บทที่ 10

หลังจากที่เธอขอยืมโทรศัพท์จากเขาแล้ว หญิงสาวก็ถามถึงที่อยู่โรงแรมของเขาเพื่อบอกให้คนปลายสายมารับตามสถานที่นัดหมาย แล้วจึงคืนมันกลับมาให้เขาตามเดิม

ทว่าชื่อคนปลายสายที่เธอเอ่ยเรียกว่า 'พี่ปัญญ์' ทุกคำ มันทำให้คนที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ รู้สึกขัดใจอย่างไรชอบกล

ปลาวาฬจ้องมองใบหน้ากระจ่างใสแบบหวานซ่อนเปรี้ยวของคนที่นั่งคุดคู้อยู่ข้างตัวด้วยความรู้สึกหลากหลายผสมปนเปกันไปหมด และที่แน่ๆ หนึ่งในอาการเหล่านั้น เขาคิดคิดว่าตัวเองกำลังรู้สึกไม่พอใจอย่างมากถึงมากที่สุด

'ให้ตายเหอะไอ้วาฬ มึงพลาดแล้วล่ะ ที่หลงรักคนมีเจ้าของ'

ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัวของคนที่รู้ตัวแล้วว่าตัวเองพลาดท่าตกหลุมรักร่างบางตรงหน้าเข้าอย่างจัง แม้มันจะเป็นเพียงช่วงเวลาแค่คืนเดียว แต่เขากลับรู้สึกอยากเก็บของของคนอื่นมาไว้ข้างกายเสียได้

อย่าให้เรื่องนี้รู้ไปถึงหูพี่ชายทั้งสองของเขาเชียว ไม่อย่างนั้นละก็ เขาได้โดนฉลามกับโลมาลากไปขึงพืดถลกหนังหัวแน่ๆ

ปลาวาฬสลัดความคิดเหล่านั้นออกไปจากหัว และพยายามจะอยู่กับปัจจุบันให้มากที่สุด

เอาเถอะ ถึงอย่างไรตอนนี้เธอก็อยู่ข้างกายเขานี่นา หากว่าความดีอันน้อยนิดที่เขาพาเธอหนีตายหัวซุกหัวซุนมาตลอดทั้งคืนจะพอมีค่าในสายตาของเธอบ้าง เขาก็ถือตัวเองยังพอมีโอกาสอยู่บ้างละนะ

"หนาวไหม"

ร่างแบบบางที่ถูกลมทะเลพัดเข้ามาปะทะตัวส่งเสียง 'หือ' เป็นเชิงถาม แต่สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะสะบัดศีรษะแรงๆ เพื่อตอบรับไมตรีของเขา

ก็ใครจะไปไว้ใจคนที่ชอบหาเศษหาเลยกับเธอกันล่ะ แค่หายใจร่วมกันกับเขาไม่กี่ชั่วโมง เธอยังต้องเสียจูบให้เขาไปตั้งหลายครั้ง ยังดีนะที่เธอเคยจูบหมาจูบแมวมาก่อน ไม่อย่างนั้นคงเสียดายแย่ที่ต้องมาเสียจูบแรกให้อีตาบ้านี่

"ปากแข็งจริงนะแม่คุณ อากาศมันเย็น ลมก็โคตรแรง ยังจะบอกอกว่าไม่หนาวอีก" ร่างสูงว่าพลางโยนเสื้อแจ็คเก็ตหนังของเขามาคลุมร่างของเธอเอาไว้

"ก็ฉันบอกแล้วไงว่า..."

"ห่มไปเถอะน่า ไม่คิดค่ายืมหรอก"

วันวิวาห์ขึงตามองคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง แต่สุดท้ายก็ยอมกระชับเสื้อที่เขาคลุมลงมาให้เพื่อคลายความหนาวจากลมแรงที่พัดเข้ามากระทบกับผิว

แม้อากาศทางใต้จะเป็นอากาศแบบร้อนชื้น แต่ช่วงเวลากลางคืนที่ลมแรงแบบนี้ก็ใช่ว่าจะไม่หนาวเสียหน่อย

มือหนาของคนข้างตัวยื่นออกมาสัมผัสหน้าผากมนชื้นเหงื่อด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะพบว่าร่างบอบบางมีอาการคล้ายคนเป็นไข้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีความรู้ในเรื่องพวกนี้สักนิดเลยก็เถอะ

"คุณเป็นไข้หรอ"

"เปล่า"

"แต่คุณตัวรุมๆ นะ เราไปหาหมอกันดีไหม" ปลาววาฬเสนอด้วยความเป็นห่วง หากแต่คู่สนทนากลับสะบัดศีรษะอย่างแรงเพื่อปฏิเสธท่าเดียว

"ฉันอุตส่าห์หนีมาได้ทั้งคืน จะให้ฉันยอมออกไปตายแค่เพราะว่าฉันไม่สบายแค่นี้หรอคุณ ไม่เอาหรอก" วันวิวาห์รีบบอกเหตุผลที่เธอไม่ยอมไป เพราะเกรงว่าเขาจะมาบังคับขู่เข็ญกันอีก

"บอกผมทีได้ไหม ว่าทำไมคนพวกนั้นต้องตามฆ่าคุณด้วย"

"ไม่ได้" ร่างบางตอบ โดยไม่หยุดคิด

"เฮ้ย! แต่นั่นมันเกี่ยวพันกับชีวิตคุณเลยนะ ตำรวจก็ไม่ยอมแจ้ง เหตุผลอะไรก็บอกไม่ได้ ใจคอคุณคิดจะหนีไปเรื่อยๆ แบบนี้เนี่ยนะ คิดอะไรอยู่วะเนี่ย"

คนที่ทนไม่ไหวจนต้องระเบิดออกมากลับกลายเป็นเขาเสียเอง เขาที่รู้แค่ว่าเธอชื่อ 'หวาน' ซึ่งหน้าตาและปากก็หวานจริงสมชื่อ แต่นอกนั้นเขาก็ไม่รู้เรื่องราวอะไรของเธอเลย แต่กลับเป็นห่วงเป็นใยเธอออกนอกหน้าเสียอย่างนั้น

วันวิวาห์มองคนที่กำลังหงุดหงิดเพราะเธอปกปิดข้อมูลของคนร้ายด้วยความงุนงง ก่อนจะพรูลมหายใจออกมาปากอย่างปลงตก

ใช่ว่าเธอจะพึ่งเคยหนีตายแบบนี้เป็นครั้งแรกเสียที่ไหน...

"คุณไม่ต้องสนใจเรื่องฉันหรอก ทันทีที่คุณออกไปจากที่นี่ คนพวกนั้นก็ไม่มีทางตามไปทำร้ายคุณได้แน่นอน"

"แล้วทำไมคุณถึงไม่ออกไปจากที่นี่ล่ะ" เขาถาม

"นั่นมัน..." วันวิวาห์อึกอักอย่างคนที่ไม่รู้จะตอบคำถามนั้นอย่างไร

คิดหรือว่าเธอไม่อยากออกไปจากที่นี่ ไม่อยากออกไปมีชีวิตใหม่ที่มันดีกว่านี้ ชีวิตที่ต้องมาคอยระมัดระวังและหนีตายทุกครั้งที่พ่อและพี่ชายไม่อยู่

ตั้งแต่วันที่แม่เดินจากไปและสัญญาว่าจะกลับมารับ วันวิวาห์ก็ตั้งใจว่าจะรอให้แม่กลับมา ซึ่งเด็กน้อยในวันนั้นไม่มีทางรู้เลยว่าแม่จะมาเมื่อไหร่ แต่ที่ยังไม่ยอมหนีไปไหน เพราะเธอกลัวว่าถ้าแม่กลับมาแล้วจะไม่เจอเธอต่างหาก

"คุณ... ร้องไห้"

เมื่อถูกเขาทักมือเล็กก็ยกขึ้นมาปาดน้ำตาออกไปจากใบหน้าอย่างลวกๆ ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกขวัญและกำลังใจให้ตัวเองมีแรงฮึดขึ้นมาอีกครั้ง

"คุณไม่ต้องสนใจเรื่องราวของฉันหรอก"

คิ้วหนาขมวดมุ่น เนื่องจากเขารู้สึกไม่พอใจประโยคเมื่อสักครู่ของเธอเป็นอย่างมาก

"ผมอยากสนใจ"

"บ้าหรือเปล่าเนี่ย" วันวิวาห์แหวใส่

"อือ ก็คงงั้นมั้ง ผมคงจะบ้าอย่างที่คุณว่าจริงๆ นั่นแหละ"

ทันทีที่พระอาทิตย์โผล่ขึ้นมาเหนือผืนน้ำเบื้องหน้า ร่างแบบบางที่นอนซบไหล่แกร่งมาหลายชั่วโมงก็รู้สึกตัวตื่น ก่อนที่คนตัวเล็กจะยกมือขึ้นมาเขย่าท่อนแขนใหญ่เพื่อปลุกคนข้างตัวอย่างกระตือรือร้น

"คุณๆ เช้าแล้วค่ะ"

ปลาวาฬเปิดปรือหนังตาอันหนังอึ้งของตัวเอง เพื่อจ้องมองดวงอาทิตย์กลมโตสีส้มสะท้านกับผืนน้ำด้วยความรู้สึกปวดเมื่อยตามร่างกายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

อา... อาจจะเพราะว่าเมื่อคืนเขาดื่มไปไม่น้อย แถมยังต้องพาคนข้างตัวหนีตายมาตลอดทั้งคืน นี่ยังไม่นับเรื่องที่เขาทำตัวต่างหมอนให้เธออีกนะ

หึ! ทำไมไม่คิดจะใจอ่อนให้กันบ้างเลย อันที่จริงความดีของเขาก็มีไม่น้อยเลยนะนั่น

"เรารีบไปที่โรงแรมของคุณกันเถอะค่ะ"

"ทำไม กลัวว่าแฟนคุณมาแล้วจะไม่เจอหรือไง"

คำถามของเขาส่งผลให้วันวิวาห์เผลอชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่สาวเจ้าจะพยักหน้ารับรัวๆ แล้วเอ่ยขึ้นว่า

"ค่ะ ฉันกลัวเขาจะรอนาน"

ปลาวาฬส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจอย่างหัวเสีย ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด แล้วเดินนำลิ่วไปไกล โดยไม่สนใจเลยว่าตอนนี้เขากำลังเปลือยท่อนบนอยู่

"เดี๋ยวคุณ เสื้อคุณอยู่นี่"

เสียงหวานตะโกนไล่หลัง แต่เจ้าของเสื้อไม่คิดจะหันมาสนใจไยดีมันเลยแม้แต่น้อย

"เป็นบ้าอะไรอีกละเนี่ย"