10

“นายแน่ใจนะว่าข่าวที่ได้มาไม่ผิด” เลโอถามลูกน้องหน้าเครียด เขาสั่งคนให้ไล่ล่าตัวมือปืนมาให้ได้ เพื่อจะคาดคั้นว่าใครอยู่เบื้องหลังกันแน่

“ครับ คนของเรารายงานมาว่า มือปืนนั่นโดนฆ่าตัดตอนไปแล้ว...อีกอย่าง... มันไม่ใช่คนในพื้นที่ด้วย”

“บ้าฉิบ !....งั้นสั่งให้คนของเราจับตาดูนายโอฬารไว้ให้ดี อย่าให้ฝ่ายนั้นรู้ตัว” นายหัวหนุ่ม อดไม่ได้ที่จะสงสัยนายโอฬาร นักการเมืองท้องถิ่น ที่มีอิทธิพลพอตัว ก่อนหน้านี้ เขามาเจรจาขอซื้อเกาะของเขาให้กับนายทุนหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เป็นผล บางทีมันอาจจะใช้วิธีสกปรกก็ได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เขาไม่เอาไว้แน่...เกาะแห่งนี้ เป็นสมบัติของแม่ที่เขาหวงแหน มีนายทุนหลายคนอยากได้ แต่เขาปฏิเสธที่จะขาย เพราะชาวบ้านที่อยู่ด้วยกันที่นี่เปรียบเสมือนพี่น้องที่อยู่ด้วยกันมานาน อีกทั้งยังรักษาวิถีชีวิต ที่หากินอยู่กับธรรมชาติอย่างเป็นมิตร ยังคงใช้เครื่องไม้เครื่องมือพื้นบ้าน ในการทำประมง จึงทำให้ทะเลแถบนี้ ค่อนค้างจะอุดมสมบูรณ์

“นายหัว สงสัยนายโอฬารหรือครับ”

“ฉันก็ไม่แน่ใจนักหรอก มองไม่ออกว่าใครมันอยากให้ฉันตาย”

“ครับ”

“บอกคนของเราให้จัดเวรยามดูแลรอบเกาะให้ดีด้วย บางทีมันอาจจะเหิมเกริม ตามมาลงมือที่นี่ด้วยก็ได้...เดี๋ยวฉันจะแวะไปหาคุณตา......แล้วอย่าให้ใครบอกเรื่องนี้กับท่านเด็ดขาด”

“ครับ...นายหัว” นายเดชรับคำ จากนั้นจึงไปดำเนินการตามที่เจ้านายสั่ง

เลโอ เดินลัดเลาะมาที่บ้านใหญ่ ถึงแม้จะค่ำมืด แต่ด้วยความเคยชิน จึงทำให้ชายหนุ่มเดินได้คล่องราวกับกลางวัน

“คุณตายังไม่นอนใช่ไหมสร้อย” นายหัวหนุ่มเอ่ยถาม ขณะที่เดินสวนกับสร้อยสาวสวยอ่อนหวาน พยาบาลประจำตัวของนายใหญ่ของเกาะแห่งนี้

“ค่ะ นายหัว”

“ฉันไม่อยู่มีอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มถาม ซึ่งคนฟังเข้าใจดีว่าหมายถึงทุกเรื่องเกี่ยวกับผู้สูงวัย

“ไม่มีอะไรค่ะ คุณตาแข็งแรงดี” สร้อยกับบุหงาเป็นลูกของแม่ครัวเก่าแก่ ที่นายใหญ่เมตตาเหมือนลูกหลาน จึงให้พวกหล่อนเรียกว่าตา

“อืม...ขอบใจนะ” นายหัวหนุ่มพยักหน้าพอใจ ก่อนจะเดินเข้าไปหาคุณตาอันเป็นที่รักที่สุดในใจ

หญิงสาวเหลียวมองตามแผ่นหลังผึ่งผาย อย่างชายชาตรี ด้วยสายตาล้ำลึก ก่อนจะหันหลังเดินกลับที่พักของตนด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“ว่าไง......เลโอ.... นังบุหงามันมาฟ้องว่าหลานพาผู้หญิงมานอนด้วยงั้นรึ” ชายชราวัยเกือบแปดสิบปี ร่างกายสูงใหญ่แลดูแข็งแรงกว่าคนในวัยเดียวกัน เอ่ยถามหลานชายคนเดียว ที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ หลังจากลูกสาวจากโลกนี้ไปก่อนวัยอันควร....ไม่แปลกที่หลานชายจะข้องแวะกับผู้หญิง แต่ไม่เคยพาใครมาที่เกาะ หลังจากที่เกิดเรื่องกับผู้หญิงคนนั้น....เมื่อสามปีก่อน

“เมียผมเองครับ”

“อะไรนะ...” ผู้สูงวัยแปลกใจ เพราะหลานชายไม่มีทีท่าจะลงเอยกับใครมาก่อน

“แล้วทำไมไม่พามาอยู่ที่นี่ เอาไปซุกไว้แบบนั้น เหมือนไม่ให้เกียรติผู้หญิงเขานะ” ผู้สูงวัยไม่ได้ถือโกรธที่หลานชายจะมีเมียโดยไม่บอกก่อน เรื่องพวกนี้เขาไม่ถือเป็นเรื่องสำคัญไปกว่าการเคารพในการตัดสินใจของลูกหลาน ไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย

“ ฮึ....เกียรติเหรอ....” ชายหนุ่มเล่าเหตุการณ์ ตกกระไดพลอยโจน จนได้เมียมาหนึ่งคน ให้ผู้เป็นตาฟังอย่างละเอียด พร้อมกับบอกข้อสงสัยของตัวเองด้วย

“ตาว่าบางทีหนูแก้มใส อาจจะไม่รู้เรื่องด้วยก็ได้ อย่าเพิ่งไปปรักปรำเขาเลย” ผู้สูงวัยเตือนอย่างคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อน

“เป็นไปไม่ได้หรอกครับคุณตา ว่ายัยตัวแสบนั่นจะไม่รู้เรื่อง แต่จะร่วมมือกับใครเท่านั้นแหละ...อย่าหวังว่าจะนั่งเป็นคุณนายสบาย ๆ ไม่มีทาง” เวลาอยู่กันตามลำพังตาหลาน เขามักจะกลายเป็นเด็กชายเอาแต่ใจ อย่างลืมตัว

“งั้นก็ตามใจ...แต่ยังไงตาก็ยังอยากเห็นหลานสะใภ้อยู่ดี”

“เอาไว้ผมจะพามากราบคุณตาครับ”

“เสียดาย ที่ยายแอนนาของหลานไม่อยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นก็คงจะให้คำแนะนำในเรื่องนี้ได้ดีกว่าตา” ชายสูงวัยพูดถึงคู่ชีวิตชาวต่างชาติ ที่ได้เจอกันเมื่อครั้งที่ท่านไปเรียนในต่างแดนก่อนจะพากันมาตั้งรกรากที่นี่อย่างมีความสุข

“เธอคนนี้ไม่มีทางเทียบคุณยายได้หรอกครับ”

“ระวังนะ...ไปปรักปรำเขาขนาดนั้น เผื่อทางให้ตัวเองไว้บ้างล่ะ หากว่าไอ้ที่คิดไว้มันผิดทั้งหมด......เออ....แล้วนี่แกจะนอนที่ไหน”

“ก็คงต้องเป็นที่โน้น...เดี๋ยวยัยตัวแสบจะทำอะไรยุ่ง ๆ ขึ้นมาอีก”หลานชายตอบไม่เต็มเสียงนัก ซ้ำยังเฉไฉ ไม่ยอมสบสายตาผู้สูงวัยอีกด้วย

ผู้เป็นตา ได้แต่หัวเราะ หึ หึ...เขาเลี้ยงหลานชายมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ทำไมจะไม่รู้จักนิสัยใจคอ

ทางด้านแก้มใส นอนหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย แต่ตอนนี้หล่อนพยายามดิ้นรนหนีให้พ้นจากความอึดอัด ดั่งโดนงูใหญ่รัดกระดูกแทบแตก แหลกเหลว จะอ้าปากร้องเรียกใครก็ไม่สามารถทำได้ รอบตัวมีแต่ความมืด......มืดเหลือเกิน... หญิงสาวพยายามจะมองฝ่าความมืด ในที่สุดหนังตาหนัก ก็สามารถเปิดปรือขึ้นมาจนได้......กรี๊ดดดดดด.........แก้มใสเห็นเงาตะคุ่มปกคลุมด้วยผมสีดำ ซุกอยู่ที่หน้าอกของตัวเองพร้อมกับร่างสูงใหญ่เห็นเป็นเงา ทะมึนทาบทับอยู่ด้านบน....ผีอำ....คำนี้ผุดพรายขึ้นมาในมโนสำนึก.... นี่สินะ ต้นเหตุของ ความอึดอัด ที่แทบจะหายใจไม่ออก.....แต่....เมื่อสติมาเต็ม ทุกอย่างตรงหน้าจึงชัดเจนขึ้น...

“ปล่อย....ปล่อยนะ...ไอ้บ้า” หญิงสาวทั้งหยิกทั้งข่วน พยายามดึงทึ้งศีรษะที่คลุกเคล้าอยู่กับซาลาเปาคู่งามของหล่อนออกไป

“อยู่นิ่ง ๆ ...”

“ไอ้บ้า แกเป็นใคร...ออกไปนะ”

“ผัวเธอ” พูดจบชุดนอนเนื้อนิ่มก็ถูกเขาดึงทึ้งอย่างไม่เกรงใจ ทิ้งหมดทั้งชั้นนอกชั้นใน ไม่เหลือติดกายเลยสักชิ้น

“พี่เลโอ !”