บทที่ 1

งานเลี้ยงต้อนรับทายาทคนเดียวของตระกูล

บดินทร์บริภัทรจัดอย่างสมเกียรติ ภายในโรงแรมหรูแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพ หม่อมราชวงศ์นารถยาหรือคุณหญิงนารถยา ผู้เป็นย่าต้อนรับแขกเหรื่อด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม เดินจูงมือหลานชายสุดที่รักแนะนำให้แขกรู้จัก เช่นเดียวกับหม่อมราชวงศ์ประกิตกับหม่อมราชวงศ์ศรีประภา บิดามารดาของศรัณย์ที่มีรอยยิ้มเกลื่อนเต็มใบหน้า ยิ้มรับความสำเร็จของลูกชาย

“คุณพี่โชคดีจริงๆ นะคะ มีลูก ลูกก็ได้ดั่งใจ มีหลาน หลานก็ได้ดั่งใจแถมหล่อ เก่ง และโก้อีกต่างหาก จบถึงดอกเตอร์จากเมืองนอกเมืองนา คุณพี่ก็คงหายห่วงได้แล้วนะคะ”

จรัสศรี เจ้าของฉายาคุณหญิงปากมาก จีบปากจีบคอพูด หน้าระรื่นดีใจไปกับความสำเร็จของลูกชายและหลานชายของคุณหญิงนารถยา ทั้งๆ ที่ในใจอิจฉาริษยาเต็มกำลัง

“คุณน้องก็พูดเกินไปค่ะ แต่ก็ยังไม่หายห่วงเสียทีเดียวหรอกค่ะ ยังมีเรื่องที่ต้องห่วงอีกเรื่อง”

“เรื่องคู่ครองของหลานหนึ่งใช่ไหมคะคุณพี่” จรัสศรีดักคอถามอย่างรู้ทาง

“ใช่ค่ะ เรื่องคู่ครองสำคัญกว่าเรื่องอะไรทั้งสิ้น ถ้าหลานหนึ่งได้คู่ครองดี ชีวิตต่อไปภายภาคหน้าก็ดีตามไปด้วย”

“ใครกันคะที่จะได้เป็นคู่ครองของหลานหนึ่ง คุณน้องว่าผู้หญิงคนนั้นจะต้องโชคร้ายเอ๊ย! ไม่ใช่ค่ะ โชคดีมากๆ เลยที่ได้เป็นหลานสะใภ้ของบดินทร์บริภัทร แต่ระวังนะคะเลือกมากนักมักได้แร่”

คนที่พูดไม่วายแขวะอีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้ คนในสังคมต่างรู้กิตติศัพท์ของนารถยาดีว่าเจ้ายศเจ้าอย่างมากแค่ไหน งานเลี้ยงคืนนี้ก็เช่นเดียวกัน เชิญมาแต่นักธุรกิจแถวหน้า คุณหญิงคุณนาย และบุคคลที่มีชื่อเสียงในสังคม มีแต่ไฮโซเก่าไม่มีพวกไฮโซจอมปลอมสร้างภาพเลยสักคน จรัสศรีก็เช่นเดียวกัน หากนางไม่ใช่ภรรยาของนักธุรกิจประเภทเครื่องสำอางชื่อดัง คงไม่ได้มาร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้แน่

“คนอย่างคุณพี่ไม่มีทางยอมให้แร่เผยอหน้าชูคอมาเป็นหลานสะใภ้แน่ค่ะ คุณน้องไม่ต้องห่วงนะคะ เอาเวลาไปห่วงลูกชายของตัวเองเถอะค่ะ ได้ข่าวว่าตอนนี้กำลังคบหาอยู่กับนางแบบคนหนึ่งอยู่ ระวังนะคะจะได้แม่พวกสูงยาวเข่าดีมาเป็นสะใภ้ หาความเป็นผู้ดีไม่ได้ คุณพี่ขอตัวก่อนนะคะ”

นารถยาจูงมือหลานชายเดินห่างร่างของจรัสศรีทันทีที่พูดจบ นางเองก็ไม่อยากจะเสวนากับจรัสศรีมากนัก เป็นเพราะอีกฝ่ายไม่มีเชื้อสายของผู้ดีทุกกระเบียดนิ้วเหมือนนาง เป็นคนละชั้นกันก็ว่าได้ แม้ว่าจรัสศรีจะแต่งงานกับนักธุรกิจร้อยล้านก็ตาม แต่รากเหง้าเป็นบุคคลธรรมดา ไม่มียศศักดิ์ ไม่ร่ำรวยเทียบเท่านาง

“คุณย่าไม่น่าพูดอย่างนั้นกับคุณน้าศรีเลยนะครับ”

ศรัณย์ที่ยืนฟังการสนทนาของทั้งคู่อยู่นาน อดที่จะพูดกับผู้เป็นย่าไม่ได้ ถึงอย่างไรจรัสศรีก็เป็นแขกที่เชิญมาร่วมงาน ไม่สมควรที่จะพูดจากระทบกระเทียบอีกฝ่ายแบบนั้น อีกอย่างนั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของลูกชายของจรัสศรีด้วย เขาจะคบใครมันเป็นสิทธิ์ของเขา ไม่เกี่ยวกับเรา

“พูดแค่นั้นมันยังน้อยไป ปากไม่มีหูรูดอย่างจรัสศรีก็ต้องเจออย่างนี้บ้าง ย่าไม่อยากเชิญมาร่วมงานนี้ด้วยหรอก แต่ติดที่พ่อของหนึ่งเป็นคนเชิญสามีของจรัสศรีต่างหาก ก็เลยต้องไหลไปตามน้ำ อย่าไปสนใจเลย มานี่ดีกว่า ย่าจะพาไปพบคุณหญิงปรียานุช เพื่อนสนิทของย่าเอง ย่าว่าหนึ่งต้องจำได้แน่ๆ งานเลี้ยงคืนนี้คุณพี่นุชพาหลานสาวมาด้วยนะ สวยมากๆ เลย หนึ่งเห็นแล้วจะต้องชอบ ย่ารับรอง”

นารถยาหันมาพูดกับหลานชายสุดที่รัก ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินไปที่โต๊ะวีไอพี เพื่อแนะนำให้ศรัณย์ได้รู้จักใครคนหนึ่ง ชายหนุ่มพอจะเดาออกว่า หลานสาวของคุณหญิงปรียานุชคือ หญิงสาวที่ผู้เป็นย่าหมายตาเอาไว้ให้

“คุณพี่นุชคะ ขอโทษทีนะคะที่ปล่อยให้คอยตั้งนาน พอดีพาหนึ่งไปแนะนำให้แขกคนอื่นๆ ได้รู้จักมาค่ะ”

นารถยาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างๆ คู่สนทนา ก่อนจะกระวีกระวาดขอโทษขอโพยคุณหญิงปรียานุชเป็นการใหญ่ ที่มาต้อนรับขับสู้ช้ากว่าทุกคน

“ไม่เป็นไรจ้ะ คนกันเองทั้งนั้น”

ปรียานุชไม่คิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่โตอะไร ไม่แปลกที่นารถยาจะพาศรัณย์ไปแนะนำตัวให้แขกที่มาร่วมงานได้รู้จัก เพราะศรัณย์ไปเรียนที่ต่างประเทศมาหลายปี นางเองก็รู้จักและเห็นศรัณย์มาตั้งแต่เด็ก จะมาพบหลังสุดก็ไม่เห็นเป็นอะไร

“สวัสดีครับคุณย่านุช” ศรัณย์พนมมือไหว้ผู้สูงวัยตรงหน้าอย่างนอบน้อม ปรียานุชทักทาย ตอบกลับด้วยคำว่าสวัสดีเช่นกัน ศรัณย์กำลังจะนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างข้างกายผู้เป็นย่า ทว่าเสียงของนารถยาขัดขึ้นเสียก่อน

“หนึ่งไปนั่งข้างๆ หลานพลอยดีกว่าลูก ตรงนี้เดี๋ยวย่าจะให้พ่อของหนึ่งนั่ง”

ผู้เป็นหลานทำตามคำสั่งของผู้เป็นย่าเดินไปนั่งบนเก้าอี้ข้างๆ หญิงสาวแสนสวยคนหนึ่ง สองผู้เป็นย่ามองหน้าและยิ้มให้กันอย่างเข้าใจความหมาย ก่อนที่ปรียานุชจะแนะนำตัวให้ทั้งสองหนุ่มสาวรู้จักกัน

“พลอยฝากเนื้อฝากตัวกับพี่หนึ่งสิลูก”

ปรียานุชเอ่ยบอกพลอยไพลินหลานสาวสุดที่รัก หญิงสาวทำตามคำสั่งของผู้เป็นย่า พนมมือไหว้ชายหนุ่มรูปงามตรงหน้าอย่างสวยงาม

“สวัสดีค่ะพี่หนึ่ง”

“สวัสดีครับน้องพลอย”

ศรัณย์ทักทายตอบกลับด้วยวาจานุ่มนวล ส่งยิ้มให้กับสาวแสนสวยอย่างเป็นมิตร ภาพที่นารถยากับปรียานุชเห็นทำให้แม่สื่อแม่ชักทั้งสองคนยิ้มแป้น งานนี้ต้องสำเร็จตามความตั้งใจของทั้งสองแน่นอน

“เรียนจบดอกเตอร์แล้ว หนึ่งคิดว่าหนึ่งจะทำอะไรต่อไปลูก” ปรียานุชเอ่ยถาม

“ผมคิดว่าจะเริ่มเข้าไปบริหารงานในบริษัทครับ คุณพ่อจะได้พักบ้าง”

ศรัณย์บอกความตั้งใจของตัวเอง หลังจากร่ำเรียนด้านการบริหารจนจบปริญญาเอก ด้านทฤษฎีเขาเรียนรู้จนมีความรู้พอกพูน ส่วนภาคปฏิบัติเขาได้ฝึกงานกับบริษัทด้านการสื่อสารในประเทศอังกฤษ มีความรู้เพิ่มเติมมากขึ้น ก่อนจะเดินทางกลับมาเมืองไทยเพื่อบริหารบริษัทของครอบครัว

“คุณน้องก็หวังพึ่งหนึ่งเนี่ยแหละค่ะ ต่อไปภายภาคหน้าหนึ่งก็จะต้องเป็นหัวหน้าครอบครัวแทนพ่อของเขา แล้วถ้ามีหลานสะใภ้ดีๆ คอยดูแลบ้าน ดูแลลูกให้ แค่คิดคุณน้องก็มีความสุขแล้วค่ะคุณพี่”

ตอนที่นารถยาพูดคำว่า หลานสะใภ้ นางมองไปยังใบหน้าของพลอยไพลินเสมือนกับจะบอกเป็นนัยว่า หลานสะใภ้ที่นางต้องการคือเธอนั่นเอง คนที่ถูกมองไม่ปลื้มมากนัก เพราะเธอเองไม่อยากถูกคลุมถุงชนเช่นกัน

“ขอให้หาสะใภ้ที่ต้องการให้ได้เร็วๆ นะคะคุณน้อง คุณพี่เอาใจช่วยค่ะ”

ปรียานุชรู้ดีว่าหลานสะใภ้ที่นารถยาต้องการนั้นคือใคร แต่นางต้องทำเป็นเหมือนกับว่าไม่อยากได้ศรัณย์เป็นหลานเขยจนตัวสั่นหรือออกนอกหน้าจนเกินไป ไม่เช่นนั้นคนอาจจะมองได้ว่าหลานสาวแสนสวยของนางไม่มีปัญญาหาสามีเอง จึงต้องคลุมถุงชน

“หาได้แล้วค่ะ หมายตาเอาไว้นานแล้วด้วย คุณพี่ไม่ต้องห่วงค่ะ อีกไม่นานเกินรอ คุณน้องจะรีบแห่ขันหมากไปขอค่ะ”

นารถยาพูดด้วยรอยยิ้ม ส่งท้ายด้วยหัวเราะเบาๆ อย่างชอบใจ ปรียานุชผสมโรงหัวเราะด้วยอีกคน เพราะรู้ความหมายที่แอบแฝงนั้นดีว่า บุคคลที่หมายตาเอาไว้คือใคร พลอยไพลินหน้าหมองลงที่ตัวเองตกอยู่ในประเด็นที่แอบแฝง งานเลี้ยงในค่ำคืนนี้เธอเองก็ไม่อยากมาเท่าไหร่นัก แต่ขัดผู้เป็นย่าที่ทั้งบังคับและข่มขู่ให้มางานนี้ไม่ได้

สองผู้เป็นย่าดูจะมีความสุขกับการจับคู่ในครั้งนี้เหลือเกิน ต่างกับ หลานทั้งสองคนที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก จำต้องกล้ำกลืนฝืนทนทำตามที่ผู้เป็นย่าสั่ง ครั้นพลอยไพลินจะไม่ทำตามก็ถูกสายตาดุๆ ของปรียานุชเพ่งมองมาเขม็ง เธอเองไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำเช่นไรกับชีวิตที่ถูกผู้เป็นย่าลิขิตดี

งานเลี้ยงดำเนินต่อไปอย่างออกรส จนกระทั่งเดินทางมาถึงจุดสิ้นสุด ทุกคนต่างเดินทยอยกันออกไปจากห้องจัดเลี้ยง รวมทั้งครอบครัวของ เจ้าภาพกับปรียานุชและหลานสาว

“พี่ขอโทษที่ทำให้พลอยลำบากใจ”

ศรัณย์เอ่ยขณะที่เดินไปยังรถยนต์ที่จอดในลานจอดรถ สีหน้าของพลอยไพลินทำให้เขาคิดเช่นนั้น อีกทั้งแววตาหมองเศร้าทำให้ศรัณย์เห็นแล้วสงสารจับใจ

“ไม่เป็นไรค่ะพี่หนึ่ง พลอยชินแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่เป็นห่วงพลอย” หญิงสาวเอ่ยขอบคุณเบาๆ กับความห่วงใยที่ชายหนุ่มมีให้

“มีอะไรไม่สบายใจบอกพี่นะ โทร.หาพี่ก็ได้นี่นามบัตรพี่ เก็บเอาไว้นะ คิดว่าพี่เป็นพี่ชายของพลอยก็แล้วกัน”

ศรัณย์ยื่นนามบัตรส่งให้พลอยไพลิน หญิงสาวรับมันไว้ ก่อนจะส่งยิ้มให้กับเจ้าของนามบัตร เธอเองก็ต้องการพูดคุยปรับทุกข์หลายเรื่องที่อัดแน่นอยู่ในใจกับใครสักคนเช่นกัน พลอยไพลินต้องการระบาย ความคับอกคับใจออกไปบ้าง ก่อนที่เธอจะอกแตกตายเสียก่อน

“หลานพลอยไปได้แล้วลูกดึกแล้ว” คุณหญิงปรียานุชหันมาเร่งหลานสาว เมื่อเดินมาถึงรถยนต์แล้ว

“พี่หนึ่งคะ พลอยกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” พลอยไพลินกล่าวคำอำลาและกระพุ่มมือไหว้ตามมารยาทไทย ก่อนจะหันไปไหว้นารถยา ประกิต และศรีประภาตามลำดับ จากนั้นก็ก้าวขึ้นไป ในรถยนต์ตามหลังผู้เป็นย่า

“แกไม่ต้องมานั่งทำหน้าเศร้าใส่ฉันแบบนี้นะ จำเอาไว้ว่าถ้าแกไม่ทำตามที่ฉันสั่ง แม่แกถูกเฉดหัวออกไปจากบ้านแน่ แล้ววันนี้ฉันสั่งให้แกให้ท่าตาหนึ่งทำไมแกไม่ทำ แกจะขัดคำสั่งฉันใช่ไหม อยากจะลองดีกับฉันเหรอ”

เมื่อรถยนต์เคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถ ปรียานุชได้กลายร่างจากคุณย่าใจดีพูดจาไพเราะเป็นคุณย่าใจร้ายทันที ดุด่าและหยิกไปตามท่อนแขนของหลานสาวหลายที่ พลอยไพลินได้แต่ร้องไห้อ้อนวอนขอความเมตตาเท่านั้น

“อย่าค่ะคุณย่า พลอยกลัวแล้วค่ะ อย่าค่ะ พลอยกลัวแล้ว ฮือ”

“ถ้าแกไม่อยากเจ็บตัวแล้วอดข้าวละก็ แกต้องทำตามคำสั่งของฉัน จำใส่กะโหลกของแกเอาไว้ ตาหนึ่งต้องเป็นผัวของแก แกต้องแต่งงานกับตาหนึ่งถึงแม้ว่าแกจะไม่เต็มใจก็ตาม”

ปรียานุชกระแทกเสียงพูดใส่หน้าพลอยไพลิน ไม่สนใจน้ำตาของหลานสาวที่ไหลนองเต็มหน้า นางคิดเพียงว่าจะหาเงินมาโปะหนี้สินมากมายได้อย่างไร คงจะมีทางเดียวก็คือหาหลานเขยรวยๆ แล้วเรียกสินสอดทองหมั้นเยอะๆ ให้พอใช้หนี้ พยุงฐานะที่เข้าขั้นวิกฤต นางต้องรีบทำเรื่องนี้ให้สำเร็จก่อนที่นารถยาจะรู้ความจริงว่านางติดหนี้ไว้หลายร้อยล้านบาท และกำลังเป็นบุคคลล้มละลาย

พลอยไพลินนั่งร้องไห้ไปตลอดทาง เธอไม่อยากหลอกลวงใคร ไม่อยากเป็นหุ่นเชิดให้กับผู้เป็นย่า แต่พอนึกถึงใบหน้า ความลำบากกายและใจของผู้เป็นแม่ ทำให้หญิงสาวต้องก้มหน้ารับชะตากรรมที่ตัวเองไม่ได้ เลือกเดินด้วยความจำยอม