บทที่2ชายแปลกหน้ากับค่ำคืนหวามๆ.........

จังหวะรักเนิบช้าตอนเริ่มต้น ปัจจุบันนี้จังหวะนั้นเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เมื่อความร้อนมากมายอัดแน่นในกายรอเวลาแตกกระจัดกระจาย จาคอบเกร็งตัวแน่นเขากำลังจะขาดใจตายใช่ไหม! เมื่อสัดส่วนนุ่มนิ่มโอบรัดแก่นกายจนแน่นหนึบ เสียงครางเสียงหอบหายใจดังก้องกังวาน กลิ่นเหงื่อเค็มๆ ลอยปะปนอยู่ในอากาศ มันอบอวลไปด้วยกลิ่นอายพิศวาสร้อนเร่า

พิชชาวีร์รู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะปริแยก มันเกือบแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อจาคอบเร่งกำลังดังเครื่องจักรพลังแรงสูง เม็ดเหงื่อไหลย้อยจากลำตัวใหญ่โต หยดลงบนเนินอกอิ่มจนเปียกชุ่ม เธอบิดกายเป็นเกลียวคลื่น ลมหายใจขาดห้วงจวนเจียนจะขาดใจอยู่รอมร่อใครก็ได้ช่วยด้วย! ช่วยทำให้ความรู้สึกรุ่มร้อนนี้จบลงเสียที ก่อนที่เธอจะขาดใจตายไปเสียก่อน เธอครางเสียงแหบแห้งทั้งๆ ที่วอนขอความเมตตาจากเขา แต่ร่างกายเจ้ากรรมกับยกรับความร้อนแรงนั้นแบบเต็มใจ

พรึ่บๆ ...กุกๆ กักๆ ... เสียงตอกอัดทรงพลังกับเสียงเตียงเก่าๆ ที่โยกคลอนตามจังหวะขยับโยกของจาคอบ น่าสงสารเตียงไม้เก่าๆ ที่ต้องมารองรับอารมณ์ดิบเถื่อนของหนุ่มพละกำลังล้นเหลือ พิชชาวีร์คว้าจับหัวเตียงไว้ เธอใช้มันเพื่อจะได้ตั้งรับชายหนุ่มแบบร้อนแรงพอๆ กัน จาคอบโหมแรงสุดฤทธิ์ความเป็นความตายกำลังรออยู่เบื้องหน้า เมื่อประตูสวรรค์เปิดแย้มๆ เขาก็ชักพาพิชชาวีร์กระโจนขึ้นไปบนนั้นแบบไม่รีรอ

“อ้ายยย...”

“อ๊าค!!! ...” เสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นประสานกัน เพราะความร้อนรุ่มที่หมุนวนอยู่ในอากาศแตกกระจัดกระจายกลายเป็นหยดน้ำสีขุ่นข้น ชายหนุ่มทิ้งตัวลงแนบแผ่นอกอวบอัด เขาตัวสั่นกระตุกลมหายใจหอบกระเส่า จาคอบอึ้ง! เขาพุ่งทะยานไปสู่สวรรค์แบบที่รุนแรงจนไม่อาจควบคุมตัว ลืมแม้กระทั่งการป้องกันตัว ไม่แม้แต่จะคิดที่จะถอนตัวออกมาก่อนที่จะปล่อยเชื้อพันธุ์ชีวิต

น่ากลัว! เขากลัวความรู้สึกนี้ และเริ่มที่จะกลัวผู้หญิงแสนสวยที่กำลังนอนหายใจระทดระทวยอยู่ใต้ร่างกายเขา เธอกำลังทำให้ความอดทนที่ถูกฝึกมาอย่างหนักขาดหายไป...ทำอย่างไรดี เขาแค่คิด เท่านั้นแหละ!!! คิดที่จะถอยห่างความน่าสะพรึงที่เกิดขึ้น แต่ในความเป็นจริงก็คือ...สิ่งที่จาคอบทำตรงข้ามกับความคิด สะโพกสอบเริ่มขยับตัวช้าๆ หลังพักจนคลายความเหน็ดเหนื่อย

“มะ ไม่ไหวแล้ว จาคอบ พิชไม่ไหวแล้ว” พิชชาวีร์ครางเสียงกระเส่า เธอเกือบจะขาดใจตายเมื่อสักครู่ใหญ่ แต่มันก็ผ่านมาได้ด้วยดี แต่...ไอ้ความรู้สึกนั้นกำลังจะกลับคืนมาอีกครั้ง และเธอยังไม่พร้อมที่จะรับไว้อีกครั้งหนึ่งใช่ไหม? ...

จาคอบยิ้มหวานเยิ้ม ลมหายใจร้อนระอุเป่ารดเหนือเนินอกอิ่ม เอวสอบขยับดั่งจักรผัน เขาไม่สามารถหยุดการกระทำของตัวเองได้ อยากจะแช่ตัวตนใหญ่อลังการในสัดส่วนยวนตาตลอดเวลา ไม่เคยแม้แต่จะคิดถอดถอนมันออกมาเลยสักครั้ง “พิชอยู่เฉยๆ จ้ะ ที่เหลือผมทำเอง แค่พิชไม่ปฏิเสธผมก็พอ” ชายหนุ่มกระซิบเสียงหวานฉ่ำ เขาอ้าปากงับจะงอยถันสีหวานเข้าไปเต็มอุ้งปาก ดูดดึงจนพิชชาวีร์สั่นระรัว เธอยอมรับอย่างไม่อาย เมื่อความรุ่มร้อนสาดใส่เธอชื่นชมกับมัน ไม่! เธอกลายเป็นสาวไฟแรงสูงตั้งแต่เมื่อไรกัน ... ความสับสนที่เกิดขึ้นในใจของเธอก็ไม่สามารถทำให้เอวอ่อนหยุดส่ายสะบัดได้เลยเช่นกัน เธอแอ่นหยัดลำตัวขึ้นรองรับการจู่โจม รับความซ่านเสียวแบบเต็มใจ แต่ภายในใจกำลังขัดแย้งกันอย่างหนัก

วิมานรักที่จาคอบสร้างขึ้นโอบล้อมพิชชาวีร์เอาไว้ เธอไม่สามารถดิ้นออกจากกรงรักนี้ได้เลยสักครั้ง เมื่อชายหนุ่มสวมวิญญาณเป็นนักรักชั้นยอด เขาดื่มชิมความหวานฉ่ำซ่านทรวงแบบตะกรุมตะกราม ไม่คิดจะหยุดพักสักเสี้ยวนาที วนเวียนปรนเปรอเรือนกายอวบอุ่น จนเธอสลบพับคาอกกว้างเมื่อร่างกายอ่อนแรงจนเกินกว่าจะรับไว้ได้อีก พร้อมๆ กับแสงพระอาทิตย์ที่โผล่ทาบแผ่นฟ้า แสงสุรีย์ฉายแต่เธอพึ่งจะได้เข้าสู่ห้วงนิทราเพราะหมดสิ้นเรี่ยวแรง...