7

หญิงสาวกระเง้ากระงอด เมื่อเขาไม่มีท่าทีจะแวะซื้ออะไรให้กิน ทั้งที่หล่อนอุตส่าห์ขอร้อง….ใจดำชะมัด….แต่ทันทีที่มาถึงท่าเรือ แก้มใสถึงกับลืมเรื่องหิว เรื่องขุ่นข้องหมองใจก่อนหน้านี้เสียสนิท บรรยากาศแปลกตา ตะวันใกล้จะลาลับฟ้า ทำให้อดที่จะคว้าสมาร์ทโฟนราคาแพง ที่คุณหญิงซื้อให้เป็นของขวัญวันรับปริญญา มาเก็บภาพไว้ไม่ได้...แก้มใสถ่ายเซลฟี่ตัวเอง ด้านหลังคือพี่เลโอ ที่ยืนหันข้างอยู่ พอได้ภาพถูกใจก็รีบส่งไลน์หากลุ่มสี่สาวทันที พร้อมกับข้อความ แต่งงานแล้วนะคะ

“ทำอะไรของเธอ” เลโอถามเสียงเข้มพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาดูจากทางด้านหลัง

“แก้ม...เอ่อ...ส่งไลน์บอกเพื่อน ๆ ในแก๊งสี่สาวค่ะ.....โอ๊ะ...นั่นมัน....” แก้มใสเงยหน้ามาพอดีทันได้เห็น ปลายกระบอกสีดำ ชี้มาทางที่หล่อนยืนอยู่ จึงตกใจผงะถอย ชนเข้ากับร่างสูงของเลโอที่ยืนซ้อนหลังอยู่ พร้อมกับเสียงปืน ดังกึกก้อง.....ปัง....ปัง..

สิ้นเสียงปืน แก้มใสเหมือนจะหายใจไม่ออก ริมฝีปากอิ่มอ้าปากพะงาบ งับอากาศ เข้าปอด.....พยายามดิ้นรนเพื่อต่อลมหายใจ........แก้มกำลังจะตาย...โดนยิง...โดนยิงแน่ ๆ ..........คุณหญิงขา.......มันมืดมากเลยค่ะ......

เสียงเอะอะ หวีดร้องของคนแถวนั้นต่างก็ตกใจ สอบถามกันอื้ออึง โชคดีที่ไม่มีใครได้รับอันตรายประกอบกับช่วงนั้นผู้คนเริ่มบางตาแล้วด้วย

“แก้มใส......” นายหัวหนุ่ม เรียกและมองคนที่อยู่ใต้ร่างอย่างเป็นห่วง

เสียงทุ้มคุ้นหู ดังอยู่แค่เอื้อม หญิงสาวค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาช้า ๆ ใบหน้าของชายหนุ่มอยู่ห่างกันแค่คืบ หล่อนได้เห็นแววตาห่วงใยของเขาชัดเจน...แต่…..

แค่ก...แค่ก.....”หะ...หายใจไม่ออก” แก้มใสพูดออกมากระท่อนกระแท่น

ดูเหมือนเลโอ เพิ่งจะรู้สึกว่าร่างกายใหญ่โตของเขา ขึ้นไปทับหญิงสาวเอาไว้ทั้งตัว....ชายหนุ่ม จึงรีบลุกขึ้นพร้อมกับฉุดหล่อนให้ลุกขึ้นเช่นกัน

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับนาย” นายเดช ลูกน้องคนที่ไปรับจากสนามบิน วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหา

“ไม่เป็นอะไรแล้ว......ตามทันไหม”

“เอ่อ....ไม่ทันครับ” นายเดชก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด ที่ทำงานไร้ประสิทธิภาพ เขามัวละล้าละลัง ว่าจะเข้ามาดูเจ้านายก่อนดี หรือจะรีบวิ่งตามคนร้ายไป

“ช่างเถอะ”

“ไปโรงพักก่อนไหมครับนาย ตอนนี้ผมให้พวกที่อยู่บนฝั่งกระจายกำลังค้นหาแล้วครับ”

“ไม่ต้อง เอาไว้ฉันค่อยโทรคุยกับผู้กองเดี่ยวเอง บางทีมันอาจจะยิงผิดตัวก็ได้” เลโอรู้ว่าไม่ใช่เหตุผลนั้น แต่ก็พูดเพื่อเบี่ยงเบนไม่ให้แก้มใสตกใจจนเกินไป...ยามหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ เขาลืมเรื่องขุ่นข้องหมองใจไปชั่วขณะ.........

“ไม่ผิดแน่...แก้ม เห็นมันจ้องปืนมาทางนี้เป๊ะ ๆ เลยอ่ะ มีคนต้องการจะยิงพี่เลโอจริงๆ นะคะ ....เอ....หรือว่ามันจะยิงแก้ม....” แก้มใสยืนยัน แต่แล้วก็หน้าตาตื่นเมื่อคิดว่าตัวเองอาจจะเป็นเป้าหมายไม่ใช่เขา

“ไม่หิวแล้วหรือไง” เลโอ หันมามองหน้าหญิงสาว ที่นั่งหน้าซีดเซียว มือไม้เย็นเฉียบ ที่รู้เพราะหล่อนยังไม่ยอมปล่อยมือจากแขนของเขา

“ไม่ค่ะ.... รีบไปจากตรงนี้เหอะ เดี๋ยวมันกลับมาอีก แก้ม...เอ่อ.....ยังไม่อยากตาย” แก้มใสสั่นหน้าจนผมกระจาย....ถึงรอดจากลูกปืน ก็อาจโดนทับตายได้....ฮือ...ชีวิตแต่งงานวันแรกของฉ้านนนนน.....

“งั้นก็รีบไป” เลโอกำข้อมือแก้มใสแน่น ดึงให้ตามไปลงเรือที่จอดรออยู่ก่อนแล้ว

“พี่เลโอ......ปล่อยมือแก้มได้แล้วมั้งคะ” สาวน้อยรีบทักท้วง ไม่ใช่หวงตัว แต่มันเจ็บ...อีตายักษ์วัดแจ้งนี่บีบมาได้ไม่บันยะบันยัง....ข้อมือจะหักไหมนะ

ชายหนุ่ม มองมือใหญ่ที่จับข้อมือเล็กอยู่ รีบปล่อย จนจะกลายเป็นสะบัดออกเสียมากกว่า ราวกับขยะแขยงเต็มทน เป็นผลให้คนที่ยังไม่ทันตั้งตัว เซเกือบหัวทิ่ม

“โอ๊ย...โหดชะมัด” หญิงสาวยู่หน้าใส่

“บ่นอะไร”

“เปล่าค่ะ”

“โกหกจนเคยตัว” ชายหนุ่มพูดลอย ๆ

หญิงสาวตั้งท่าจะเถียง แต่แล้วก็หุบปากฉับเมื่อเรือเริ่มออกตัวด้วยความเร็ว ยามที่มันกระดอนขึ้นลงตามลูกคลื่น ท้องไส้แก้มใสเริ่มปั่นป่วน อาหารที่มีอยู่ในกระเพาะ ถึงแม้จะน้อยนิด มันก็เริ่มจะตีขึ้นมา

“เป็นอะไรอีกล่ะ” เลโอมองอย่างรำคาญกับท่าทางกะปลกกะเปลี้ยของเจ้าหล่อน ไม่รู้ว่าจะเป็นการแสดงอีกหรือเปล่า สิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้เขาอดระแวงไม่ได้

“แก้ม.......อุ.......อุ๊บ” หญิงสาวรีบตะปบปิดปากตัวเอง ก่อนที่ของเหลวในกระเพาะจะพุ่งใส่คนตีหน้ายักษ์ที่ยืนอยู่ตรงหน้า

เลโอ มองหน้ายัยตัวปัญหาอย่างรำคาญ ก่อนจะหันมาค้นหาถุงพลาสติก แล้วยื่นส่งให้พร้อมกับน้ำอีกหนึ่งขวด เพียงแค่นั้นก็หันไปคุยกับลูกน้องของเขาอย่างเคร่งเครียด ไม่สนใจใยดีคนที่ได้ชื่อว่าเมียหมาด ๆ อีกเลย

“นายครับ นายหญิงดูท่าจะไม่ไหวแล้วนะครับ” เดชเห็นนายหญิงคนใหม่นั่งกอดเสาหน้าตาซีดเซียว อาเจียนเอาน้ำใส ๆ ออกมา จึงส่งยาดม ให้ผู้เป็นนาย ที่นั่งนิ่งขึงทำเป็นไม่สนใจ

“ช่างเถอะ เดี๋ยวก็ถึงแค่นี้ไม่ตายหรอก” นายหัวหนุ่มปรายตามองไปที่ร่างบางซึ่งตอนนี้ นั่งคอพับคออ่อน หน้าตาซีดเซียว...สมน้ำหน้า....อยากเป็นเมียนายหัวเลโอนักใช่ไหมยัยตัวแสบ........

นายเดชได้แต่นิ่งเงียบ ไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้านายของเขาทำเหมือนไม่สนใจ ทั้งที่ตอนเกิดเหตุลอบยิง นายหัวหนุ่มเอาตัวบังกระสุนให้ซะมิดขนาดนั้น...นี่ถ้าสารัชไม่โทรมาบอก เขาไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดว่าเจ้านายเพิ่งจะแต่งงาน และพาเจ้าสาวกลับมาที่เกาะด้วย