13

หญิงสาวยันตัวเองเพื่อลุกจากที่นอน พยายามไม่แสดงความอ่อนแอให้เขาเห็น คงจะเป็นเรื่องที่โง่มากจริง ๆ ถ้าหล่อนจะประท้วงเขาด้วยการอดข้าว...เพียงแค่เท้าแตะพื้นข้างเตียง ร่างของหล่อนก็ลอยขึ้นสู่วงแขนแข็งแรง แก้มใสผวากอดคอเขาด้วยความตกใจแต่พอได้สติก็คลายออกพร้อมกับเบนหน้าหนี.....ไม่อยากสบตา....

หญิงสาวนั่งกินอาหารที่มีคนเอามาเตรียมไว้ให้ คงจะเป็นบุหงาอีกตามเคย หล่อนนั่งกลืนอาหารลงคออย่างเสียไม่ได้ ทำไปตามหน้าที่เพื่อให้ร่างกายมีกำลังพอที่จะต่อสู้กับความเจ็บป่วย

อาหารบนโต๊ะ ส่วนใหญ่จะเป็นอาหารรสจัด ที่ชายหนุ่มกินได้หน้าตาเฉย แต่พอหล่อนทดลองตักกินก็เผลอสูดปาก เพราะมันทั้งแสบ ทั้งร้อน แก้มใสคงจะกินได้ปกติ หากว่าริมฝีปากของหล่อนจะไม่แตก เพราะโดนหมาบ้ากัด....น่าโมโหนัก........

นายหัวมาดเข้ม ปรายตามองเมียตัวน้อย รู้สึกผิดวูบขึ้นมา

เขารู้ว่าแก้มใสกินเผ็ดได้ แต่วันนี้หล่อนตักแต่ไข่เจียวเพราะอะไรเขารู้ดี.....เฮ้อ...ไอ้บ้าเอ้ย...ดันไปสร้างประสบการณ์เลวร้ายเอาไว้ ยัยตัวเล็กคงจะยอมให้เข้าใกล้ได้หรอก

“เรามีเรื่องต้องคุยกัน” นายหัวหนุ่มนั่งจับจ้องทุกอิริยาบถของคนป่วย พูดขึ้นหลังจากที่แก้มใสรวบช้อน และดื่มน้ำ กินยาเรียบร้อยแล้ว

“คะ ?”

“ฉันจะให้โอกาสเธอพิสูจน์ตัวเอง” ชายหนุ่มพูดอย่างไว้เชิง ความจริงเขาค่อนข้างจะเชื่อไปแล้วว่าแก้มใสไม่เกี่ยวข้อง แต่จะให้ยอมรับง่าย ๆ มันก็กระไรอยู่ ทำกับเขาไว้เยอะด้วย

“พิสูจน์ยังไงคะ”

“ฉันจะจับตาดูเธออย่างใกล้ชิด” เป็นข้ออ้างที่ดีทีเดียว สำหรับคนที่ไม่ยอมลงให้ใครมาก่อน

“เอาที่สบายใจเลยค่ะ แก้มจนปัญญาที่จะทำให้พี่เลโอเชื่อแล้วจริง ๆ” หญิงสาวเอ่ยออกไปด้วยความเหนื่อยหน่าย

“ดี ที่เข้าใจอะไรง่าย ๆ”

“งั้นแก้มขอตัวก่อนนะคะ หนักหัวจะแย่แล้ว” พูดจบหญิงสาว รีบลุกเดินเข้าห้องด้วยตัวเอง ไม่อยากให้เขามาวุ่นวายให้หัวใจระส่ำระสาย หล่อนไม่ควรรู้สึกดี ๆ กับคนใจร้ายอย่างเขาอีก

หญิงสาวเข้าไปแปรงฟัน ก่อนจะกลับมานอนที่เตียง หล่อนล้มตัวลงนอนในฝั่งของตัวเอง ส่วนเขาจะอยู่หรือไปก็ตามใจเถอะ......

เลโอนั่งพิงหัวเตียง เปิดดูข้อมูลในสมาร์ทโฟนเกี่ยวกับมือปืนที่มาดักลอบยิงที่ท่าเรือ ผู้กองเดี่ยว เพื่อนสนิท ที่เติบโตมาด้วยกัน เป็นลูกหลานชาวเกาะที่นี่ ก่อนจะแยกย้ายกันตอนที่เลโอถูกส่งไปเรียนต่างประเทศ ส่วนผู้กองเดี่ยวได้เป็นนักเรียนนายร้อยสมใจ จนกระทั่งจบออกมาเป็นตำรวจมือดีคนหนึ่ง

มือปืนที่ตาย คาดว่ามาจากซุ้มมือปืนใหญ่ทางภาคเหนือ ยังไม่พบความเชื่อมโยงกับบุคคลในพื้นที่ ซ้ำยังมาตายจากอุบัติเหตุเฉี่ยวชนกับรถบรรทุก ซึ่งสงสัย จะเป็นการฆ่าตัดตอนเสียมากกว่า ทำให้การสืบสวนหาผู้อยู่เบื้องหลังยากขึ้นไปอีก

พ่อเลี้ยงหนุ่มเหลียวมองคนข้างกาย ได้แต่ถอนใจ ก่อนจะลุกออกไปทำงานต่อ ปล่อยให้คนป่วยพักผ่อนให้เพียงพอ

“เลโอ ได้ตัวคนร้ายหรือยัง” ผู้เป็นตาเอ่ยถามทันทีที่หลานชายเดินเข้าบ้านมา

“คุณตารู้ได้ยังไงครับ” เขาอุตส่าห์สั่งห้ามลูกน้องไม่ให้แพร่งพรายเรื่องนี้ แต่คุณตาก็รู้จนได้....แต่จะว่าไป ผู้เป็นตาก็ไม่ใช่คนแก่ทั่ว ๆ ไป หูตาท่านเป็นสับปะรด นายใหญ่แห่งเกาะทรายแก้ว ไม่สิ้นลายง่าย ๆ

“มือปืนตายแล้ว”

“เรื่องนั้นตารู้ แต่ว่าหลานรู้ระแคะระคายเกี่ยวกับคนอยู่เบื้องหลังหรือยัง”

“ยังครับ คนที่สงสัยผมสั่งให้คนของเราจับตามองไว้แล้ว”

สองตาหลาน นิ่งเงียบต่างคนต่างใช้ความคิด

“นายหัว จะรับกาแฟไหมจ๊ะ” บุหงารีบเข้ามาถามเมื่อรู้ว่านายหัวเลโอ กลับมาที่บ้านใหญ่ หูตาจริตจะก้าน แพรวพราว ไม่ค่อยมีใครอยากถือสา หล่อนเป็นลูกสาวของแม่ครัวเก่าแก่ ที่หลงรักนายหัวอย่างหัวปักหัวปำตั้งแต่แตกเนื้อสาว และก็แสดงออกอย่างเปิดเผย เพียงแต่ชายหนุ่มเห็นเอ็นดูเธอแบบน้องสาวเท่านั้น บุหงาถึงได้รอเก้อมาหลายปี แต่ถึงกระนั้นหล่อนก็ยังไม่ท้อที่จะสู้ต่อไป

“ไม่ต้อง...อ้อ...ไปจัดพวกของสดของแห้งไปไว้ที่บ้านโน้นให้หน่อย” เลโอสั่งแล้วก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับหล่อนอีก

“ทำไมคะ เมียนายหัวกินอาหารพื้น ๆ ไม่ได้หรือไง” เด็กสาวกระเง้ากระงอด หน้าตาหงิกงอไม่พอใจ

“บุหงา....อย่าลามปาม” ผู้สูงวัยปราม

เด็กสาวกระฟัดกระเฟียดเดินออกไป....รู้สึกชิงชังแม่สาวชาวกรุงคนนั้นทบเท่าทวีคูณ เป็นผลให้หล่อนไปนั่งระบายอารมณ์ต่อในครัว

“พี่สร้อย นายหัวให้จัดของสดของแห้งไปไว้ที่บ้านโน้น เพราะแม่เมียคนงามกินอาหารบ้าน ๆ ที่เราทำไม่ได้” บุหงากระแทกเสียงบอกพี่สาวที่อายุห่างกันราว7-8 ปี สร้อยเป็นสาวหวานเรียบร้อย กิริยามารยาทนุ่มนวล ต่างกับคนเป็นน้องราวฟ้ากับเหว นายหัวเลโอ ส่งเสียให้หล่อนเรียนพยาบาล เพื่อจะกลับมาดูแลผู้เป็นตาโดยเฉพาะ แต่ยามว่างหล่อนก็มักจะมาช่วยในครัว ช่วยแม่กับน้องสาวอยู่บ่อย ๆ เพราะฝีมือการทำอาหารของหล่อนนั้นไม่แพ้ผู้เป็นแม่ ที่เป็นแม่ครัวเก่าแก่ของที่นี่

“ทำไมพูดถึงนายหญิง อย่างนั้นล่ะจ๊ะบุหงา ใครมาได้ยินเข้ามันจะไม่ดี” คนเป็นพี่ติงน้องสาว ถึงแม้ไม่เคยเห็นหน้า แต่บุหงามาเล่าให้ฟังอย่างละเอียดยิบตั้งแต่กลับจากเอาอาหารไปส่งเมื่อวาน....บุหงารู้ โลกรู้......

“เชอะ ! ทำไมจะพูดไม่ได้ ฉันรู้สึกยังไงก็พูดอย่างนั้น ผิดด้วยเหรอที่ไม่ ตอแหล !..” สาวน้อยลอยหน้าตอบ สร้อยได้แต่ส่ายหน้า อ่อนอกอ่อนใจกับคนเป็นน้อง

“อย่ามัวพูดอยู่เลย มาช่วยกันจัดของเร็ว ๆ เข้า”

บุหงาจำต้องลุกขึ้นไปช่วยพี่สาวอย่างเสียไมได้ หน้าตางอง้ำ บอกบุญไม่รับ