันแผล็บ

ครั้นเงยหน้าขึ้นก็เห็นกางเกงสีขาวรีดจนกลีบโง้งโดยสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีชมพูอ่อนสอดชายเอาไว้ในกางเกง คาดทับด้วยเข็มขัดหนังจระเข้ราคาแพง เบื้องบนสุดคือใบหน้าของชายคนหนึ่ง วัยไล่เลี่ยกับกำนันอำนวย หน้าคมเข้มแต่ยังไม่ลบเหลี่ยมตรงกราม เหนือริมฝีปากคือเรียวหนวด ดวงตาทอประกายระยิบระยับ

แม้ว่าสูงวัยแต่ยังไม่ละทิ้งความกรุ้มกริ่ม โดยคิดว่าตัวเองหล่อจะต้องมีผู้หญิงให้ความสนใจ

“อุ๊ย ! ฉันขอโทษจ้ะ อ้าว อบต. สินนี่เอง ว่าแต่ใคร แต่งตัวโก้เชียวจะไปงานที่ไหนจ๊ะ”

“สวัสดีแม่บัวบาน ฉันไม่ได้ไปงานไหนหรอกนะ แต่ก็แต่งตัวแบบนี้ทุกวันนั่นแหละ รู้สึกว่ามีความมั่นใจในตัวเองมากกว่าใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นกับกางเกงทรงลุงแบบเดิม ๆ”

“เมีย อบต. คงภูมิใจแย่เลย”

“ภูมิใจกะผีอะไรล่ะ ยายอ้วนนั่นเห็นฉันแต่งตัวแบบนี้ออกจากบ้านทีไรแทบจะเอากรรไกรมาตัด กลัวว่าจะมีสาว ๆ มาติด โยนเสื้อกุยเฮงมาให้ใส่ แก่จนแทบจะลงโลงอยู่แล้วไม่รู้จะหึงอะไรนักหนา”

“มันก็น่าหึงอยู่หรอก อบต. ยังสมาร์ทอยู่เลย”

“จริงหรือแม่บัวบาน อย่าพูดอย่างนี้ให้เมียฉันได้ยินเชียวนา ครีมรกแกะของฉันคงถูกโยนเข้าป่า นี่ก็แอบซื้อทากันหน้าย่นอีกกระปุกแล้ว”

สิ้นคำ อบต. สิน บัวบานหัวเราะชอบใจซึ่งเขาเองก็ประสานเสียงตามมาเช่นกัน ทั้งสองคุ้นเคยสนิทสนมกันพอสมควรเพราะอยู่ที่นี่ตั้งแต่หนุ่มสาว เจอหน้าเป็นต้องทักทายจากเรื่องนั้นเข้าเรื่องนี้

“ฉันคงต้องขอตัวไปทำกับข้าวรอลูกก่อนนะ”

“หนูณอรจะกลับบ้านเหรอ”

“จ้ะ ลูกจะมานอนฟังผลการสมัครงาน ความจริงฉันอยากให้ลูกรับราชการแล้วย้ายมาอยู่ที่บ้านเรามากกว่า แต่แม่นี่รักอิสระ”

“เป็นเรื่องธรรมดาของคนรุ่นใหม่ ดูอย่างเจ้าโอ๊ตลูกชายฉันสิ อุตส่าห์เรียนจบปริญญาตรี ฉันก็อยากให้สอบเป็นครู ดั๊นจะทำไร่ซะนี่”

“ไม่เป็นไรนี่ ถ้ามีการเลือกตั้ง อบต. งวดหน้า ส่งลูกชายลงด้วย อยู่ในทีมเดียวกันกับพ่อ ฉันมั่นใจว่าโอ๊ตจะต้องได้เพราะผลงานที่ผ่านมา อบต. พัฒนาพื้นที่ได้ดีมาก”

“ขอบใจแม่บัวบานที่แนะนำนะ ฉันคงต้องกลับไปคุยกับจ้าโอ๊ตแล้วล่ะ”

อบต. สินมีความหวังที่จะดึงลูกเข้าสู่เส้นทางการเมืองท้องถิ่น อย่างน้อยการเป็น อบต. ก็เชิดหน้าชูตาวงศ์ตระกูลไปไหนมีแต่คนเกรงใจ

โอ๊ตลูกชายคนเดียวของ อบต. สิน รู้ว่าณอรจะกลับบ้านเท่านั้น ไม่รอช้าที่จะแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่คิดว่าดูดีที่สุดเพื่อที่จะไปพบเพราะแอบรักหญิงสาวมาตั้งแต่เรียนมัธยมต้น แม้ว่าฝ่ายหญิงให้ได้แค่ความเป็นเพื่อน แต่เขาไม่ละความพยายามที่จะตื๊อ

เขาสั่งลูกน้องล้างรถให้เอี่ยมอ่อง ฉีดสเปรย์พ่นความหอมให้มีกลิ่นกรุ่นไปทั้งคันและสั่งไอ้จุกเด็กตัวกระเปี๊ยกไปดักรออยู่ที่บ้านณอร ส่งข่าวด่วนจี๋ทันทีที่เห็นว่าเธอกลับมาแล้ว เขาจะบึ่งรถรุ่นใหม่ไปหาทันที

“อย่าพลาดนะไอ้จุก ไม่อย่างนั้นเอ็งนั่นแหละที่จะถูกข้าเล่นงาน ตัดจุกที่หัวทิ้งจนโกร๋นเลย”

“ครับ งานนี้พลาดไม่ได้ ในเมื่อเป็นคำสั่งจากลูกพี่”

“ดี งั้นเอาล่วงหน้าไปสิบบาทก่อน ถ้างานสำเร็จ เอาไปอีกสี่สิบ รวมเป็นเท่าไหร่วะ”

“หกสิบ”