ตอนที่2 | ไม่มีวัน

ผับ Storm Night

“กรี๊ดมึง ผู้ชายคนนั้นเขาหล่อมากอ่ะ กูอยากได้เขา” หญิงสาวสวยหุ่นบอบบางแต่งตัวด้วยชุดเดรสเกาะอกรัดรูปสุดเซ็กซี่พูดขึ้นหลังจากที่กลุ่มของพวกเธอได้เดินเข้ามานั่งที่โต๊ะภายในร้าน พลางชี้มือไปที่ชายหนุ่มที่มีใบหน้าสุดหล่อเหลาคมคายชุดดำ ซึ่งนั่งกันอยู่ในโซนVIPกับกลุ่มเพื่อน

“เออจริงด้วย หล่อมาก กูเชียร์ มึงเข้าไปขอเบอร์เขาเลย” เพื่อนของเธอมองตามมือของเธอไปก็พบเข้ากับชายหนุ่มคนที่เพื่อนของเธอพูดถึง มันจริงดั่งคำที่นางกล่าว ผู้ชายคนนี้กราวใจดูแบดบอยมาก มีรอยสักอยู่ที่คอและตรงช่วงหน้าอก รีบหันมาพูดเชียร์เพื่อนสาวคนสวยให้เข้าไปจีบผู้ชายคนนั้น

“อือ~ กูดูสวยหรือยังว่ะ” ร่างบางสุดเซ็กซี่ลุกยืนขึ้นขยับเสื้อผ้าให้เข้าที่หันไปหาเพื่อนๆว่าให้ช่วยมองให้ทีว่าดูดีหรือยัง

เมื่อเพื่อนบอกผ่าน หญิงสาวก็เดินเข้าไปยังโต๊ะที่มีชายหนุ่มหน้าตาดีนั่งกันอยู่ถึง4คนด้วยความมั่นใจไปกับหน้าตาที่ดูสวยเซ็กซี่ของตัวเอง ในใจเธอคิดว่าถ้าไม่ได้คนที่เธอหมายตาไว้ก็ขอใครสักคนใครก็ได้ใน3คนนี้ที่เหลือเพราะแต่ละคนก็งานดีกันทั้งนั้น

“สวัสดีค่ะ ขอนั่งด้วยคนจะได้มั้ยคะ” หญิงสาวที่หมายตาในชายหนุ่มก็ได้พูดขึ้นขยับกายเดินเข้ามาใกล้เขาเข้าไปเรื่อยๆ ใบหน้าสุดเย้ายวนยิ้มอ่อยชายหนุ่มชุดดำอย่างเต็มที่

“….” พายุก็คือคนที่เธอหมายตาเอาไว้ เขาก็เงียบพลางใช้หางตามองเธอเพียงนิดแล้วเบือนหน้าเมินหนีไปทางอื่นอย่างคนที่ไม่คิดจะสนใจไปกับผู้หญิงประเภทนี้ ที่ผ่านมาเขาเจอแต่กับผู้หญิงที่มักจะเข้ามาหาเขาก่อนเสมอยังไม่เคยเจอผู้หญิงดีๆที่เขาเป็นฝ่ายสนใจก่อนสักที

“ถ้าไม่ว่าอะไรถ้างั้นพิมขอนั่งเลยนะคะ คุณชื่ออะไรคะ พวกเรามาทำความรู้จักกันดีไหมเอ่ย” เมื่อเห็นว่าเขาเงียบและยังหันหน้าไปทางอื่น เธอเริ่มเสียเซลฟ์จึงพยายามปลอบใจตนเองโดยการพูดกลบเกลือนและนั่งลงยังด้านข้างของเขา เกิดมาเธอไม่เคยเจอผู้ชายที่ปฏิเสธเธอแบบนี้มาก่อนเลย เขาเป็นคนแรกที่เมิน

“ออกไปให้ห่างฉัน!” พายุที่รู้สึกได้ถึงเบาะที่ยวบลงเพราะมีคนมานั่ง เขาจึงพูดขึ้นเพื่อให้เธอขยับตัวหรือลุกขึ้นเดินออกไปจากตรงนี้

“ว่าไงนะคะ” แต่เธอทำเหมือนไม่ได้ยินไปกับคำพูดของเขาซะอย่างนั้น มิหนําซ้ำเธอยังพูดถามเขากลับไปอีกครั้ง

“ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง ฉันบอกให้เธอลุกออกไป!” พายุที่ชักจะโมโหแล้วจึงได้หันหน้ามาตะโกนด่าผู้หญิงคนนี้เสียงดังฟังชัดจนเธอนั้นสะดุ้งโหยงไปด้วยความตกใจไม่คิดว่าเขาจะป่าเถื่อนได้ถึงขนาดนี้ แต่เธอก็ยังใจดีสู้เสือตอบกลับถามเขาไปอีกสักครั้ง

“ทำไมล่ะคะนี่พวกเรายังไม่ได้ทำความรู้จักกันเลยนะ”

“ฉันไม่ชอบผู้หญิงตอแหลแบบเธอ! ออกไปซะ” พายุพูดเสียงดังฟังชัดตอกกลับเธอไปด้วยคำพูดรุนแรง จนคนที่ได้รับฟังก็ดูอึ้งไปไม่น้อยเหมือนกัน ใบหน้าสวยโกรธจัดแต่ทำอะไรไม่ได้ค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากโต๊ะของพายุและกลุ่มเพื่อนสนิท

“มึงนี่ก็นะ ผู้หญิงเข้าหาก็ตั้งเยอะแต่แม่งไม่เอาสักกะคน” นีโอ ชายหนุ่มหน้าตาดีหนึ่งในเพื่อนสนิทที่กำลังนั่งกินเหล้าด้วยกันพูดขึ้นหลังจากที่หญิงสาวลุคเซ็กซี่คนนั้นได้เดินออกไปจากบริเวณโต๊ะของเขาแล้ว

“เออจริง ตั้งแต่รู้จักกันมากูยังไม่เห็นมึงชอบใครสักคน หรือมึงไม่ชอบผู้หญิง?” ขุนพล เพื่อนสนิทของพายุก็ได้เอ่ยพูดขึ้นกับเขาพร้อมทั้งยกแก้วเหล้าในมือเอาขึ้นมาดื่ม

“สัส! ผู้หญิงน่ารำคาญ กูไม่มีความอดทนพอให้กับเรื่องพวกนี้หรอก” พายุที่มักจะสนใจไปกับเรื่องของงานและเรื่องของเพื่อนซะมากกว่าก็ได้พูดขึ้นอย่างคนที่ไม่คิดอะไรไปกับเรื่องของผู้หญิง

“เอาเหอะ กูจะรอดูวันที่มึงเผลอตัวชอบใครขึ้นมาสักคน” เจมส์เพื่อนคนสุดท้ายของกลุ่มก็เผลอขำออกมาไปกับท่าทางที่ดูไม่ชอบผู้หญิงของพายุและได้พูดกับเขาว่าตนเองนั้นจะรอดูวันนั้น วันที่พายุเริ่มชอบผู้หญิงสักคนขึ้นมา

“ไม่มีวัน” พายุวางแก้วเหล้ากระแทกลงที่โต๊ะและรีบพูดตอบกลับไปยังเจมส์ เพื่อนสนิทของเขาทันที เหอะ ผู้หญิงก็คงจะเหมือนๆกันหมดนั่นแหละ น่ารำคาญชะมัด

“ขออนุญาตครับ ไอ้เสี่ยวิชัย มันจะขอเบิกเงินเพิ่มครับ” เสียงดังฟังชัดของลูกน้องคนสนิทอย่างวีรวิทย์ได้ดังขึ้น ชายหนุ่มในลุคบอดี้การ์ดชุดดำได้เดินเข้ามาโค้งคำนับและพูดขึ้นกับเจ้านายของเขา

“มันขอก็จัดให้มันไป แต่ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย” พายุหันไปมองหน้าลูกน้องคนสนิท เอ่ยปากบอกกับเขาว่าตกลงที่จะให้เงินกับคนพวกนี้ไปแต่ถ้าไม่มีจ่ายเมื่อไรก็คงจะได้เห็นดีกัน

“ครับ” วีรวิทย์ขานรับพร้อมกับโค้งคำนับและเดินถอยหลังออกไปจัดการเรื่องที่นำมาแจ้งกับทางเจ้านาย

ครืด ~ เสียงโทรศัพท์มือถือของพายุดังขึ้นท่ามกลางเสียงเพลงที่กำลังเปิดอยู่

พายุหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากเสื้อสูทสีดำมองดูไปที่หน้าจอก็พบว่าเป็นเบอร์ของแม่จึงเอ่ยปากบอกไปยังเพื่อนในกลุ่มให้รับรู้แล้วเดินขึ้นไปยังห้องทำงาน

“เดี๋ยวกูมา ไปรับสายแม่กูก่อน”

ห้องทำงานพายุ

“ครับแม่” พายุกดรับสายของผู้เป็นแม่ทันทีที่เดินเข้ามาภายในห้องทำงานแห่งนี้ เขาเดินไปหย่อนตัวนั่งลงยังเก้าอี้ทำงานสีดำตัวโปรด

(ทำอะไรอยู่ลูก แม่คิดถึง เมื่อไรจะเข้ามาหาแม่กับพ่อที่บ้านสักที)

“ครับ ผมก็คิดถึงแม่กับพ่อเหมือนกันครับ ยังไงผมขอดูงานก่อนแล้วกันนะครับ”

(เป็นวันเสาร์นี้ได้มั้ยลูก เรียกสายฟ้ามาด้วย รายนั้นแม่ก็ไม่ค่อยได้เห็นตัวเหมือนกันกับเรานั่นแหละ)

“เฮ้อ ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมจะนัดกับน้องเองครับ”

(จ้ะลูก งั้นแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวแม่จะเข้านอนแล้ว)

พายุกดวางสายผู้เป็นแม่ ใบหน้าฉายแววถึงความไม่ค่อยสบายใจ รู้อยู่ว่าแม่นั้นโทรมาหาด้วยเรื่องอะไร เขาหยัดกายลุกขึ้นออกจากเก้าอี้แล้วเดินออกจากห้องเดินลงมายังโต๊ะเดิมที่มีเพื่อนๆของเขานั่งสังสรรค์กันอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาทำสีหน้าเบื่อหน่ายออกมาอย่างเห็นได้ชัดพร้อมกับเริ่มยกแก้วเหล้าที่วางเอาไว้บนโต๊ะหยิบมันขึ้นมายกดื่ม

“ดูทำหน้า แม่มึง เขาโทรมาว่าไง” นีโอที่เห็นสีหน้าของพายุก็ได้พูดถามไปยังเจ้าตัวทันทีว่าแม่ของเขานั้นโทรมาว่าอย่างไรบ้าง

“เขาอยากให้กูกับไอ้สายฟ้าเข้าไปหาที่บ้าน” พายุถอนหายใจและบอกไปตามความเป็นจริงถึงสิ่งที่แม่ของเขาได้โทรมาหา

“แม่มึงเขาก็คงคิดถึงมึงนั่นแหละ ก็วันๆนึง มึงเล่นอยู่แต่ที่ผับไม่ก็ที่คอนโด” เจมส์เพื่อนสนิทของเขาก็ได้พูดขึ้นมาหลังจากที่พายุนั้นได้พูดจบลงไปแล้ว

“ก็พวกท่านชอบเร่งกูให้รีบหาแฟนและที่นัดให้เข้าไปพบนี่ก็คงจะหนีไม่พ้นเรื่องแบบนี้อีกชัวร์” พายุพูดออกมาอย่างที่เบื่อมากๆกับเรื่องพวกนี้แต่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เขาพูดบอกในสิ่งที่พ่อกับแม่ชอบเร่งรัดเขาให้พวกเพื่อนๆได้รับฟัง

“พวกท่านก็คงเป็นห่วงมึงนั่นแหละ คนเหี้ยไรบอกผู้หญิงน่ารำคาญ ถามจริงหรือว่ามึงไม่ได้ชอบผู้หญิง?” ขุนพลที่เงียบอยู่นานก็พูดขึ้นมาบ้าง เขารู้นิสัยของพายุเป็นอย่างดีเพราะรู้จักและเป็นเพื่อนสนิทกันมานานแต่ก็ยังอยากที่จะถามย้ำๆให้ได้ยินกับหูอีกสักครั้ง

“กูยังชอบผู้หญิงเหมือนเดิมแต่แค่ยังหาคนที่ใช่ไม่ได้ก็เท่านั้น” พายุจึงได้ตอบกลับเน้นน้ำเสียงดังฟังชัดแน่นอนไปยังเพื่อนๆของเขาให้ได้รับรู้ให้แน่ชัดอีกครั้ง