บทที่ 4

เมื่อผลักประตูบังตาที่เปิดเข้าสู่ห้องครัวให้เปิดออก เธอก็เดินไปหยุดตรงที่แขวนเสื้อคลุม ฮาร์ฟเข้ามายืนอยู่ข้างหลัง และช่วยถอดเสื้อคลุมออกให้ เธอหันไปยิ้มเย็นให้เขาพร้อมกับกล่าวคำ “ขอบใจ” เบาๆก่อนที่จะเอาเสื้อตัวนั้นแขวนไว้ในที่ของมัน

“เห็นคุณบอกว่า ได้รับโทรศัพท์จากคนที่เขาสนใจจะเช่าบ้านหลังนั้นใช่ไหม” เธอเอ่ยขึ้น คล้ายจงใจจะเตือนให้เขานึกถึงเหตุผลการมาหาเธอในครั้งนี้ ขณะเดียวกันก็เดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ที่มีหม้อต้มกาแฟเสียบปลั๊กอยู่ตรงฝาผนัง “เป็นคนแถบนี้หรือเปล่าล่ะ”

“ไม่ใช่หรอก เขาอยู่ในบัลติมอร์” ฮาร์ฟถึงเก้าอี้ตัวหนึ่งออกจากโต๊ะและหย่อนกายลงนั่ง เอนหลังพิงพนัก เก้าอี้ พร้อมกับใช้มือทั้งสองประสานอยู่ตรงท้ายทอย

“อะไรกัน จากบัลติมอร์เชียว...ทําไม เขาจะย้ายมาอยู่ที่นี่อย่างนั้นหรือ” มาร่าในกาแฟใส่ลงในถ้วยเคลือบ

“จนป่านนี้แล้วคุณยังจําไม่ได้อีกหรือว่าผมชอบกินกาแฟดํา ไม่ใส่อะไรเลย” เขาถามล้อ ๆ ก่อนที่จะพูดต่ออย่างเป็นทางการว่า “เท่าที่ทราบดูเหมือนคนที่เขาอยากจะเช่าบ้านคุณ เขาต้องการจะเก็บไว้เป็นสถานที่สําหรับพัก ผ่อนในวันหยุดสุดสัปดาห์ เพื่อที่จะได้หนีจากความสับสนวุ่นวายของในตัวเมือง มาหาความสงบที่นี่เท่านั้น”

“ถ้าเช่นนั้น ฉันก็คิดว่า เขาคงอยากจะเห็นบ้านเสียก่อน” เธอพูดอย่างให้เหตุผล ทรุดตัวลงนั่งในเก้าอี้ตัวหนึ่ง ขณะเดียวกันก็คิดคํานวณอยู่ในใจว่า จะต้องใช้เวลาอีกนานสักเท่าไร จึงจะต้องตกแต่งบ้านหลังนั้นให้เสร็จเรียบร้อยลงได้ ถ้าจะอุทิศเวลาว่างทั้งหมดที่มีอยู่ให้กับมัน “อันที่จริง ในห้องนอนก็ตั้งเตียง แล้วก็มีเครื่องเฟอร์นิเจอร์พร้อมแล้ว ส่วนในครัวก็ดูเหมือนจะไม่ขาดอะไรอีก แต่...”

“เขาไม่อยากมาดูหรอก” ฮาร์ฟขัดขึ้น

“คุณคงไม่ได้หมายความว่า เขาต้องการจะเช่าบ้านทั้งที่ยังไม่เห็นว่ามันมีรูปร่างลักษณะหรือสภาพอย่างไรหรอกนะ” มาร่ารู้สึกแปลกใจในคําบอกเล่านั้นอยู่ไม่น้อย

“ที่ผมพูดนะ ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ต้องการดูเสียทีเดียวหรอก” ฮาร์ฟกล่าวแก้คําพูดของตน “เพียงแต่ว่าตอนนี้เขายังไม่มีเวลา และผมก็...เอ้อ...” เขายิ้มกว้างให้ ก่อนที่จะพูดต่อว่า “คือผมสร้างความรู้สึกให้เกิดขึ้นกับเขาว่า ขณะนี้มีคนมาติดต่อที่จะเช่าบ้านหลังนั้นจากคุณแล้วหลายคน และคุณก็คงจะไม่ยอมปล่อยทิ้งให้มันว่างไว้นาน จนกว่าเขาจะเดินทางมาที่นี่ เพื่อที่จะมาดูบ้านหรอก”

“อ้าว...แล้วอย่างนั้นเขาจะเห็นมันได้ยังไงล่ะ” มาร่าไม่เข้าใจจริงๆ

“พอผมเล่าให้เขาฟังว่า บ้านหลังนั้นอยู่ในชนบทที่ห่างไกลจากตัวเมืองมาก บรรยากาศสงดเงียบ น่าสบาย เขาก็พูดเป็นทํานองว่า มันตรงกับที่เขากําลังมองหาอยู่พอดี ผมอธิบายให้เขาฟังอย่างละเอียดแล้วละว่าบ้านนั้นมีลักษณะอย่างไร” ฮาร์ฟบอก ความภูมิใจในเรื่องความสามารถของตนเองเกี่ยวกับเรื่องของประสบการณ์ในการขายบ้านและที่ดินฉายชัดอยู่ในสีหน้า

“และเพื่อให้เป็นที่มั่นใจว่า มันมิใช่เป็นเพียงกระท่อมหลังเล็กๆที่ไม่ได้มีอะไรเลย เขาก็อยากจะให้ผมส่งรูปไปให้เขาดู ซึ่งผมก็สัญญากับเขาไว้แล้วว่า จะส่งไปให้เขาเมล์เที่ยวพรุ่งนี้”

“พรุ่งนี้เชียวรึนี่...ตายแล้ว มันแย่กว่าที่ฉันคิดไว้ตั้งแยะเลย” เธอพึมพําอยู่กับตัวเอง “ทําไมคุณทําอย่างนั้นล่ะ ฮาร์ฟ ในเมื่อคุณก็รู้อยู่แก่ใจว่าบ้านหลังนั้นมันยังตกแต่งไม่เสร็จเลย”

“ที่จริง ผมก็บอกเขาแล้วนะ แต่เขาบอกว่าที่เขาต้องการจะดูน่ะ ไม่ใช่เรื่องของการตกแต่งภายในหรอก เขา อยากจะดูลักษณะของบ้านมากกว่า” ฮาร์ฟยกกาแฟขึ้นจิบ ใช้อุ้งมือทั้งสองประคองถ้วยไว้

มันเป็นการเริ่มต้นที่รู้สึกว่าจะดีเกินไป... เกินกว่าที่จะเชื่อว่ามันเป็นความจริงได้ ซึ่งทําให้มาร่ารู้สึกหวั่นๆ ในใจอย่างไรพิกลว่า ทุกสิ่งทุกอย่างมันจะไม่วิเศษเลิศเลออย่างที่ฮาร์ฟเชื่อเสียแล้ว

“แล้วเขาเป็นใครล่ะ คุณมีความรู้เกี่ยวกับเขาบ้างหรือเปล่า” เธอถามอย่างต้องการจะรู้ความจริง “เขายังหนุ่มอยู่ หรือว่าแก่แล้ว ที่ฉันถามอย่างนี้ก็เพราะว่าคุณก็รู้ว่าฉันต้องลงทุนในเรื่องซ่อมแซมบ้านไปมาก เพราะฉะนั้น ฉันย่อมจะไม่เต็มใจที่จะให้คนหนุ่มวัยคะนองมาเช่า เพราะมันอาจจะเกิดความเสียหายกับทรัพย์สินของเราได้”

“ผมว่ามันเป็นเรื่องยากนะ ที่จะรู้ว่าคนที่เขาติดต่อมาหาเรานั้นแก่หรือหนุ่ม เพียงจากการรับฟังเสียงที่พูดมาทางโทรศัพท์” ฮาร์ฟกล่าวป้องกันตัวเองไว้ก่อน “ผมรู้แต่ว่าเขาชื่อซินแคลร์ บูคาแนน ฟังจากน้ำเสียงแล้ว รู้สึกว่า เสียงที่พูดจะบอกว่า เขามีความเป็นผู้หลักผู้ใหญ่อยู่เต็มตัว แล้วก็ได้รับการศึกษาดีด้วย ผมขึ้นค่าเช่าให้มากขึ้นไปอีก เป็นเดือนละ 100 เหรียญ และเขาก็ไม่ได้มีท่าว่าจะลังเลใจอะไรเลยนี่ ตอนที่ผมบอกราคากับเขา”

“ตั้งร้อยเหรียญเชียวหรือนี่” เธอตกตะลึงไปจริงๆ

“ผมคิดว่ามันน่าจะทําให้คุณสนใจในเขาบ้าง” รอยยิ้มอย่างมีเลศนัยปรากฏขึ้นเหนือมุมปาก

“แต่ทําไมต้องทําอย่างนั้นด้วยล่ะ” เท่าที่มาร่ารู้ราคาที่ตั้งไว้ตั้งแต่ในตอนแรกก็สามารถจะทําให้เธอได้กําไรงามอยู่แล้ว

“จากเสียงที่เขาพูด รู้สึกว่าเขาสามารถจะจ่ายเงินตามราคาที่เราเรียกร้องได้นะ” ฮาร์ฟยักไหล่เบาๆ “ถ้าเขา โต้แย้งเกี่ยวกับค่าเช่าที่เสนอไป ก็เท่ากับผมอ่านเขาผิดไป แล้วแต่เท่าที่ฟังดูจากในตอนนี้ ดูเหมือนคุณกําลังจะได้กําไรงามทีเดียวนะ”

คําพูดของเขามีเหตุผลอยู่มาก แม้มาร่าจะมีความรู้สึกว่า เขาออกจะกระทําในสิ่งที่ไร้คุณธรรมไปสักหน่อยก็ตาม เธอยกถ้วยกาแฟขึ้นจรดริมฝีปาก ไม่ยอมให้ตัวเองแสดงความตื่นเต้นอะไรออกมา เพียงเพราะได้ยินเงินจํานวนนั้น เมื่อจิบกาแฟแล้วก็วางถ้วยลงบนโต๊ะ

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะนะ ฮาร์ฟ ฉันไม่อยากจะให้ใครก็ตามที่เราไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้ามาเช่าบ้าน เพียงเพราะว่าเขาให้ค่าเช่าฉันอย่างงามหรอก”

“อย่ากังวลไปหน่อยเลย มาร่า ถ้าภายหลังจากที่เขาได้เห็นรูปบ้านนั่นแล้ว และเขายังประสงค์ที่จะเซ็นสัญญาเช่าบ้านจากคุณต่อไป ผมก็จะสอบถามเกี่ยวกับเครดิตของเขาเสียก่อน ผมจะตรวจสอบเกี่ยวกับเรื่องนายซินแคลร์ บูคาแนน คนนี้อย่างละเอียดถี่ถ้วนที่สุด พอใจหรือยังล่ะ” เขาให้คํามั่น

“คุณจะทํายังไงก็ต้องแล้วแต่คุณแล้วละ สําหรับฉันเองน่ะ อยากจะเห็นเพียงผลลัพธ์ที่มันจะปรากฏออกมาเท่านั้น” มาร่าบอก แต่ในน้ำเสียงนั้น คล้ายกับจะเป็นการเตือนให้เขาได้ตระหนักในความเป็นจริงบางอย่างอยู่

“ผมคิดว่าเราควรจะให้ความสนใจในเรื่องแรกที่เราจะต้องทําก่อนดีกว่า” ฮาร์ฟมิได้เดือดร้อนกับการที่มาร่าจะไม่มีความมั่นใจในความสามารถของเขาแต่อย่างใด ทั้งนี้ เพราะเขาเป็นชายหนุ่มที่มีความมั่นใจต่อตัวเองเป็นอย่างมากและอย่างพิเศษอยู่แล้ว “และสิ่งที่ผมจะต้องทําก็คือจะต้องถ่ายรูปบ้านเพื่อที่จะส่งไปให้เขาเสียก่อน และการที่จะทําอย่างนั้นได้ผมก็คงจะต้องขอกุญแจบ้านจากคุณ”

“งั้นเดี๋ยวฉันจะไปเอาให้” มาร่าลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่ง

ฮาร์ฟผุดลุกขึ้นยืนตาม เอื้อมมือมาจับแขนขณะที่มาร่ากําลังจะเดินผ่านหน้าเขาไป

“ผมว่าถ้าจะให้ดีกว่านั้น ทําไมคุณไม่ไปที่บ้านหลังนั้นกับผมเสียเลยล่ะ” ขณะนี้เขากําลังยืนคล้อยไปทางด้านหลังของเธอเล็กน้อย น้ำเสียงที่เอ่ยถามขึ้นนั้น จึงดังอยู่ ใกล้หู

“ฉันไม่ว่าง เอาไว้คราวหน้าก็แล้วกัน” เธอปฏิเสธคําชวนของเขาอย่างไร้เยื่อใย แต่ก่อนที่จะทันสะบัดตัวเองให้พ้นจากการเกาะกุมนั้น มือที่วางอยู่บนต้นแขนกกระชับแน่นเข้า

“คุณชอบที่จะผัดไปคราวหน้าอย่างนี้เสมอเลยนะ” เขาพูดเหมือนจะทักท้วง