บทที่ 4

อลิสายืนต้อนรับแขกที่มางานในฐานะญาติของผู้เสียชีวิตด้วยสีหน้าครุ่นคิด อยูตลอดเวลา จนกระทั่งผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งสวมชุดนักศึกษา พร้อมแว่นสายตาอันหนาเต๊อะเดินเข้ามายื่นแก้วน้ำเปล่าให้เธอด้วยสีหน้าเป็น ห่วงเป็นใย ก่อนที่เขาจะแนะนำตัวเองอย่างเป็นมิตร

“หวัดดี เราชื่อวินนะ เป็นเพื่อนของอลินน่ะ เธอคงเป็นฝาแฝดของอลินใช่ไหม”

อัศวินพูดขึ้น เพราะอลินรดามักจะเล่าเรื่องราวของน้องสาวฝาแฝดให้เพื่อนฟังอยู่บ่อยๆ

“อือ… ไม่น่าถามเลยเนอะ หน้าเหมือนกันขนาดนี้” เขาบอกกลั้วหัวเราะ แล้วยกมือขึ้นมาลูบท้ายทอยของตัวเองเก้อๆ

“เราชื่ออลิส ยินดีที่ได้รู้จักนะวิน”

“เอ่อ… แล้ววันนี้อลิสมาคนเดียวหรอ ปกติเห็นคุณป้ากับลูกท่านๆจะมานี่” ชายหนุ่มพยายามชวนเธอคุย

“วันนี้เรามาคนเดียว แต่พรุ่งนี้แม่จะมาด้วยน่ะ ส่วนป้าคงไม่มาอีกแล้วล่ะมั้ง” อลิสาเอ่ยถึงญาติผู้ใหญ่ด้วยสีหน้าสุดเซงอย่างเห็นได้ชัด ทำให้คู่สนทนาไม่กล้าถามต่อ แต่กลับเป็นเธอเสียเองที่ยิงคำถามใส่เขา

“วินสนิทกับอลินมากแค่ไหน แล้ววินเคยเจอแฟนของอลินบ้างหรือเปล่า เขาคบกันมานานหรือยัง ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยหรือเปล่า”

“หือ… เราจะเริ่มตอบคำถามไหนก่อนดีล่ะอลิส อ่า…” อัศวินบ่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะขยับแว่นสายตาของเขา แล้วเริ่มตอบคำถามทีละข้อ

“เรากับอลินรู้จักกันตั้งแต่วันปฐมนิเทศน์แล้ว เป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน แต่เราไม่เคยเจอแฟนของอลินหรอก เห็นอลินเล่าให้ฟังว่าเจอกันที่ผับน่ะ”

“อะไรนะ !?” ร่างบางร้องถามตาโต เมื่อได้ยินว่าพี่สาวฝาแฝดผู้เรียบร้อยของเธอไปที่ผับ “อลินเนี่ยนะจะไปผับ”

“อ่าหะ เรื่องนี้เราแอบได้ยินตอนอลินเล่าให้ชมพู่ฟัง แต่คนในกลุ่มไม่เคยมีใครเห็นหน้าแฟนอลินเลยนะ ส่วนที่ถามว่าคบกันนานหรือยัง เหมือนว่าจะคบมาสองสามเดือนแล้ว เอ่อ… พึ่งเลิกกันก่อนหน้าที่อลินจะ…” อัศวินหยุดพูด แล้วเสมองไปทางที่ตั้งโลงศพของอลินรดาในงาน

“ไม่มีใครเคยเห็นหน้าไอ้ผู้ชายเฮงซวยนั่นจริงๆหรอ” อลิสาถามขึ้นด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธ ราวกับถูกลาวาร้อนลดลงกลางใจ เธอจะต้องรู้ให้ได้ว่าใครมันกล้าทำร้ายพี่สาวของเธอขนาดนี้

“เอ่อ… อลินไม่เคยบอกพวกเราน่ะ แล้วพวกเราในกลุ่มก็ไม่มีใครเข้าผับเลยสักคน”

อลิสาไล่สายตามองคนตรงหน้าเพื่อตรวจจับพิรุธ ทว่าร่างสูงกลับแสดงท่าทีซื่อๆไร้พิษภัยออกมาให้เห็น แถมรอบตัวเขายังมีออร่าของความเป็นเด็กเนิร์ดแผ่กระจายจนเธอสัมผัสได้ หญิงสาวจึงพยักหน้ารับน้อยๆ ในขณะที่ดวงตาคู่สวยของเธอเต็มไปด้วยคำถามมากมาย

“เราว่าอลิสลองไปถามพี่เกวดูดีกว่าไหม”

“พี่เกวเกี่ยวอะไรด้วย ?” คนตัวเล็กหันไปมองหน้าเขาอีกครั้ง เมื่อได้ยินชายหนุ่มเอ่ยถึงเกวลิน ลูกสาวคนโตของอนงค์เนตรที่เธอพึ่งพบเมื่อเช้า

“พี่เกวเป็นคนพาอลินไปที่ผับนั่น แล้วพี่เกวอาจจะเคยเห็นแฟนอลินก็ได้นะ”

“อลินบอกว่าพี่เกวเป็นคนพาไปงั้นหรอ !?”

หน้าตาและน้ำเสียงของคนถามบ่งบอกถึงสภาพอารมณ์ของเธอตอนนี้ได้เป็นอย่างดี ทำให้คู่สนทนาได้แต่พยักหน้ารัวๆแทนคำตอบ