18

นายหัวหนุ่มพาเมียสาวเดินลัดเลาะไปจนถึงบ้านไม้หลังใหญ่ที่เน้นความเรียบง่าย โปร่งสบาย ซ่อนตัวอยู่ในแมกไม้อย่างกลมกลืน บริเวณโดยรอบมีบ้านหลังเล็ก ๆ รายล้อมเป็นระยะ แต่จัดเป็นสัดส่วนไม่ปะปนกัน

“สวัสดีค่ะคุณตา”แก้มใสเข้าไปนั่งใกล้ ๆ ชายสูงวัยที่นั่งเอนกายอยู่ริมระเบียง โดยมีผู้หญิงที่ชื่อสร้อยนั่งเฝ้าไม่ห่าง

“ไหว้พระเถอะหนู กินอะไรกันมาหรือยัง” ผู้สูงวัยทอดสายตามองหลานสะใภ้วัยใส ด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยความเมตตา…

“ยังเลยค่ะคุณตา” หญิงสาวตอบผู้สูงวัย พร้อมกับเผลอเอามือลูบท้องตัวเอง แต่พอเห็นท่านมองอยู่ จึงได้แต่ยิ้มแหย ๆ

“หึ..หึ....สร้อย ไปบอกในครัวให้เตรียมอาหารเผื่อหลานสะใภ้ของฉันด้วย” นายใหญ่แห่งเกาะทรายแก้วหันไปบอกพยาบาลส่วนตัว นึกเอ็นดูความเป็นคนตรง ๆ ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม ของหลานสะใภ้.....สงสารก็แต่หลานชายที่เก่งทุกอย่างแต่ดันตาถั่ว มองไม่เห็นสิ่งดี ๆ ในตัวผู้หญิงคนนี้

“ขอบคุณค่ะ คุณตาใจดีจัง ไม่เหมือนคนอื่นอ้อนวอนให้ตาย ต่อให้หิวจนตาลายเขาก็ไม่สน” แก้มใสถือโอกาสฟ้องเสียเลย พลางส่งค้อนให้กับคนนั่งหน้านิ่ง

“หลานชายของตามันใจร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ” ถามพร้อมกับรอยยิ้มระบายเต็มใบหน้า

“ยิ่งกว่านี้ก็มีค่ะ”

“แก้มใส !” ชายหนุ่มปรามอย่างเหลืออด ที่เจ้าหล่อนลอยหน้าฟ้องผู้เป็นตาเสียงเจื้อยแจ้ว

“คุณตาดูสิคะ...ขนาดต่อหน้าคุณตานะคะเนี่ย” หญิงสาวลุกพรวด ไปนั่งคุกเข่าข้างเก้าอี้โยก อย่างต้องการคนปกป้อง

“เลโอ...แกอย่าข่มขู่เมียนักเลย หนูแก้มใสเขากลัวจนลนลานแล้วนะ” ผู้สูงวัยพูดยิ้ม ๆเอ็นดูในความน่ารักสดใสของหลานสะใภ้ แค่เจอกันแป๊บเดียว หล่อนทำให้คนยิ้มยากอย่างเขา ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะได้

“น่าเชื่อตายล่ะ...มารยาล้วน ๆ” ชายหนุ่มเข่นเขี้ยว แววตาวาววับ

“เลโอ...ปากหรือนั่น” สายตาของผู้สูงวัยที่ยังทรงพลังแม้จะฝ้าฟางไปบ้าง แต่ก็ยังคง ลักษณะของคนที่มีอำนาจอยู่เต็มเปี่ยม ปรายตามองหลานชายคนเดียว ที่ถอดแบบกันออกมาไม่ผิดเพี้ยน ท่านรู้นิสัยของหลานรักดี......ถ้าไม่ชอบเสียอย่างไม่มีใครบังคับได้..และก็ไม่มานั่งต่อปากต่อคำกันอยู่อย่างนี้ ....เสียแต่ว่าฟอร์มเยอะไปหน่อย เก็บความรู้สึก กลายเป็นคนเย็นชาสร้างปราการขึ้นมาคงเพราะไม่อยากเป็นคนที่โดนทิ้ง ตั้งแต่มารดาตรอมใจตายหลังจากบิดาทิ้งสองแม่ลูกไปแต่งงานใหม่ได้ไม่กี่เดือน เหตุการณ์ในครั้งนั้น หล่อหลอมให้เลโอกลายเป็นคนแบบนี้ ........นี่ถ้าโดนเมียทิ้งอีกคน มันจะทนไม่ไหวเอา.....คิดแล้วก็สงสาร แต่ก็ไม่รู้จะช่วยอย่างไร ความรักที่มีให้กับหลานชายแม้จะมากมาย แต่ก็ไม่สามารถชดเชยกับสิ่งที่ขาดหายไปของหลานชายได้

“ขอโทษครับคุณตา”

แก้มใสยิ้มกริ่ม หล่อนเจอร่มโพธิ์ร่มไทรเข้าแล้วจริง ๆ ต่อไปนี้ อย่าหวังว่าจะรังแกแก้มใสได้ฟรี ๆ

“ไป...ไปกินข้าวกันดีกว่า” ผู้สูงวัยเอ่ยชวนเพื่อสงบศึก

แก้มใสเข้าไปประคอง ชายชราที่ร่างกายสูงใหญ่กว่าตนนักโดยมีเลโอประคองอีกข้างหนึ่ง ทั้งคู่ พาคุณตามานั่งที่โต๊ะอาหาร จากนั้นแก้มใสก็จับจองที่นั่งข้างผู้สูงวัย เพื่อความอุ่นใจ ระหว่างนั้นก็ชวนคุณตาพูดคุย เรื่องต่าง ๆ หล่อนช่างสรรหาเรื่องราว มาทำให้ผู้สูงวัยได้หัวเราะเป็นระยะ ทำให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารมื้อนี้ ผิดแผกไปจากที่เคย

“จะกลับกันแล้วเหรอ” ผู้สูงวัยเอ่ยถามอย่างเสียดาย เมื่อเห็นหลานชายลุกเดินอ้อม มาสะกิดเมียให้กลับบ้าน

“ค่ะคุณตา....ต้องไปทำงาน เอาไว้แก้มจะมาหาคุณตาใหม่นะคะ”

“ทำงานอะไร...” ผู้สูงวัย เลิกคิ้วถาม มองหน้าหลานชายด้วยความฉงน

“แก้มต้องไปตากปลาเค็ม ให้พี่เลโอเอาไปขายค่ะ...ช่วยกันทำมาหากิน” แก้มใสตอบซื่อ ๆ เพราะหล่อนคิดว่าคงจะต้องมีโรงงานทำอาหารทะเลแปรรูปอะไรทำนองนั้น

ผู้สูงวัยแทบจะสำลักน้ำกับคำตอบของคนช่างจ้อก่อนจะมองหลานชายอีกครั้ง ที่ยืนตีหน้าตาย.......ไอ้เจ้าหลานชายไปหลอกอะไรเมียเอาไว้อีกวะ.....

นายหัวหนุ่ม จูงมือสาวช่างฟ้องออกมาก่อนที่หล่อนจะพูดอะไรมากกว่านี้ ท่าทาง ของคุณตา ทำให้เขารู้สึกว่าท่าน ถูกผู้หญิงจอมมารยาคนนี้ ตกไปเรียบร้อยแล้ว

“โรงงานอยู่ที่ไหนคะ พี่เลโอ”

“โรงงานอะไร”

“อ้าว ! ก็โรงงานทำอาหารทะเลแปรรูปไงคะ ก็พี่เลโอบอกว่าจะให้แก้มเริ่มงานวันนี้” หญิงสาวบอกในสิ่งที่เข้าใจไปเอง

“รออยู่ที่บ้านนี่แหละ เดี๋ยวให้คนมารับ” ช่างจดช่างจำจริงนะแม่คุณ....

เลโอส่งแก้มใสที่บ้าน ก่อนจะเดินไปทางที่พักของนายเดช หลังจากนั้นไม่นาน ชวนชมก็เดินขึ้นมาหา พร้อมกับพาหญิงสาวไปที่บ้าน

“อ้าว...เราไม่ไปทำงานที่โรงงานหรือคะ”

“ไม่ต้องค่ะ ถ้านายหญิงอยากตากปลาเค็ม ก็ช่วยพี่ชมอยู่ที่นี่แหละค่ะ”

ชวนชมไม่กล้าพูดอะไรมาก เพราะเพิ่งโดนกำชับจากนายหัว.....เฮ้อ...น่าสงสารนายหญิงจริง ๆ ...นายหัวก็เล่นอะไรแผลง ๆ

“แล้วนี่นายหัวพาพวกผู้ชายไปหาปลาหรือคะ”

“เอ่อ...ค่ะ” ชวนชมตอบตะกุกตะกักมีพิรุธ

“พี่ชม...” แก้มใสเรียก พร้อมกับจ้องหน้านิ่ง ๆ ทำให้อีกฝ่ายเหงื่อแตกพลั่ก....

“มะ...มีอะไรหรือคะนายหญิง” ชวนชมแข็งใจถาม

“บอกมาเดี๋ยวนี้นะคะ ว่านายหัวของพี่ชม ทำธุรกิจอะไรกันแน่” แก้มใสคาดคั้น

“ก็ขายปลาเค็ม อย่างที่นายหัวบอกแหละค่ะ” ชวนชมบอก แต่ก็หลบตาวูบวาบ

“แก้มไม่ใช่เด็กสามขวบนะคะ ที่จะเชื่อว่าขายปลาเค็มแล้วจะร่ำรวยขนาดนี้ ถ้ามีโรงงานแปรรูปใหญ่โตก็อาจจะใช่ แต่ถ้าแค่ยืนตากปลากันย็อกแย๊กแบบนี้ไม่ใช่แน่ ๆ

“เอ่อ...คุณแก้มต้องไปถามกับนายหัวเองนะคะ พี่ชมไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกค่ะ”

“ไม่ใช่ว่าช่วยกันปกปิดนะคะ” แก้มใสยื่นหน้าเข้าไปพูดใกล้ ๆ แถมจ้องตาแทบถลน ทำเอาชวนชมผวาหนัก

“ปะ...เปล่าค่ะ...ไม่มี๊.....ไม่มี” สาวใหญ่ปฏิเสธ สายตาล่อกแล่ก

“นั่นไง...แก้มว่าแล้วต้องมี....สรุปว่าค้ายาเสพติด หรือว่าค้าวุธสงครามกันแน่คะ”