ตามติด

หลังจากอุดอู้อยู่บนเตียงนอนจนกระทั่งสาย ลดาจึงลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวและกินอาหารเช้าที่คุณป้าให้เด็กยกขึ้นมาให้

" มอคค่าไปไหนน้าาา " เธอเอ่ยเบาๆ พลางเดินลงบันไดเพื่อตามหามัน

ปกติถ้าไม่เห็นเธอออกมาจากห้องมันจะนอนเฝ้าอยู่ข้างหน้าเพื่อรอให้เธอเปิดประตูให้

ป๊อกๆๆๆ ..." เสียงเจ้ามอคนี่ " ลดาพูดพลางเดินก้าวตามเสียงที่ได้ยิน

" นี่นาย...มาทำอะไรบ้านชั้น " ลดาตะโกนใส่ชายหนุ่มทันทีที่ได้เห็นใบหน้าของเขาชัดเจน

" ..... " เขาเงียบ ไม่ตอบเธอไม่พอ ยังทำหน้านิ่งไม่สนใจเธออีกต่างหาก เขาแบมือรับลูกบอลจากเจ้ามอคค่าที่พึ่งจะวิ่งไปเก็บมันมาให้เขา

" ชั้นถามว่า นาย ....มา......ทำ....อะ...ไร...บ้านชั้น " ลดาโน้มใบหน้าเอามือจับที่หัวเข่าตัวเองแล้วเอ่ยเน้นเสียงถามเขาอีกครั้ง

ปลาวาฬยันกายขึ้นเต็มความสูง เขามองหน้าของเธออยู่สักพักแล้งจึงเบือนหน้าหนีเธอไป เขาขว้างลูกบอลออกไปอีกครั้ง เจ้ามอคค่าที่ยืนรออยู่แล้วก็วิ่งตามลูกบอลเพื่อไปเก็บมาอีกครั้ง

" นี่นาย...ชั้นถาม..นายหูหนวกรึยังไง ไอ้บ้านี่ " เธอตะโกนถามเขาด้วยความโมโห

" นี่ " ชายหนุ่มชะงักยืนนิ่งทันทีที่หญิงสาววิ่งมาขวางหน้าของเขาไว้ เขาก้มลงมองที่หน้าอกของตัวเองทันที ขณะที่หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างหน้ายังคงกางแขนตัวเองเพื่อขวางคนตัวสูงไว้

" หึ " เขายกยิ้มที่มุมปาก

" นายหัวเราะอะไร หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ " ลดาเอ่ยพร้อมกับทำหน้างอใส่เขา

" เอาหน้าอกแบนๆของเธอออกไป "

" ไอ้บ้า " เธอร้องขึ้นพร้อมกับยกมือขึ้นปิดหน้าอกตัวเอง

'หน็อยๆ...กล้าดียังไงมาว่าชั้นหน้าอกแบน '

หญิงสาวพูดไปบ่นไป เมื่อไม่ได้คำตอบเธอจึงต้องลดละ เธอเดินหนีเขาออกมาหลังจากปะทะคารมกับเขาเสร็จ

" อย่ากังวลไปเลย...ชั้นไม่ได้คิดมากอะไรอยู่แล้ว อีกอย่างนี่มันเรื่องของเด็กๆเค้า ให้เค้าตัดสินใจกันเองเถอะ " เสียงดังขึ้นจากทางสวนอีกฝั่งของบ้าน ทำให้ลดาเดินเข้าไปใกล้ๆ เพื่อจะดูว่าเป็นเสียงของใคร

" อย่างนั้นชั้นก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี อุตส่าห์มาขอจองหนูลดาไว้ หวังจะได้เป็นหลานสะใภ้ " เสียงหญิงวัยกลางคนที่เป็นป้าของกวินเอ่ยขึ้น คำพูดที่ได้ยินเสียดแทงเจ้ามาในหัวใจของเจ้าหล่อนอีกครั้ง

' หลานสะใภ้อย่างงั้นเหรอ '

" แอบฟังผู้ใหญ่คุยกัน เสียมารยาทนะ " เธอหันขวับไปหาเสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นจากด้านหลังของตัวเองทันที

" นายเองก็เสียมารยาท เข้ามาบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต " เธอเชิดหน้าขึ้นสูงเอ่ยกับเขา

:

:

" อ้าวเด็กๆ...ยืนคุยอะไรกันอยู่ตรงนั้น มานี่เร็ว " เสียงของคุณป้าของหญิงสาวตรงหน้าเอ่ยเรียกเราสองคน

" ไปสิ " เธอหันมาพูดกับผม

" เธอก็ไปก่อนสิ " ผมว่า

" นายสิไปก่อน นายเป็นผู้ชาย "

" แต่นี่มันบ้านของเธอ..เธอไปก่อน " ผมเอ่ยอีกครั้ง

" นายนี่มันกวนประสาทจริงๆ ไหนใครต่อใครบอกว่านายพูดน้อย แต่ก่อนชั้นก็ว่าจริง...แต่ตอนนี้...ไม่ละ " ลดาพูดพร้อมกับสะบัดใบหน้าหนีผมและเดินเข้าไปหาผู้ใหญ่ทั้งสองที่นั่งอยู่บนโต๊ะ

ผมชะงักหยุดคิดตามคำพูดของเธอ มันจริงอย่างที่เธอว่า ปกติผมไม่ค่อยสนใจใคร ไม่พูดต่อปากต่อคำกับใคร

" ปลาวาฬ...มาสิลูก ยืนทำอะไรอยู่ " ป้าจิตตาเอ่ยเรียกผมอีกครั้ง

" รู้จักกันมาแล้วเหรอลูก เห็นยืนคุยกันท่าทางสนิทสนมเชียว " คุณป้าของลดาเอ่ยถามเราสองคน

" ค่ะ ...ประกวดดาวเดือนด้วยกันค่ะ " เธอตอบผู้เป็นป้าของตัวเอง

" สมกันดีนะ...เธอว่ามั้ย..คนนึงเป็นดาวมหาลัย อีกคนก็เป็นเดือนมหาลัย " คุณป้าของกวินหันไปหาเพื่อนของท่าน

" ให้เด็กเค้าตัดสินใจกันเองเถอะ...เราแก่แล้ว "

" ก็ชั้นอยากได้หนูลดามาเป็นหลานสะใภ้อ่ะ "

" เอ่อ..คุณป้าคะ...ลดาจะออกไปหาน้ำหวานหน่อยนะคะ " ผู้หญิงตรงหน้าของผมเอ่ยขออนุญาตคุณป้าของเธอ

" เอาสิลูก..ไปยังไงล่ะ ให้ลุงแช่มไปส่งมั้ย "

" ไม่เป็นไรค่ะ ... หนูไปเองดีกว่า ห้าง x ช่วงนี้รถกำลังติดลำบากลุงเค้า ไปแท็กซี่ง่ายกว่า ถ้ารถติดมากๆหนูก็จะได้ลงเดินเลย "

" โอ้ย..ไม่เอานะลูก...ไม่ได้ๆ...อันตราย จะไปเดินยังไงคนเดียว ..เอางี้ให้ตาวาฬไปส่งละกัน ป้าๆจะได้ไม่ต้องห่วง " คุณป้าจิตตาเอ่ยขึ้น

" ครับ..เดี๋ยวผมไปส่งเอง " ผมพูดออกไปอย่างที่ใจคิด เพราะจุดประสงค์ที่แท้จริงของผมวันนี้คือ เฝ้าติดตามเธอ

หลังจากเมื่อวานที่เราได้คุยกัน ผมสังเกตเห็นแววตาของเธอขณะที่มองไปที่ไอ้วิน ดูเธอจะชอบมันจริงๆ และถ้าหากเธอจะทำอย่างที่พูดคือ เข้าทางผู้ใหญ่อย่างคุณป้าจิตตา .... ผมเองก็มองว่าคงจะเป็นงานหนักสำหรับไอ้วินและพิชชามากทีเดียว คุณป้าจิตตาเป็นคนเลี้ยงดูกวินตั้งแต่มันเกิด เพราะแม่ของมันต้องเข้าไปช่วยพ่อดูแลบริษัทซึ่งช่วงนั้นกำลังมีปัญหาจากหลายด้าน ครอบครัวผมเองก็เช่นกัน แม่ผมก็ต้องช่วยคุณพ่อทำงานเช่นกัน ผมและกวินจึงโตมาพร้อมกันโดยคุณป้าทั้งสองบ้านจะผลัดกันเลี้ยง

ผมจำเป็นต้องรู้ทุกการเคลื่อนไหวของเธอ ดังนั้นวันนี้ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนหรือทำอะไร ผมจะตามเธอไปทุกที่

" ไม่เป็นไรก็ได้ค่ะ....ลดาไปเองดีกว่า " ลดาหันไปบอกคุณป้าของเธอ

" ผมไปส่งได้ครับ...ผมเต็มใจ "

" ให้ปลาวาฬไปส่งเถอะลูก ไปแท็กซี่หน่ะอันตราย ป้าเป็นห่วง " คุณป้าจิตตาพูดอีกครั้ง

" ก็ได้ค่ะ " หญิงสาวรับคำพร้อมกับหันมาผมและถลึงตาโตใส่ทันที

" หึ " ผมแสยะยิ้มที่มุมปาก " นึกว่าจะแน่ " ผมแอบคิดในใจ

" รอก่อน ขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน " เธอหันมาพูดกับผม " ลดาไปก่อนนะคะคุณป้า...หนูลาคุณป้าจิตตาเลยนะคะ " และหันไปหาผู้ใหญ่ทั้งสองที่นั่งอยู่

หลังจากที่รอเธออยู่หน้าบ้านสักพัก ลดาจึงเดินออกมาด้วยชุดเสื้อยืดลายวิบวับสะดุดตาและกางเกงยีนส์ขาสั้น รองเท้าผ้าใบหนังซึ่งดูแล้วก็เข้ากันและเหมาะกับเธอมาก แต่หากที่มันจะขัดตาผมซะหน่อยนี่คงเป็น กางเกงของเธอที่มันดูจะสั้นเกินไป

" นี่เปลี่ยนแล้วเหรอ...ชุดเมื่อกี้ยังดูดีกว่าอีกนะ " ผมเอ่ยขณะที่เธอก้าวขามาถึงรถของผมที่จอดรออยู่

" นี่ปากนายเหรอ..." เธอหันมาว่าผม พร้อมกับเดินไปเปิดประตูรถและเข้าไปนั่งรอด้านใน

ผมมองดูคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างในรถ ผู้หญิงที่เป็นที่หมายปองของชายหนุ่มหลายคน เธอเป็นถึงดาวมหาวิทยาลัย รูปร่างหน้าตาของเธอเป็นสิ่งที่ผู้หญิงหลายคนใฝ่ฝันอยากจะมีเหมือนเธอ แต่ดูนิสัยเธอสิ....ช่างน่ารังเกียจเสียจริงๆ....คิดจะแย่งคนรักของคนอื่น เธอทำได้ยังไง

เรื่องราวในบางช่วงบางตอนเกิดขึ้นในตอนของกวินและพิชชา ในเรื่องแอบรัก ท่านผู้อ่านสามารถติดตามอ่านได้เพื่ออรรถรสในการอ่านนะคะ

ฝากคอมเม้นท์ติดตามและเป็นกำลังให้ปลาวาฬและลดาด้วยนะคะ