บทที่ 6

ไฟหน้าของมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คือแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวที่ทำให้ชายหนุ่มสามารถมองฝ่าความมืดเบื้องหน้าไปได้อย่างทุลักทุเล

เส้นทางคดเคี้ยวเลี้ยวลดไปมาตลอดสายคล้ายกับว่าพวกเขากำลังหลงอยู่ภายในเขาวงกตที่ไม่มีวันหาทางออกเจอ จนกระทั่งทะลุผ่านสะพานปูนแคบๆ ขนาดสองคนเดินมาได้แล้วนั่นล่ะ ร่างสูงถึงได้รู้สึกราวกับว่าเขาปลดโซ่ตรวนที่พันธนาการไว้ออกจากขาได้สำเร็จ

มือหนายกขึ้นมาเปิดหมวกกันน็อกของเขาออกเพื่อรับลม ทว่าคนที่นั่งซ้อนอยู่ทางด้านหลังกลับกอดเอวหนาเอาไว้เสียแน่น เพื่อบอกให้คนขับรู้ว่าเธอไม่ได้วางใจสถานการณ์ในตอนนี้เลยสักนิด

"พวกที่ตามคุณมามันเป็นใคร" เขาถาม

"เอ่อ..."

เจ้าของเรือนร่างแบบบางขยับตัวขึ้นมาสบตากับเขาผ่านกระจกด้วยสีหน้าลำบากใจ หากแต่คนอยากรู้ก็มองตอบมาอย่างคาดคั้นเช่นกัน

"ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะคะ แต่เรื่องนี้มันอธิบายยากมากจริงๆ ฉันไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหนก่อนดี"

วันวิวาห์บอกปัดอย่างพยายามรักษาน้ำใจ เพราะถึงอย่างไรคู่สนทนาก็เป็นแค่คนนอก เขาคงใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อีกแค่ไม่กี่วันและจากไป จึงไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องรับรู้เรื่องราวของเธอทั้งนั้น

"แต่พวกมันมีปืน"

"ค่ะ"

"ป่านนี้ก็คงเห็นป้ายทะเบียนรถมอเตอร์ไซค์ของผมแล้วด้วย"

ใบหน้ากระจ่างนิ่งค้างไปทันควัน เนื่องจากก่อนหน้านี้เธอคิดน้อยไปหน่อย จนลืมไปว่าคนที่ต้องการจะเอาชีวิตเธออาจจะตามสืบข้อมูลของเขาได้จากป้ายทะเบียนรถนี่ก็ได้

"ฉัน... ขอโทษนะคะ"

"หืม? "

"ฉันพอจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง ฉันขอซื้อบิ๊กไบค์คันนี้ต่อจากคุณได้ไหมคะ" วันวิวาห์บอกด้วยสีหน้าจริงจังและเคร่งเครียด ก่อนจะพูดต่อ "อย่างน้อยก็เพื่อความปลอดภัยของตัวคุณเอง"

"ความปลอดภัยของผม? " เขาทวนคำ

"ค่ะ"

"เรื่องคอขาดบาดตายขนาดนี้มันมีสาเหตุมาจากอะไรกันแน่ คุณก็ดูไม่น่าจะไปมีเรื่องกับใครเขาได้ แต่พวกมันส่งคนมาตามล่าถึงขั้นจะเอาชีวิตคุณเลยนะ"

เจ้าของใบหน้าหวานสั่นศีรษะปฏิเสธการสันนิษฐานของเขา

"ไม่หรอกค่ะ นั่นก็แค่คำขู่ ถ้าเขาคิดจะลงมือฆ่าฉันจริงๆ ฉันคงตายไปตั้งนานแล้ว"

"ขู่? นี่คุณกล้าเรียกการตามล่าอย่างเอาเป็นเอาตายแบบนั้นว่า 'ขู่' เนี่ยนะ" ปลาวาฬถามและแค่นหัวเราะออกมาด้วยความงุนงง เพราะไม่รู้ว่าเขามองโลกในแง่ร้ายจนเกินไป หรือเธอมองโลกในแง่ดีเกินไปกันแน่

"เลิกพูดเรื่องนั้นเถอะ ฉันแค่อยากซื้อมอเตอร์ไซค์คันนี้ต่อจากคุณ ช่วยบอกราคามาได้ไหมคะ แล้วตอนเช้าเราค่อยมาเซ็นเอกสารซื้อขายกัน"

ร่างสูงแค่นหัวเราะออกมาอย่างหัวเสีย เพราะไม่ว่าเขาจะคาดคั้นยังไง คนที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลังก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมบอกที่มาที่ไปของเรื่องราวกับหมดกับเขาโดยง่าย

"คุณรู้ไหมว่าผมชอบเล่นกับไฟ" เขากล่าว

"คะ? "

"ยิ่งคุณอันตรายมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งอยากรู้จักคุณมากขึ้น"

เรียวแขนเสลาที่โอบรอบเอวแกร่งในคราแรกรีบคลายการกอดรัดออกทันควัน ก่อนที่เจ้าของเรือนร่างแบบบางจะพยายามเคลื่อนกายให้ห่างออกไปจากเขา ทั้งที่เบาะรถมอเตอร์ไซค์แทบไม่มีที่ว่างให้เธอหนี

"ขอร้องล่ะค่ะ อยู่ให้ห่างฉันเข้าไว้" วันวิวาห์เอ่ยเตือน

"ทำไมล่ะ"

"ฉันอาจจะทำให้คุณได้รับอันตรายถึงชีวิต"

ปลาวาฬระบายรอยยิ้มกว้างออกมาด้วยความขบขัน เพราะเมื่อสองชั่วโมงก่อนเขาก็ได้ผจญภัยมาหมดแล้วทั้งการขับมอเตอร์ไซค์หลบกระสุน แล้วไหนจะฝ่าดงซากปรักหักพังของศาลเก่าข้างทางนั่นอีก

ยังอันตรายไม่พออีกหรอวะนั่น?

"แล้วถ้าผมไม่กลัวล่ะ"

"ขอโทษนะคะที่ทำให้คุณเข้าใจผิด ถึงฉันจะขอให้คุณพาหนีมาง่ายๆ แต่ฉันก็ไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่า"

วันวิวาห์เอ่ยเสียงแข็งพลางสะบัดหน้าหนีไปทางอื่นอย่างมีโทสะ หากแต่ท่าทางเหล่านั้นของเธอมันกลับทำให้คนฟังคันยุบยิบในหัวใจอย่างไรชอบกล

"ผมก็ไม่ได้ความว่าอย่างนั้นสักหน่อย" ปลาวาฬแก้

"คุณคิดว่าฉันเป็นเด็กอมมือหรือไง พวกผู้ชายอย่างคุณจะคิดเรื่องอะไรได้ นอกจากค่าตอบแทนที่หมายถึงเรื่องใต้สะดือ"

เอี๊ยดด~

ทันทีที่คำพูดดูแคลนต่อความรู้สึกและน้ำใจของเขาหลุดออกมาจากปากของคู่สนทนา ล้อรถที่ขับเคลื่อนมาตลอดทางก็บดขยี้เข้ากับพื้นถนนอย่างแรง เพราะคนขับจงใจทำให้เกิดขึ้นทันควัน

เจ้าของร่างเล็กที่ขยับออกห่างในตอนแรกถูกแรงกระชากดึงเข้าหาร่างสูง จนหน้าผากมนกระแทกเข้ากับหมวกกันน็อกของเขาอย่างจัง

"โอ๊ยย...ย!! "

เสียงร้องของสาวเจ้าส่งผลให้คนที่เผลอเบรกกะทันหันเพราะความโกรธรู้สึกผิดต่อการกระทำของตน แล้วหันไปมองสำรวจคนที่นั่งซ้อนอยู่ทางด้านหลัง

มือหนายื่นออกไปแตะที่หน้าผากมน ซึ่งตอนนี้ปรากฏรอยแดงขึ้นเป็นวงกลมเท่าลูกมะนาว หากแต่คนเจ็บกลับปัดมือของเขาออกเสียนี่

"ขอโทษ" ปลาวาฬบอก

"ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะคะ แต่ถ้าคุณไม่ยินยอมจะขายมอเตอร์ไซค์คันนี้ให้ฉันก็ไม่เป็นไร ฉันแค่อยากให้คุณระวังตัวเอาไว้ แล้วก็อย่าอยู่ที่นี่นานนัก กลับไปอยู่ในที่ของคุณได้เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี"

หญิงสาวเอ่ยเตือนเสียงเครียด ก่อนจะก้าวลงจากมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ แล้วตั้งท่าจะวิ่งหายไปกับกลุ่มคนที่เดินเข้าไปในตลาดกลางคืน ทว่า...

ดวงตาคมกวาดมองไปเห็นชายชุดดำกลุ่มเดียวกันกับที่วิ่งตามอดีตคู่สนทนาออกมาจากผับ เขาจึงตัดสินใจทิ้งมอเตอร์ไซค์ของตนเองเอาไว้ แล้ววิ่งตามเธอไปติดๆ

วันวิวาห์พยายามหลบซ่อนตัวให้เข้ากับผู้คนที่เดินขวักไขว่อยู่เบื้องหน้าอย่างแนบเนียน อย่างน้อยคืนนี้เธอก็ยังกลับไปที่บ้านของตัวเองไม่ได้แน่ๆ เพราะใครคนนั้นคงไปดักรอเล่นงานเธอที่นั่นเรียบร้อยแล้ว

หมับ!

ข้อมือเล็กถูกคว้าไว้อย่างกะทันหัน ก่อนที่ร่างบอบบางจะถูกกระชากไปตามแรงฉุดรั้งของใครบางคน ที่เธอไม่คิดว่าเขาจะตามเข้ามา

"ปล่อย..."

ริมฝีปากเล็กถูกมือหนาปิดเอาไว้แน่น ขณะที่เขาก้าวนำร่างบางเข้าไปในร้านปิ้งย่างที่มีผ้ายางสีส้มเข้มบดบังคนข้างในจากสายตาของคนนอก

"พวกมันตามคุณมา"