21

แก้มใสแทบจะวิ่งตาม เพื่อให้ทันคนขี้เก็กที่ก้าวยาว ๆ ไปที่รถยนต์ที่มีคนขับมารออยู่แล้ว ชายหนุ่มรับกุญแจและเปิดประตูฝั่งคนขับ ส่วนแก้มใสก็เปิดประตูเข้าไปนั่งเคียงข้างอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องรอให้เขาเร่ง

หญิงสาวต้องแปลกใจ ที่สามีพามาห้างสรรพสินค้าก่อนเป็นแห่งแรก ทั้งที่หล่อนตั้งใจจะหาเวลาไปเองตอนที่เขาทำธุระอยู่ไม่อยากทำตัวเป็นภาระ...เดี๋ยวจะโดนค่อนขอดอีก

“จะซื้ออะไรก็รีบ ๆ ไปจัดการซะ...อะ....เอานี่ไป” นายหัวหนุ่มยื่นเครดิตการ์ดให้ หลังจากพารถยนตร์หรูมาจอดที่ลานจอดรถเรียบร้อยแล้ว

“จำกัดวงเงินไหมคะ” แก้มใสถามยิ้ม ๆ หล่อนไม่อยู่ในฐานะที่จะทำเป็นหยิ่ง ไม่รับเงินของสามีได้ หากเขาไม่ให้ หล่อนก็พอมีติดตัวอยู่ไม่มาก ล้วนเป็นเงินเก็บที่เหลือจากค่าขนมที่คุณหญิงให้ใช้จ่ายในแต่ละเดือน

“จะซื้ออะไรก็ซื้อมาเหอะ...ถึงยังไง ฉันก็เรียกเก็บจากเธอจนคุ้มนั่นแหละ” นายหัวหนุ่มตวัดสายตามองเมียตัวน้อย คล้ายจะมองค้อนก็ไม่ใช่ ยิ้มก็ไม่เชิง

“ชิ.....นึกว่าจะใจดี ไม่หวังผลตอบแทนเสียอีก” หญิงสาวบ่นงึมงำคนเดียว แต่สงสัยคนถูกบ่นจะได้ยิน จึงได้ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ส่งสายตาขุ่นขวางมาให้ แก้มใสจึงเดินกลับไปหา คนขี้หงุดหงิด หล่อนก้าวเข้าไปยืนตรงหน้าก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นเอื้อมใช้นิ้วหัวแม่มือคลึงหัวคิ้วทั้งสองข้างของเขาให้คลายออกจากกัน

“ทำบ้าอะไรของเธอ” เลโอตะปบมือบางยึดเอาไว้…ขยันยั่วกันจริง เดี๋ยวพ่อก็จับกดที่ลานจอดรถเสียนี่...ชายหนุ่มคิดมันเขี้ยว

“แก้มกลัวสามีหน้าแก่ก่อนวัยนี่คะ พี่เลโอน่ะ ขยันทำหน้านิ่วคิ้วขมวดจัง” หญิงสาวยิ้มน่ารักให้ ถึงแม้อีกฝ่ายจะทำหน้าบึ้งตอบหล่อนก็หาได้สนใจไม่

“ยุ่ง...ไม่เข้าเรื่อง” เลโอโมโหกลบเกลื่อน บังคับใจไม่ให้จับยัยตัวยุ่งมาจูบให้หนำใจ ลงโทษริมฝีปากสีเชอร์รี่ที่ช่างเจรจานัก

“แก้มไปก่อนนะคะ” หญิงสาวพูดจบก็หมุนตัวจะเดินจากไป

“เดี๋ยว”

“คะ....พี่เลโอจะเอาอะไรหรือเปล่าคะ” แก้มใสเอียงคอถาม

“เอ่อ...ซื้อครีมทาหน้าของผู้ชายมาให้ด้วย” เลโอบอก แม้จะขัดเขิน แต่ก็ทำหน้านิ่งบอกออกไป

“ค่ะ.....ว่าแต่ยี่ห้ออะไรคะ......งั้นเอาครีมกันแดดด้วยหรือเปล่า” หญิงสาวไม่แปลกใจเพราะเดี๋ยวนี้ผู้ชายส่วนใหญ่ก็ใช้เครื่องสำอางกันทั้งนั้น

“ซื้อมาเถอะ ตามใจเธอก็แล้วกัน”

“ค่ะ” แก้มใสฉีกยิ้มแก้มแทบแตก อย่างน้อยเขามีความรู้สึกบ้างล่ะถึงแม้จะยังมีกำแพงอยู่ แต่หล่อนนี่แหละ จะเป็นคนทลายกำแพงนั้นเอง

หญิงสาวจดมาแล้วว่าจะเอาอะไรบ้าง หล่อนรีบซื้อของส่วนตัวอย่างรวดใช้เวลาไม่นานก็ได้ของใช้ที่จำเป็นครบ มีเวลาเหลือเฟือเพื่อเลือกเฟ้นหาชุดบำรุงผิวสำหรับผู้ชาย

“โอ๊ะ...ขอโทษครับ” ชายหนุ่มผิวขาวตาคม รูปร่างสูงโปร่ง ถอยหลังมาชนแก้มใสขณะที่หยุดยืนดูเครื่องสำอางที่เคาน์เตอร์แบรนด์

“ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวหันไปบอก พอเห็นหน้าชัด ๆ ต้องยอมรับว่าผู้ชายคนนี้ หล่อมาก....ก็แค่คิด......

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

ชายหนุ่มเจ้าเสน่ห์ ถือโอกาสแตะเนื้อแตะตัว จับมือจับแขนทำเหมือนกับสำรวจร่องรอยบาดเจ็บ...โอเวอร์แอ็คติ้ง.... ปากว่ามือถึงส่งผลให้แก้มใส ที่เพิ่งจะชื่นชมในความหล่อ ถึงกับตกตะลึง....นึกไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะมารยาททรามขนาดนี้.....นี่มันลวนลามกันชัด ๆ แต่ก่อนที่จะทำอะไรลงไป ร่างบางก็ถูกกระชากเข้าไปอยู่ในอ้อมอกอันคุ้นเคยก่อนแล้ว

“มีอะไรกัน” เลโอตวาดลั่นเขาโกรธจัด ไม่สนใจคนที่เดินผ่านไปผ่านมา ถ้าเขาไม่ตามมาจะมีอะไรเกินเลยไปขนาดไหนไม่อยากจะคิด

เสียงดุดันของสามีดังก้องอยู่ข้างหู แก้มใสรู้สึกปลอดภัยและอุ่นใจขึ้นมาอย่างประหลาด

“นึกว่าใคร นายหัวแห่งเกาะทรายแก้วนี่เอง” นอกจากคำพูดกวนประสาท ท่าทางหยิ่งยโสนั่น บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่า สองคนนี้ไม่ถูกกัน

“อย่ายุ่งกับคนของกู” นายหัวหนุ่มเค้นเสียงลอดไรฟัน ในดวงตาราวกับมีกองเพลิงกำลังลุกโชน

“เก็บไว้บอกกับตัวเองดีไหม แต่อันที่จริง......ผู้หญิงของแก ก็น่า.......” อัศวิน สวน กลับอย่างไม่หวั่นเกรง เขาเป็นน้องชายของนายโอฬาร นักการเมืองท้องถิ่นที่มีอิทธิพลพอตัว ในจังหวัดนี้ ทั้งคู่ราวกับเป็นเจ้ากรรมนายเวรกันมาแต่ชาติปางก่อน มีเหตุให้ต้องงัดข้อกัน ตั้งแต่รุ่นหนุ่ม จนกระทั่งเมื่อสามปีที่แล้วก็ถึงขั้นแตกหักเพราะผู้หญิง ผีไม่เผาเงาไม่เหยียบกันเลยทีเดียว

“ไอ้อัศวิน.....” นายหัวหนุ่มยืนกำหมัดแน่น พยายามจะข่มอารมณ์ ในขณะที่อีกฝ่ายเดินจากไปอย่างยียวน

แก้มใสได้แต่มองคนโน้นที คนนี้ที ไม่กล้าเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาจนกระทั่งผู้ชายคนนั้นเดินห่างออกไปแล้ว

“ใครเหรอคะ”

“ทำไม อยากรู้จักกับมันนักหรือไง” ความโกรธยังคุกรุ่นอยู่ในอก ที่มันบังอาจมาแตะต้องเนื้อตัวเมียของเขา...เขาแค่หวง....ใช่....แค่หวงทุกอย่างที่เป็นของเขา ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ... เลโอบอกกับตัวเองอย่างนั้น....

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ....คือ...แก้มรู้สึกเหมือนพวกคุณเป็นศัตรูกันมาก่อน” หญิงสาวอธิบาย ไม่อยากเติมน้ำมันเข้ากองไฟ

“อย่าสนใจเลย....ได้ของครบหรือยัง” เลโอเสียงอ่อนลง วงแขนที่โอบรัดคนตัวเล็กเอาไว้เสียแน่นคลายออกเหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัว เปลี่ยนมากุมมือและพาออกเดินไปแทน

“ครบแล้วค่ะ”