บทที่ 4 ย้อนอดีต

“ขอบคุณค่ะ” สาวร่างเล็กลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในโรงแรมอย่างเก้ๆกังๆไปที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์

“หนูลี” เสียงห้าวดังขึ้นด้านหลังทำให้สาวร่างเล็กบอบบางในชุดราตรีหรูสีชมพูอ่อนสวยน่ารักราวกับตุ๊กตาหันไปมอง

“พี่อนลสวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้ อนล ศุภสิริโชค วัยยี่สิบแปดปีเพื่อนของแฟนหนุ่มและเป็นเจ้าของโรงแรม

“มาคนเดียวเหรอครับ นายไวทย์ล่ะ” อนลถามหาเพื่อนที่น่าจะมาพร้อมกับแฟนสาว

“พี่ไวทย์ส่งรถไปรับหนูที่บ้านค่ะ พี่ไวทย์มากับครอบครัวค่ะ”

“อ่อ, งั้นไปพร้อมพี่มั้ย พี่เพิ่งมาถึงเหมือนกันครับ” อนลบอกแฟนสาวของเพื่อนที่ทำให้เขาหัวใจของเขาเต้นแรงและได้แค่แอบมอง

“ดีเลยค่ะหนูไปไม่ถูก แป๋มบอกว่าจะรอหนูอยู่หน้างานค่ะ” อนลมาได้เวลาพอดีเลยเธอกำลังจะถามประชาสัมพันธ์ที่เคาน์เตอร์พอดีว่าห้องจัดเลี้ยงงานวันเกิดของไวทย์ไปทางไหน

“งั้นให้เกียรติเป็นคู่ควงของพี่นะครับ” อนลยื่นแขนให้สาวร่างเล็กเกาะแล้วพากันเดินไปที่ลิฟต์เพื่อขึ้นไปชั้นห้าที่เป็นห้องจัดงานเลี้ยงเล็กที่รับรองแขกได้ร้อยกว่าคนแต่งานนี้มีแต่ญาติๆเพื่อนๆและคู่ค้าที่สนิทกันจริงๆเท่านั้น

“ทางนี้จ้ะลี สวัสดีค่ะพี่อนล มาด้วยกันได้ยังไงคะ” โชติกายกมือไหว้เพื่อนของญาติผู้พี่ที่ให้เธอมารอวลาลีเพราะหญิงสาวไม่รู้จักใคร

“ลีเจอพี่อนลที่ล็อบบี้จ้ะ แป๋มมานานหรือยัง”

“มาถึงก่อนหน้าลีแป๊บเดียวเองจ้ะ เข้าไปในงานกันเถอะจ้ะ” โชติกาชวนเพื่อนเข้าไปในงานเพราะพ่อแม่ของไวทย์มาถึงแล้วนั่งคุยกับพ่อแม่ของเธอและพ่อแม่ของปรีชญาอยู่

“ไปครับ วันนี้พี่ของควงสองสาวพร้อมกันให้หนุ่มๆอิจฉากันดีกว่าครับ” อนลพูดยิ้มๆยื่นแขนให้สองสาวเกาะแล้วเดินยืดเข้าไปในงานเลี้ยงที่ตกแต่งประดับดอกไม้อย่างสวยงามมีป้ายสุขสันต์วันเกิดอันใหญ่อยู่ด้านหลังนักดนตรีที่กำลังบรรเลงเพลงเบาๆเคล้าคลอบรรยากาศสดชื่นงานเลี้ยงวันเกิดของ ไวทย์ ราชภักดีภิมุข นักธุรกิจหนุ่มหล่อไฟแรงของวงการ

“หนูลี” ไวทย์ปลดมือของ ปรีชญา พรหมพิมานลูกสาวของเพื่อนแม่ที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กออกจากแขนเดินเข้าไปหาแฟนสาวที่เดินมาพร้อมกับเพื่อนทั้งที่เขาให้น้องสาวรออยู่หน้างาน

“สวัสดีค่ะพี่ไวทย์” วลาลีไหว้แฟนหนุ่ม

“สวัสดีครับหนูลี ไหนของขวัญของพี่ครับ แล้วแกมากับแฟนฉันได้ยังไงวะอนล” ไวทย์ทวงของขวัญจากแฟนสาวและถามเพื่อนที่มาพร้อมกัน

“พอดีเจอเด็กหลงทางที่ล็อบบี้น่ะ ก็เลยอาสาพามาส่งเจ้าของ แต่ว่างานนี้เหมือนงานแต่งงานเลยว่ะ..” อนลพูดแล้วบุ้ยปากไปทางปรีชญากับเพื่อนที่นั่งอยู่ตรงโต้ะรับขวัญวันเกิดที่ญาติๆเพื่อนๆและคู่ค้าที่สนิทกันนำของขวัญมาร่วมอวยพรวันเกิดที่เจ้าของบอกว่าจะนำไปทำบุญ

“แกก็พูดไป น้องปี่มาช่วยรับแขกเท่านั้นเอง” ไวทย์ตอบเพื่อนแต่วลาลีรู้สึกอึดอัดเหมือนเธอมาอยู่ผิดที่เพราะสายตาจากโต้ะครอบครัวของไวทย์มองเธอ

“ไปรู้จักกับพ่อแม่ของพี่ก่อนครับหนูลี” ไวทย์แตะแขนแฟนสาวที่สะดุ้ง

“อะไรนะคะ”

“ไปรู้จักกับพ่อแม่และญาติๆของพี่กันครับ” ไวทย์บอกแฟนสาวแล้วจับมือเล็กบีบเบาๆแล้วเดินไปโต้ะที่พ่อแม่และญาติผู้ใหญ่ของเขานั่งอยู่มีอนลกับโชติกาเดินตามไป

“ปล่อยมือหนูก่อนค่ะพี่ไวทย์ วลาลีบิดมืออกเมื่อเห็นทุกคนมองมาที่เธอกับไวทย์

“ก็ได้ครับ” ไวทย์ยอมปล่อยมือเล็กแล้วเดินไปหาพ่อแม่ของเขา

“พ่อครับแม่ครับ นี่วลาลี หนูลีเป็น...”

“น้องที่เคยมาฝึกงานที่บริษัทกับแป๋มไงคะคุณป้า” เสียงแหลมของปรีชญาชิงพูดขึ้นก่อน

“สวัสดีค่ะท่าน” วลาลีวางสีหน้านิ่งยกมือไหว้พ่อแม่ของแฟนและทุกคนในโต้ะ

“สวัสดีหนู เป็นเพื่อนกับยัยแป๋มเหรอจ้ะ” คุณจารุมลถามวลาลีแล้วยิ้มให้เพื่อนหลานสาว

“ค่ะท่าน”

“ไม่ใช่ครับคุณแม่...”

“พี่ไวทย์คะ คุณกวงมาค่ะ” ปรีชญาเรียกไวทย์เมือเห็นเสี่ยกวงที่เป็นคู่ค้าของบริษัทมานานเพราะรับออกแบบก่อสร้างบ้านจัดสรรทุกแห่งของเขา

“แป๋มฝากหนูลีด้วยะ อย่าคิดมากนะหนูลีเดี๋ยวพี่มาครับ” ไวทย์บอกแฟนสาวแล้วเดินไปตามแรงดึงของปรีชญา

“น้องปี่ทำไมถึงพูดแบบนั้น น้องปี่ก็รู้ว่าวันนี้พี่จะแนะนำหนูลีให้คุณพ่อคุณแม่รู้จักและพี่จะประกาศหมั้นกับหนูลี” ไวทย์ปัดมือของปรีชญาออกอย่างไม่พอใจ

“พี่ไวทย์คิดดีแล้วเหรอคะที่จะหมั้นกับผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างวลาลี” ปรีชญาไม่ยอมเด็ดขาดเธอไม่มีวันปล่อยให้มันเกิดขึ้นแน่นอน

“นี่มันเรื่องส่วนตัวของพี่นะ น้องปี่ไม่มีสิทธิ์ยุ่งพี่ัรักหนูลีแล้วพี่ก็จะแต่งงานกับหนูลี น้องปี่คงเข้าใจที่พี่พูดนะครับ” ไวทย์พูดอย่างไม่รักษาน้ำใจของปรีชญาเพราะเขาทำตัวชัดเจนมาตลอดยืนยันกับพ่อแม่ว่าเขาไม่ได้รักปรีชญาและจะไม่แต่งงานกับเธอเด็ดขาดจนแม่ของเขายอมถอยไม่ยุ่งเรื่องนี้อีก

“พี่ไวทย์ ปี่รักพี่ไวทย์นะคะ”

“พี่บอกน้องปี่ไปแล้วว่าพี่รักน้องปี่เหมือนน้องสาว พี่ขอตัวไปรับแขกก่อนนะ” ไวทย์พูดจบก็เดินลิ่วไปต้อนรับแขกของเขาปล่อยให้ปรีชญายืนเคว้งแล้วหันไปมองตัวต้นเรื่องที่เป็นคนทำให้ไวทย์ไม่รักเธอจึงเดินไปหาเพื่อนทั้งสองแล้วเรียกไปคุยกัน

“มีอะไรยัยปี่” รสนันท์ถามเพื่อนที่หน้าแดงก่ำกำมือแน่นเก็บอารมณ์โกรธสุดฤทธิ์

“เธอเอายาที่ฉันสั่งมาด้วยมั้ย”

“เอามาสิ เธอจะทำจริงๆเหรอปี่” กานดาถามเพื่อนเมื่อเห็นสายตาเคียดแค้นของเพื่อนมองไปที่แฟนสาวของไวทย์

“ใช่และฉันก็หาผัวให้นังนั่นมันได้แล้วล่ะ” ปรีชญาพูดเสียงเย็นคืนนี้เธอต้องได้ไวทย์และวลาลีต้องมีผัวที่เธอเลือกให้

“ปี่มันแรงไปมั้ยเธอ” รสนันท์ถามเพื่อนเสียงสั่นถึงเธอไม่ชอบวลาลลีแต่เรื่องนี้มันเกินไปหน่อย

“ไม่หรอก หากฉันไม่ทำแบบนี้พี่ไวทย์ก็คงไม่ยอมเลิกกับนังนั่นแน่ ฉันไม่มีทางปล่อยให้พี่ไวทย์เลือกนังนั่นมาเป็นเมียแน่” ปรีชญาบอกเพื่อนแล้ววางแผนการก่อนจะให้คนรับใช้ของแม่ที่ติดตามมาด้วยเป็นคนจับตามองวลาลีว่าถ้าอยู่ตามลำพังเมื่อไหร่ให้บอกเธอและให้เพื่อนเตรียมไวน์ไว้แก้วหนึ่งน้ำส้มแก้วหนึ่งเพื่อให้วลาลีกับหนุ่มผู้โชคร้ายที่ดันมาอยู่ในเกมรักของเพื่อนพอดี

ไวทย์ต้อนรับแขกเสร็จก็พา ธรรศกับรณชัยเดินมาที่โต้ะของแฟนสาวที่นั่งกับน้องสาวและอนล

“สวัสดีค่ะพี่เหน่ง พี่ธรรศ” สองสาวยกมือไหว้ รณชัย รุ่งนพคุณ ผู้บริหารสนามกอล์ฟของครอบครัว และธรรศ ปิยะพานิช ผู้บริหารมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังของครอบครัว เพื่อนของไวทย์ที่นั่งลงฝั่งตรงข้ามก่อนจะคุยกันไปดื่มกันไปจนสองทุ่มตรงได้เวลาตัดเค้กไวทย์ก็ลุกขึ้น

“หนูลีไปกับพี่นะครับ”

“พี่ไวทย์ไปเถอะค่ะ ลีรออยู่ตรงนี้นะคะ”

“ได้ครับ” ไวทย์เดินไปที่เค้กก้อนใหญ่หน้าเวทีด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อยแต่เข้าใจแฟนสาวที่อึดอัดและเขาก็ยังไม่ได้แนะนำ วลาลีให้รู้จักกับพ่อแม่อย่างเป็นทางการจากที่คิดจะทำเซอร์ไพรส์แฟนสาวก็ต้องพับไว้ก่อนแล้วยิ่งทำให้ชายหนุ่มไม่พอใจก็ปรีชญายังมายืนหน้าระรื่นกับเขาและครอบครัวและร่วมร้องเพลงอวยพรวันเกิดดังขึ้นเต็มห้องก่อนจะจบลงแล้วให้เจ้าของวันเกิดเป่าเทียนดับเสียงปรบมือก็ดังขึ้นแฟลชและชัตเตอร์ที่ดังไม่หยุดจากนักข่าวที่ได้รับอนุญาตมาทำข่าวงานวันเกิดของนักธุรกิจหนุ่มหล่อชื่อดังที่แซวเขากับปรีชญาว่าเมื่อไหร่จะแต่งงานกันและปรีชญาก็ชิงตอบก่อนว่าอีกไม่นานเกินรอคงจะมีข่าวดีก็ยิ่งทำให้ไวทย์หน้าบึ้ง

“ลีแกโอเคนะ” โชติกาถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นท่าทางของปรีชญาที่ทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของไวทย์อย่างน่าเกลียดทั้งที่แฟนตัวจริงนั่งอยู่ทนโท่

“ลีโอเคจ้ะ ลีขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะแป๋ม” วลาลีมองแฟนหนุ่มที่อยู่ท่ามกลางวงล้อมของพ่อแม่พี่สาวและครอบครัวของปรีชญาที่กำลังตัดเค้กหญิงสาวจึงบอกเพื่อนเพื่อไปสูดอากาศหายใจด้านนอก

“แป๋มไปเป็นเพื่อน”

“ไม่เป็นไรหรอกแป๋ม ลีไปแป๊บเดียวเองจ้ะ” วลาลีบอกเพื่อนแล้วลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวแล้วมายืนล้างมือที่หน้ากระจกมองตัวเองแล้วถอนหายใจ