12

“กลัวเหรอ” พ่อเลี้ยงหนุ่มทิ้งตัวลง พลิกร่างบางไว้ในอ้อมแขน พลางมองหน้าที่เลอะไปด้วยคราบน้ำตา....ความรู้สึกเหมือนโดนถีบตกจากสวรรค์

“แก้มเจ็บ..... ขอแก้มพักนะคะ... พี่เลโอ” หญิงสาวอ้อนวอนเสียงสั่น

“ก็ได้ แต่จำไว้ ว่าฉันไม่ชอบผู้หญิงอวดดี” นายหัวมาดเข้มสำทับเมียสาว จนขวัญหนีดีฝ่อ…ส่วนตัวเขาเองก็ปวดร้าวแก่นกาย จำต้องอดกลั้นไม่แพ้กัน

“ค่ะ...” คำเดียวสั้น ๆ ก่อนจะหลับตาซุกหน้าเข้าหาอกกว้าง และหลับไปจริง ๆ ในเวลาอันรวดเร็ว

อะไรวะกู....ปลอบใครไม่เป็นจริง ๆ .....เลโอได้แต่ทอดถอนใจ

แก้มใสลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความยากลำบาก หล่อนไม่รู้ว่าผ่านค่ำคืนอันทรมานนั้นมาได้อย่างไร....ร่างกายปวดระบมไปหมด โดยเฉพาะในส่วนที่บอบบางเร้นลับ หญิงสาวรู้สึกรันทดท้อเหลือเกิน นี่หล่อนโดนสามีข่มขืนใช่ไหมนะ...แต่จะว่าไป..เขาขืนใจหล่อนแน่เหรอ...............

หลังจาก กัดฟันลุกขึ้นอาบน้ำชำระล้างร่างกายจนรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย สาวน้อยก็เดินออกมาข้างนอกไม่พบใครตามคาด มีเพียงถาดอาหารครอบไว้ด้วยฝาชีอย่างเรียบร้อย อยู่ ๆ ลำคอก็ตีบตันขึ้นมา ไม่นึกอยากจะกินอะไรทั้งนั้น สองเท้าก้าวออกไปที่ประตูเปิดออกไปดูบรรยากาศภายนอก ที่ตอนนี้คงจะสายมากแล้ว บ้านพักหลังนี้เป็นบ้านหลังเล็ก ๆ แต่ทว่าน่ารัก ตั้งอยู่บนเนินมองออกไปเห็นวิวทะเลอยู่ด้านล่าง แลดูสวยงามมากน่าจะลงไปเดินเล่น แต่งร่างกายที่บอบช้ำคงไม่เอื้ออำนวยที่จะให้ทำได้ดังใจ จึงได้แต่รอให้ถึงตอนเย็นก่อนน่าจะดีกว่า เพราะตอนนี้มันคงจะร้อนเกินไปและหล่อนเองก็เริ่มจะปวดกระบอกตา ตัวก็ร้อนรุม ๆ กลับเข้าไปหายากินก่อนดีกว่า เกิดเจ็บป่วยขึ้นมา จะมานอนสำออยไม่ได้ คงไม่มีใครเขาดูแลหรอก มีแต่จะสมน้ำหน้ามากกว่า...ฮึ...คนใจดำ

“อุ๊ย.....พี่เลโอ” ทันทีที่หมุนตัวจะเดินกลับเข้าบ้าน ก็เกือบชนเข้ากับร่างสูงที่ยืนเป็นกำแพงหินอยู่เงียบ ๆ ใบหน้าเรียบเฉย ไม่มีแววอาทรเลยสักนิด....แก้มใสนึกน้อยใจ...... สูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนจะเดินเชิดหน้าออกไป

“จะไปไหน” ต้นแขนเล็ก โดนจับยึดไว้พร้อมกับถามเสียงห้วน….หงุดหงิดคนตัวเล็กที่พอเห็นผัว แล้วทำท่าตกใจราวกับเห็นผี

“แก้มจะเข้าบ้าน กรุณาปล่อยด้วยค่ะ” แก้มใสพูดด้วยท่าทีหมางเมิน

“เลิกอวดดีซะที ที่บอกน่ะไม่เคยซึมซับเข้าไปในสมองเลยใช่ไหม” เลโอสั่งอย่างเอาแต่ใจ

“แก้มไม่ได้อวดดีนะคะ”

“ก็ท่าทางแบบนี้แหละ เรียกว่าอวดดี” เลโอดึงร่างบางเข้าไปปะทะกับอกแกร่ง แก้มใสไม่ทันได้ระวังตัวจึงปลิวตามมือเขาไปอย่างง่ายดาย

“อย่านะคะ....” หญิงสาวนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนยังขวัญผวาไม่หาย เจ็บเจียนตายแบบนั้น ทำไมใคร ๆ เขาถึงชอบทำกันนักนะ

“ทำไม”

“แก้มไม่ค่อยสบาย”

“รู้ว่าไม่สบายแล้วออกมาทำไม”

“..........” หญิงสาวได้แต่เม้มปากแน่น ไม่อยากโต้ตอบ......นาทีนี้แค่หายใจก็ผิดแล้ว.....

“งั้นก็กลับเข้าบ้านไปซะ กินข้าวแล้วก็กินยาอย่าทำตัวมีปัญหา พรุ่งนี้จะได้เริ่มงาน”

“งาน ! พี่เลโอจะให้แก้มทำงานอะไรคะ ไปเป็นคนงานในฟาร์มมุก หรือว่าไปปีนบันไดเก็บรังนกคะ” แก้มใสเดาเอาว่า สามีของหล่อนก็คงทำอะไรประมาณนี้แหละ ไม่อย่างนั้นเขาจะร่ำรวยจากอะไร

“ไม่ใช่ ฉันไม่มีกิจการพวกนั้นหรอก”

“อ้าว ! แล้วพี่เลโอจะให้แก้มทำอะไรคะ”

“ตากปลาเค็ม” เลโอบอกหน้าตาเฉย

“ตากปลาเค็ม ?” คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น งุนงง

“ใช่ ทำไมเหรอ ผิดหวังหรือไงที่ผัวเธอ ไม่ได้มีธุรกิจใหญ่โตอย่างที่เธอว่ามา แต่ขายปลาเค็ม กับพวกอาหารทะเลแปรรูปแทน”

“เปล่าค่ะ แก้ม...ก็แค่สงสัย พี่เลโอไม่เห็นเหมือนคนขายปลาเค็ม” ดวงตากลมโตมองเขาอย่างฉงน

“หึ.หึ..เสียใจล่ะสิ อุตส่าห์วางแผนจับผู้ชายทั้งที ดันไม่ได้ดีอย่างที่คิด”

“แก้มขอบอกเป็นครั้งสุดท้ายนะคะ ว่าแก้มไม่รู้เรื่องอะไรด้วย แก้มก็ตกเป็นเหยื่อเหมือนกัน แถมเป็นเหยื่อที่ถูกทารุณกรรมอย่างเลือดเย็นที่สุด กว่าจะหลุดพ้นไปได้ คงต้องยอมตาย ทิ้งร่างไว้ที่นี่ ไปได้แต่วิญญาณ” หญิงสาวอัดอั้นตันใจ ขอระบายเป็นครั้งสุดท้าย ทั้งที่พยายามจะไม่คิดอะไร สุดท้ายเขาก็ยังวกกลับมาทำร้ายจิตใจกันจนได้

“แก้มใส !” เลโอ หงุดหงิดที่หล่อนกล้าขึ้นเสียง แถมยังพูดให้เขารู้สึกผิด มันน่านัก.......

หญิงสาวไม่ฟังเสียงเดินกระแทกเท้าเข้าบ้านด้วยอารมณ์ขุ่นมัว หล่อนไม่แม้แต่จะแตะต้องอาหารด้วยซ้ำ เดินกลับเข้าห้องนอน จัดการล็อคประตูแน่นหนา ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอย่างไร้เรี่ยวแรง กระบอกตาร้อนผ่าวปวดหัวจนแทบจะระเบิด

“แก้มใส...เปิดประตูเดี๋ยวนี้” เลโอทุบประตูโครมครามด้วยความหงุดหงิด สั่งให้หญิงสาวเปิดประตู

“ฉันบอกให้เปิดประตู”

หญิงสาว ไม่ได้อยากยั่วโทสะใคร แต่หล่อนไม่ไหวจริง ๆ ไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อกรกับเขาแล้ว

“แก้มใส....เปิดประตู” เสียงชายหนุ่มยังทุบประตูโครม ๆ ไม่ยอมลดละ โทสะคงพุ่งปรี๊ด ขืนปล่อยไว้แบบนี้หล่อนก็คงไม่ได้นอนอยู่ดี จึงกัดฟัน พยุงร่างกายอันอ่อนล้า ไปเปิดประตูให้เขา มือเล็กยังไม่ทันได้ปล่อยลูกบิด ประตูก็ถูกกระชากจากด้านนอก ทำให้ร่างเล็กเสียหลักรูดไปกองกับพื้น แต่ยังมีสติดีอยู่ เพียงแต่ไม่มีแรงเท่านั้น

“แก้มใส” เลโอตกใจน้ำเสียงร้อนรน รีบเข้าช้อนร่างบางกลับไปวางไว้บนเตียง ใบหน้าซีดเผือดแทบจะไร้สีเลือดของสาวเจ้า ทำให้หัวใจของชายหนุ่มเกิดอาการกระตุกแปลก ๆ ครั้งแรกก็ตอนที่โดนลอบยิง มาครั้งนี้เห็นหล่อนล้มลงตรงหน้า............

เลโอ ผละไปหยิบอ่างน้ำใบเล็ก กับผ้าขนหนู มาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ แก้มใสได้แต่มองดูการกระทำของเขานิ่งนาน น้ำตาซึมออกหางตา ไม่เข้าใจว่าจะมาทำดีด้วยทำไม

มือใหญ่เช็ดหน้าตา เนื้อตัวให้อย่างอ่อนโยน พอเห็นหญิงสาวหน้ามีสีเลือดขึ้นมาบ้าง นายหัวหนุ่มจึงผละออกมาเงียบ ๆ ใบหน้ากลับมาเรียบเฉย แววตาที่แสดงความห่วงใยเมื่อสักครู่กลับมานิ่งสงบดังเดิม

“ถ้าฉลาดพอ ก็ลุกไปกินข้าวแล้วก็กินยาซะ” เลโอยืนกอดอก บอกเสียงราบเรียบ