ตอนที่ ๔ เจอกัน

“แกสร้างเรื่องอีกแล้ว!! ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าให้อยู่เงียบ ๆ ไม่ทันไรก็สร้างปัญหา แกรู้ไหมข่าวที่ออกไปทำให้หุ้นบริษัทตกลงมาเท่าไหร่ต่อไปฉันจะวางใจให้แกบริหารบริษัทได้ยังไงห๊ะ!!” เจนจบตวาดลูกชายเสียงดังก้องไปทั่วห้องรับแขกของบ้าน

ความเหลืออดเหลือทนที่มีต่อบุตรชายกำลังทำให้เขารู้สึกปวดศีรษะคล้ายจะเป็นลม ครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เปรมกระทำเรื่องเช่นนี้ไม่เที่ยวผู้หญิงก็ต้องไปมีเรื่องชกต่อยกับคนอื่น เจนจบรู้ว่าเขาอารมณ์ร้อนแต่ทำไมถึงได้ทำอะไรไม่มีสติ

“ก็มันมาหาเรื่องผมก่อน ก็แค่ค่าเหล้าไม่กี่บาทเรื่องทั้งหมดก็เป็นเพราะพ่อไม่ใช่เหรอครับ ถ้าไม่อายัดบัตรเครดิตผมคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอก” เปรมโยนความผิดที่ตนเองก่อให้เป็นความผิดของบิดา

“แกว่ายังไงนะ!! ฉันผิดหรือไงที่ทำแบบนี้ เป็นเพราะแกใช้เงินในแต่ละวันเหมือนกับเงินเป็นใบไม้ เที่ยวผู้หญิงทุกวันแกไม่เสียดายเงินบ้างหรือไง” เจนจบสวนกลับถึงพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมของบุตรชาย

“ผมเป็นผู้ชายนะพ่อ ผู้ชายกับผู้หญิงเป็นของคู่กัน ไม่เห็นแปลกทีพ่อยังมีเล็กมีน้อยได้เลย” เขาย้อนคำพูด ในตอนนี้เจนจบถึงกับโกรธควันออกหูตบหน้าของเปรมไปหนึ่งครั้งด้วยความเหลือทน “พ่อ!”

“ทำไม! ฉันเป็นพ่อแกสั่งสอนลูกที่ไม่รักดีแบบแกจะเป็นอะไร อย่าเอาฉันไปเปรียบเทียบกับแก่ที่ยังแบมือขอเงินจากพ่อมันคนละเรื่องกัน ต่อไปนี้ก็มาทำงานหาเงินเองจะได้รู้ว่าการทำงานหาเงินเองมันเป็นยังไง”

เปรมขบเม้มริมฝีปากใช้มือข้างซ้ายกุมเอาไว้ที่แก้มในตอนนี้มันทั้งชาและเจ็บ แต่ยังอดกลั้นน้ำตาของลูกผู้ชายเอาไว้ เป็นครั้งแรกที่เขาถูกพ่อกระทำเช่นนี้ทั้งน้อยใจทั้งอายที่ถูกคนรับใช้ในบ้านได้เห็นภาพที่ไม่น่ามอง มิหนำซ้ำยังมียัยเด็กหัวอ่อนที่เดินลงมาจากด้านบนเห็นเข้าอีกคน

“ได้!! ผมจะทำให้พ่อเห็นว่าผมก็ทำงานเก่งไม่ต่างจากพ่อหรือคนอื่น ๆ” เปรมกล่าวแล้วเดินกระแทกส้นเท้าออกไปจากบ้าน

“คุณพ่อทานข้าวหรือยังคะ” ไข่มุกเอ่ยถามก่อนที่เจนจบจะหันมาส่งยิ้ม เหมือนเป็นคนละคนจากเมื่อครู่

“ทานแล้ว พ่อจะออกไปทำงานแล้ว แม่ออกไปทำงานแล้วใช่ไหม วันนี้หนูมุกไม่มีเรียนเหรอลูก” เขาถามหญิงสาวด้วยความแปลกใจ ทำไมไข่มุกถึงได้อยู่ที่บ้านในเวลาสายแบบนี้

“วันนี้มุกไม่มีเรียนนะคะ ว่าจะเข้าไปช่วยงานที่ร้านนะคะ”

“งั้นพ่อไปทำงานก่อน เอาไว้เจอกันตอนเย็นนะ” เจนจบกล่าวแล้วเดินออกไปขึ้นรถที่ติดเครื่องรออยู่ด้านนอก

ไข่มุกเดินตรงมาที่รถยนต์ของตนเองแล้วขับตรงไปยังร้านอาหารระดับห้าดาวที่แม่ของเธอเป็นเจ้าของ ปกติแล้วชีวิตของเธอก็ไม่มีอะไรมาก ใช้เวลาอยู่มหาลัยและที่ทำงานที่ร้านอาหารของแม่เพียงเท่านั้น

“ไหนบอกว่าวันนี้จะไปงานวันเกิดเพื่อน ไม่เห็นต้องเข้ามาช่วยงานที่ร้านเลยลูก” ทิชาที่กำลังดูวัตถุดิบของร้านเอ่ยถามเมื่อมองเห็นบุตรสาวที่เดินยิ้มเข้ามาในห้องครัว

“ไปตอนค่ำค่ะ ตอนกลางวันหนูว่าง ให้หนูช่วยนะคะ”

“วันนี้เด็กเสิร์ฟไม่มาทำงานสองคน ดูเหมือนว่าลูกแม่จะต้องทำหน้าที่นี้แล้ว” ทิชาหันมาส่งยิ้ม แน่นอนว่าไข่มุกยิ้มรับไม่ว่าจะงานไหนก็ไม่เคยเกี่ยง

“รับทราบค่ะ หนูไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ” เธอยิ้มรับก่อนไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกไปทำหน้าที่เด็กเสิร์ฟอาหาร

“สวัสดีค่ะคุณเบรเดน หวังว่าคุณจะชอบร้านอาหารร้านนี้นะคะ เห็นบอกว่าพึ่งกลับมาเมืองไทยคุณชอบอาหารไทยมากฉันจองร้านนี้เอาไว้ให้เป็นพิเศษเลยค่ะ” หญิงสาวหน้าตาสะสวยยิ้มหวาน

“บรรยากาศไม่เลว” เบรเดนตอบกลับ วันนี้เขาแค่จะมาคุยเรื่องธุรกิจกับหญิงสาวตรงหน้าเพียงเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะจองร้านอาหารไทยเอาไว้ให้เสร็จสับจะปฏิเสธก็คงเสียมารยาท

“อาหารร้านนี้อร่อยมากเลยค่ะ”

“ครับ” เขาตอบกลับแต่ไม่หยิบเมนูอาหารขึ้นมาสั่ง ทำให้หญิงสาวตรงหน้ายิ้มเจือด้วยความไม่แน่ใจว่าเขาต้องการให้เธอสั่งอาหารทั้งหมดให้เขาหรือว่าเขาไม่ต้องการทานอาหารมื้อนี้

“คุณเบรเดนอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ” ในขณะที่เธอสอบถามเบรเดนพนักงานก็เดินเข้ามารับออเดอร์

“คุณ!” ไข่มุกที่ทำหน้าที่เป็นเด็กเสิร์ฟ อุทานเสียงเบาแต่เขากลับได้ยินทำให้แขกอีกคนหันมองทั้งสองคนอย่างสงสัย “รับอะไรดีคะ” เธอยิ้มแล้วยกกระดาษที่อยู่ในมือขึ้นมาจดเมนูอาหารของลูกค้า

“มีอะไรแนะนำ” เบรเดนเอ่ยถาม แล้วจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ยากจะอธิบาย

“ร้านของเราอร่อยทุกอย่างเลยค่ะ ส่วนมากลูกค้ามาทานเมนูที่สั่งทุกโต๊ะจะเป็นหมูสร่ง แกงระแวงเนื้อ เนื้อเค็มต้มกะทิ ของหวานวันนี้มีขนมพระพายค่ะ นี่คือเมนูที่แนะนำค่ะ” คำพูดที่ไม่ติดขัดทำให้เบรเดนยิ้มมุมปาก

​

“เธอเป็นพนักงานร้านนี้เหรอ?”

“ค่ะ” ไข่มุกยิ้มรับ คนที่ถามไม่ได้ถามต่อ

“เอาทั้งหมดที่เธอแนะนำมา” เบรเดนกล่าวเพียงเท่านั้น คนที่นั่งอยู่ตรงหน้ายิ้มแล้วพูดคุยกับเด็กที่รับออเดอร์

“รับน้ำอะไรดีคะ มีน้ำเปล่ากับน้ำลอยดอกมะลิค่ะ หรือจะเป็นเครื่องดื่มอื่น ตามเมนูได้เลยนะคะ” เธอยิ้มกว้างอีกครั้ง

“ฉันขอน้ำส้มคั้น คุณเบรเดนรับน้ำอะไรดีคะ”

“น้ำลอยดอกมะลิ” เขาตอบเพียงสั้น ๆ ก่อนที่ไข่มุกจะจดทุกอย่างแล้วเดินจากไป

“คุณเบรเดนรู้จักกับเด็กเสิร์ฟคนนี้เหรอคะ” อดไม่ได้ที่จะถามถึงผู้หญิงเมื่อครู่ ใบหน้าของเธอยังดูอ่อนวัยไม่รู้ว่าครบสิบแปดปีหรือยัง ใบหน้าสะสวยดูผิวพรรณดีเหมือนกับลูกผู้ดี

“ไม่รู้จัก ผมแค่เคยช่วยเหลือเธอตอนลำบากครั้งหนึ่ง” เขาไม่อยากตอบอะไรมาก แต่คนที่ถามก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ กลับเปลี่ยนเรื่องคุยงานสมกับเป็นนักธุรกิจมืออาชีพ

“ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วนะคะ ยังไงเดี๋ยวฉันจะร่างสัญญาแล้วส่งมาทางเมล หากคุณเบรเดนมีข้อสงสัยติดต่อหาฉันโดยตรงได้เลยนะคะ”

“ครับ” ชายหนุ่มยกน้ำลอยดอกมะลิขึ้นดื่ม กลิ่นหอมอ่อน ๆ ทำให้รู้สึกสดชื่น อาหารทุกอย่างอร่อยสมกับที่ไข่มุกแนะนำมา

“เอาไว้เจอกันโอกาสหน้านะคะ” เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้มก่อนส่งบัตรเครดิตมาให้กับไข่มุกที่ยืนยิ้มอยู่ก่อนแล้ว

“ไม่เป็นไรค่ะ อาหารมื้อนี้ฉันจัดการให้เรียบร้อยแล้วค่ะ ถือเป็นการขอบคุณ ที่คุณช่วยเหลือฉันเอาไว้ค่ะ” เธอยิ้มกว้างต่างจากผู้ชายอีกคนที่ยังคงนิ่งเฉย

“เอ่อ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวนะคะ” นักธุรกิจหญิงยิ้มแล้วเดินออกจากร้านไป เพราะเธอยังมีงานด่วนอย่างอื่นที่ต้องทำต่อจากนี้

“ผมไม่ต้องการ” เบรเดนวางเงินสดจำนวนไม่น้อยลงบนโต๊ะ

“เดี๋ยวค่ะ ฉันรับเอาไว้ไม่ได้หรอกค่ะ ถือว่าฉันเลี้ยงตอบแทนนะคะ” ไข่มุกคว้าเงินสดที่เขาวางเอาไว้ติดมือมาด้วย พร้อมวิ่งตามหลังของเบรเดนออกมายังหน้าร้าน

“ผมไม่ต้องการเป็นหนี้บุญคุณใคร หลีกทาง” เบรเดนกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม

“รับเงินคุณคืนไปค่ะ ฉันก็ไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใครเหมือนกันค่ะ คุณช่วยเหลือฉัน ฉันตอบแทนคุณเราก็หายกันแล้วไม่ใช่หรือไงคะ” ไข่มุกพยายามยัดเงินคืนเบรเดนหากแต่ชายหนุ่มกลับถอยห่างไม่ให้เธอมาโดนตัวของเขา

“ผมบอกให้ถอยไป” เขากดเสียงต่ำจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่พอใจ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนดื้อรั้นเหมือนกับที่เธอทำอยู่ในตอนนี้

“ขอร้องเถอะค่ะ ฉันไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณคุณค่ะ ไม่รู้ว่าเราจะได้เจอกันอีกไหม เมื่อเจอกันแล้วก็รับน้ำใจของฉันเถอะนะคะ” สุดท้ายเธอก็สามารถยัดเงินใส่มือของเขาได้

แต่ในขณะเดียวกันเท้าของเธอที่สะดุดทำให้ร่างของเธอปะทะเข้ากับอกของเขา เบรเดนที่ไม่ทันระวังตัวจึงเซไปด้านข้างเล็กน้อยแล้วสวมกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน เสียงเต้นของหัวใจไข่มุกกำลังเต้นแรง

ตึก ตึก ตึก ตึก เธอมองใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ห่างกันเพียงแค่ฝ่ามือกั้น นี่มันเหมือนฉากในหนังรักที่พระเอกกับนางเอกกำลังตกหลุมรักกัน

“กอดพอหรือยัง?” เบรเดนที่ตอนนี้ปล่อยมือออกจากตัวของเธอแล้ว แต่เป็นไข่มุกที่ยืนกอดกับเขาแทน

“ขะ ขอโทษค่ะ” เธอรีบผละออกห่างก่อนก้มหน้ายิ้มเขินมองปลายเท้าของตนเอง

“หวังว่าจะไม่ต้องเจอกันอีก” เบรเดนทิ้งคำพูดเอาไว้เพียงเท่านั้น มือของเขากำเงินสดของตัวเองเอาไว้แน่นแล้วเดินขึ้นไปบนรถ

ทิ้งให้ไข่มุกยืนมองท้ายรถยนต์คันหรูด้วยสายตาที่หวั่นไหว กลิ่นหอมจากตัวของเบรเดนยังคงหอมติดปลายจมูกไม่เสื่อมคลาย นี่เธอคงไม่ได้ตกหลุมรักเขาเข้าให้แล้วใช่ไหม ถึงนิสัยของเขาจะไม่ค่อยต้อนรับเธอสักเท่าไหร่ แต่นิสัยแบบนี้กลับดึงดูดให้เธออยากเข้าใกล้เขามากยิ่งขึ้น