22

คนเป็นสามี แย่งของในมือไปถือไว้เองด้วยมือข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างก็ยังจับจูงยัยตัวยุ่งแทบจะกลายเป็นลากอยู่แล้ว......ปล่อยได้ซะที่ไหน มันน่าโมโหนัก...เสน่ห์แรงจริง ๆ เลยแม่คุณ....

“เดี๋ยวค่ะ พี่เลโอ แก้มเดินไม่ทัน”

“ชักช้า...ขาสั้น”

“ขาแก้มไม่ได้แกล้งสั้นนะคะ...ก็มีอยู่เท่านี้อ่ะ....” ใครจะขายาวเหมือนตัวเองกันเล่า...เชอะ....หญิงสาวได้แต่คิด ไม่กล้าพูดออกไป

“ทำไมถึงเรื่องมากนักนะ....” นายหัวหนุ่มเริ่มหงุดหงิด เปิดประตูรถได้ก็ยัดร่างบางเข้าไป ไร้ความอ่อนโยน

“โอ้ย...”แก้มใสร้องเสียงดัง..หน้าผากโขกเข้ากับคานประตูแม้ไม่แรงนักแต่ก็เจ็บเอาการ...มือบางคลำหน้าผากป้อย ๆ รู้สึกเจ็บ ทำให้คนร่างสูง ชะงักตกใจอยู่เหมือนกัน เขาก้มลงมาสำรวจหน้าห่างไม่ถึงคืบ ใกล้จนลมหายใจรินรดอยู่ที่หน้าผาก เมื่อเห็นไม่เป็นอะไรมาก ก็ผละออกไป อ้อมขึ้นนั่งตำแหน่งคนขับแล้วขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว

แก้มใสได้แต่ลอบมองคนข้าง ๆ ที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด เดาอารมณ์ไม่ถูกจริง ๆ

“หิวหรือยัง”

อยู่ ๆ ชายหนุ่มก็ถามขึ้นมา ทำให้แก้มใสต้องหันไปมองอีกครั้งให้แน่ใจว่าเขาอยู่อารมณ์ไหนกันแน่

“เอ่อ...ก็เริ่มหิวหน่อย ๆ แล้วค่ะ...แต่ว่ายังทนไหวนะคะ พี่เลโอไปทำธุระตามสบาย ไม่ต้องห่วงแก้มหรอกค่ะ” แก้มใสรีบบอกอย่างเกรงใจ เพราะตั้งแต่มาถึง ยังไม่เห็นเขาได้จัดการธุระส่วนตัวของเขาเลย แค่พาหล่อนมาซื้อของก็ใช้เวลาไปตั้งสองสามชั่วโมงแล้ว

“ก็แค่ตอบให้ตรงคำถาม มันพูดยากมากหรือไง”

“อ้าว !....” หญิงสาวหน้าเหวอ....อะไรของเขาฟระ.....แบบนี้เรียกว่าพาลชัด ๆ

นายหัวหนุ่ม พาเมียตัวยุ่งมาที่สำนักงานบริษัทหลักทรัพย์สาขาย่อยที่ดูแลเขตภาคใต้ ทำให้หญิงสาวรู้เรื่องเกี่ยวกับสามีเพิ่มอีกหนึ่งเรื่อง เพราะถ้าเขาเป็นเจ้าของบริษัทนี้ ก็ไม่น่าสงสัยในเรื่องความร่ำรวย จึงตัดเรื่องที่เขาอาจเกี่ยวข้องกับธุรกิจผิดกฎหมายออกไปได้ แก้มใสรู้สึกโล่งใจอย่างน้อยสามีก็มีที่มาของรายได้ชัดเจน

“นั่งรอในนี้ก่อน ฉันขอตรวจงานสักพัก”

“แก้มขอเดินออกไปใกล้ ๆ นี่ได้ไหมคะ” แก้มใสเล็งร้านอาหารที่อยู่ใกล้ ๆ บริษัทตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว

“หิวล่ะสิ”

“ค่ะ แก้มจะได้ซื้อมาเผื่อพี่เลโอด้วยไงคะ เที่ยงแล้วยังไงก็ต้องทานอาหารกลางวัน กองทัพเดินด้วยท้องนะคะ”

“รอที่นี่แหละ เดี๋ยวสั่งมาให้” เลโอ เรียกเลขาซึ่งเป็นผู้ชายวัยใกล้เคียงกับเขา เข้ามาสั่งอาหารสองสามอย่าง โดยไม่ได้ถามความเห็นคนหิวเลยสักนิด ก่อนจะกลับมาสนใจกับเอกสารตรงหน้า

แก้มใสนั่งมองเสี้ยวหน้าของสามี ที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างเคร่งเครียด แล้วก็เผลอคลี่ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว หล่อนคิดไปได้ยังไงนะว่าผู้ชายที่หล่อเหลาราวเทพบุตรคนนี้จะยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด หรือสิ่งผิดกฎหมาย....บ้าชะมัด...

“เป็นอะไรของเธอ” เลโอคิ้วขมวดเมื่อ เงยหน้าขึ้นมาเห็นแก้มใส นั่งยิ้มตาลอย ๆ

“เอ่อ...แก้มดีใจค่ะ”

“ดีใจ?...เรื่องอะไรไม่ทราบ”

“เรื่องที่พี่เลโอ ไม่ได้ทำงานผิดกฎหมายไงคะ”

“หืม....ใครบอกเธอวว่าฉันยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนั้น” ชายหนุ่มเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ ว่าอะไรที่ทำให้หล่อนคิดไปไกล

“ก็...แก้มไม่รู้นี่คะว่าพี่เลโอมีอาชีพอะไรกันแน่ แต่ดูเหมือนจะรวยมากด้วย ก็เลยคิดไปว่าอาจจะทำธุรกิจผิดกฏหมาย” สารภาพเสียงอ่อย พร้อมกับรอยยิ้มจืดเจื่อนเต็มที

“เธอนี่มัน....ช่างมโนไปได้”

“แก้มขอโทษค่ะ มีอะไรให้แก้มช่วยทำไหมคะ” หญิงสาวรีบเปลี่ยนเรื่องหวังไถ่โทษ

“อยากช่วยจริง ๆ หรือแค่พูดให้ดูดี”

“อยากช่วยจริง ๆ สิคะ...เอ่อ...หมายถึงถ้าแก้ม สามารถช่วยได้นะคะ”

“งั้นก็ไม่ต้อง ฉันไม่มีเวลามานั่งสอนงานเธอหรอกนะ รอทำไอ้ที่เธอถนัดก็แล้วกัน”

“.............” แก้มใสอ้าปากจะถามแล้วก็หุบ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาปากร้ายแค่ไหน ทางที่ดีอย่าหาเรื่องเสียใจจะดีกว่า

หลังจากนั้นไม่นาน คุณเลขาหนุ่มตี๋ก็ยกถาดอาหารเข้ามาให้ หญิงสาวกุลีกุจอเข้าไปช่วยจัดแจง ก่อนจะชวนสามีมารับประทานด้วยกัน

เลโอจำต้องวางงานในมือ นี่ถ้าหากเขามาคนเดียว ไม่มีทางที่จะยอมให้เวลาอาหารมาขัดขวางทำให้งานสะดุดแบบนี้....เพราะยัยตัวยุ่งแท้ ๆ

“แก้มใสอยากไปเที่ยวที่ไหนหรือเปล่า”

จู่ ๆ ผู้เป็นสามีก็ถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“งานของพี่เลโอเสร็จแล้วหรือคะ” หญิงสาวถามหน้าบาน คิดว่าสามีใจดีจะพาเที่ยว

“ยัง...”

“อ้าว...แล้วถามทำไมคะ นึกว่าจะพาไปเที่ยวเสียอีก” แก้มใสหน้ามุ่ย ปากกับจมูกแทบจะติดกัน

“ถ้าอยากไปจะให้คนพาไป” ชายหนุ่มบอกเสียงอ่อนลง เพราะสงสารหรอกนะ เขายังมีงานทำล้นมือ กว่าจะเสร็จก็คงอีกหลายชั่วโมง ไม่อยากให้นั่งแกร่ว เบื่อเปล่า ๆ

“ถ้าอย่างนั้นแก้มไปเองก็ได้ค่ะ” รถโดยสารสาธารณะก็มีออกรอบเมือง สำหรับหล่อนเรื่องแค่นี้สบายมาก

นายหัวหนุ่มไม่พูดอะไร แต่โทรสั่งให้เลขาไปจัดการ เพียงไม่นาน แก้มใสก็ได้ออกจากบริษัทพร้อมกับคนขับรถที่เป็นผู้หญิงวัยกลางคน แถมยังทำหน้าที่ไกด์ได้เป็นอย่างดีอีกด้วย

ทางด้านคนที่นั่งทำงานก็เร่งมือจนหัวหมุนพอเสร็จสารัชก็กลับเข้ามาพอดี ลูกน้องคนสนิทมาพร้อมกับข่าวดีที่สามารถจัดการปัญหาที่สำนักงานใหญ่เรียบร้อย

“นายครับ พอดีผมมีข่าวเกี่ยวกับคุณเคท น้องสาวคุณแคท” สารัชรายงานเรื่องที่รู้มา ไม่มีใครรู้ว่านายหัวหนุ่มยังตามสืบเรื่องการตายของแคทอย่างเงียบ ๆ ถึงแม้จะผ่านมานานแล้วก็ตาม ลึก ๆ แล้วเขายังเชื่อว่าแคทไม่ได้ตายเองเพราะหากเป็นการฆาตกรรมจริง ก็ถือว่าคนลงมือกระทำอุกอาจมากที่กล้าลงมือในถิ่นของเขา

“อืม...ว่ามาสิ” เรื่องของแคทสามปีมาแล้วที่เขาหาเบาะแสเกี่ยวกับการตายไม่ได้เลย หรือหล่อนอาจจะลงเล่นน้ำแล้วก็จมลงไปเองจริง ๆ อย่างที่ตำรวจสรุปในสำนวน...ซึ่งเขาก็ยังไม่ปักใจเชื่อนัก เพราะมีข้อสงสัยอยู่หลายจุด