บทที่ 5

บทที่ 5

เธอปฏิเสธเขาไปทำให้ตัวของเขารู้สึกอารมณ์เสีย แต่เพราะเขามักจะเก็บกดอารมณ์เอาไว้เสมอเพราะถูกสอนมาตั้งแต่เด็ก เขาจึงทำเพียงยิ้มออกมานิดๆก่อนจะไปส่งเธอที่บ้าน

"ฉันไปส่งเธอก็แล้วกัน"

"ค่ะ แล้วแต่ที่คุณสะดวกเลย"

"ฉันชอบเธอ"

"หืม ไม่ใช่ว่าพนันกับเพื่อนหรอกหรอคะ"

พายตอบกลับสร้างความประหลาดใจแก่เขามากเมื่อเธอตอบเหมือนรู้ว่าเรื่องที่พวกเขาพนันกัน แต่เขาก็เอาแต่เงียบทำไม่รู้เรื่องรู้ราว

"เธอพูดอะไรของเธอกัน"

"ฉันรู้แม้กระทั่งคุณตั้งใจที่จะพาฉันไปนอนด้วยอีกนะคะ แต่การที่คุณทำแบบนี้ไม่คิดว่ามันจะทำร้ายใครหรอคะ"

"ทำไมถึงคิดแบบ"

"เพราะทุกคนคิดว่าผู้หญที่ทำงานในบาร์ล้วนง่าย แต่ไม่มีใครคิดเลยว่าผู้หญิงพวกนั้นน่าสงสารที่ต้องมาทำงานแบบนี้เพื่อความอยู่รอดไม่มีสักคนโดยเฉพาะคนรวยๆที่เห็นคนทำงานกลางคืนเป็นแค่ของเล่นซอยข้างหน้านี้ก็ถึงแล้วค่ะ"

"งั้นหรอ"

"ค่ะ งั้นขอบคุณนะคะที่มาส่ง"

"ไม่เป็นไร เอาไว้เจอกันใหม่"

"ค่ะ"

พายยิ้มแก้มปริก่อนจะมองรถของเขาขับออกไปเธอได้แต่มองนิ่งๆ เพราะวันนี้ได้ด่าคนครั้งแรกในชีวิตและคนที่เธอด่าอยู่นั้นเป็นคนที่เธอชอบ เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่จะด่าคนอื่นพอนึกย้อนแล้วมันไม่สนุกเลยสักนิด

"อีพาย มึงให้ใครมาส่ง!"

"แม่..."

"เออกูเอง มึงไปนอนกับผู้ชายมาใช่มั้ยถึงได้ให้เขามาส่งแบบนี้!"

"เปล่านะแม่พายไม่ได้ไปนอนกับใครเลยเขาแค่มาส่งเพราะเป็นทางผ่านเขาเท่านั้น"

"มึงกล้าเถียงกูหรอ!!!"

แม่ของเธอวิ่งเข้ามาเอาไม้กวาดไล่ตีเธอร่างกายที่เหนื่อยล้าจากการทำงานมาหลายชั่วโมงถูกไล่ตีอย่าบ้าคลั่งมีเพียงน้องสาวของเธอยืนหัวเราะอย่างมีความสุขหา น้องสาวของเธอเป็นอะไรนักหนาชอบหาเรื่องให้เธอตลอด

ผั๊วะๆ!!!

ร่างกายถูกแม่ของตัวเธอกระหน่ำฟาดอย่างบ้าคลั่งจนเหมือนหัวเธอแตกเพราะเลือดได้ใหลออกจากหัวของเธอมากมายทำให้เธอหอบกระเป๋าสะพายของเธอหนีออกมาจากบ้านกับน้องของเธอก็วิ่งไล่ตามมาเช่นกันเธอจึงรีบหนีเอาตัวรอดให้ได้ถ้าเธอยังอยู่แบบนี้เธออาจจะถูกแม่ของเธอฆ่าได้ คนที่เธออยากไปหาที่สุดก็คือธัญญ่า เธอคือคนเดียวที่ตอนนี้เธอนึกออก

"ฮโหลธัญญ่าเธออยู่ไหน มารับฉันหน่อยฉันถูกแม่ทำร้ายแม่จะฆ่าฉันด้วย ธัญญ่าฉันกลัว"

"รอที่เดิมนะฉันจะออกไปรับ"

"อืม ฉันจะรอที่เดิม"

พายหนีไปซ่อนตัวที่ๆเธอกับธัญญ่ารู้กันแค่สองคนเพื่อไม่ให้แม่ของเธอตามตัวเจอเธอจึงหาที่ๆใครไม่สามารถรู้ได้แต่มีเพียงเธอกับธัญญ่าที่รู้จัก รออยู่นานธัญญ่าก็ไม่มาสักทีเอใจร้อนไปหมด

(ธัญญ่า)

หลังจากวางสายจากพายไปฉันก็รีบออกจากบ้านไปแต่คุณพ่อก็ดักทางฉันเอาไว้ทำให้ฉันมองพ่อของฉันด้วยสายตานิ่งๆ

"แกจะไปไหนธัญญ่า"

"หนูจะไปหาเพื่อนค่ะ"

"เหอะ เพื่อนที่ทำงานที่บาร์นั้นน่ะหรอเด็กใจแตกพอกัน"

"คุณพ่ออย่ามาด่าว่าเพื่อนของหนูนะคะตอนนี้หนูรีบขอตัวนะคะ"

"เอาเด็กออกซะ"

"ไม่ค่ะ"

"แกจะเอาเด็กไว้ทำไมแกก็รู้ว่า"

"คุณพ่อช่วยอยู่เฉยๆได้มั้ยคะ เด็กเกิดมาแล้วหนูเลี้ยงเองคุณพ่อไม่ต้องกลัวหรอกค่ะว่าหนู่จะใช้เงินของคุณพ่อเลี้ยงเด็กคนนี้"

"แกมันเด็กเลว!"

"ความลับของใครของมันต่างคนต่างเงียบก็พอคุณพ่ออยากให้หนูบอกความจริงกับพี่ทะเลมั้ยคะ"

"แกกล้างั้นหรอห๊ะ!"

"กล้าไม่กล้าก็ลองดูค่ะถ้าคุณพ่อยังยืนยันที่จะให้หนูเอาเด็กออกแบบนี้หนูรีบมากค่ะตอนนี้ขอตัวค่ะ"

ฉันรีบไปหาเพื่อนตัวเองโดยขับรถไปหาพายที่เธอกำลังซ่อนตัวอยู่แต่เพราะทางที่เธอซ่อนตัวอยู่รถเข้าไปจอดไม่ได้จึงต้องเดินไปหา แต่ฉันก็พบกับแพมน้องสาวของพื่อนสนิทของฉันที่เดินมาเจอกับฉันที่กำลังจะเดินเข้าซอยไปหาพาย ฉันจึงหยุดอยู่หน้าซอยไม่เข้าไป

"อีพายมันอยู่แถวนี้ใช่มั้ยบอกมา!"

"เธออย่ามาก้าวร้าวกับฉันให้มันมากนะ"

"ทำไมมึงเป็นแม่กูหรือไงขนาดแม่กูยังไม่เคยด่าว่ากูเลยสักครั้ง!"

"ถอยไปฉันจะไปทำธุระ"

"มาด่ากูแล้วคิดว่าจะรอดไปได้หรือไง"

"แพมอย่าทำตัวต่ำให้มันมาก ทำตัวให้เหมือนที่พ่อแม่เธอรักมากกว่าเพื่อนฉันด้วยอย่าทำตัวต่ำๆให้พ่อแม่อับอายมากนัก"

"มึงมีสิทธิ์มาด่ากูพ่อแม่ก็ไม่ใช่อย่าสะเออะมาด่าคนอื่น"

"อย่าคิดว่าคนอื่นไม่รู้เรื่องที่เธอไปนอนกับผู้ชายมากมายแล้วพ่อแม่ไม่รู้หรอกนะฉันรู้เรื่องของเธอจนหมดเปลือกอย่าให้ได้แฉ ถอยไป!"

"ปากเก่งจริงๆอีธัญญ่า"

"ทำไม ทำตัวดีๆใครจะด่ามิทราบ"

"ปากเก่งนะกูจะตบมึงให้เลือดกลบปากไปเลย"

ฉันมองแพมที่พยายามที่จะทำร้ายฉันทำให้ฉันหลบอัตโนมัติเพราะร่างกายคุ้นชินเมื่อมีคนจะทำร้ายแต่เพราะฉันไม่ระวังหลบฝ่ามือของแพมโดยลืมไปว่าถ้าฉันหลบตัวของฉันจะต้องล้มไปที่ถนนแน่ๆแต่ก็เป็นอย่างที่ฉันคิดฉันล้มไปที่ถนนก่อนที่จะมีรถยนต์พุ่งมาพอดีทั้งที่ตอนนี้ดึกมากแล้ว ร่างของฉันถูกชนจนลอยไปกลางถนนก่อนที่รถจะถอยมาเหยียบฉันอีกรอบ ลมหายใจของฉันแผ่วเบาลงเรื่อยๆ

"พาย..."

(พาย)

ความรู้สึกแปลกๆวูบๆในใจทำให้ฉันที่หลบอยู่รีบโทร.หาธัญญ่าเกือยบชั่วโมงแล้วที่ธัญญ่าบอกว่าจะมาฉันโทร.หาอยู่นานติดแต่ไม่มีคนรับเสียงโทรศัพท์ของธัญญ่าดังแว่วๆมาทำให้ฉันเดินตามเสียงนั้นมาเรื่อยๆก่อนจะมาถึงหน้าซอยที่เป็นถนนร่างที่เต็มไปด้วยเลือดของผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่ฉันไม่ละความพยายามในการโทร.ยิ่งฉันโทร.เสียงก็อยู่ใกล้จนใจของฉันอยู่ไม่เป็นสุขเลยสักนิด

"ธัญญ่า!!!"

"...พา...อึก!!"

"ธัญญ่า! ทำไมถึงเป็นแบบนี้ใครทำเธอ!"

"..."

"ฉันจะพาเธอไปหาหมอนะอดทนไว้!"

แม้ร่างกายจะเดินไม่ไหวแล้วแต่ฉันก็ฝืนตัวเองแบกธัญญ่าที่ทั้งตัวอาบไปด้วยเลือด ฉันเองก็มีเลือดเต็มตัวเหมือนกัน แต่ความเจ็บของฉันไม่เท่ากับความเจ็บและความทรมานของเพื่อนฉันเลยสักนิด ฉันผิดเองที่ทำให้ธัญญ่าต้องมาเจออะไรแบบนี้ ฉันไม่น่าทำแบบนั้นเลยไม่น่าทำเลย

"ขอโทษ อึก ฮืออๆ ธัญญ่าอย่าเป็นอะไรเลยนะฉันมีเธอคนเดียวแล้ว อึก ไม่มีอีกแล้ว ฮือๆ..."

ร่างของธัญญ่าอ่อนแรงไปมากแล้วใจฉันเริ่มไม่ไหวแล้วจนฉันร้องออกมาอย่างทนไม่ได้อีกต่อไปฉันสูญเสียพี่พัตเตอร์ไปแล้วคนหนึ่งฉันไม่อยากเสียธัญญ่าเพื่อนของฉันไปเช่นกัน ฉันยอมแล้วอย่าพาธัญญ่าไปเลยนะฉันขอร้อง ฉันไม่อยากให้ใครต้องมาตายเพราะฉันอีกแล้ว อย่าเอาธัญญ่าไปเลย

"ช่วยเพื่อนของฉันด้วย หมอช่วยเขาด้วย อึกฮือออออ หมอช่วย...เธอด้วย ฮือๆ"

"หมอจะทำให้เต็มที่ครับ"

"ธัญญ่าอย่าเป็นอะไรเลยนะ"

ฉันภาวนาของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ขอพระเจ้า ขอทุกสิ่งทุกอย่างให้ช่วยเหลือธัญญ่าอย่าให้ธัญญ่าจากฉันไปแบบนี้เลย พ่อแม่ของธัญญ่ามาถึงที่โรงพยาบาลที่หมอโทร.บอก

"เพราะแกทำให้ลูกฉันต้องเป็นแบบนี้!!"

"คุณใจเย็นๆก่อน"

"ใจเย็นงั้นหรอคุณเป็นผู้ชายคุณก็อดทนได้น่ะสิถ้าลูกของฉันเป็นอะไรไปฉันไม่เอาเธอไว้แน่!!"

"คุณใจเย็นๆ หมอออกมาแล้ว"

หมอออกมาจากห้องฉุกเฉินทำให้ใจของฉันสั่นกว่าเดิมก่อนหมอจะมองมาที่พวกเราและถามหาญาติของธัญญ่าและบอกอาการของธัญญ่า

"หมอแสดงความเสียใจด้วยนะครับหมอช่วยเต็มที่แล้วคนไข้เสียชีวิตตั้งแต่มาถึงโรงพยาบาลแล้วครับหมอขอตัวก่อน"

"ธัญญ่า! ไม่จริงลูกฉันจะต้องไม่ตาย! ไม่จริงมันจะต้องไม่ใช่แบบนี้!"

"คุณ!!"

ฉันทรุดตัวลงที่พื้นอย่างหมดแรงฉันมันตัวซวยทำไมคนที่ตายถึงไม่ใช่ฉัน ฉันควรตายแทนคนดีๆอย่างธัญญ่า ฉันไม่สมควรมีชีวิตแบบนี้ หัวใจของฉันถูกทำลายไปจนไม่เหลือชิ้นดี

"ถ้าลูกฉันไม่มาหาแก ลูกฉันคงไม่ตายทำไมแกถึงไม่ตายแทนลูกฉัน!!"

"คุณอย่าพูดแบบนั้นอีกจะได้มั้ย"

"หนูผิดไปแล้ว หนูไม่น่าโทรหาธัญญ่าเลยหนูผิดไปแล้วจริงๆ ฮือๆ หนูผิดไปแล้ว..."

"แกตายร้อยครั้งก็ไม่เท่ากับชีวิตลูกของฉันนังเด็กสวะ!"

"คุณพอแล้วอย่าโทษใครอีกเลยพอเถอะ"

"ฮือๆ...เอาลูกฉันคืนมา ฮือๆ เอาคืนมา!!"

แม่ของธัญญ่าตบตีฉันจนหมอและพยาบาลมาจับแยกออกจากกัน ฉันทำให้คนดีๆต้องตายไปหลายคนแบบนี้ฉันเกิดมาทำไมกัน ทำไมฉันต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย ฉันเกิดมาเพื่อชดใช้บาปกรรมของชาติที่แล้วหรือไงทำไมชีวิตฉันต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย

ฉันถูกตำรวจเชิญมาที่สถานีตำรวจเพือสอบปากคำแต่ที่เกิดเหตุนั้นไม่มีกล้องวงจรปิดจึงระบุไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างฉันจึงถูกปล่อยตัวออกมาฉันเดินเหม่อมองไปรอบๆตัว ฝนตกหนักแต่ฉันเดินอย่างเชื่องช้าไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายฉันแบกรับเรื่องราวมากมายทนกับเรื่องมากมายที่เกิดขึ้นทั้งชีวิตของฉันมีเพียงแค่ตัวของฉันที่ยืนอยู่คนเดียวและมีเพียงคนที่ดีกับฉันแค่สองคนคือธัญญ่ากับพี่พัตเตอร์เท่านั้นที่ดีกับฉันมากแต่สุดท้ายแล้ว พวกเขาก็จากไปแทนที่จะเป็นฉันที่ควรจะไปมากกว่าพวกเขา

เดินมาอย่างไร้จุดหมายเดินไปที่ไหนก็ไม่รู้เลยฉันมองตามเงาของใครบ้างคนที่เดินนำทางฉันอยู่ก่อนที่เงาร่างนั้นจะหันมามองฉัน ภาพนั้นเป็นภาพของธัญญ่าที่ยืนมองและส่งยิ้มมาให้ฉัน

"ธัญญ่า ฉันขอโทษ ฮือออออ!!"

"ขอโทษจริงๆ..."

นอกจากคำขอโทษแล้วล้วนไม่มีคำพูดใดได้อีก ความเจ็บปวดทรมานที่ฉันได้รับเกินทนไหวฉันไม่อยากให้เธอไป อย่าไปเลยนะธัญญ่าแต่เธอคงไม่ได้ยินเพราะเงาร่างของธัญญ่าค่อยๆ เบาบางลงและค่อยๆหายไป ฉันล้มลงพื้นอย่าอ่อนแรงฉันผิดเองที่ทำให้เธอต้องตายไปแบบนี้

เพล้งงงงง!!!

"เจ้านายเป็นอะไรครับ"

"โทรศัพท์ฉันตกพื้นแตกแล้วแต่เครื่องค้างรูปธัญญ่า น้อง่าสฉันจะเป็นอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้"

"โทร.หามั้ยครับเจ้านาย"

"ไม่ต้องเราต้องรีบกลับไปดูงานต่อเสร็จงานค่อยโทรหา"

"ครับเจ้านาย"

ทะเลมองโทรศัพท์ของตัวเองก่อนจะเก็บเอาไว้ในกระเป๋าเดินทางและขึ้นรถไปที่ภูเก็ตต่อเขามีงานด่วนที่ต้องรีบกลับแต่เพราะรีบกลับจึงจองตั๋วเครื่องบินไม่ทันเลยต้องนั่งรถกลับเองแบบนี้ นี้เป็นครั้งที่สองที่เขามาที่กรุงเทพฯแล้วต้องรีบกลับภูเก็ตแบบนี้เป็นครั้งที่สองแล้วแต่ครั้งนี้รู้สึกใจหวิวๆยังไงไม่รู้แต่เพราะหน้าที่ตรงหน้าทำให้ต้องรับผิดชอบหน้าที่ก่อนครอบครัว

เมื่อถึงที่หมายตัวของเขาก็ทำงานโดยไม่ได้พักผ่อนจนเวลาล่วงเลยเข้าวันที่สองโทรศัพท์ของเขาที่ส่งไปซ่อมก็เสร็จเรียบร้อยและเมื่อเขามองดูเบอร์ที่โทรเข้ามาเกือบถึงร้อยสายนี้ทำให้เขารีบโทรกลับและเขาก็ได้รับรู้ถึงการจากไปของน้องสาวของเขา เขารีบทิ้งงานตรงหน้าก่อนจะรีบกลับกรุงเทพฯอีกครั้งและเมื่อมาถึงานศพของน้องสาวทำให้ใจของเขาแตกสลายลงในพริบตาขาอ่อนแรงจนเดินไม่ไหว เขาเอาแต่ทำงานไม่เคยสนใจน้องสาวเลยเขามันคนไม่เอาไหนทิ้งน้องสาวแบบนี้

"ธัญญ่า..."

"ทำใจเถอะน้องของแกจากไปแล้ว"

พ่อของเขาไม่มีน้ำตาเลยสักหยดมองเขาสีหน้านิ่งเฉยติดจะสบายใจด้วยซ้ำแต่เพราะในสถานการณ์ในตอนนี้ เขาจึงไม่ได้สังเกตพ่อตัวเองมากนักเขามองเพียงรูปน้องสาวของตัวเองอยู่อย่างนั้น น้ำตาก็ใหลออกมาอย่างนั้นโดยที่เขาไม่คิดจะเช็ดออกเลยปล่อยให้มันใหลออกมาอย่างนั้นเรื่อยๆ

"เป็นคนทำครับ"

"ที่ตรงนั้นไม่มีกล้องวงจรปิดเลยยังหาตัวคนชนไม่ได้"

"ทำไมธัญญ่าถึงออกไปข้างนอกคนเดียวครับ"

"เพื่อนของธัญญ่าเรียกธัญญ่าให้ไปหาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ทั้งสองคนเหมือนทะเลาะกันเพราะเพื่อนธัญญ่าเองก็มีบาดแผล"

"ทำไมไม่จับตัวยัยนั้นไว้ ปล่อยเธอทำไม"

"เราไม่มีหลักฐานที่จะเอาผิดเพื่อนธัญญ่า เพราะเธอแบกธัญญ่ามาส่งโรงพยาบาลรอยบนตัวของเพื่อนธัญญ่าก็ไม่มีรอยนิ้วมือของธัญญ่าเลย เรื่องทั้งหมดมันเป็นแค่อุบัติเหตุเท่านั้น"

"ผมจะตามหาตัวคนร้ายมารับโทษให้ได้"

"เอาเถอะแก้แค้นไปก็เท่านั้นเลิกแล้วต่อกันเถอะ"

"ไม่ได้ครับน้องสาวของผมจะไม่ตายฟรีอย่างแน่นอนผมจะตามหาคนร้ายแล้วลากมันเข้าคุกให้ได้"

"ตามแต่ใจของแกก็แล้วกัน แต่แกไปดูแม่แกก่อนเถอะรายนั้นร้องไห้จนใจจะขาดแล้ว"

"คุณแม่อยู่ที่ไหนครับ"

"อยู่ในบ้าน"

"ครับ"

ทะเลเข้าไปดูอาการแม่ของเขา ที่เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องของตัวเองเมื่อมาถึงเขาก็เปิดประตูเข้าไปในห้องแล้วก็พบว่าแม่ของเธอนอนร้องไห้อย่างคนเสียสติแต่เขาเองก็เข้าใจว่าสิ่งเหล่านี้มันเกิดขึ้นรวดเร็วจนไม่มีใครตั้งรับทัน

"คุณแม่ครับผมเองนะครับ"

"ทะเล"

"คุณแม่เป็นยังไงบ้างครับ"

"น้องสาวของลูกจากไปแล้วแม่ใจของแม่นั้นทรมานเกินกว่าที่จะทำอะไรได้อีกแล้ว"

"ผมจะหาตัวคนร้ายมาลงโทษให้ได้ คุณแม่วางใจนะครับผมจะไม่ปล่อยให้คนร้ายลอยนวลเป็นเด็ดขาด"

"แม่ฝากด้วยนะลูกต้องทำให้ได้ต้องหาตัวคนร้ายให้ได้"

"ครับผมจะทำให้ได้"

ทะเล มองดูแม่ของตัวเองอีกครั้งก่อนที่จะปล่อยให้เธออยู่คนเดียวหากเขาปลอบใจมากไปกว่านี้แม่ของเขาเองก็อาจจะทำใจไม่ได้มากกว่าเดิม เขาจะหาหลักฐานมัดตัวคนผิดให้ได้ไม่ว่าจะยังไงต้องเสียเงินเท่าไรกับการตามหาเรื่องราวทั้งหมดนี้เขาก็ยินดีที่จะเสียเพราะครั้งนี้น้องสาวของเขาตายไปอย่างไม่เป็นธรรม

"ไปสืบเรื่องเพื่อนของธัญญ่า มาให้ฉันด่วนที่สุด"

"ครับเจ้านาย ผมจะทำให้เต็มที่"

"อย่าให้พลาด"

"ครับ"

ไม่ว่าจะยากเย็นแสนเข็ญขนาดไหนคนร้ายที่ทำร้ายน้องสาวของเขาจะต้องได้รับบทเรียนที่สาสม พวกมันจะต้องได้รับผลกรรมอย่างแน่นอน เพราะเขาเองจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรจองล้างจองผลาญพวกมันให้หมด เขาจะจับมันมาทรมานให้สาสมกับการตายไปของน้องสาวเขา ต้องมีคนชดใช้กับเรื่องนี้

ด้านตัวของพาย เธอมาทำงานตามปกติแต่มีอาการเหม่อลอย ติดต่อกันถึง 4 วันแล้ว แคทเอง ก็สงสารเด็กคนนี้เหมือนกัน ที่มีอาการเหม่อลอยเหมือนคนไม่ปกติแบบนี้เธอจึงเข้าไปถามเรื่องราวทั้งหมดและได้รับรู้ว่าเมื่อ 4 วันก่อนเกิดเรื่องอะไรขึ้น

"พายเรื่องนี้มันคืออุบัติเหตุ ไม่มีใครจะรู้ว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่พวกเธอสองคนจะได้เจอกัน"

"แต่ถึงยังไงท้ายก็เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ถ้าผ่านไม่โทรหาธัญญ่า ทุกอย่างก็คงไม่เป็นแบบนี้ค่ะ"

"พี่รู้ว่าทุกอย่างจะไม่เป็นแบบนี้ พายลองคิดดีๆ อุบัติเหตุ ครั้งนี้มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอเลยเธออาจจะเป็นต้นเหตุจริงๆแต่เธอก็ไม่ได้เป็นคนลงมือทำ"

"ต่อให้ไม่ได้ลงมือทำความผิดบาปในใจมันก็ยังคงมีอยู่"

"ต่อให้เธอรู้สึกผิดยังไง เพื่อนของเธอก็ไม่ฟื้นขึ้นมาหรอกนะ สิ่งที่เธอทำได้ก็คือการมีชีวิตอยู่เพื่อเพื่อนของเธอ"

"ใจของพายเองอยากจะตายแทนธัญญ่าด้วยซ้ำแต่พายก็ไม่อาจทำได้"

"แล้วจะเอายังไงต่อไป"

"ตอนนี้พายไม่อยากกลับบ้าน พ่อแม่ของพายเขาต้องการที่จะฆ่าพายคือรวมถึงน้องสาวของพรายด้วย พายถึงจะหาที่อยู่ใหม่ค่ะ"

"มีพ่อแม่ที่ไหนจะฆ่าลูกของตัวเอง"

"พ่อแม่ของพายยังไงล่ะคะพวกเขาไม่เคยรักพายเลย ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยได้กอดจากพ่อแม่ไม่เคยได้คำบอกรักความปลอบใจตั้งแต่เกิดมาก็ถูกทำร้ายมาโดยตลอด ทุกๆครั้งที่พายมาทำงาน โดยร่างกายที่เจ็บช้ำมาทั้งตัวก็เพราะฝีมือของแม่พายเอง"

"พี่เข้าใจ และพี่ก็มีที่แนะนำที่อยู่ใกล้ที่ทำงานของเราให้พายด้วย"

"ขอบคุณพี่แคทมากๆเลยนะคะทำไม่ได้พี่แคทไม่รู้ว่าพายจะมีชะตาชีวิตยังไงต่อไปคนที่รักควายก็ตายไปทีละคน พายรู้สึกเดียวดาย เหมือนรู้สึกว่า ไม่มีใครต้องการพายอีกแล้ว"

"ถึงกับตายเลยหรอพี่จะไม่ใช่ศพต่อไปใช่ไหม"

"ที่แท้มันไม่ใช่เวลาล้อเล่นนะ"

"โอเคพี่เข้าใจแล้วงานศพของเพื่อนจะไปไหมล่ะ"

"พ่อแม่ของเขาไม่ยอมให้พายไปแต่หลังจากที่ฝังศพแล้วพายจะแอบไปวางดอกไม้ทีหลัง"

"เอาแบบนั้นก็ได้ตามใจเธอ"

"ขอบคุณนะคะ"

"ทำไมต้องขอบคุณล่ะที่ไม่ต้องการคำขอบคุณหรอกนะที่พี่ทำไปทั้งหมดเพราะพี่ต้องการที่จะปกป้องดูแลพายแทนพี่พัตเตอร์ พี่อยากให้เขาที่อยู่ที่ไหนสักที่ได้รับรู้ว่าตัวของเขาไม่ต้องห่วงและไม่ต้องมีอะไรยึดติดเขาให้ไปสบายพี่เลยอยากที่จะดูแลพายแทนเขา"

"ขอบคุณมากๆค่ะจะดูแลตัวเองให้ดีและมีชีวิตที่ดีต่อไปจะไม่เป็นภาระให้ใครอีก"

"ขายไม่ใช่ตัวภาระของใครหรอกนะตัวของพายก็คือพายเองไม่ใช่ใครที่ไหน อย่าดูถูกตัวเองเก็บความผิดพลาดของตัวเองมาเริ่มใหม่เข้าใจไหม"

"พายจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้งต่อให้ต้องเจ็บปวดแค่ไหนพายก็จะเริ่มใหม่ทุกครั้ง"

"จำเอาไว้นะค่ะคิดว่าตัวเองไม่เหลือใครลองมองย้อนกลับมาว่ายังมีพี่และคนอื่นๆรออยู่ข้างหลังพี่จะคอย ดูแลภายให้ดีที่สุดจำเอาไว้ว่าข้างหลังยังมีพี่อยู่"

"ค่ะ พายจะจำเอาไว้"

สำหรับตัวของเธอการเดินไปข้างหน้านับว่าเป็นปลุกใจของตัวเองได้สำเร็จก็ใช้เวลานานพอสมควร เธอรู้สึกปลอดภัยและยังคิดว่ายังมีคนที่คอยอยู่ข้างหลังเธออยู่ จึงทำให้เธอพร้อมที่จะก้าวเดินต่อไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอก็ต้องเดินหน้าต่อไปเพราะเธอไม่สามารถย้อนไปแก้ไขอดีตได้เราไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้มีเพียงเดินไปข้างหน้าก็เหมือนกับเข็มนาฬิกาที่ไม่มีวันย้อนหลังมีแต่เดินไปข้างหน้าอย่างเดียวเธอเองก็เช่นเดียวกัน