ตอนที่3 | ความรับผิดชอบ

คอนโดพายุ

เช้าวันต่อมา

7.30 น.

เมื่อคืนพายุกับเพื่อนดื่มกันจนเกือบจะโต้รุ่ง เขาได้กลับมานอนยังคอนโดของเขาและนอนได้เพียงไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อที่จะไปทำงานยังบริษัทของผู้เป็นพ่อ มันเหมือนเป็นความเคยชินไม่ว่าจะนอนดึกแค่ไหนก็ตามพายุก็จะตื่นเช้าอยู่เสมอ

พายุหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายให้สะอาด 10นาทีผ่านไป เขาก็เดินออกมาจากห้องน้ำเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อเชิ้ตสีดําแบรนด์ดังนำขึ้นมาสวมใส่ ทุกๆอย่างในห้องนี้ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยสีดำไปซะส่วนใหญ่

ในตอนเช้าถึงช่วงเย็นเขาเป็นถึงรองประธานบริษัทแต่พอช่วงดึกๆเป็นต้นไปก็จะกลายเป็นเจ้าของผับดูแลควบคุมสั่งการกิจการร้านผับ บ่อนคาสิโน และธุรกิจสีเทาอีกหลายอย่าง

แต่งตัวเสร็จอะไรเสร็จก็เดินออกจากห้องเพื่อไปทำงานที่บริษัทของผู้เป็นพ่อก่อนในทันที

บริษัทธันเดอร์กรุ๊ป

พายุได้เดินทางมาถึงยังที่บริษัทเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาจอดรถสปอร์ตคันหรูตรงโซนลานจอดรถวีไอพีของทางบริษัทที่จัดเอาไว้ให้สำหรับผู้บริหารโดยเฉพาะ ชายหนุ่มเดินขึ้นลิฟท์มายังชั้นระดับผู้บริหาร เดินมาถึงบริเวณหน้าห้องก็ต้องพบกับเลขาของผมที่ใครๆก็ต่างพากันบอกว่าเธอนั้นสวย ดูดี เซ็กซี่ แต่สำหรับเขาคือไม่ เขาไม่ชอบผู้หญิงประเภทนี้ และเธอคนนี้มีชื่อว่า ฮันน่า

“สวัสดีค่ะคุณพายุ” หญิงสาวที่ใส่กระโปรงสัั้นรัดรูปก็ได้รีบลุกขึ้นยืนแล้วรีบเดินเข้ามาเสนอหน้าทักทายผู้เป็นเจ้านายของเธอเสียก่อน

“อืม” พายุตอบกลับในลำคอพร้อมกับเดินเปิดประตูแล้วเข้าไปในห้องทำงานของตนเองทันที

“จะรับกาแฟเลยมั้ยคะ ฮันน่าจะได้ไปชงมาให้เลย” เลขาสาวรีบเดินตามท่านรองประธานเข้าไปในห้องทำงานทันที พูดถามอย่างคนที่พร้อมจะเอาอกเอาใจ

“วันนี้ผมขอกาแฟดำ” พายุเปิดดูเอกสารที่อยู่บนโต๊ะแล้วพูดตอบเธอกลับไปว่าเขาต้องการที่จะดื่มอะไรในตอนเช้าๆแบบนี้ เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาสนใจไปกับความสวยความสาวของเลขาของเขาเลยแม้แต่น้อย

“ได้ค่ะ คุณพายุรอฮันน่าสักครู่นะคะ” ร่างบางสุดเย้ายวนพูดบอกไปยังเจ้านายหนุ่มสุดหล่อของเธอพร้อมกับเดินทอดน่องออกจากห้องทำงานของพายุเพื่อไปชงกาแฟมาให้กับเขา

“อ้าววันนี้เข้ามาทำงานด้วยเหรอเจ้าลูกชาย” เสียงของชายวัยกลางคนดังขึ้นพร้อมกับเขาที่เดินเปิดประตูเข้ามายังภายในห้องทำงานของลูกชายคนโต

“ครับ ผมมีเอกสารสำคัญที่ต้องเซ็น” พายุเงยหน้าขึ้นมองไปยังผู้เป็นพ่อที่กำลังเดินเข้ามาหาเขาที่โต๊ะทำงานพร้อมกับเอ่ยบอกไปยังพ่อของตนถึงสาเหตุที่เขาได้เข้ามาทำงานในวันนี้ เพราะปกติพายุนั้นไม่ได้เข้ามาทำงานที่นี่ทุกวันจะเข้ามาก็ต่อเมื่อมีงานสำคัญและเอกสารที่ต้องเซ็นก็เท่านั้น

“แล้วได้เจอกับน้องบ้างมั้ย เจ้านั่นมันหายหัวไปเลย” พ่อของเขาพยักหน้ารับรู้ไปกับคำพูดของเจ้าลูกชายคนโตแล้วก็ได้ถามไถ่ไปยังเจ้าลูกชายคนเล็กที่ตอนนี้ไม่ค่อยติดต่อหรือเห็นหน้าคร่าตาเลย

“ช่วงนี้มันติดหญิงนะครับก็เลยไม่ค่อยได้เห็นหัว” พายุพูดบอกพ่อไปตามความเป็นจริงว่าน้องชายของเขานั้นตอนนี้ติดผู้หญิงคนนึงอยู่

“หึ แล้วแกล่ะ เมื่อไรจะมีสาวๆกับเขาบ้าง นี่แม่แกก็ถามๆอยู่” พ่อถึงกับหลุดขำออกมาไปกับคำพูดของเจ้าลูกชายที่กำลังพูดแซวน้อง เสียงทุ้มถามไปยังพายุอีกครั้งว่าเมื่อไหร่จะถึงตาของพายุบ้างที่จะได้มีสาวๆเข้ามาในชีวิตเหมือนอย่างเช่นน้องชาย

“จริงๆผมยังไม่อยากที่จะคิดเรื่องพวกนี้หรอกครับ ผมอยากทำงานมากกว่า” พายุถอนหายใจออกมาและสบตาบอกกับพ่อของเขาให้เข้าใจอีกสักครั้งว่าตอนนี้เขานั้นยังไม่อยากคิดอะไรไปกับเรื่องแบบนี้

“ยังไม่คิดก็เริ่มคิดได้แล้ว ฉันอยากอุ้มหลาน” ชายวัยกลางคนพูดสวนกลับไปยังลูกชายคนโตในทันที

‘จะมาบอกว่าไม่คิดได้ยังไงกันอายุก็เริ่มเยอะแล้ว ไม่มีตอนนี้แล้วจะมีเมื่อไหร่’

ได้แต่คิดเอาไว้ในใจไม่ได้พูดบอกเจ้าลูกชายออกไป

“พ่อรอไอ้สายฟ้ามันจะดีกว่าครับ รายนั้นน่าจะพร้อมมากกว่าผม” พายุก้มหน้าเริ่มเปิดดุเอกสารขึ้นมาอีกครั้งบอกให้ผู้เป็นพ่อรอหลานจากทางไอ้สายฟ้าน่าจะดีกว่า

“กาแฟได้แล้วค่ะ อุ้ย ท่านประธานสวัสดีค่ะ” เสียงหวานใสดังกังวานขึ้นมาพร้อมกับร่างบางของฮันน่าเลขาสาวสุดสวยของพายุที่ได้เดินเข้ามาพร้อมกับแก้วกาแฟดำในมือ แต่เมื่อเดินเข้ามาก็พบว่าท่านประธานบริษัทก็อยู่ด้วย เธอจึงทำได้เพียงกล่าวคำสวัสดีพร้อมกับยิ้มทักทายให้กับผู้เป็นเจ้าของบริษัท

“สวัสดี งั้นพ่อไปทำงานก่อนก็แล้วกัน” พ่อพายุหันไปส่งยิ้มรับกับเลขาของลูกชายและหันมาบอกกับพายุ ในเมื่อพูดออกไปแล้วเจ้าลูกชายตัวดีก็ยังเฉยไม่รับรู้ใดๆก็คงต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผู้เป็นแม่บ้างแล้ว พ่อพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องไปยังห้องทำงานของตนเอง

“ขอบคุณ วางไว้ตรงนั้นเดี๋ยวผมเดินไปกินเอง” พายุหันมองไปทางฮันน่าบอกให้เธอวางแก้วกาแฟดำของเขาเอาไว้ที่โต๊ะรับแขก

“ค่ะ แล้วมีอะไรให้ฮันน่าช่วยมั้ยคะ” ฮันน่าวางแก้วกาแฟดำลงไว้ที่โต๊ะตามคำสั่งของชายหนุ่มและส่งยิ้มพูดถามค่อยๆเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม

“มี ช่วยออกไปทำงานของคุณ” พายุเอ่ยปากรีบบอกว่ามีและนั่นก็คือให้เธอนั่นออกไปทำงานของตัวเองที่อยู่ด้านนอกห้องของเขานั่นเอง

“ค..ค่ะ” ฮันน่าดูอึ้งไปเล็กน้อยกับคำพูดหยาบและตรงของชายหนุ่มหน้าตาคมคายที่ชื่อว่าพายุแต่ก็ต้องรีบเดินออกไปตามคำสั่งของเขาทันที

“น่ารำคาญชะมัด” ปากหนาส่งเสียงพูดบ่นพึมพำออกมาอย่างคนที่ไม่ชอบอะไรแบบนี้เอาเสียเลย ในทันทีที่เลขาสาวได้เดินออกไปจากห้องทำงานของเขาแล้ว เขาบอกกับตัวเองว่าให้รีบๆทำงานแล้วจะได้รีบไปร้านไปนอนพักเอาแรงที่ห้องทำงานจะดีกว่า ขืนอยู่ที่นี่ก็ต้องเจอกับอะไรแบบนี้ เดี๋ยวเดินๆเข้ามาอยู่ได้

ผับ Storm Night

21.00 น.

เมื่อเช้าพอทำงานเสร็จในช่วงตอนบ่ายๆชายหนุ่มก็รีบออกมาจากที่ทำงานทันทีและเขาก็ขับรถไปยังร้านผับบาร์ของเขา ในตอนนี้พายุกำลังไล่ดูความเรียบร้อยอยู่ภายในร้าน เสียงโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูก็แผดเสียงดังขึ้น

“ฮัลโหลว่า”

(ทำไรอยู่ครับไอ้พายุ)

“กำลังวุ่นๆกับงานที่ร้านอ่ะดิ มึงมีอะไร”

(เสาร์ อาทิตย์นี้ มึงว่างมั้ย? กูจะชวนไปเที่ยว)

“ชวนกูเนี่ยนะ มีอะไร มึงบอกกูมาเลยดีกว่า”

(หึ! สมกับที่เป็นพี่น้องกันดีจริงๆ เอาตรงๆก็ กูอยากจะให้มึงไปช่วยเป็นไม้กันหมาให้หน่อย)

“ไอ้สัสพูดซะกูไม่อยากช่วยเลย”

(ช่วยกูหน่อย เดี๋ยวกูจ่ายค่าตอบแทนให้อย่างงาม)

“ดีล ตามนั้น มึงพูดแล้วนะ”

(เออแค่นี้ก่อนแล้วกัน ไปที่ไหนเดี๋ยวกูส่งข้อความไปบอกอีกที)

“เออ”

เมื่อกดวางสายจากน้องชาย ชายหนุ่มก็ได้เดินขึ้นไปยังห้องทำงานของตนเอง หึ! ไม้กันหมาอย่างงั้นเหรอ ไอ้เด็กนี่ถ้าไม่ติดว่าจะจ่ายค่าตอบแทนให้กับเขา เขาไม่มีวันไปด้วยเด็ดขาด