บทที่ 3 อดีต

“ปล่อยพี่เขาเถอะลูก ว่าแต่เราอย่าเที่ยวกลางคืนให้มากนะลูก เป็นผู้หญิงมันอันตราย” ไวทย์เตือนลูกสาวด้วยความเป็นห่วง หลังจากเขาแต่งานกับปรีชญาเธอก็ทำหน้าที่เมียและแม่ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องทำให้ความสัมพันธ์ดีขึ้นแต่ไวทย์ไม่สามารถลืมวลาลีได้เลยเธอยังอยู่ในใจเขาตลอดและไม่เคยได้ข่าวคราวมายี่สิบกว่าปี เขาไม่อยากเชื่อว่าเธอจะหายไปได้อย่างไร้ร่องรอย ไวทย์แอบไปดูที่บ้านของหญิงสาวก็ปิดตายจนเขาท้อและปล่อยให้วลาลีเข้าใจผิดโดยไม่ได้อธิบายให้ฟัง ป่านนี้เธอจะเป็นยังไงนะ ไวทย์คิดอย่างเหม่อลอย

“ค่ะคุณพ่อ งั้นสองไปทำงานก่อนนะคะ” อภิรดาบอกพ่อของเธอก่อนจะหอมแก้มท่านแล้วเดินออกไปจากห้องอาหาร

“อ้าว,ยัยสองไปทำงานแล้วเหรอคะพี่ไวทย์” ปรีชญาเดินถือกาแฟมาให้สามีที่อ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต้ะอาหาร

“อืม.” ไวทย์มองภรรยาแล้วพยักหน้าบางครั้งเขากับปรีชญาเหมือนคนแปลกหน้าทั้งที่นอนเตียงเดียวกันมายี่สิบกว่าปีแม้เขาจะทำหน้าที่สามีได้ไม่เต็มร้อยแต่เธอก็พอใจแม้บางครั้งจะมีปากเสียงกันบ้างที่ปรีชญาหยิบเรื่องของวลาลีมาพูดไปในทางไม่ดีทำให้เขาไม่พอใจและเธอก็รู้ว่าเขายังรักวลาลี

“วันนี้พี่ไวทย์ไปออกรอบกับเพื่อนหรือเปล่าคะ” ปรีชญาถามสามีที่จะนัดออกรอบตีกอล์ฟกับเพื่อนอาทิตย์ละครั้ง หรือไม่ก็ไปเจอกันที่ฟิตเนสของคชา สุริยะพันธ์ เพื่อนของอนิกม์ และเป็นลูกชายของรณชัย สุริยะพันธ์ ที่แยกตัวมาทำธุรกิจฟิตเนสของตัวเองนับสิบสาขาทั่วกรุงเทพและมีสาขาใหญ่อยู่ที่ซอยทองหล่อซึ่งรุ่นลูกรุ่นพ่อจะนัดเจอกันที่นี่บ่อยๆ

“วันนี้ว่าจะไปฟิตเนสกันน่ะ ปี่มีอะไรหรือเปล่า” ปกติไวทย์จะเรียกน้องปี่ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ครั้งนั้นที่ทำให้เขาต้องรับผิดชอบปรีชญาอย่างไม่เต็มใจเขาจะเรียกแค่ปี่เฉยๆมาจนทุกวันนี้

“พอดีกานดาชวนปี่ไปดูหนูเกรซเดินแบบงานกุศลที่สมาคมจัดขึ้น ปี่คงกลับค่ำค่ะ” ปรีชญาบอกสามีเมื่อกานดาเพื่อนของเธอนัดไปดู กานรวี ลูกสาวของเพื่อนเดินแฟชั่นการกุศล

“ไม่เป็นไรพี่จะกินข้าวกับเพื่อนเลยละกัน” ไวทย์ตอบภรรยาถึงแม้เขาไม่ได้รักปรีชญาแต่ด้วยความที่อยู่กินด้วยกันมานานมันก็ย่อมผูกพันกันเป็นธรรมดาแม้อยากจะเลิกแต่ทำไม่ได้เพราะมีลูกด้วยกัน

สองสามีภรรยากินอาหารเช้าด้วยกันก่อนไวทย์จะเข้าไปหมกตัวอยู่ในห้องทำงานเพื่อดูการซื้อขายหุ้นในตลาดวันนี้ เขาได้มอบหมายให้ลูกชายดูแลบริษัทแต่ยังดำรงตำแหน่งประธานบริษัทเป็นที่ปรึกษาให้ลูกๆและลูกสาวก็เพิ่งจะไปช่วยงานได้ปีกว่าหลังจากไปเรียนจบปริญญาโทด้านบริหารจากอเมริกา ก่อนนั่งคิดถึงเรื่องที่ผ่านมานานเกือบยี่สิบเก้าปีวันที่ทำให้ชีวิตของเขาพลิกผันในงานวันเกิดของตัวเองทั้งที่นัดกับวลาลีแฟนสาวไว้จะพาเธอมารู้จักกับพ่อแม่และพี่ชายแต่มันไม่เหมือนที่เขาคิดเลยสักนิด

ย้อนกลับไปเมื่อยี่สิบเก้าปีก่อน

วลาลี สิริวงค์ วัย 22ปีเพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยของรัฐบาลหญิงสาวก็นัดกับเพื่อนๆนัดกับเพื่อนทั้งห้าคนไปเที่ยวฉลองเรียบจบไปดำน้ำที่เกาะทะลุจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ก่อนเพื่อนๆจะจากแยกย้ายกันไปทำงานมี โชติกาหรือแป๋มคนเดียวที่จะไปไปเรียนต่อที่อังกฤษส่วนวลาลีก็เริ่มงานที่สายการบินเดียวกับพี่สาวเป็นพนักงานประชาสัมพันธ์ วรนันท์ก็กลับไปทำงานที่เชียงใหม่ใกล้บ้าน รสรินกับมณียาก็ทำงานบริษัทเป็นสาวออฟฟิศ วันทนีย์ก็กลับไปช่วยงานที่ร้านอาหารทะเลของครอบครัวที่บ้านเกิดจังหวัดเพชรบุรี

หลังจากนั้นสองอาทิตย์ วลาลีพา ไวทย์ ราชภักดีภิมุข แฟนหนุ่มไปแนะนำให้รู้จักกับ วิมาลา สิริวงค์ พี่สาวคนเดียวของเธอ วิมาลาก็ไม่ห้ามน้องสาวแต่เตือนด้วยความเป็นห่วงเพราะไวทย์ เป็นถึงทายาทของนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์และบริษัทก่อสร้างหนึ่งในห้ายักษ์ใหญ่ของเมืองไทยแต่ไวทย์ยืนยันว่ารักน้องสาวของเธอและวางแผนจะแต่งงานกันเร็วๆนี้เพราะพวกเขาไม่ได้เป็นแค่แฟนกันทั้งคู่มีความสัมพันธ์เกินเลยกันแล้วครั้งแรกเมื่อตอนงานเลี้ยงที่วลาลีฝึกงานเสร็จและครั้งที่สองเมื่อเดือนก่อนที่พวกเธอนัดกันไปเที่ยวฉลองเรียนจบและหญิงสาวก็ป้องกันตัวเองเป็นอย่างดีไม่อยากให้พี่สาวผิดหวังว่าท้องก่อนแต่งงานและไวทย์ก็สัญญาว่าจะไม่ล่วงเกินเธออีกจนกว่าจะแต่งงาน

เมื่อวลาลีเริ่มทำงานแล้วจึงทำให้มีเวลาเจอแฟนหนุ่มได้แค่วันหยุดแต่จะโทรหากันทุกวันและวันนี้เป็นวันเกิดของไวทย์อายุครบยี่สิบแปดปีในวันที่สิบห้าพฤศจิกายน เขาบอกว่าจะแนะนำเธอกับครอบครัวและเปิดตัวว่าคบกันอย่างเปิดเผยทำให้วลาลีตื่นเต้นและอิดออดไม่อยากไปงานของไฮโซ

“สวยแล้วล่ะน้องรัก” วิมาลามองน้องสาวอย่างชื่นชม วลาลีเหมือนแม่ที่ตัวเล็กแต่เธอสูงเพรียวเหมือนพ่อตอนนี้ก็เหลือสองคนพี่น้องหลังจาก การะเกด แม่ของพวกเธอเสียด้วยโรคมะเร็งไปเมื่อเจ็ดปีก่อนและประชัย พ่อเพิ่งเสียเมื่อสองปีก่อน ท่านเป็นปลัดอำเภออยู่ที่จังหวัดน่านเอาเครื่องนุ่งห่มไปช่วยเหลือชาวบ้านบนเขาและรถเกิดอุบัติเหตุตกเขาทำให้เสียชีวิตในหน้าที่ วิมาลาก็ทำหน้าที่ดูแลส่งเสียน้องสาวและยังมีเงินช่วยเหลือจากงานศพของพ่อที่เก็บไว้ให้น้องสาวเรียนจนจบก็ยังมีเหลืออยู่ทำให้สองพี่น้องไม่ขัดสนเพราะเธอก็ทำงานเป็นแอร์โฮสเตสรายได้ก็ดีและยังหิ้วของมาให้น้องสาวตามออเดอร์ที่เพื่อนๆในมหาวิทยาลัยสั่งอีก วิมาลาวางแผนแต่งงานกับโจนัส สแตนเบิร์ก วัยสี่สิบปี แฟนหนุ่มใหญ่ที่เป็นกัปตันของสายการบินเดียวกันเมื่อน้องสาวเรียนจบและมีงานทำเลี้ยงตัวเองได้

“หนูไม่มั่นใจเลยค่ะพี่มาลาและไม่อยากไปด้วยงานนี้มีแต่ไฮโซทั้งนั้นค่ะ” งานวันเกิดของไวทย์ที่สื่อเขียนแซวข่าวว่าจะมีเซอร์ไพรส์แต่เรื่องอะไรนั้นต้องรอเจ้าของงานบอกก็ยิ่งทำให้วลาลีตื่นเต้น

“ไปเถอะจ้ะ จะเป็นไฮโซหรือโลโซก็เป็นคนเดินดินเหมือนกันในเมื่อลีคบกับคุณไวทย์ก็ต้องยอมรับสังคมของเขาได้สิจ้ะ ไปเถอะรถมาแล้วมั้ง แล้วดูแลตัวเองดีล่ะพี่ถึงสวิตฯแล้วจะโทรมาหานะ” วิมาลาบอกน้องสาวเรื่องความรักมันห้ามกันไม่ได้ในเมื่อน้องสาวโตพอที่จะคิดเองและเรียนจบแล้วที่ผ่านมาวลาลีไม่เคยสร้างปัญหาให้เธอน้องสาวยังทำงานพาร์ทไทม์เสาร์อาทิตย์เพื่อช่วยแบ่งเบาค่าใช้จ่ายทั้งที่เธอห้ามจนสุดท้ายก็ปล่อยให้น้องสาวทำ เธอได้แต่หวังว่าเรื่องความรักของน้องสาวจะราบรื่น และคืนนี้เธอจะเดินทางไปสวิตเซอร์แลนด์เพื่อไปพักผ่อนกับครอบครัวของแฟนหนุ่มรุ่นใหญ่

“หนูขอให้พี่มาลาเดินทางปลอดภัยนะคะ ฝากเซย์ฮัลโหลพี่เขยด้วย หนูไปนะคะพี่มาลา” วลาลียิ้มให้พี่สาวแล้วเดินออกไปจากบ้านเมื่อเห็นรถของแฟนหนุ่มส่งคนมารับไปที่โรงแรมที่จัดงานเลี้ยงก็ไม่พ้นโรงแรม สิริโชค เรสซิเดนซ์ แอนด์ รีสอร์ท โรงแรมหรูหกดาวของ อนล ศุภสิริโชคเพื่อนของไวทย์

วลาลีมาถึงโรงแรมหรูกลางเมืองหลวงก็ประหม่าจนคนขับรถเดินมาเปิดประตูรถให้เธอถึงได้สติมองไปรอบๆอย่างตื่นเต้นเพราะเป็นครั้งแรกที่มางานหรูและมาคนเดียวแต่โชติกาบอกว่าจะรอเธออยู่หน้างานแล้วเดือนหน้าเพื่อนของเธอถึงจะเดินทางไปเรียนต่อที่อังกฤษ

“ขอบคุณค่ะ” สาวร่างเล็กลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในโรงแรมอย่างเก้ๆกังๆไปที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์

“หนูลี” เสียงห้าวดังขึ้นด้านหลังทำให้สาวร่างเล็กบอบบางในชุดราตรีหรูสีชมพูอ่อนสวยน่ารักราวกับตุ๊กตาหันไปมอง

“พี่อนลสวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้ อนล ศุภสิริโชค วัยยี่สิบแปดปีเพื่อนของแฟนหนุ่มและเป็นเจ้าของโรงแรม

“มาคนเดียวเหรอครับ นายไวทย์ล่ะ” อนลถามหาเพื่อนที่น่าจะมาพร้อมกับแฟนสาว