19

“ว้าย !...นายหญิง ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะคะ” ชวนชมตกใจปากคอสั่น แต่คนที่คาดคั้น กลับคิดเป็นอย่างอื่น

“จริง....ใช่ไหมคะพี่ชม” แก้มใสถามเสียงเบาเกรงจะมีใครมาได้ยิน ทั้งที่รอบ ๆ บ้านนั้นไม่มีใครสักคน

“นายหญิง...ไปกันใหญ่แล้ว” ชวนชมได้แต่ครางอย่างอ่อนใจแต่ก็พูดอะไรไม่ได้ เหมือนน้ำท่วมปาก

“เอาเถอะค่ะ...แก้มจะทำให้พี่เลโอ เลิกหลงผิดให้ได้ รวมถึงลูกน้องทุกคนจะได้ไม่ถลำลึกไปมากกว่านี้....หรือว่าพี่ชมอยากเห็นพี่เดชถูกจับ หรือไม่ก็โดนฆ่าหักหลังกันอะไรประมาณนี้” แก้มใสโน้มน้าว หาแนวร่วม

ชวนชมได้แต่นั่งทำตาปริบ ๆ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่รู้จะพูดยังไงดียิ่งพูดก็ยิ่งมีพิรุธ ครั้นไม่พูด นายหญิงก็คิดไปกันใหญ่ ห่างจากความจริงไปเยอะ.....เฮ้อ.....ไปเคลียร์กันเองก็แล้วกันนะคะนายหัว.......

ค่ำคืนนั้นหลังจากที่แก้มใสส่งข่าวพูดคุยกับคุณหญิง และเข้ากลุ่มไลน์แก๊งสี่สาว ส่งข่าวคราวเรียบร้อยแล้ว แน่นอนว่าหล่อนบอกกับทุกคนว่าสบายดี แต่พยายามหลีกเลี่ยง ไม่ได้พูดถึงรายละเอียดมากนัก ซึ่งทุกคนก็ดูเหมือนจะเข้าใจและไม่รบเร้าจนเกินไป รอให้ทุกอย่างคลี่คลายกว่านี้ หล่อนค่อยเล่ารายละเอียดให้ฟัง หลังจากนั้นจึงโทรหาพี่แจ่ม สาวใช้ที่อยู่ด้วยกันมารักเหมือนพี่สาวแท้ ๆ

“สวัสดีค่ะพี่แจ่ม”

“คุณแก้ม เป็นยังไงบ้างคะ สบายดีหรือเปล่า พี่แจ่มคิดถึงทุกวันเลยค่ะ”

“แก้มสบายดีค่ะ”

“แน่นะคะ...พี่แจ่มจะได้หายห่วง....เฮ้อ.....กลัวแทบแย่ คิดไปสารพัดว่าคุณแก้มจะโดน กลั่นแกล้ง ทรมาน...เพราะถ้าเป็นแบบนั้น พี่แจ่มคง....” พูดได้เท่านั้นเสียงของหล่อนก็หายไปเพราะก้อนสะอื้นที่ตีขึ้นมา

“ทำไมหรือคะ....พี่แจ่มพูดเหมือนเป็นความรับผิดชอบของพี่แจ่มอย่างนั้นแหละ....เอ...หรือว่าพี่แจ่มเป็นคนวางยาแก้มกับพี่เลโอคะ” หญิงสาวพูดเล่น ไม่ได้คิดอย่างนั้นเลย หล่อนไม่มีทางสงสัยพี่แจ่มเด็ดขาด

“เอ่อ...ปะ...เปล่านะคะ พี่แจ่มจะไปทำอย่างนั้นทำไม”

“ก็นั่นสิคะ...แก้มล่ะสงสัยจริง ๆ ว่าฝีมือใคร...หรือว่าพี่แจ่มสงสัยใครบ้างไหมคะ”

“เอ่อ...พี่ไม่รู้อะไรหรอกค่ะ เดี๋ยวพี่ต้องไปจัดยาให้คุณหญิงแล้ว แค่นี้ก่อนนะคะ”

แก้มใสชักจะรู้สึกทะแม่ง ๆ จากที่ไม่คิดสงสัยก็เริ่มสะกิดใจ เมื่อพี่แจ่มมีท่าทีส่อพิรุธหลายอย่าง จะต้องมีอะไรปิดบังอยู่แน่ ๆ แต่ไม่ยอมบอก สักวันหล่อนต้องรู้ให้ได้

หญิงสาวเข้านอนแต่หัวค่ำ หล่อนทำกับข้าวง่าย ๆ กินเองแบ่งไว้นิดหน่อยเผื่อคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่มากินหรอก คงอยู่ให้คุณสร้อยหรือไม่ก็บุหงา ปรนนิบัติพัดวีอยู่ที่บ้านใหญ่กระมัง.....ฮึ...แก้มใสรู้สึกร้อนในอกแปลก ๆ.......

เกือบสี่ทุ่ม เสียงกุกกักหน้าประตู ทำให้รู้ว่าสามีกลับมาแล้ว แต่หญิงสาวทำเป็นไม่สนใจทั้งที่รอคอยอย่างใจจดใจจ่อ แต่ก็ทำเป็นนอนเล่นสมาร์ทโฟนเฉยอยู่ กระทั่งเขาเข้ามาในห้อง ก็ยังมีแต่ความเงียบ

“เธอเป็นเมียประสาอะไร หึ...ผัวกลับบ้านทั้งที ไม่เคยคิดจะเอาใจใส่กันบ้างเลยใช่ไหม” เป็นชายหนุ่มที่หงุดหงิดจนอดรนทนไม่ไหว หลังจากเข้าไปอาบน้ำแล้วก็ยังมีความเงียบเช่นเดิม จึงเอ่ยปากต่อว่าคนที่ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน

“ก็แก้ม ไม่แน่ใจนี่คะ ว่าสามีได้รับการปรนนิบัติจากนอกบ้าน มาจนล้นปรี่แล้วหรือเปล่า” ตอบอย่างงอน ๆ

“พูดบ้าอะไรของเธอ” เลโอหัวเสียโมโหตัวเองที่ปากไม่ดีทำเสียบรรยากาศเสียเอง....ช่วยไม่ได้ไม่เคยเอาใจใครนี่หว่า ถ้าให้ด่าล่ะก็ถนัด เจ้าหล่อนต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายเอาใจเมื่อเขาต้องไปจัดการธุรกิจอันยุ่งเหยิงบนฝั่ง เสร็จแล้วก็ยังต้องรีบกลับมาเพราะเป็นห่วงว่าหล่อนจะอยู่คนเดียวไม่ได้ แทนที่จะได้พักผ่อนบนฝั่ง สบาย ๆ ผ่อนคลายกับพวกสาว ๆ อย่างที่เคยทำเป็นประจำ....แต่กลับมาเจอยัยตัวแสบทำเมินใส่ แถมยังพูดจาเพ้อเจ้อไร้สาระอีก

“หรือไม่จริงล่ะคะ พี่เลโอจะไปจะมาตอนไหน เคยอยากให้แก้มรับรู้หรือเปล่าล่ะคะ”

“อยากให้ฉันรายงานเธองั้นเหรอ” นายหัวหนุ่มถามเสียงเย็น

“แก้มไม่กล้าคิดว่าตัวเองมีความสำคัญขนาดนั้นหรอกค่ะ แต่คนอยู่ด้วยกันจะไปไหนมาไหนก็ควรจะบอกกันบ้างไม่ใช่หรือคะ” ทำไมถึงชอบตัดกำลังใจกันเหลือเกิน ในขณะที่หล่อนพยายามอดทนอย่างที่สุดแล้ว

“จะบอกว่าเป็นห่วงฉัน งั้นสิ”

“ก็แก้มเป็นภรรยา ก็ต้องเป็นห่วงสามีอยู่แล้วค่ะ”

“คิดจะเป็นภรรยาที่ดี...ว่างั้นเถอะ”

“พยายามอยู่ค่ะ”

“ก็ดี....งั้นมาทำหน้าที่ของเธอซะ”

“หน้าที่ ?”

“บนเตียง” เลโอย้ำเสียงหนัก

แก้มใส หน้าเห่อร้อน นี่เขาคิดกับหล่อนแค่นางบำเรอ มีไว้สำหรับปลดปล่อยอารมณ์ความต้องการตามธรรมชาติแค่นั้นเหรอ...แถมยังเป็นนางบำเรอที่ไร้ราคา ได้มาฟรี ๆ อีกต่างหาก....แก้มใสสะกดกลั้นความเสียใจ ทำเหมือนไม่ทุกข์ร้อนกับสิ่งที่เขาพูด..............

“ตอนนี้ก็ทำหน้าที่ของเธอได้แล้ว”

“เอ่อ....คือ” แก้มใสกำลังคิดหาข้ออ้างเอาตัวรอด หล่อนยอมรับว่ามีใจให้กับเขา แต่หล่อนเข็ดขยาดกับประสบการณ์ครั้งแรกเหลือเกิน...ยิ่งตอนนี้เขากำลังโกรธด้วย...คิดแล้วสยอง

นายหัวหนุ่ม นั่งกอดอกพิงหัวเตียง เหยียดขาสบาย ๆ แต่สายตาคมกริบจ้องเขม็งไปที่ร่างบอบบางของเมียสาวที่นั่งเอามือขยุ้มชุดนอนกระโปรงเนื้อนิ่มที่ปกปิดมิดชิด

“เข้ามาใกล้ ๆ” พูดเสียงดังจนเกือบเป็นตะคอก

แก้มใส คลานเข้าไปใกล้ ๆ คุกเข่าอยู่ข้างคนตัวโต พยายามเก็บอาการสั่นน้อย ๆ ที่ควบคุมได้ยาก...ทำเป็นเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร

“ถอดสิ ..... ฉันอยากเห็นชัด ๆ” เลโอกวาดสายตามองทั่วเรือนร่างอย่างไม่เกรงใจ แววตาหยาบกระด้างไม่บ่งบอกความรู้สึก

แก้มใสสูดลมหายใจเข้าลึก ขบเม้มริมฝีปากแน่น ข่มกลั้นความเจ็บปวดในใจ ไม่อยากแสดงออกมาให้ใครเห็น เพราะรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่เขาต้องการ ยิ่งหล่อนเจ็บปวดเท่าไหร่เขาก็คงสะใจเท่านั้น สักวันเมื่อความจริงปรากฏอยากรู้นักว่า เขาจะรู้สึกผิดบ้างไหมนะ.......ว่าแต่จะมีวันนั้นหรือเปล่า หล่อนจะต้องหาความจริงเรื่องนี้ให้ได้