บทที่2ชายแปลกหน้ากับค่ำคืนหวามๆ...

ตามสัญชาตญาณ จาคอบกดรีโมทรถยนต์ในกระเป๋าสะพายของพิชชาวีร์ไปเรื่อยๆ เขาไม่รู้ว่าเธอใช้ยานพาหนะชนิดไหน? จนกระทั่งเสียงสัญญาณปลดล็อกดังขึ้นไม่ไกลจากตัวเท่าไหร่ เขาเหลียวมองหาและเบิกตาโตๆ “โห! รถสปอร์ตเลยนะแม่คู๊ณ แสดงว่าไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา” เสียงทุ้มๆ เอ่ยขึ้นเบาๆ เขานึกทึ่งในใจ เพราะไม่ว่าจะเป็นองค์ประกอบเรื่องเครื่องแต่งกายหรือว่ารถยนต์หรูๆ บ่งบอกถึงฐานะของผู้ใช้เป็นอย่างดี ชายหนุ่มบรรจงวางพิชชาวีร์ที่เบาะด้านข้างคนขับ เขาเสือกตัวเข้าไปภายในรถยนต์คันหรู เปิดกระเป๋าสะพายไหล่ของเจ้าหล่อนเพื่อค้นหาข้อมูลเบื้องต้น

“นางสาวพิชชาวีร์ ตรีทิพย์ โอ! นามสกุลดังเสียด้วย ทำไมถึงมาเมาในร้านเหล้าข้างทางนะ” จาคอบเก็บเอกสารส่วนตัวของพิชชาวีร์ลงในกระเป๋าสะพายใบเดิม เข้าขับเคลื่อนรถยนต์ยี่ห้อหรูรูปทรงโฉบเฉี่ยวไปบนถนนที่เกือบๆ จะไร้ยวดยาน เพราะเวลาล่วงเข้าสู่วันใหม่มามากกว่าสองชั่วโมง

“คนสวย...ไปนอนที่ห้องผมก่อนนะ ผมฝืนตาไม่ไหวแล้ว เหมื่อยตาจะแย่ ก็อดนอนมากกว่า30ชั่วโมง สายๆ ผมจะไปส่งคุณถึงบ้านเลย” ชายหนุ่มเหยียบคันเร่งเขาพายานพาหนะความเร็วสูง ไปตามเส้นทางคุ้นเคยมุ่งสู่บ้านเช่าขนาดกะทัดรัดที่เขาอาศัยซุกตัวนอนมากว่า3เดือน ในการเฝ้าจับตาดูผู้ก่อการร้ายกลุ่มหนึ่ง ในเวลานี้ภารกิจของเขาสำเร็จลงด้วยดี เมื่อสามารถหาหลักฐานเข้าจับกุมกลุ่มชายฉกรรจ์กลุ่มนั้น พร้อมกับส่งมอบตัวให้กับเจ้าหน้าที่ผู้เกี่ยวข้องรับผิดชอบต่อไป เพราะฉะนั้นช่วงนี้เขาเลยว่าง จึงออกมาหาเครื่องดื่มดีกรีแรงๆ กลั้วคอ ก่อนที่จะกลับไปนอนพักผ่อนยาวๆ

“อืม...” เสียงครางเบาๆ ดังขึ้น จาคอบชะงักมือที่กำลังเช็ดเส้นผมเปียกๆ บนศีรษะ เขาเขม้นมองต้นกำเนิดเสียงก่อนจะอ้าปากค้าง เมื่อคนบนเตียงดึงทึ้งเสื้อผ้าบนร่างกายจนมันหลุดลุ่ยไม่เป็นระเบียบ ริมฝีปากฉ่ำวาว ขยับบ่นพึมพำงึมงำ มือเล็กๆ พยายามดึงเสื้อผ้ารัดรึงบนตัวออกไปโดยไม่รู้ว่ากำลังมีผู้ชายคนหนึ่งจับตามองแบบไม่กะพริบ

แม่เจ้า! ใครว่าวีนัสงดงามที่สุดในสามโลก จาคอบขอเถียงหัวชนฝา เมื่อประติมากรรมสวรรค์สร้างหรือจะมางามเท่าแม่สาวไฮโซแสนสวย ที่นอนกึ่งโป้กึ่งเปลือยอยู่บนเตียงเล็กๆ เก่าๆ โทรมๆ ของเขาในเวลานี้ ผิวของหล่อนขาวลออ ทรวดทรงอวบอิ่มยวนตา แม้จะมีบราเซียสีอ่อนปกปิดเอาไว้ แต่จาคอบก็สามารถจินตนาการได้ถึงความงดงามของมันใต้อาภรณ์ชิ้นนั้นได้อย่างดี

ปุ! ชายหนุ่มเหลียวมองตามเศษซากเสื้อผ้าที่พิชชาวีร์โยนผ่านเขาไปแบบเฉียดฉิว ลมหายใจเริ่มเดือดระอุ หน้าอกแกร่งกระเพื่อมไหว เมื่อชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ๆ เพื่อลดทอนความรุ่มร้อนที่กำลังวิ่งพล่านอยู่ในตัว ดวงตาสีฟ้าขุ่นจ้องมองยกทรงสีอ่อนๆ บนพื้นเหมือนจะวิเคราะห์ให้ออกว่าเนื้อผ้านั้นผลิตมาจากที่ไหน ตัดเย็บโดยช่างฝีมือฉกาจฉกรรจ์หรือเปล่า? ลูกไม้นุ่มนิ่มสั่งตรงจากฝรั่งเศสไหมนะ? หมดกัน!!! จาคอบครวญครางในใจ ความอดทนของเขากำลังจะขาดผึ่งต้องโทษการปฏิบัติภารกิจครั้งนี้ใช่ไหม ที่ทำให้เขาห่างไกลการมีเพศสัมพันธ์กับผู้หญิง มันจึงทำให้ความอดทนอดกลั้นที่เคยมีมันเหือดหายไปจนหมดสิ้น

“ต้องโทษตัวเองนะพิช คุณหาเรื่องเองแท้ๆ” ชายหนุ่มทรุดนั่งข้างเตียงหมิ่นๆ จนที่นอนหนายุบวาบตามน้ำหนักตัวของเขา ปลายนิ้วแข็งแรงเกลี่ยไล้ไปตามสีข้างระหว่างช่วงเอวอ่อนช้อย จนไปจรดที่สะโพกผายตึงแน่นที่มีเพียงบีกินนี้สีดำสนิทปกปิดความงามพิสุทธิ์เอาไว้ เป็นเสื้อผ้าชิ้นเดียวที่ยังคงค้างอยู่บนร่างกายงดงาม พิชชาวีร์กำลังตกอยู่ในห้วงฝัน มุมปากได้รูปยกยิ้ม พร้อมกับครางเสียงแผ่วๆ จาคอบเอนกายลงนอนเคียงข้าง เขาปล่อยให้ผ้าเช็ดตัวหลุดออกไปจากร่างกาย ผิวเนื้อเย็นฉ่ำเพราะพึ่งจะอาบน้ำอาบท่ามาเสร็จหมาดๆ ไอเย็นๆ แผ่กระจายจนพิชชาวีร์รับรู้ เธอขยับตัวเขาหาความเย็นโดยอัตโนมัติ จนบั้นท้ายตึงแน่นเสียดสีกับแก่นกายร้อนระอุ จาคอบกัดกรามกรอดๆ ดวงตาสีฟ้าขุ่นมัว มันเต็มไปด้วยเปลวไฟร้อนแรงของอารมณ์หนุ่มกลัดมัน!!!