บทที่2ชายแปลกหน้ากับค่ำคืนหวามๆ.......

ริมฝีปากอุ่นร้อนแนบลงมาบนกลีบปากหวานฉ่ำ จาคอบบดขยี้กลีบปากหวานละไมอย่างดุเดือด เขาแย้มกลีบปากนุ่มนิ่ม สอดเรียวลิ้นร้อนชื้นของตัวเองเข้าไปแทนที่ ส่งผ่านความรุ่มร้อนของตัวเองให้พิชชาวีร์จนเธอมึนเมา เสียงกระอึกกระอักผ่านริมฝีปากที่ถูกปิดทับ ชายหนุ่มขยุ้มบั้นท้ายงามงอนเต็มอุ้งมือหนาๆ เขาปลุกความรู้สึกรุ่มร้อนภายในตัวของหญิงสาวให้มันลุกเพลิด เริงร่ากับสัมผัสร้อนเร่า ไอพิศวาสลอยตลบอบอวล พิชชาวีร์เริ่มครางกระเส่า เธอหัวหมุนเคว้งคว้าง อยากจะกระชากร่างหนาๆ ของเทวดาสุดหล่อให้แนบชิดกับตัวเองมากขึ้น ผิวกายเต้นยุบยับ มันกระสันเสียวซาบซ่านโหยหาอะไรบางอย่างที่ลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ และพยายามกระเสือกกระสนไปให้ถึงตรงนั้น

นั้น ดวงตาหรี่ปรือเต็มไปด้วยความต้องการ จาคอบชักปลายนิ้วออกมาจากแอ่งน้ำหวาน ง่ามนิ้วเขาเต็มไปด้วยหยดน้ำเป็นประกายวาววับ ร่างสูงใหญ่เบียดตัวตนใหญ่อลังการกับเนินนางเปียกชุ่ม จนคนใต้ร่างครางเสียงระโหย เมื่อความหวามซ่านทรวงห่างหายไป เธอหยัดลำตัวขึ้นเบียดกับแผงอกตึงแน่น กางปลายนิ้วขยุ้มบั้นเอวสอบ กดให้แนบชิดกับลำตัวอ่อนบางมากยิ่งขึ้น อยากได้ความรู้สึกสุดแสนซาบซ่านกลับคืนมาอีกสักครั้ง...

จาคอบจรดแก่นกายแข็งตึงเหนือแอ่งน้ำชุ่มชื้น เขาเสียดสีสัดส่วนอลังการกับพื้นที่ชุ่มน้ำค้างหวาน เพื่อเตรียมความพร้อมให้กับคนใต้ร่างที่อาจจะไม่คุ้นเคย เป็นเพราะกลีบผกาเบียดชิดกันจนแน่น เหมือนกับว่ามันไม่เคยมีแมลงตัวผู้ตัวไหนได้เข้ามายังดินแดนมหัศจรรย์แห่งนี้ และยังไม่มีใครได้ดื่มด่ำกับรสชาติหวานหอมซ่านทรวง

“เทวดา...พิช...พิช” พิชชาวีร์ครางเสียงแหบปร่า เธอเบียดลำตัวสวนใส่เมื่อชายหนุ่มถอยออกไปห่างๆ

“จาคอบ ที่รักเรียกผมว่าจาคอบ” ชายหนุ่มตอบเสียงแหบพร่าไม่แพ้กัน เขาพยายามหักห้ามความรู้สึกดิบเถื่อนอย่างที่สุด เมื่อคนใต้ร่างน่าจะบริสุทธิ์ผุดผ่องสะอาดเอี่ยมมากกว่าที่คาดไว้

“จาคอบ พิช...”

“ผมรู้ที่รัก ใจเย็นๆ ขอเวลาให้คุณเตรียมตัวหน่อย ทนอีกนิดครับที่รัก!” ชายหนุ่มกัดฟันแน่น เขาค่อยๆ กดลำตัวใหญ่โตลงไปในสัดส่วนยวนตา เหงื่อมากมายไหลปร่าเต็มแผ่นหลัง มันไหลออกมาจากรูขุมขน เมื่อความร้อนที่วิ่งวนอยู่ในกระแสเลือดมันมีมากมายนับทวีคูณ

พิชชาวีร์กระสับกระส่ายเธออยากได้อะไรบางอย่างมาดับความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้นในขณะนี้ มือเล็กๆ เกาะเกี่ยวบ่ากว้างแอ่นหยัดลำตัวขึ้นเบียดกับสิ่งแปลกปลอมที่กำลังบุกเข้ามาในส่วนสัดลี้ลับที่ยังไม่เคยมีบุรุษผู้ใดได้บุกเข้าไปถึง

“อ้ายย...เจ็บ จาคอบ พิชเจ็บ” ความเจ็บปวดเหมือนถูกฉีกทึ้ง เธอกรีดร้องเสียงแหลม จากที่เคยเบียดตัวเข้าหา กลับกลายเป็นว่าเธอกลับผลักไสสุดฤทธิ์

“ชู่ว์! อย่า ดิ้น พิช ใจเย็นๆ ครั้งแรกของคุณก็แบบนี้แหละ ทำใจสบายๆ เชื่อผมนะครับ” ชายหนุ่มกระซิบปลอบโยน เขาหยุดตัวเองนิ่งๆ เม็ดเหงื่อผุดเต็มหน้าผากกว้าง ดวงตาสีฟ้าขุ่นมัว และพยายามที่สุดที่จะฝังตัวเข้าไปในร่างกายอ่อนนุ่มให้มากกว่าเดิม

“แต่...”

“เชื่อผมที่รัก ผมจะพาพิชไปพบดินแดนมหัศจรรย์ อย่ากลัวไปเลย มันจะผ่านไปด้วยดี...” จาคอบกัดฟันกรอดๆ ภายในร่างกายอ่อนนุ่มรัดรึงแก่นกายของเขาจนแน่นหนึบ ชายหนุ่มค่อยๆ ทิ้งสะโพกแกร่ง กดตัวตนใหญ่อลังการแทรกผ่านเยื่อใยบางเบาไปช้าๆ พิชชาวีร์เกร็งตัวแน่น ความเจ็บร้าวพุ่งซัดจนเธอแทบขาดใจ แต่...ความรู้สึกอย่างใหม่ที่เกิดขึ้นหลังความเจ็บปวดค่อยๆ คลี่คลายไปนั่นคืออะไรกันนะ? มันทำให้เธอร้อน ร้อนเหมือนมีไฟลุกขึ้นท่วมตัว อยากจะให้เขาถอยหลังกลับไป พอๆ กับอยากให้เขาขยับเข้ามาแนบชิดและเติมเต็มมากกว่าเดิม

สะโพกผายงามงอนเริ่มขยับส่ายไหว เป็นสัญญาณว่าความเจ็บปวดประดามีจางหายไปจากร่างกายของเธอแล้ว จาคอบวางมือกับเนินอกอิ่ม เขาเคล้นคลึงมันเบาๆ ก่อนจะเพิ่มน้ำหนักมือขึ้นตามอารมณ์ที่ลุกโพลง เต้าทรวงอวบใหญ่แทบจะแหลกคามือเพราะเขาขยำขยี้อย่างเมามัน หันเหความสนใจจากความเจ็บปวดที่เจ้าตัวได้รับ ชายหนุ่มตวัดเรียวขาเพรียวโอบรอบสะโพกสอบแกร่ง เขาทิ้งตัวในจังหวะแรงๆ จมหายไปในแอ่งน้ำค้างหวานจนหมดสิ้นในครั้งเดียว พิชชาวีร์หลับตาปี๋ ความซ่านเสียวซัดใส่จนร่างกายสั่นกระตุก ความหวิวไหววูบวาบพุ่งชนจนหูอื้อตาลาย