ตระกลูมู่จะดูแลหนูอย่างดี

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

…เข้ามา

…คุณท่านค่ะ เสี่ยวโยมาแล้วค่ะ

“อืม ป้ามีอะไรก็ไปทำก่อนเถอะ ส่วนหนูนั่งลงก่อน …เป็นยังไงบ้างห้องที่เตรียมไว้ให้สะดวกสบายดีรึเปล่า ขาดเหลืออะไรก็บอกฉันได้น่ะ หลังจากนี้ไปแล้วหนูเรียกฉันว่าพ่อได้น่ะ เพราะตอนนี้ฉันถือว่าหนูเป็นลูกสาวคนหนึ่งของฉัน หนูไม่ต้องกังวลและคิดมากอะไรหรอกตระกลูมู่ของเราจะมอบความอบอุ่นและเติมเต็มสิ่งขาดไปให้หนูเอง” หนิงเฉิงพูด

“หนูขอบคุณ คุณท่านมากนะคะ ที่เอ็นดูหนู หนูไม่ได้หวังอะไรมากมายค่ะ ขอแค่ให้มีที่ซุกหัวนอน ได้เรียนหนังสือจนจบ มีงานทำ ได้ทำในสิ่งที่ต้องการ เดินตามความฝันของตัวเอง แค่นี้หนูก็พอใจแล้วค่ะ คุณท่านไม่ต้องรู้สึกผิดกับหนูเลยนะคะ เพราะหนูไม่ได้โทษท่านเลย หนูมาอยู่ที่นี่ หนูยินดีรับน้ำใจของคุณท่านนะคะ แต่หากหนูเรียนจบ มีงานทำและได้เดินทางตามฝันแล้ว หนูจะขอเดินตามทางของหนู หวังว่าคุณท่านจะเข้าใจหนูนะคะ เพราะชีวิตหนูอยู่แบบนี้มันไม่ใช่ตัวตนของหนูจริงๆ ค่ะ” เสี่ยวโยพูดทั้งคำนับขอบคุณหนิงเฉิง

หนิงเฉิงเงียบและเข้าใจความคิดที่โตเป็นผู้ใหญ่ของเสี่ยวโย

“ได้ ตกลงตามนั้น เอาที่หนูสบายใจ ฉันจะคอยสนับสนุนและคอยส่งเสริมหนูแล้วกันน่ะ ส่วนบัตรใบนี้เป็นเงินชดเชยของพ่อหนู 5,000,000 หยวน หนูเก็บไว้น่ะ ส่วนบัตรนี้เป็นบัตรค่าใช้จ่ายของหนู ฉันจะโอนค่าใช้จ่ายให้หนูเข้าบัตรใบนี้ทุกเดือน เดือนละ 100,000 หยวน หนูอย่าได้ปฏิเสธเลยน่ะ เพราะจริงๆ แล้วชีวิตพ่อของหนูมีค่ามากกว่านี้ด้วยซ้ำ” หนิงเฉิง กล่าวแล้วจับมือของเสี่ยวโยไว้ เพราะดูท่าทางของซิงเยียนแล้ว ดูจะปฏิเศษน้ำใจนี้ของเขา

เสี่ยวโยอยากปฏิเศษ แต่ต้องกลืนคำพูดนั้นลงคอไป เพราะหนิงเฉิงพูดตัดขึ้นมาก่อน เธอจึงรับน้ำใจนั้นไว้ และคิดว่าคงรบกวนตระกูลนนี้แค่ 1 ปีเท่านั้น เพราะอีกแค่ 1 ปีเธอก็จะเรียนจบแล้ว

ไต้หวัน…

“มันเกิดขึ้นได้ยังไง เกิดขึ้นเมื่อไหร่ ใครเป็นคนทำ แล้วพ่อฉันเป็นยังไงบ้าง” มู่ จินฉือ พูดและทั้งโมโหเมื่อได้ยินผู้ช่วยประจำตัวเฉิงเฉิง คุยโทรศัพท์กับอู๋ซานเรื่องพ่อของตัวเองถูกลอบทำร้าย

“เอ่อ ท่านประธาน คุณได้ยินหมดแล้วหรอ” เฉิงเฉิงตกใจ ที่จินฉือเข้ามาได้ยินเขาคุยโทรศัพท์ เพราะเรื่องนี้มันผ่านมา 6 เดือนแล้ว และประธานใหญ่ก็ไม่อยากให้จินฉือรู้เรื่องนี้ เพราะหากจินฉือรู้เรื่องนี้เข้า จะต้องไม่อยู่นิ่งแน่นอน และเขาไม่อยากให้จินฉือต้องมาพัวพันเรื่องนี้ด้วย เพราะเขาก็ออกจากบ้านมาได้ 2 ปีแล้ว ไม่อยากให้กลับมาเจอด้านมืดอีก

“เล่ามา ทั้งหมด เดี่ยวนี้” จินฉือ ตวาดพร้อมตบโต๊ะเสียงดังลั่น

“ครับ เรื่องนี้เกิดขึ้นมา 6 เดือนแล้วครับ ท่านประธานใหญ่ถูกลอบยิงแต่ไม่ได้รับอันตรายใดๆ เพราะหัวหน้าเข้าไปบังกระสุน จึงทำให้หัวหน้าจิ้งเซียนเสียชีวิตครับ ส่วนคนทำคิดว่าน่าจะเป็นหมิง ที่โดนท่านประธานใหญ่ขัดขวางการทำทุจริตของเขา จนทำให้บริษัทต้องล้มละลาย คนที่มาลอบยิงตอนนี้ถูกเก็บแล้ว แต่ผู้บงการยังไม่สามารถตามตัวได้ครับ” อู๋ซานเล่าเรื่องทั้งหมดให้จินฉือฟัง

..บัดซบ มันกล้ามากที่มาหยามตระกูลมู่

จินฉือ โมโหมาก และสั่งให้ลูกน้องเคลียร์งานให้เสร็จภายใน 3 วันนี้

“รีบเคลียร์งานให้เสร็จ และจองตั๋วเครื่องบินกลับฮ่องกงในอีก 3 วันนี้ และช่วงนี้แจ้งให้รองประธานจัดการงานไปก่อน” จินฉือแจ้งและจัดแจงงานให้ลูกน้องแล้วรีบเคลียร์งานของตนเองต่อ

3 วันต่อมา..ตระกูลมู่

“คุณพ่ออยู่รึเปล่า”

“อยู่ห้องหนังสือค่ะ” ป้าจางกล่าว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก…

…พ่อครับ ผมเข้าไปน่ะครับ

…เข้ามา

“เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นขนาดนี้ พ่อไม่คิดจะบอกผมบ้างเลยหรอครับ” จินฉือพูดด้วยความโมโหใส่พ่อตัวเอง

“มันไม่ได้มีอะไรหรอก ตอนนี้ฉันให้คนไปจัดการแล้ว แกไม่ต้องมาสนใจเรื่องนี้หรอกมันผ่านมาแล้ว” หนิงเฉิง พูดปัดไป เพราะเป็นห่วงจินฉือ เพราะว่าตอนนี้ไอ้ตัวบงการหลบอยู่ในที่มืด และไม่รู้ว่าตระกูลหมิงจะมีใครสมรู้ร่วมคิดบ้าง หากให้ตามสืบในตอนนี้ก็กลัวจะเกิดเรื่องขึ้น เพราะเขาได้ส่งสายลับเข้าไปแผงในบริษัทของผู้ที่เคยเสียผลประโยชน์จากตระกูลมู่ไปแล้ว

“เรื่องนี้ผมจะตามสืบเอง ผมจะกลับมาอยู่ที่นี่ และจะดูแลงานแทนพ่อเอง พ่อไม่ต้องห่วง ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเอง”

ก๊อก ก๊อก…

…เข้ามา

“หนูเอาน้ำเข้ามาให้ค่ะ คุณท่าน” เสี่ยวโยพูดและเสิร์ฟน้ำให้กับหนิงเฉิงและจินฉือ

“ขอบใจมาก และนี่จินฉือ ลูกชายคนโตของฉัน ส่วนนี่เสี่ยวโยเด็กที่อยู่ในอุปการะของฉัน”

“สวัสดีค่ะ คุณชายใหญ่”

“อืม เด็กของพ่อฉันงั้นเหรอ คนที่เท่าไหร่ล่ะ ดูแล้วยังเด็กมากอยู่หนิ” จินฉือกล่าวพร้อมทำหน้าดูถูก

“แกอย่าพูดมาก เธอไม่ใช่อย่างที่แกคิด เสี่ยวโยเป็นลูกสาวของจิ้นเซียง ตอนนี้ฉันอุปการะเลี้ยงดูเธอเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง ต่อนี้ไปหากอยู่ที่บ้านก็เรียกจินฉือว่าพี่เถอะน่ะ ถือว่าเค้าเป็นพี่ชายหนูแล้วกัน หากไม่มีอะไรแล้วแกก็ออกไปเถอะ ฉันจะทำงานต่อ พรุ่งนี้ก็ค่อยคุยกัน” หนิงเฉิงพูดและไม่อยากอธิบายอะไรไปมากกว่านี้ เพราะเดียวจินฉือก็คงเข้าใจเอง