6

เลโอหงุดหงิด ที่ยัยตัวเล็ก กล้ามาพูดเรื่องหย่ากับเขายังไม่พอ ยังมาต่อล้อต่อเถียงไม่เกรงกลัวกันอีก ฝันไปเถอะว่าชีวิตต่อจากนี้จะพบกับความสงบสุข....อยากรู้นักว่าเจ้าหล่อนร่วมมือกับใครกันแน่

แก้มใสเดินตามผู้ชายตัวโตเข้ามาในเพนท์เฮ้าส์สุดหรูชั้นบนสุด หญิงสาวก้าวเดินด้วยความกล้า ๆ กลัว ๆ ไม่ได้ตื่นเต้นไปกับความโอ่อ่าหรูหราสักนิด เพราะความจริงในตอนนี้ก็คือ หล่อนไม่สามารถกลับไปเป็นหนูแก้มใส ที่มีคุณหญิงปกป้องเอ็นดูเหมือนเดิมได้แล้ว ชีวิตต่อจากนี้อยู่ในกำมือของผู้ชายเบื้องหน้าคนนี้ ที่ทำท่าเกลียดหล่อนเสียเหลือเกิน

“กระเป๋าของนายหญิงจะให้เอาไปไว้ในห้องนายหัวเลยหรือเปล่าครับ” บอดี้การ์ดร่างยักษ์เอ่ยถามเจ้านายหนุ่มอย่างนอบน้อม หลังจากได้ฟังทั้งคู่ถกเถียงกันมาในรถ เขาก็พอจะเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้น เป็นเพราะต้องไปปฏิบัติภารกิจในคืนงานเลี้ยงที่บ้านนายพล จึงไม่ได้อยู่กับเจ้านาย ถึงได้เกิดเรื่องจนได้ .....แต่นายหญิงก็ออกจะน่ารัก งานนี้คงจะต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ ๆ แต่ลูกน้องอย่างเขาหรือจะกล้าออกความคิดเห็น

“แก้มขอห้องเล็ก ๆ ห้องไหนก็ได้ ไม่รบกวนพี่เลโอหรอกค่ะ” หญิงสาวบอกอย่างห่างเหิน ในเมื่อเขาจงเกลียดจงชังหล่อนขนาดนั้น ก็ไม่จำเป็นต้องทำตัวสนิทสนมกันอีกต่อไป

ชายหนุ่มหันมามองด้วยสายตาดุดัน แก้มใสทำใจดีสู้สิงห์ ผู้หญิงอย่างหล่อนยอมให้ก็แต่คุณหญิงกับท่านนายพลเท่านั้น นอกนั้นอย่าหวัง หล่อนไม่ได้พูดอะไรผิด ขอร้องกันแบบสุภาพชนแท้ ๆ จะฆ่าจะแกงกันได้ลงคอเชียวหรือ

“อย่าเรื่องมาก แค่เข้ามาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เราจะกลับไปที่เกาะวันนี้ มีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงแต่ถ้าเธออยากจะกลับชุดนี้ก็ตามใจ” พูดจบ เขาก็เดินเข้าห้องที่ลูกน้องของเขาเพิ่งจะเอากระเป๋าของหล่อนเข้าไปเก็บ

“ก็แค่นั้น อธิบายแต่แรกก็จบ” แก้มใสบ่นงึมงำ เดินตามหลังเขาเข้าไป...ก็ดีเหมือนกัน จะได้ลบเครื่องสำอางแน่น ๆ นี่ออกเสียที รวมทั้งกระโปรงฟูฟ่องนี่ก็คงไม่เหมาะกับการเดินทางสักเท่าไร

เลโอ สลัดเสื้อผ้าออก มีผ้าขนหนูพันกายท่อนล่างผืนเดียว เดินผ่านแก้มใสที่กำลังรื้อกระเป๋า หาเสื้อผ้าสำหรับใส่เดินทาง ก่อนจะหยิบอุปกรณ์เช็ดล้างเครื่องสำอางออกมาจากกระเป๋า และจัดการกับตัวเองอย่างเร่งรีบโดยไม่ได้สนใจชื่นชมกับความหรูหรา หรือแม้แต่สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าสามี

นายหัวหนุ่มออกจากห้องน้ำ หยาดน้ำยังเกาะพราว อยู่ตามเนื้อตัว โดยเฉพาะแผงอกที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามที่มีขนขึ้นรำไร แต่ก็ไม่อาจปิดบังหัวนมสีชมพูนั่นได้อาจจะเพราะพื้นฐานเป็นคนขาวเพียงแต่คล้ำด้วยแดด และตอนนี้ที่เขายืนหันหลังให้ ยิ่งเห็นรูปร่างของเขาชัดเจน กล้ามเนื้อของเขาสวยมาก ช่วงไหล่กว้างแล้วสอบลงตามแนวสะโพก.... เซ็กซี่ชะมัด......แก้มใสลืมตัวว่าโกรธเขาอยู่ จึงยืนมองอย่างเผลอไผล ก่อนจะสะดุ้งสุดตัว เมื่อเขาหันขวับกลับมาจ้องหน้า ราวกับรู้ว่ามีคนแอบมองอยู่

“รีบไปอาบน้ำซะ... จะยืนจ้องให้เลือดกำเดาพุ่งเลยหรือไง” เสียงเข้มจัดเจือไปด้วยความหงุดหงิดรำคาญใจ

“เอ่อ....ค่ะ” แก้มใสพูดไม่ออก อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ก็โดนจับได้คาหนังคาเขาแบบนี้ ได้แต่หอบเสื้อผ้าที่หยิบมาเตรียมไว้แล้ว ข่มความอาย เดินก้มหน้างุดเข้าห้องน้ำไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น หนุ่มสาวคู่แต่งงานใหม่ ก็เดินทางมาถึงสนามบิน ทั้งคู่บังเอิญสวมใส่เสื้อเชิ๊ตกางเกงยีนส์ทะมัดทะแมงโดยไม่ได้นัดหมาย ...แก้มใสเอาเป้ใบเล็กออกมาสะพายไว้กับตัวเพื่อใส่ของกระจุกกระจิก...ที่สำคัญคือสเปรย์พริกไทย... ที่พี่แจ่มผู้หวังดี ไปช่วยหาให้อย่างเร่งด่วนหวังให้หญิงสาวเอาไว้ป้องกันตัวยามคับขัน เพราะเห็นท่าทางคุณเลโอที่ทำราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเจ้าสาวตัวน้อยเสียให้ได้

“สารัช นายไม่ต้องรีบ จัดการเรื่องทางนี้ให้เรียบร้อย แล้วค่อยตามไปทีหลังก็แล้วกัน” เลโอ สั่งลูกน้องคนสนิท.....มีไม่กี่คนที่รู้ ว่านายหัวแห่งแดนใต้เจ้าของเกาะทรายแก้ว จะเป็นเจ้าของบริษัทหลักทรัพย์ชื่อดัง ที่มีปริมาณการซื้อขายต่อวัน มากเป็นอันดับต้น ๆ ของประเทศไทย เขาไม่จำเป็นต้องเข้าบริษัททุกวัน มีคนสนิทดูแลให้อย่างใกล้ชิด ส่วนตัวเขาทำแค่ มอนิเตอร์อยู่ที่เกาะก็เพียงพอแล้ว จึงไม่ค่อยมีใครได้เจอกับเขาในฐานะประธานบริษัท

“ขอบคุณนะคะ พี่สารัช” แก้มใสยิ้มให้กับลูกน้องคนสนิทของเขา ด้วยความที่เป็นคนยิ้มง่าย อัธยาศัยดี ถึงแม้จะยังไม่เคยได้คุยกันแต่พี่เขาก็ช่วยหอบหิ้วสัมภาระให้หล่อน ตั้งแต่ออกจากบ้านมาแล้ว

“ครับ” สารัชตอบสั้น ๆ ค้อมศีรษะให้นิดหนึ่ง ก่อนจะรีบเดินจากไป

แก้มใสงุนงงกับกิริยาของสารัช ทำไมทำเหมือนไม่อยากจะเสวนากับหล่อน หรือว่าเจ้านายของเขาไปเล่าอะไรให้ฟัง ถึงได้พลอยมีอคติไปอีกคน....แต่พอหันมาทางพ่อยักษ์วัดแจ้ง......อ๋อ......อย่างนี้นี่เอง....ก็ใครจะอยากอยู่กับคนหน้าบูดเป็นตูดลิงแบบนี้กันเล่า....โกรธอะไรนักหนา..ฮึ.....

ทั้งคู่เดินทางด้วยกันอย่างหมางเมิน จนกระทั่งถึงที่หมาย นายเดชลูกน้องคนสนิทอีกคนของเลโอ มารับเจ้านายทั้งคู่จากสนามบินเพื่อเดินทางไปยังท่าเรือ

“พี่เลโอ....แก้มหิว” หญิงสาวยอมลดทิฐิ เอ่ยปากบอกกับเขา ก็เด็กอนามัยอย่างหล่อน เคยกินอาหารตรงเวลาเป๊ะ ๆ ทุกมื้อ แต่วันนี้ นอกจากตอนสายที่มีการเลี้ยงฉลองการแต่งงาน ที่บ้านท่านนายพลแล้วก็ยังไม่มีอาหารตกถึงท้องอีกเลย แถมมื้อนั้นก็แทบจะกลืนอะไรไม่ลง

“อดทนเอาหน่อยก็แล้วกัน อีกเดี๋ยวก็ถึงเกาะแล้ว ที่นั่นเธอจะจับปลากินเท่าไหร่ก็ได้”

“โอ้โห..แก้มไม่มีแรงจับปลาหรอกค่ะ ตอนนี้ขอบะหมี่ถ้วยเดียวก็เป็นพระคุณมากแล้ว...ฮึ...แกล้งคนหิว บาปกรรมไม่รู้เหรอ”