8

กว่าจะเดินทางมาถึงเกาะทรายแก้ว ตะวันลาลับขอบฟ้าไปนานแล้ว หญิงสาวจึงไม่มีโอกาสได้ชื่นชมกับบรรยากาศรอบตัว...แต่เอาเข้าจริง หล่อนก็ไม่มีปัญญาจะทำอะไร นอกจากเอาชีวิตให้รอด

แก้มใส ปรือตาขึ้นอย่างยากลำบาก เมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองดังแว่ว ๆ เหมือนมาจากที่ไกลแสนไกล เรี่ยวแรงไม่รู้หดหายไปไหนหมด .......อุ้มหน่อยนะ.....

“ฉันไม่อุ้มหรอกนะ ไม่ลงมาก็นอนอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน”

หญิงสาวมั่นใจว่าแค่คิด แล้วรู้ได้ไงอ่ะ....เฮ้อ....น้ำจงน้ำใจไม่มีกันซะเลย...คนเมาคลื่นเมาเรือ พยายามพยุงกายตัวเองขึ้นมาแข้งขาสั่น เดินโผเผพุ่งเข้าหาร่างสูงที่หันหลังกำลังจะลงจากเรือ หล่อนคว้าข้อมือเขาเอาไว้แน่น เป็นผลให้ชายหนุ่มหันขวับกลับมามองตาขวาง

“ขอจับนิดเดียว....ขามันสั่นอ่ะ” แก้มใสอธิบายพร้อมกับส่งยิ้มแห้ง ๆ ไปให้ นาทีนี้จะพยศกับเขาไม่ได้เด็ดขาด ในเมื่อที่นี่คือถิ่นของเขาขืนพี่ยักษ์โมโหขึ้นมามีหวังโดนปาดคอทิ้งทะเลแหง ๆ

ในที่สุด จะด้วยความรำคาญหรือความสงสารไม่ทราบแน่ชัด นายหัวเลโอหันกลับมาอุ้มคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน เดินไปบ้านพักตัวปลิว ส่วนแก้มใสก็กอดคอเขาเอาไว้แน่นเพราะกลัวตกอีกทั้งยังหลับตาอีกต่างหากไม่อยากสบตากับเขาในระยะกระชั้นชิดขนาดนี้ ใจมันสั่นหวิวพาลจะเป็นลมเป็นแล้งไปจริง ๆ ........

ชายหนุ่มพาแก้มใสมาส่งที่ห้องนอน ซึ่งน่าจะเป็นห้องของเขา พร้อมกับกระเป๋าที่นายเดชเอาเข้ามาวางให้เรียบร้อย ก่อนจะรีบถอยออกไป

“เอ่อ...ให้แก้มอยู่ห้องนี้หรือคะ นี่มันห้องของคุณไม่ใช่เหรอ” หญิงสาวมองไปรอบ ๆ ก็พอเดาได้จากข้าวของเครื่องใช้ของผู้ชาย เดาว่าน่าจะเป็นของเขาเอง เขาคงไม่บ้าเอาหล่อนมาไว้ในห้องผู้ชายคนอื่นหรอกนะ

“อย่าเรื่องมาก เธอเป็นเมียไม่อยู่ห้องผัวแล้วจะอยู่ห้องใคร” ชายหนุ่มตอบเสียงห้วนจัด

“แก้มก็แค่ถาม.....จริงสิโทรศัพท์.....” หญิงสาวเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าโทรศัพท์หายไปแล้ว คงจะตั้งแต่หลบลูกปืนนั่นแหละ

“อยู่ที่นี่ไม่จำเป็นต้องใช้ ล้างหน้าล้างตาเร็ว ๆ เข้าล่ะ จะได้ออกมากินข้าว” เลโอสั่งแล้วก็เดินหน้าตึง ออกไปเลยไม่รอให้หล่อนได้ถามไถ่อะไรอีก......................

เฮอะ....ไม่เมื่อยหน้าบ้างหรือไง....ทำไมต้องทำหน้าดุตลอดเวลาแบบนั้นด้วย..... แก้มใสรีบล้างหน้าล้างตา จัดการธุระส่วนตัวก่อนจะออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ขืนชักช้าอาจจะทำให้เขาไม่พอใจอีก

พอออกมาจากห้องนอน จึงได้สังเกตว่าบ้านหลังนี้ เป็นบ้านหลังเล็ก ๆ มีแค่สองห้องคือห้องที่หล่อนอยู่ กับอีกห้องหนึ่งที่ปิดเอาไว้ มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน เฟอร์นิเจอร์ที่มีอยู่ไม่ได้หรูหรามากมาย แต่ก็สะอาดสะอ้าน มีไว้เท่าที่จำเป็นเท่านั้น ถึงกระนั้นก็อดแปลกใจไม่ได้ว่า เขาอาศัยอยู่ที่นี่จริง ๆ เหรอ มันช่างแตกต่างกับเพนท์เฮาส์สุดหรูของเขาเหลือเกิน.......แก้มใสไม่ใช่คุณหนูมาจากไหน เท่านี้ก็ดีมากจนเกินพอสำหรับหล่อนแล้ว....เพียงแค่สงสัยเท่านั้น

หญิงเดินออกมาจนถึงหน้าบ้าน ทันได้เห็นสาวน้อยวัยกำดัด รูปร่างอวบอัด ผิวสีน้ำผึ้งเนียนละเอียด เสียแต่ว่าตอนนี้หน้าตาหล่อนบิดเบี้ยวจึงบอกไม่ได้ว่าสวยน่ารักหรือเปล่า หล่อนถือถาดอาหารเข้ามาวางอย่างกระแทกกระทั้น บนโต๊ะใกล้กับประตูหน้าบ้าน ไม่รู้ว่าหงุดหงิดอะไรมา

“เอาอาหารมาให้เหรอจ๊ะ ขอบใจจ่ะ” แก้มใสเริ่มผูกมิตร ดูแล้วอายุอานาม น่าจะอ่อนกว่าหล่อนไม่กี่ปี

“เอามาให้นายหัว” สาวตาคมตอบเสียงสะบัด

“อ้าว...แล้วเมียนายหัวอย่างฉันกินด้วยได้หรือเปล่า” แก้มใสแกล้งยั่วอย่างนึกสนุก

“หน้าด้าน....”

“บุหงา !” เสียงดุดันดังขึ้นที่ประตูพร้อมกับร่างสูงใหญ่ ปรากฏกายขึ้น ทำเอาสาวน้อยนามว่าบุหงาถึงกับหุบปากฉับ

“ขอโทษนายหญิงเดี๋ยวนี้”

บุหงาเม้มปากจนเป็นเส้นตรง กำมือแน่น สายตาที่มองมาที่แก้มใส ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อกันให้ได้

“บุหงา” เลโอตวาดซ้ำ

“ขอโทษ” พูดจบสาวน้อยเรือนร่างอวบอิ่มก็หันหลังวิ่งหนีออกจากบ้านไปเลย

“ไม่ไปง้อหน่อยหรือคะ” ดูทรงแล้วคิดเป็นอื่นไม่ได้ นอกจากสองคนนี้ต้องมีวาระซ่อนเร้นต่อกันแน่ ๆ

“พูดเพ้อเจ้ออะไรของเธอ” นายหัวหนุ่มตวัดสายตาคมดุจับจ้องใบหน้าอ่อนใส ที่ดูมีเลือดฝาดขึ้นมานิดหน่อย

“อ้าว...ก็เห็น ๆ อยู่ว่าผู้หญิงเขาวิ่งร้องไห้ไปโน่นแล้ว ยังจะหาว่าแก้มเพ้อเจ้ออีก ไปอธิบายให้เธอฟังสิคะ ว่าเรื่องของเรามันเป็นแค่ความผิดพลาด อีกไม่นานก็จะหย่ากันแล้ว” แก้มใสทำเป็นใจกว้าง ทั้งที่สะท้านในอก หากต้องหย่ากับเขาจริง ๆ ทั้งที่ไม่รู้เหมือนกันทำไมถึงรู้สึกอย่างนั้น

เลโอไม่พูดไม่จา กระชากแขนคนที่ลอยหน้าพูดจากวนประสาทกดลงกับโซฟาใกล้ ๆ นั่นเอง ถึงแม้จะพยายามขืนตัวเต็มที่ แต่ก็ไม่สามารถต้านทานแรงดึงมหาศาลนั้นได้

“ปะ...ปล่อย...ปล่อยแก้มเดี๋ยวนี้นะ” หญิงสาวตกใจ ทำไมเขาต้องโมโหขนาดนี้ด้วยนะ หล่อนไม่ได้เป็นคนก่อเรื่องเสียหน่อย

หญิงสาวดิ้นรน พยายามเอาตัวรอด โธ่เอ๋ย......ครั้งแรกของแก้มใสเชียวนะ หาที่ให้มันดีกว่าตรงนี้หน่อยไม่ได้หรือไง ทว่าก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อร่างหนาหนักคร่อมทับลงมาจนจุก ปลายคางถูกล็อคไว้ด้วยฝ่ามือแข็งกระด้าง ดวงตาสาวน้อยเบิกค้างเมื่อเห็นแววตาแข็งกร้าวในระยะประชิด

“ดะ...เดี๋ยว.....คุยกันก่อนนนนน.........” สองมือบาง ดันอกแกร่งจนสุดกำลัง เพื่อประวิงเวลาเผื่อคนที่โกรธจนหน้ามืดจะได้สติ

“อะไรอีก...กะอีแค่ผัวจะนอนกับเมียมีปัญหาอะไรนักหนา” หัวคิ้วเข้มชนกันอย่างไม่สบอารมณ์

“ไม่ได้นะคะ ตรงนี้ไม่ได้”

“แต่ฉันไม่มีปัญหา”

“...ระ...เราไม่ได้รักกัน” หญิงสาวพยายามหาเหตุผลมาอ้าง

“ฉันนอนกับผู้หญิงมาเยอะ ไม่เคยต้องรักก่อน แค่จ่ายก็จบ แต่สำหรับเธอ ดีหน่อยตรงที่ไม่ต้องจ่ายสักบาทแถมได้ผูกขาดอีกต่างหาก” ริมฝีปากหยักยกยิ้มเหยียด

จุก...แก้มใสถึงกับจุกจนพูดไม่ออก อยากจะสมองเลอะเลือนชั่วขณะ จะได้ไม่ต้องคิดมากกับวาจาเชือดเฉือนที่เขาขยันพ่นเข้าใส่ ปากร้ายเหลือเกิน เขาด้อยค่าแก้มใสจนเทียบไม่ได้แม้กับผู้หญิงที่เขาใช้เงินซื้อด้วยซ้ำ.......ฮื่อ...หมดกัน....ผู้ชายในฝันของฉัน คิดว่าเทพบุตรแต่กลับกลายเป็นซาตานไปได้