บทที่ 3

ดวงตาคู่สวยมีเสน่ห์ลึกลับจ้องมองไปยังใบหน้าคมสันของลูกค้าหนุ่มต้องการความช่วยเหลือ ก่อนที่ริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้มจะระบายรอยยิ้มกว้างออกมาให้เห็น แล้วสาวเจ้าจึงค่อยเริ่มตั้งคำถามกับเขา

"มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ"

คำถามเรียบง่าย แต่น้ำเสียงหวานใสที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุภาพอย่างคนที่พร้อมให้การช่วยเหลือเต็มที่ ทำเอาร่างสูง ถึงกับตกอยู่ในภวังค์

อา... นางฟ้า นางฟ้าชัดๆ

สายตาหวานเชื่อมผูกติดกับใบหน้าหวานของคนมาใหม่ คล้ายกับว่าต้องการพิมพ์ภาพความงดงามของเธอให้ติดตรึงอยู่ในความทรงจำอย่างไรอย่างนั้น

"คุณคะ"

เสียงใสเอ่ยเรียกเขาซ้ำอีกครั้ง ขณะที่เด็กหนุ่มเดินออกไปจากเคาน์เตอร์คิดเงินเรียบร้อยแล้ว

"ครับ? "

คนที่พึ่งได้สติส่งเสียงตอบรับยานครางราวกับว่าเขาเป็นคนเมาไปเสียเอง

"มีอะไรให้ทางเราช่วยเหลือหรือเปล่าคะ หรือว่า... คุณเรียกรถไม่ได้" วันวิวาห์ที่รับตำแหน่งผู้จัดการร้านมาหลายปีเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มอย่างรู้ทัน

ก็แน่ล่ะ ปัญหาส่วนใหญ่ของลูกค้าที่นี่ในยามค่ำคืนอย่างนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเมาหัวราน้ำจนกลับที่พักเองไม่ได้ ก็ต้องเรียกรถโดยสารมารับไม่ได้ เนื่องจากเจ้าของรถผู้ให้บริการที่พวกเขาเรียกมาไม่อยากทำความสะอาดครั้งใหญ่ เพราะเศษซากที่ผู้โดยสารเอามาทิ้งไว้ในรถ

"ครับ"

คนที่ยังคงตกอยู่ในภวังค์ความสวยของคู่สนทนาตอบรับเสียงเลื่อนลอย ก่อนจะต้องเบิกตาค้างอีกครั้ง เมื่อคนตรงหน้าระบายรอยยิ้มกว้างให้เขาอีกหน

"ถ้าอย่างนั้นรอสักครู่นะคะ"

"ครับ"

ดวงตาคมจับจ้องทุกการกระทำของร่างบางตรงหน้าด้วยความรู้สึกราวกับโดนมือที่มองไม่เห็นจับตรึงสายตาของเขาเอาที่เธอเพียงคนเดียว

"ไม่ทราบว่าที่โต๊ะของคุณมีคนเมากี่คนคะ"

น้ำเสียงหวานใสกังวานราวกับเสียงของนกน้อยไนติงเกลส่งผลให้หัวใจของคนฟังเต้นระรัวยิ่งกว่ากลองศึก

"สะ สองคนครับ"

ชายหนุ่มที่พึ่งรู้ตัวว่าตัวเองกำลังมีท่าทางคล้ายคนเสียอาการเป็นครั้งแรกเพราะความเขิน รีบกะพริบตาถี่เพื่อเรียกสติให้กลับเข้าที่เข้าทาง ก่อนที่เขาจะถูกนางฟ้าล่อลวงจนกลายเป็นคนเมาไปเสียเอง

โอ๊ะ! 'เมารัก' น่ะนะ ไม่ได้เมาเหล้า

เจ้าของใบหน้าหวานพยักหน้ารับอย่างเชื่องช้า แล้วไล่นิ้วเรียวเล็กไปบนเบอร์โทรศัพท์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แต่ไม่ว่าคิ้วเรียวสวยจะขมวดมุ่นเข้าหากันยังไง ใบหน้ากระจ่างใสนั่นก็ยังคงมีเสน่ห์เย้ายวนใจเขาอยู่ดี

"จะเป็นอะไรไหมคะ ถ้ารถโดยสารที่เรียกมาอาจจะไม่ใช่รถแอร์ แถมโต๊ะของพวกคุณยังมีคนเมาตั้งสองคน ถ้าให้ฉันเดาละก็ เสื้อของคุณเลอะอ้วกของพวกเขาด้วยใช่ไหมคะ"

การคาดเดาและคำถามที่หลุดออกมาจากริมฝีปากเล็ก ส่งผลให้คนที่มีสติที่สุดในโต๊ะพยักหน้ารับ แล้วส่งเสียงออกไปอย่างเลื่อนลอย

"ครับ"

"ครับคือ... ไม่มีปัญหาใช่ไหมคะ"

"ครับ"

เขาตอบกลับด้วยคำเดิมๆ อีกครั้งอย่างคนที่พร้อมจะเออออตามใจคู่สนทนาไปเสียทุกอย่าง

จนกระทั่งเสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายของคีรีดังขัดขึ้น บรรยากาศที่เริ่มจะอบอวลไปด้วยความหวานบางเบาราวกับขนมสายไหมสีชมพูจึงมลายหายไปจนหมด

เวร!

"ไอ้วาฬ มึงรีบๆ เรียกรถทีได้ไหม ไอ้แซฟมันอ้วกแตกอ้วกแตนเต็มโต๊ะไปหมดแล้วเนี่ย กูจะบ้าตาย! "

"เออๆ " ปลาวาฬหันไปตอบรับคำขอของเพื่อนอย่างขอไปที

และเมื่อหันกลับมาจ้องมองที่ใบหน้าหวานของอดีตคู่สนทนาอีกครั้ง เขาก็พบว่าอีกฝ่ายเองก็กำลังจ้องมองไปยังทิศทางเดียวกันกับตน

"คิดเงินเลยไหมคะ" เธอถาม

"ครับ"

รอยยิ้มหวานแต่งแต้มขึ้นมาบนใบหน้ากระจ่างใสอีกหน ก่อนที่เธอจะหันไปกรอกอะไรบางอย่างลงบนแมคบุ๊กที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ถัดไปทางขวา แล้วหันมาถามเขาอีกครั้ง

"สนใจจะชำระเป็นเงินสดหรือตัดบัตรคะ"

"อ่อ... บัตรครับ" ร่างสูงบอก และหยิบบัตรเดบิตของเขาออกมายื่นให้คู่สนทนา

มือเล็กชี้ไปที่เครื่องสแกนบัตรหน้าเคาน์เตอร์เพื่อบอกตำแหน่งกับเขาด้วยรอยยิ้ม แล้วจึงหันไปกดพิมพ์ใบเสร็จเพื่อนำมาให้เขาเซ็นชื่อเป็นอันเสร็จสิ้นการชำระค่ามื้ออาหารในค่ำคืนนี้

"คุณ... เป็นผู้จัดการร้านหรอครับ"

"คะ? "

"หรือเป็นเจ้าของร้าน" ปลาวาฬถามต่อ ถึงแม้ว่าคนตรงหน้าจะเริ่มยิ้มน้อยลงกว่าในคราแรกจนเขารู้สึกได้ก็ตาม

"ฉันเป็นแค่ผู้จัดการร้านค่ะ"

ชายหนุ่มพยักหน้ารับและกวาดสายตามองไปรอบตัวเธอราวกับต้องการค้นหาใครสักคนด้วยสายตาพิจารณา

ทว่านอกจากบรรดาบริกรและบาร์เทนเดอร์ที่เดินไปเดินมาเพื่อทำหน้าที่ของตัวเองแล้ว เขาก็ยังไม่พบใครสักคนที่น่าจะอยู่ในตำแหน่ง 'แฟน' ของอีกฝ่ายได้

"ผมเป็นนักท่องเที่ยวครับ นานๆ ทีจะได้มีโอกาสมาที่ภูเก็ต"

วันวิวาห์ขมวดคิ้วงุนงง เพราะจู่ๆ ลูกค้าที่เข้ามาขอความช่วยเหลือก็เล่าเรื่องของตัวเองให้ฟัง โดยที่เธอไม่ได้ร้องขอ

"ค่ะ"

"ผมไม่เคยเจอใครที่สวยเท่าคุณมาก่อนเลย"

คนถูกชมว่า 'สวย' ซึ่งหน้า และยังเป็นประโยคที่ตรงเสียยิ่งกว่าตรงระบายรอยยิ้มฝืดเฝื่อนออกมาให้เห็น เพื่อบอกให้คู่สนทนารู้ว่าเธอลำบากใจที่จะพูดคุยกับเขาต่อ

"ขอบคุณค่ะ"

แต่ในฐานะผู้ให้บริการ วันวิวาห์ที่แม้จะไม่พอใจในสายตาของเขาอยู่หลายส่วนก็ยังต้องตอบรับกลับไปด้วยรอยยิ้ม

"คุณลำบากใจที่จะคุยกับผม? " ปลาวาฬถามอย่างตรงไปตรงมา เพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องอ้อมค้อมหรือกักเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้กับตัว

"ค่ะ ฉันมีแฟนแล้ว"

และเมื่อได้รับคำตอบที่ตรงไปตรงมากลับมาเช่นกัน คนตัวโตก็ได้แต่พยักหน้ารับอย่างยอมรับ ถึงแม้สีหน้าของเขาจะแสดงออกถึงความผิดหวังอย่างชัดเจนก็ตาม

"อีกประมาณสิบห้านาที รถจะมาถึงที่นี่นะคะ"

"ครับ ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะครับ" ชายหนุ่มบอกอย่างเป็นมิตร ก่อนจะค้อมศีรษะ แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะของตน

ให้ตายเหอะ...

ถึงแม้ว่าในชีวิตของเขาจะเคยเจอผู้หญิงหน้าตาสะสวยมามากหน้าหลายตา บางคนก็สวยระดับนางเอกแถวหน้าของเมืองไทย แต่ไม่เคยมีใครสวยติดตรึงฝังลึกในใจของเขาเท่ากับเธอเลยสักคน

"เป็นบ้าอะไรวะกู"