17

“ปะ...ปลอบยังไงคะ” หัวใจของแก้มใส กระหน่ำเต้นโครมคราม มือใหญ่ยังจับมือของหล่อนไว้มั่น ก่อนจะพาเลื่อนเข้าไปใต้กางเกงนอนเนื้อนิ่ม สัมผัสกับตัวปัญหาที่ไม่ยอมสงบลงง่าย ๆ มือบางถูกจับให้กอบกุมเจ้าตัวร้ายโดยมีมือใหญ่นำขยับขึ้นลง ก่อนจะปล่อยให้เมียสาวได้ลองทำเอง หลังจากที่เริ่มรู้จังหวะ

“ถอดกางเกงออกสิคะ” เสียงหวานเอ่ยออกไปอย่างตัดสินใจแล้ว ขืนมัวกล้า ๆ กลัว ๆ คงจะไม่ได้นอนกันทั้งคืน แก้มใสรวบรวมความกล้าผลักอกแกร่ง ให้นอนหงาย ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง ท่ามกลางความมืดในขณะที่มือบางยังกอบกุมเจ้าสิงห์น้อย ที่มันขยายตัวขึ้นไปไม่น้อยแล้วจริง ๆ

“จะทำอะไร”

“แก้มจะสั่งสอนเจ้าเด็กดื้อค่ะ” โชคดีที่ทั้งห้องมืด มีเพียงแสงจันทร์ด้านนอกสาดส่องเข้ามาพอเห็นราง ๆ เท่านั้น ไม่อย่างนั้นหล่อนคงจะไม่กล้าได้ขนาดนี้

“อืม.....” เลโอหลับตาครางอย่างพอใจ เมื่อมือเล็กขยับอย่างที่เขาสอน แต่จู่ ๆ หล่อนก็หยุดกลางคัน ทำให้เขาต้องลืมตาขึ้นมองแล้วก็ต้องสูดปากครางอู้ เมื่อลิ้นเล็กตวัดชิมอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ครั้นพอได้ยินเสียงครางของคนตัวโต สาวน้อยด้อยประสบการณ์ยิ่งได้ใจใหญ่ ในที่สุดหล่อนก็สามารถรีดพิษเจ้าวายร้ายได้สำเร็จ

“อืม...เก่งเหมือนกันนี่” นายหัวหนุ่มดึงตัวคนเก่งขึ้นมานอนซบอก ก่อนจะพลิกร่างบางลงด้านล่าง พร้อมกับมอบจุมพิตดูดดื่มให้เป็นรางวัล

“งื้อ...ยังไม่พออีกเหรอคะ”

“ฉันจะทำให้เธอต่างหาก ไม่ชอบเอาเปรียบใคร”

“มะ...ไม่ต้องค่ะ”

แก้มใสปฏิเสธปากคอสั่น แต่ก็ไม่ได้ทำให้พ่อคนที่ไม่ชอบเอาเปรียบใคร หยุดการกระทำลงได้ ในที่สุดเมื่อหญิงสาวถูกล่อลวงด้วยสัมผัสนุ่มนวลอ่อนหวาน จึงได้หลงเคลิบเคลิ้มราวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นความฝัน ก่อนจะกอดกันหลับใหลไปด้วยกัน

บทที่ 5

เช้านี้แก้มใส ตื่นขึ้นมารู้สึกสดชื่นสบายตัวกว่าเมื่อวาน ความอบอุ่นยังแผ่ซ่านราวกับยังอยู่ในอ้อมกอดของสามีแม้ว่าเขาจะลุกออกไปแล้ว หล่อนบิดเนื้อบิดตัวสักพัก ก็นึกถึงบรรยากาศดี ๆ ของชายหาดที่สวยงามขึ้นมาได้ จึงรีบเข้าไปล้างหน้าล้างตา จัดการทำธุระส่วนตัว ก่อนจะเปลี่ยนชุดลงไปเดินออกกำลังกายและรับอากาศบริสุทธิ์ ดีกว่านอนจมอยู่บนเตียงเป็นไหน ๆ

หญิงสาวเดินลัดเลาะลงมาจากบ้านพักจนถึงชายหาด เดินเลียบริมหาดไปเรื่อย ๆ อากาศยามเช้าสดชื่นแจ่มใส ถ้าไม่มีเรื่องกวนใจคงจะเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากกว่านี้....เฮ้อ...แล้วนี่พี่เลโอไปไหนของเขานะ .....แก้มใสอดคิดถึงคนที่ได้ชื่อว่าสามีไม่ได้ ถ้าไม่มีเหตุขุ่นข้องหมองใจ หล่อนคงจะมีความสุขมากมายที่ได้แต่งงานกับผู้ชายในฝัน อย่างพี่เลโอ

“เอ๊ะ !...ผู้ชายคนนั้น.......” แก้มใสเพ่งมองชายหญิงคู่หนึ่งที่ยืนอยู่ไกล ๆ ริมชายหาด ผู้ชายหล่อนจำได้แม่นว่าเป็นสามีของหล่อนแน่ ๆ แต่ผู้หญิงผมยาวที่แลดูบอบบาง แล้วคงจะสวยมากเสียด้วย หล่อนเป็นใคร.....สองขาก้าวไปหาทั้งสองคนอย่างไม่ลังเล รู้สึกร้อนในอกแปลก ๆ ...หรือว่านี่คืออาการของคนกำลัง หึง !.....แก้มใสไม่อยากใส่ใจค้นหาคำตอบเร่ง รีบไปให้ถึงคนทั้งคู่ อยากรู้นักทำไมถึงกล้ามาพบกันไม่เห็นแก่หน้าเมียอย่างหล่อนบ้างเลย

“ลงมาทำไม” เลโอถามเสียงห้วน ทันทีที่แก้มใสเดินไปถึง

“ลงมาเดินเล่นค่ะ”หญิงสาวถึงกับสะอึก...หน้าเจื่อนลงเล็กน้อยที่โดนดุไม่ไว้หน้า มันควรจะเป็นเขาใช่หรือเปล่าที่โดนต่อว่า ไม่ใช่มาชิงทำตาดุใส่คนอื่นก่อนแบบนี้...น่าเจ็บใจจริง ๆ

“คุณแก้มใสใช่ไหมคะ สวัสดีค่ะ ฉันสร้อยค่ะ” สาวสวย ทักทายเสียงหวานพร้อมกับส่งยิ้มให้กับผู้มาใหม่

“สวัสดีค่ะ คุณสร้อย” แก้มใสฝืนยิ้มตอบ คำพูดร้าย ๆ ที่เคยเห็นเมียหลวงในละครใช้ต่อว่าเมียน้อย เป็นอันสะดุดหยุดลงแค่ลำคอ แล้วก็ฝ่อหายไป ด้วยคำทักทายหวาน ๆ

“สร้อยอยู่ที่บ้านใหญ่น่ะค่ะ เป็นพยาบาลดูแลนายใหญ่ คุณตาของนายหัวค่ะ” หญิงสาวเอ่ยแนะนำตัว

“อ้อค่ะ...ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” ผู้หญิงคนนี้พูดจาไพเราะ กิริยามารยาทแลดูนุ่มนวล อ่อนหวาน พี่เลโอคงชอบแบบนี้สินะ

“สร้อยกลับก่อนนะคะ นายหัว”

“อืม...เดี๋ยวฉันตามไป”

แก้มใสเจ็บจี๊ดในอก หล่อนเห็นแววตาที่สร้อยมองพี่เลโอของหล่อนแล้ว คิดเป็นอื่นไม่ได้เลย ผู้หญิงทั้งเกาะนี้หลงรักเขาหมดเลยหรือยังไง ถึงว่าสิ พี่เลโอถึงได้โกรธนักหนา เมื่อต้องโดนจับแต่งงาน กับหล่อน....แล้วนี่ฉันจะต้องใช้สามีร่วมกับผู้หญิงทั้งเกาะด้วยหรือเปล่า….คิดแล้วอารมณ์ก็เริ่มขุ่นมัว ไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้

“จะไปไหน” มือใหญ่คว้าแขนเรียวไว้ ก่อนที่แก้มใสจะเดินจากไป เขาไม่เข้าใจจริง ๆ อยู่ ๆ หล่อนก็ทำหน้าคว่ำ สะบัดก้นจะเดินหนีไปดื้อ ๆ .......โกรธอะไรอีกวะ...อุตส่าห์ซื้อโทรศัพท์มาง้อ ยังจะเอาอะไรอีก......นายหัวหนุ่มผู้ไม่คุ้นเคยกับการเอาใจผู้หญิงคิดอย่างอ่อนใจ

“ปล่อยค่ะ แก้มจะไปเดินเล่นทางโน้น” หญิงสาวชี้มือไปมั่ว ๆ

“งอนอะไรอีก”

“เปล่าค่ะ”

“งั้นก็หึง ถึงได้หน้าคว่ำแบบนี้”

“แก้มไม่ได้หึง” หญิงสาวเถียงเสียงแข็ง

“ดี.... ฉันไม่ชอบผู้หญิงงี่เง่า น่ารำคาญ”

“ต้องเรียบร้อยอ่อนหวานอย่างคุณสร้อยใช่ไหมคะ พี่เลโอถึงจะชอบ” หญิงสาวพูดอย่างแง่งอน

“แก้มใส !”

หญิงสาวเม้มปากแน่น สะกดกลั้นอารมณ์ที่พลุ่งพล่านขึ้นภายใน ทั้งน้อยใจและเสียใจ

“ไป กลับบ้าน” ชายหนุ่มจับข้อมือเล็ก ดึงให้ออกเดินตาม แต่หญิงสาวออกแรงขืนตัวไว้สุดกำลัง

“พี่เลโอจะตามเขาไปไม่ใช่หรือคะ จะมาเสียเวลากับแก้มทำไม รีบไปเหอะ” บอกเขาเสียงขึ้นจมูก ประชดชัด ๆ

“งั้นก็รีบตามมา จะพาไปหาเจ้าของเกาะตัวจริง”

“ไปหาคุณตาเหรอคะ”

“ใช่....หรือจะไม่ไป”

“ไปค่ะไป...” แก้มใสสุ้มเสียงสดชื่นขึ้น เมื่อรู้ว่าตัวเองเข้าใจผิดไปเอง หลงนึกว่าเขาจะตามไปคุยกับสาว ถึงแม้จะปากไม่หวาน วาจาจัดจ้านแต่ยังไงเขาก็เป็นสามี ส่วนดีของเขาก็มีให้เห็นอย่างเช่นความห่วงใยในยามหน้าสิ่วหน้าขวาน ที่เขาเอาตัวเองปกป้องหล่อนอย่างไม่ลังเล ...... ไม่รู้ล่ะ ยังไงหล่อนก็หวง