บทที่ 9

หลังจากที่เขาพูดประโยคเรียกร้องความรับผิดชอบจากเธอออกไป ใบหน้าหวานซ่อนเปรี้ยวของวันวิวาห์ก็ซีดเป็นกระดาษอยู่เป็นนานสองนาน จนคนขี้แกล้งอดรนทนไม่ไหวเป็นฝ่ายหลุดหัวเราะออกมาก่อนเสียเอง

"ตกใจอะไรขนาดนั้นน่ะคุณ นี่ผมขอให้คุณรับผิดชอบผมดีๆ นะ ไม่ได้เอาปืนมาไล่ยิงคนเหมือนคนพวกนั้นสักหน่อย"

ริมฝีปากจิ้มลิ้มบิดเบ้ด้วยความหมั่นไส้ เพราะเธอเริ่มรู้สึกขึ้นมาแล้วว่าผู้ชายแปลกหน้าที่เธอพลาดมาขอความช่วยเหลือจากเขาคนนี้ ก็ไม่ได้อันตรายน้อยไปกว่าคนพวกนั้นเลย

"อะไรๆ ดูทำหน้าทำตาเข้า ผมไม่ได้ทำอะไรคุณเลยนะ มีแต่คุณนั่นแหละที่กระทำชำเราผม เสื้อคุณก็ถอดออกเอง จูบ..."

"หยุดพูดสักทีเถอะน่า" วันวิวาห์แหวใส่

"นี่คุณตะคอกผมหรอ"

"ใช่"

"ผมผิดหรอ" คนตัวโตที่หน้าตาหล่อเหลาราวกับพระเอกซีรีส์ แต่สายตาเจ้าเล่ห์ร้ายกาจอย่างบอกใครแสร้งถามเสียงอ่อยเพื่อเรียกคะแนนสงสารเต็มขั้น

"นั่นมันก็..."

"ผมทำผิดอะไรล่ะ"

คำถามที่เขาจงใจเน้นย้ำและคาดคั้นเธออีกครั้ง ส่งผลให้ร่างบอบบางที่อยู่ห่างจากเขาไม่กี่เซนติเมตรหายใจติดขัดอย่างพยายามตั้งสติ เพราะถ้าหากเธอเพลี่ยงพล้ำพูดอะไรผิดหูขึ้นมาอีกละก็ มีหวังได้ถูกคนตรงหน้าพูดจาล้ำเลิกบุญคุณใส่อีกแน่ๆ

"คืออย่างนี้นะคุณ"

"อย่างไหนหรอ" ปลาวาฬลอยหน้าลอยตาถาม

"ฉันไม่ได้ตั้งใจ คุณก็เห็นว่าฉันพยายามทำตัวให้กลมกลืนกับคนอื่นๆ เพื่อไม่ให้ผิดสังเกต แต่ฉันไม่ได้พิศวาสอะไรคุณเลยนะ ไม่ได้มีเจตนาจะลวนลามอะไรคุณเลยด้วย เรื่องถอดนั่นมันก็แค่เพื่อความสมจริงเท่านั้นเอง" คนตัวเล็กที่ยังคงถูกวงแขนแกร่งโอบรวบเอวคอดเอาไว้อยู่พยายามอธิบายอย่างใจเย็น

"แล้ว? "

"แล้วคุณก็ไม่ได้บุบสลายตรงไหนสักหน่อย ยังอยู่ครบสามสิบสองเลยนี่"

คิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากัน เพื่อบอกให้เธอรู้ว่าเขารู้สึกไม่พอใจอย่างมากกับประโยคเมื่อสักครู่ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นอย่างที่เธอว่าก็เถอะ

"เอ่อ... ส่วนเรื่องจูบ ฉันว่านี่ก็คงไม่ใช่จูบแรกของคุณหรอกมั้ง คนอย่างคุณดูน่าจะผ่านสนามมาเยอะแล้ว ไม่น่าจะมาถือสาอะไรกับเรื่องแบบนี้" วันวิวาห์บอกพลางยิ้มแหยะๆ ให้เขา ทว่าคำพูดเมื่อกี้มันดันเข้าทางคนเจ้าเล่ห์พอดีเลยเนี่ยสิ

"นี่คุณหาว่าผมสำส่อนหรอ"

"เฮ้ย! ฉันไม่ได้พูดนะ" ร่างบางปฏิเสธเป็นพัลวัน

"ไม่ได้พูดออกมาตรงๆ แต่เจตนาของคุณก็ไม่ได้ต่างกันสักเท่าไหร่เลย ทำไมครับ ถึงผมจะเคยมีประสบการณ์มาบ้างแล้ว แต่ผมก็ไม่เคยทำอะไรแบบนี้กับคนแปลกหน้านะคุณ" ปลาวาฬรีบโกยเอาความเห็นใจเข้าตัวได้อย่างหน้าตาเฉย

เหอะ!

เขาน่ะหรือจะไม่เคยทำอะไรแบบนั้นกับคนแปลกหน้า อมพระมาพูดก็ไม่มีใครเชื่อหรอก แต่ตอนนี้ขอตีมึนไปก่อนก็แล้วกัน

ใบหน้าหวานซ่อนเปรี้ยวเหลอหลาไปชั่วขณะ ก่อนที่เอวเล็กจะถูกโอบรัดเอาไว้แน่นอย่างไม่ทันตั้งตัว

"น่ะ นี่คุณ! "

ดวงตาคมเป็นประกายวาววับ ขณะที่มุมปากของเขากดลึกลงอย่างพยายามเก็บซ่อนความคิดร้ายกาจของตัวเองเอาไว้สุดฤทธิ์ แต่ดูท่าว่าจะปิดไม่มิดสักเท่าไหร่

"แล้วไอ้การกระแทกปากกันเมื่อกี้ เหมือนอยากจะให้ปากแตกกันไปข้างนั่นน่ะ เขาไม่ได้เรียกว่าจูบหรอกนะ อันที่จริงมันควรจะเรียกว่าการทำร้ายร่างกายที่แสนโรแมนติกมากกว่า"

ดะ เดี๋ยวนี้

อะไรทำร้ายร่างกาย?

อะไรโรแมนติก?

เขาพูดเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย

"เอาแบบนี้ดีไหม เพื่อเป็นการไถ่โทษที่คุณทำร้ายร่างกายผม แล้วมอบประสบการณ์จูบที่แย่มากที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา ผมจะให้คุณชดเชยให้ผมใหม่ด้วย... 'จูบ' ที่ดีกว่าเดิม"

"ห๊ะ!? "

รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าคมสันของคนพูด ก่อนที่เขาจะเลื่อนริมฝีปากเข้ามาประกบลงบนกลีบปากเล็กอย่างรวดเร็ว โดยไม่ปล่อยให้คนตรงหน้าได้ต่อรองหรือปฏิเสธข้อเสนอนั้นได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว

วันวิวาห์พยายามดิ้นรนขัดขืนสัมผัสหวานละมุนที่ร่างสูงมอบให้อย่างเอาเป็นตาย แต่ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้กระทำรุนแรงอะไรกับเธอ แถมรสจูบนั่นมันยังให้ความรู้สึกหวานอมขมปร่าเพราะแอลกอฮอร์ที่เขาดื่มไปมากโขเมื่อตอนอยู่ที่ผับ

ทว่า... นี่มันไม่ใช่เรื่องเขาจะต้องมาสอนเธอสักหน่อย!

กำปั้นเล็กทุบตีเข้าใส่อกแกร่งอยู่หลายที แต่คนที่อยากสอน 'จูบ' ด้วยวิธีที่ถูกต้องให้เธอกลับไม่มีทีท่าว่าจะยอมผละออกไปโดยง่าย

และหลังจากที่ริมฝีปากของเขาผละถอยออกไปอย่างเชื่องช้า คนที่ถูกครอบครองกลีบปากเล็กอยู่เป็นนานสองนานก็รีบเอนตัวหลบไปทันควัน โดยที่เขายังไม่ทันได้ตั้งตัว

"ไอ้บ้า! "

คำพูดด่าทอดังขึ้น ขณะที่ใบหน้าสวยหวานแดงก่ำทั้งโกรธทั้งอายกับการกระทำเมื่อสักครู่

"เสียงดัง เดี๋ยวพวกมันก็เดินกลับมาอีกหรอก"

"ไม่มีทาง"

คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างตั้งใจยียวนคู่สนทนาให้เกิดโทสะ แล้วถาม "ทำไมถึงมั่นใจนักล่ะ หืม? "

"ถอยออกไปห่างๆ ฉันเลย ไม่ต้องมาใกล้" วันวิวาห์แหวใส่เขาเสียงเขียว พร้อมทั้งยกมือขึ้นมาดันใบหน้าคมสันที่เขายื่นเข้ามาใกล้ให้ห่างออกไปจากเธอ

"ใจร้ายจัง ผมอุตส่าห์ช่วยสอน..."

"คนเห็นแก่ตัว คุณกำลังเอาเปรียบฉันนะ"

ริมฝีปากหนาโค้งลงอย่างรู้สึกขัดใจ นี่เขาอุตส่าห์คิดหาข้ออ้างเพื่อไม่ให้เธอจับไต๋ได้แล้วแท้ๆ ไหงแม่กระต่ายน้อยนุ่มนิ่มของเขาถึงได้รู้ทันกันได้ละนี่

"ชิ! ผมไม่อยากจะทะเลาะกับคุณแล้วนะ" ปลาวาฬแกล้งพูดขึ้นคล้ายกับว่าเขาต่างหากที่เป็นฝ่ายมีโทสะ ไม่ใช่เธอ

"นี่..."

"แล้วยังเอายังไงต่อ จะนั่งจมอยู่นี่ หรือจะหนีไปที่อื่น"

วันวิวาห์อ้าปากค้าง เพราะตั้งแต่เกิดมาเธอก็พึ่งเคยเจอคนที่พลิกลิ้นพูดให้ตัวเองจากผิดเป็นถูกได้รวดเร็วเท่าเขา

"ยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหม"

"ผมคิดค่ายืมนะ" คนเจ้าเล่ห์แกล้งบอก พร้อมทั้งมองเธอด้วยสายตาที่มีความนัยแฝงอย่างร้ายกาจ

"ถ้าอย่างนั้นฉันไปหายืมคนแถวนี้เอาก็ได้"

"นั่งลงเลย" ปลาวาฬออกคำสั่งเสียงเข้ม และเป็นฝ่ายหยิบมือถือของเขาออกมายัดใส่มือให้เธอด้วยตัวเอง

"จะคิดค่ายืมไหม"

"ไม่"

"ขอบคุณ"

วันวิวาห์กล่าวขอบคุณกระแทกเสียงใส่เขาอย่างประชดประชัน แล้วรีบกดเบอร์โทรศัพท์มือถือของใครบางคนที่เธอท่องจำได้ขึ้นใจทันที