บทที่ 2

วันรุ่งขึ้นปรียานุชสั่งให้พลอยไพลินไปยังห้องเสื้อร้านประจำ เพื่อเลือกซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ งานเลี้ยงเมื่อคืนนี้ทำให้นางมั่นใจว่าหลานสะใภ้ของ คุณหญิงนารถยาคือพลอยไพลินคนเดียวเท่านั้น นางจึงสั่งให้หลานสาวไปขัดตัว ทำผมซื้อเสื้อผ้า ทำตัวให้ดูดีมีราศี ให้เหมาะสมกับตำแหน่งสะใภ้บดินทร์บริภัทร งานนี้นางทุ่มไม่อั้นแม้ว่าจะติดหนี้ติดสินมากมาย แต่นางก็หาเงินมาทำให้หลานสาวดูดีมีชาติตระกูลได้ เพราะผลประโยชน์ที่ได้รับกลับมามันมากมายกว่าหลายร้อยเท่า

“อย่าลืมทำตามที่ฉันสั่งล่ะ ถ้าแกไม่ทำตามแกคงรู้นะว่าอะไรจะเกิด ขึ้น”

“ค่ะ คุณย่า”

พลอยไพลินรับคำเสียงเบา เมื่อกำชับหลานสาวแล้วนางก็เดินออกไป จากบ้านตรงไปยังรถยนต์คันหรู โชคคนขับรีบเปิดประตูทันทีที่นางเดิน ออกมาจากบ้าน

“ไปไหนครับคุณหญิง” โชคเอ่ยถามหลังจากเขาเข้ามานั่งประจำที่แล้ว

“ไปร้านคุณประยูร” โชคขับรถออกจากบ้านทันทีที่รู้ว่าจุดหมายปลายทางอยู่ที่ไหน รถเบนซ์แล่นไปตามท้องถนนโดยไม่รู้ว่ามีรถยนต์คันหนึ่งขับตามไปอย่างกระชั้นชิด

ปรียานุชทำธุระอยู่ในร้านเพชรประมาณสามสิบนาที ก่อนจะเดินออกมาจากร้านเพื่อเดินทางกลับบ้าน นางเดินไปเกือบถึงรถยนต์ก็พบว่านายโชคคนขับรถยืนหน้าซีดอยู่ข้างรถ ตอนนั้นนางไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะคิดว่าพลขับคงจะไม่สบาย แต่พอเดินเข้ามาใกล้อีกนิดชายสามคนก็ออกมาจากที่ซ่อน ใบหน้าของแต่ละคนนั้นดุเข้ม หนึ่งในชายสามคนนั้น นางจำได้ดีว่าคือใคร

“คุณหญิงครับ คุณโรเบิร์ตเชิญไปพบหน่อยครับ”

พอได้ยินชื่อของคนที่ต้องการให้นางไปพบ ใบหน้าของหญิงสูงวัยซีดเผือดมากกว่าเก่า สีหน้าราวกับสีของกระดาษก็ไม่ปาน อยากจะเป็นลมเสียให้ได้

“ปะ ไปตอนนี้เลยเหรอ”

“ใช่ครับ ไปตอนนี้เลย เชิญครับเจ้านายรออยู่”

บัญชาเปิดประตูรถเบนซ์ของปรียานุชออกกว้าง นางจำต้องก้าวเข้าไป นั่งอย่างจำยอม โดยมีคนของโรเบิร์ตนั่งประกบอยู่ข้างๆ บัญชาทำหน้าที่ ขับรถแทนโชคที่ตอนนี้ระเห็จไปนั่งอยู่บนเบาะด้านข้างคนขับ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยบัญชาจึงขับรถออกจากอาคารสูงสิบเก้าชั้นใจกลางเมือง ตรงไปยังบ้านพักของโรเบิร์ต ที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก

ปรียานุชใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ หายใจไม่ทั่วท้อง ไม่รู้ว่าการที่นางถูกเชิญตัวไปพบเจ้าหนี้รายใหญ่ในวันนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับนางบ้าง นางไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาก่อนเลย นางอุตส่าห์หลบหน้าหลบตา ทำตัวติดต่อ ไม่ได้มานานหลายวัน นับตั้งแต่วันที่ครบกำหนดจ่ายดอกเบี้ย ไม่คิดด้วยซ้ำไปว่าโรเบิร์ตจะใช้วิธีนี้กับนาง แล้วจะทำอย่างไรดี จะทำอย่างไรดี คุณหญิงถังแตกครุ่นคิดในใจ

.................

“ปัง!” ฝ่ามือใหญ่ทุบลงไปบนโต๊ะทำงานอย่างแรง ก่อนที่เจ้าของมือ จะเงยหน้ามองผู้สูงวัยคนหนึ่งที่นั่งตัวสั่นหวาดกลัวกับท่าทางของบุรุษร่างสูงตรงหน้า นางรีบก้มหน้างุดหนีสายตาแข็งกร้าวของโรเบิร์ตทันที

“คุณหญิงจะเอายังไงเรื่องหนี้สิน คุณหญิงผัดผ่อนผมมานานแล้วนะ เงินต้นสี่ร้อยล้านไม่ได้ ผมไม่ว่า แต่ขอให้ได้ดอกเบี้ยบ้างก็ยังดี แต่นี่คุณหญิงเล่นหลบหน้าหลบตาผมมาตลอด โทร.ไปทวงก็ให้สาวใช้บอกว่า ไม่อยู่ เชิญมาที่นี่ดีๆ ก็ไม่มา ผมก็เลยต้องให้คนของผมไปเชิญพาตัวคุณหญิงมาคุยเรื่องหนี้สินให้มันเด็ดขาดในวันนี้ไงล่ะ ผมก็ไม่อยากทำรุนแรงหรอกนะครับ แต่ตอนที่คุณหญิงมาขอกู้เงินผม ผมก็ให้ง่ายๆ เพราะเห็นว่ามีทรัพย์สินและมีเกียรติอันสูงศักดิ์ของคุณหญิงค้ำประกันอยู่ แต่พอมาวันนี้ทรัพย์สินของคุณหญิงที่เอามาค้ำประกัน มันดูจะไม่สมน้ำสมเนื้อกับ จำนวนเงินที่ผมให้ไป หุ้นของบริษัทที่คุณหญิงครอบครองอยู่ก็ตกเอา ตกเอา จนมันเริ่มไม่มีมูลค่าเหมือนแต่ก่อน เกียรติของคุณหญิงเองมันก็เริ่ม ช่วยอะไรไม่ได้ด้วย ตกลงคุณหญิงจะใช้หนี้ผมได้เมื่อไหร่ครับ”

โรเบิร์ต วูฟส์ ชายหนุ่มลูกครึ่งไทย-อังกฤษ ทวงถามถึงหนี้สินที่ คุณหญิงปรียานุชติดเขาไว้ หลังจากที่ทวงถามมาแล้วหลายครั้ง แต่ทุกครั้ง ปรียานุชจะหลบหน้าหลบตาไม่สามารถติดต่อได้เลย เขาจำเป็นต้องใช้วิธีการเชิญตัวนางมาอย่างนุ่มนวล โดยให้ลูกน้องคอยติดตามความเคลื่อนไหวของปรียานุช อาศัยจังหวะที่ปรียานุชกำลังเดินกลับไปยังรถยนต์ของนาง บังคับและข่มขู่ให้นางและคนขับรถมาที่บ้านของเขา

“ขอเวลาอีกสักหน่อยนะคะคุณโรเบิร์ต ไม่เกินหนึ่งเดือนค่ะ รับรอง ดิฉันจะนำเงินมาใช้ให้ครบทั้งต้นทั้งดอกเลยค่ะ จริงๆ นะคะ ขอเวลาอีกสักหนึ่งเดือน”

ปรียานุชพูดอย่างมั่นใจว่านางจะต้องนำเงินมาชดใช้ให้กับ โรเบิร์ตได้ ครบตามจำนวนหนี้สิน เป็นฝ่ายโรเบิร์ตเองที่ไม่มั่นใจ เนื่องจากฐานะการเงินของปรียานุชอยู่ในขั้นย่ำแย่ จะหาเงินจากที่ใดมาใช้หนี้ให้กับเขา

“ผมก็อยากจะให้เวลาตามที่คุณหญิงขอนะครับ แต่ผมถามข้อหนึ่งว่า คุณหญิงจะนำเงินที่ไหนมาใช้ผม ถ้าคุณหญิงตอบให้ผมมั่นใจได้ สิ่งที่คุณหญิงขอผมก็จะให้ครับ”

“คืออย่างนี้ค่ะ หลานสาวของดิฉันกำลังจะแต่งงานกับหลานชายเพื่อนสนิทค่ะ เขาร่ำรวยมาก ค่าสินสอดทองหมั้นที่ดิฉันเรียกไป จะนำมาใช้หนี้คุณโรเบิร์ตให้หมดเลยค่ะ ดิฉันรับรองว่าคุณโรเบิร์ตต้องได้เงินคืนแน่นอนค่ะ”

นี่คือแผนของปรียานุชในการหาเงินมาใช้หนี้โรเบิร์ต เจ้าหนี้ทำท่าครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพูดบางอย่างออกมา

“คุณหญิงคิดว่าหลานสาวของคุณหญิงจะได้ค่าสินสอดถึงสี่ร้อยล้านบาทหรือครับ ผมว่าไม่น่าจะถึงนะครับ ไม่มีใครให้ค่าสินสอดทองหมั้นมากมายขนาดนั้นหรอกครับ ผมว่าอย่างเก่งก็น่าจะแค่หนึ่งร้อยล้าน”

เขาคิดว่าไม่มีใครให้สินสอดมากมายขนาดนั้น เต็มที่ก็ไม่น่าจะเกิน หนึ่งร้อยล้านบาท จำนวนเงินแค่นี้จะพอใช้หนี้เขาได้อย่างไร ปรียานุชอ้ำอึ้ง พูดไม่ออก ค่าสินสอดที่นางคิดไว้ว่าจะได้จากนารถยาก็คือ เงินสดห้าสิบล้าน ทองคำแท่งหนักรวมห้าสิบบาท เครื่องเพชรชุดใหญ่ราคาอยู่ที่เจ็ดสิบล้านบาท ที่ดินที่เชียงใหม่และกระบี่รวมมูลค่าหนึ่งร้อยล้านบาท รวมมูลค่า สินสอดทั้งสิ้นเกือบสองร้อยยี่สิบสองล้าน ค่าสินสอดน่าจะพอใช้หนี้ให้โรเบิร์ตได้ แม้ว่าไม่หมดแต่อย่างน้อยก็ใช้ได้ครึ่งหนึ่งของจำนวนหนี้สิน

“ที่ดิฉันคิดไว้ว่าน่าจะได้มันอยู่ที่สองร้อยยี่สิบกว่าล้านค่ะ ดิฉันจะให้คุณหมดเลยค่ะ ส่วนที่เหลือดิฉันจะทยอยใช้นะคะ”

ราคาสินสอดที่ปรียานุชมั่นใจว่าจะได้ ทำให้โรเบิร์ตอยากรู้นักว่า หลานสาวของปรียานุชมีอะไรดี เหตุใดญาติของฝ่ายชายจึงทุ่มค่าสินสอดทองหมั้นให้มากมายขนาดนี้ หรืออาจเป็นเพราะว่าฝ่ายชายรักฝ่ายหญิงมาก ทุ่มทุกอย่างที่จะทำให้เธอมาเป็นคู่ครอง มีอีกเรื่องที่เขาข้องใจคือ เมื่อไหร่ที่ว่าที่หลานเขยจะมาขอ มันดูเลื่อนลอยและไม่มีกำหนด นั่นเท่ากับว่าปรียานุชประวิงเวลาไปเรื่อยๆ ไม่มีกำหนด

“กว่าเขาจะยกขันหมากมาขอผมต้องรอไปอีกกี่เดือนกี่ปี ดอกเบี้ยมันก็ต้องเพิ่มตามไปด้วย ผมคงรอไม่ไหว”

“หนึ่งเดือนค่ะ ไม่เกินหนึ่งเดือนค่ะ รับรองว่าเขาจะต้องยกขันหมาก มาสู่ขอหลานสาวของดิฉันแน่นอนค่ะ”

“แน่ใจนะครับ”

“แน่ใจค่ะ แน่ใจมาก” ปรียานุชมีความแน่ใจค่อนข้างมาก ขอเวลาอีกหนึ่งเดือนเท่านั้น นางมีความมั่นใจว่าระยะเวลาที่พูดออกไปนั้น นารถยาจะต้องมาสู่ขอหลานสาวของนางแน่นอน

“ผมจะยอมเชื่อคุณหญิงสักครั้ง ตกลงตามนี้ อีกหนึ่งเดือนผมต้องได้เงินสองร้อยยี่สิบล้านตามที่คุณหญิงพูด ไม่อย่างนั้นบ้านและที่ดินทั้งหมด รวมทั้งหุ้นขี้ปะติ๋วของคุณหญิง ผมจะยึดให้หมด ถ้าจำนวนทรัพย์สินที่คุณหญิงนำมาค้ำประกันไม่พอกับจำนวนหนี้ คุณหญิงต้องหามาใช้ผมให้ครบทุกบาททุกสตางค์”

โรเบิร์ตยอมเชื่อปรียานุชอีกสักครั้ง ทั้งๆ ที่ไม่อยากจะเชื่อคำพูดของนางเท่าไหร่นัก

“ขอบคุณมากค่ะคุณโรเบิร์ต ขอบคุณมากค่ะ”

ปรียานุชยิ้มด้วยความดีใจกล่าวขอบคุณเจ้าหนี้เป็นการใหญ่ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องทำงานของโรเบิร์ตอย่างรีบเร่ง พอเดินออกมา จากบ้านของเจ้าหนี้ นางรีบเปิดประตูรถเข้าไปนั่งประจำที่ บอกนายโชคคนขับรถที่ถูกบังคับมาที่นี่พร้อมกับนางให้ออกรถไปจากบ้านหลังนี้ให้เร็วที่สุด โชคเองไม่รีรอเช่นกัน เนื่องจากเขารอเวลานี้มานานนับชั่วโมงแล้ว รู้สึกหวาดกลัวกับลูกน้องของเจ้าของบ้านที่มองมาที่เขานิ่ง รีบขับรถออกไปจากประตูรั้วบ้านอย่างรวดเร็ว

“คุณโรเบิร์ตครับ รถเตรียมพร้อมแล้วครับ” บัญชาเดินเข้ามาบอก เจ้านายหลังจากที่ปรียานุชเดินออกไปจากห้องทำงานของเจ้านายหนุ่ม

“อืม...ขอบใจ” โรเบิร์ตลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงาน ตรงดิ่งไปยังรถยนต์คันงามราคาเฉียดสิบห้าล้านเพื่อเดินทางไปห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง วันนี้เขาต้องจัดการอีกเรื่องให้เรียบร้อย เรื่องที่คาราคาซังมานานเป็นปีแล้ว ครั้งนี้เรื่องที่ค้างคาจะได้ข้อยุติเสียที