บทที่ 2

บทที่ 2

ในขณะที่ธัญญ่ากำลังจะเปิดรูปว่าที่สามีให้กับพายได้เห็นแต่พอเปิดรูปก็ถูกใครบางคนชนจนเธอ เกือบล้มและเผลอปล่อยให้โทรศัพท์มือถือของเธอตกพื้นไปจนแตกกระจายทำเอาตัวเธอและธัญญ่ามองหน้ากันในทันทีและกำลังจะต่อว่าคนที่เดินชนคนนั้นด้วย และคนที่โดนชนธัญญ่าก็คือน้องสาวของเธอเองยังดีที่เธอจับตัวของธัญญ่าเอาไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นธัญญ่าคงจะล้มไปแล้ว

"แพม!"

"เธอทำบ้าอะไรของเธอ!"

ธัญญ่าพูดออกไปด้วยความไม่พอใจที่แพมมาทำกับเธอแบบนี้ โดยปกติธัญญ่าเป็นคนใจเย็นและอ่อนโยนมาเสมอแต่ตัวเธอในตอนนี้เกือบจะล้มเพราะถูกน้องสาวของเพื่อนชนจนเกือบจะล้มถ้าเธอล้มไปลูกในท้องของเธออาจจะไม่รอดก็ได้แต่ก็เพราะพายเพื่อนของเธอดึงเธอเอาไว้ก่อนไม่อย่างนั้นอาจเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นก็ได้

"อุ๊ย ขอโทษนะพอดีไม่เห็น"

"ฉันสองคนยืนติดกันขนาดนี้ แต่เธอก็เดินมาชนฉันจนเกือบล้ม เธอนี้มันต้องเป็นคนแบบไหนกัน"

"แล้วจะทำไมก็ฉันตั้งใจ"

"แพม อย่าก้าวร้าวได้มั้ย"

"แล้วแกมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันห๊ะ"

"แพมพี่เป็นพี่สาวแท้ๆของเธอนะ ทำไมถึงพูดแบบนี้"

พายเอ่ยออกมาก่อนจะสำรวจเพื่อนตัวเองที่ยืนอยู่ข้างๆว่าบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ทำให้ตัวของแพมมองทั้งสองคนอย่างขยะแขยงเพราะคิดว่าสองคนนี้เป็นพวกผิดเพศชอบพอกัน แต่เธอไม่รู้ว่าจริงๆแล้วทั้งสองคนเป็นเพียงแค่เพื่อนสนิทกัน เมื่อ 3 ปีก่อนตอนที่ได้พบกับายครั้งแรก พายเข้ามาเรียนที่โรงเรียนเอกชนที่เธอเรียนอยู่เด็กผู้หญิงที่อายุเพียง 16 ปี พายในความทรงจำของเธอนั้นชอบโดนเพื่อนรังแกมาเสมอและชอบแอบไปนั่งร้องไห้อยู่ที่มุมโรงอาหารเพื่อนั่งทานอาหารคนเดียว และที่พายเข้ามาเรียนที่นี้ได้ก็เพราะว่าพายนั้นได้ทุนการศึกษาจากครอบครัวของเธอตั้งแต่เรียนที่โรงเรียนเก่าจนกระทั่งสอบเข้าที่นี้ได้คะแนนสูงสุดเป็นอันดับหนึ่งของโรงเรียน พ่อแม่ของพายในความทรงจำของธัญญ่าไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่เพราะพ่อและแม่รวมถึงน้องสาวของพายเอง ธัญญ่าก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่แต่เพราะเป็นน้องสาวของเพื่อนตัวเองจึงจำใจยอมรับเอาไว้

"พาย ทำไมมานั่งร้องไห้คนเดียวอีกแล้ว"

"เราแค่รู้สึกเหนื่อยเท่านั้น"

"เธอมีเรื่องไม่สบายใจหรอเล่ามาได้นะ"

"เราไม่มีอะไรจริงๆ เลิกเรียนแล้วเรากลับบ้านก่อนนะ"

"ได้ เดี๋ยวเราไปส่งนะ"

"ไม่ดีหรอกเรากลับเอง..."

"ไม่ได้มาเถอะเราปส่ง"

และเมื่อมาถึงบ้านของพายสิ่งแรกที่พายโดนก็คือโดนแม่ของพายทุบตีเพราะไม่ยอมพาน้องกลับมาบ้านด้วย ทำให้ครั้งแรกที่เธอเจอกับครอบครัวของพายถึงกับไม่ค่อยรู้สึกดีกับอีกฝ่ายเท่าไหร่โดยเฉพาะแม่และน้องสาวของพายรวมถึงตอนนี้ด้วย แพมเป็นน้องสาวของพายทั้งสองมีนิสัยนที่แตกต่างกันมากจนเธอคิดว่าทั้งสองอาจจะไม่ใช่ลูกพ่อแม่เดียวกันแต่ธัญญ่าก็ได้แต่คิดเท่านั้น

"แพมเธอควรมีมารยาทมากกว่านี้ทำตัวเหมือนไม่มีใครสั่งสอน"

"อีธัญญ่า"

"ทำไมอีแพม"

"มึงกล้าด่ากูหรอห๊ะ"

"ทำไมฉันจะไม่กล้าด่า ในเมื่อเธอเองยังไม่มีมารยาทกับฉัน วันๆเอาแต่ขอเงินเพื่อนฉันใช้โตขนาดนี้ยังไม่มีปัญญาหาเงินเองเลย"

"แก!"

"พอแล้วอย่าทะเลาะกันเลยถือว่าฉันขอร้องนะ แพมเธอมาที่โรงพยาบาลเพื่อพาพ่อมาหาหมอใช้มั้ย พาพ่อไปหาหมอเถอะ"

"อย่ามาสั่งฉันอีพาย!"

"ดูปากมันสินี้เกิดจากท้องเดียวกันจริงหรอ"

"ธัญญ่าพอแล้ว แพมจะไปไหนก็ไป"

เธอว่าพลางลากเพื่อนของตัวเองไปหาหมอเพื่อที่จะได้รีบกลับบ้านของตัวเองไม่อยากให้เพื่อนเครียดเพราะธัญญ่าเองก็ตั้งท้องกลัวว่าถ้าเธอมีเรื่องเครียดจนอาจจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็ได้ตัวของเธอเองก็ไม่อยากมีปัญหากับเพื่อนและครอบครัวกลัวว่าต้องถูกครอบครัวสั่งให้เลือกระหว่างเพื่อนกับครอบครัวเป็นอย่างแน่นอนแต่ตัวของเธอเองไม่อาจที่จะเลือกใครฝั่งใดฝั่งหนึ่งได้เหมือนกันจึงไม่อยากให้ทุกคนต้องมาทะเลาะกันเรื่องนี้

"ถ้าเธอไม่ห้ามฉันไว้ก่อนป่านนี้ฉันคงจะโมโหจะตบน้องเธอไปแล้ว"

"โอ๊ยแม่คุณท้องอยู่จะไปตบไปตีใครอีก"

"น้องสาวของเธอพ่อแม่ตามใจมากขนาดนี้เธอไม่กลัวว่าสักวันเธออาจจะเป็นเบี้ยล่างของพวกเขาตลอดไปหรอ"

"ทุกวันนี้ฉันไม่ใช่อย่างนั้นหรอเป็นเครื่องมือหาเงินให้พวกเขาใช้โดยที่พวกเขาไม่รู้เลยว่ากว่าฉันจะหาเงินมาได้แต่ละบาทมันเหนื่อยขนาดไหน"

"แต่เธอก็ยังทำงานหาเงินให้กับพวกเขาน้องสาวของเธอจะเข้าเรียนมหาลัยส่วนเธอก็ทำงานหาเลี้ยงพวกเขาแบบนี้เธอไม่รู้สึกว่าเธอโดนกระทำมากจนเกินไปหรอ"

"ฉันมีสิทธิ์หาเงินแต่ฉันเองก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะใช้เงินตรงนั้นเหมือนกันเกิดมาเป็นพี่คนเป็นลูกคนโตต้องทำงานหาเงินเลี้ยงน้องกับพ่อแม่เป็นเรื่องธรรมดาอีกอย่างนึงพ่อของฉันเป็นโรคหัวใจฉันต้องเก็บเงินไว้มากๆเพื่อที่จะให้เขาได้ผ่าตัดหัวใจเขาโดนแม่ของฉันด่าทุกๆวันจนฉันไม่อยากที่จะสร้างภาระให้พวกเขาเพิ่มอีกแล้ว"

"คนดีจริงๆ สักวันเถอะคนดีๆแบบเธอจะโดนพวกเขาเล่นงาน"

"ช่างเขาเถอะฉันเกิดมาได้ก็เพราะพวกเขาฉันโตได้ก็เพราะเขา ดีหน่อยที่พวกเขาไม่ฆ่าฉันตั้งแต่เด็กไม่อย่างนั้นนะไม่ได้โตมาขนาดนี้หรอกนับว่าเป็นบุญคุณของเขาจริงๆนั่นแหละ"

"เธอเคยตรวจ DNA หรือเปล่า"

"ทำไมฉันต้องตรวจด้วยล่ะฉันไม่เหมือนใครในบ้านหรอ"

"เปล่าหรอกเธอกับครอบครัวนิสัยแตกต่างกันจนเกินไปหน้าตาก็ไม่ค่อยเหมือนคนในครอบครัวเธออาจจะเป็นเด็กที่พ่อแม่ฝากพ่อแม่ของเธอเลี้ยงหรือเปล่าหรือยังไงก็ไม่รู้"

"ฉันเป็นลูกเพราะของพวกเขาจริงๆ พูดซะตัวของฉันรู้สึกผิดเลย"

"จะรู้สึกผิดไปทำไมหน้าตาก็ไม่เหมือนกับพวกเขาอยู่แล้วยิ่งนิสัยใจดีของเธอนะไม่เหมือนกับครอบครัวเธอเลย"

"พ่อของฉันน่ะเขาก็มีนิสัยแบบนี้แหละต่อให้เขาไม่อยากช่วยฉันตอนที่ถูกแม่ตีหรือแม่ด่าหรือโดนรังแกพ่อของฉันเขาจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้แต่ฉันรู้ว่าเขาก็เป็นห่วงฉัน"

"คนเราถ้าเป็นห่วงลูกจริงๆก็ต้องดูแลลูกตัวเองให้ดีที่สุดสิทำไมต้องปล่อยให้ลูกตัวเองต้องทนทุกข์ทรมานเพราะทุกคนอื่นรังแกแบบนี้ด้วย"

"แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไงตรวจดีเอ็นเอเพื่อยืนยันว่าพวกเขาไม่ใช่พ่อแม่ของฉันอย่างนั้นหรอ"

"ก็อาจจะใช่แล้วเธอกล้าหรือเปล่าที่จะทำแบบนั้น"

สิ้นคำพูดนั้นทำให้เธอหวนคิดถึงอดีตที่เคยผ่านมาพ่อแม่ของเธอไม่ได้สนใจใยดีเธอถึงขนาดนั้นเธอรู้ว่าพ่อของเธอไม่ได้สนใจเธอขนาดนั้นจริงๆส่วนแม่ก็ไม่เคยดีกับเธอเลยเอาแต่ตบตีเมื่อเธอทำไม่ถูกใจส่วนน้องสาวยิ่งแล้วใหญ่มากกว่าของพวกเธอทั้งสองคนไม่ได้เหมือนกันเลยสักนิดหรือว่าเธอควรที่จะเอา DNA ของพวกเขามาตรวจกันนะแต่เพียงแค่คิดเท่านั้นเธอก็ไม่ใจกล้าถึงขนาดนั้นหรอกเพราะใจของเธอกลัวเหลือเกินว่าเธอจะไม่ใช่ลูกของพวกเขา

"อย่ามัวแต่คิดอยู่เลยเธอก็รู้ว่าสุดท้ายแล้วทุกสิ่งทุกอย่างมันอยู่ที่ตัวของเธอเองว่าเธอต้องการมันหรือเปล่า"

"ฉันอยากจะลองตรวจดีเอ็นเอแต่ฉันต้องไปขโมยเส้นผมของพวกเขามาตรวจหรือเปล่า"

"จะยากอะไรแค่ขอตรวจดีเอ็นเอทานเองฉันมีวิธีวันนี้พ่อของเธอมาตรวจใช่ไหมก็ถือโอกาสเจาะเลือดไปเลยฉันจะไปขอให้เพราะโรงพยาบาลนี้พ่อฉันเป็นเจ้าของ"

"รวยขนาดนั้นเชียว"

"แน่นอนนี่ใครเพื่อนของเธอนะมีโรงพยาบาลเป็นของครอบครัวด้วยเธอต้องเรียกฉันว่าคุณนายได้แล้วนะ"

"ค่ะคุณนาย"

"ฟังแล้วดูแสลงหูยังไงไม่รู้เรียกธรรมดาเถอะขนลุกอ่ะพาย"

"ฉันพูดไปฉันก็คันคอเหมือนกันเอาเถอะเรารอ หมอเรียกเข้าไปตรวจก็นานแล้วนะทำไมหมอยังไม่เรียกเข้าไปอีกนะคนก็น้อยอยู่แล้ว"

"เธอตื่นเต้นกว่าฉันอีกใช่ไหม"

"แน่นอนสิฉันตื่นเต้นยิ่งกว่าคนท้องอย่างเธออีก รู้หรือเปล่าตอนนี้มือฉันเย็นไปหมดแล้ว"

"ใจเย็นๆค่ะในอนาคตเธอก็ต้องแต่งงานมีลูกเหมือนกันแต่ตอนนี้เธอก็ต้องทำใจหน่อยนะว่าฉันจะมีลูกก่อนเธอไปแล้ว"

"ขี้อวดชะมัดใครจะรู้ในอนาคตฉันอาจจะเป็นพี่สะใภ้เธอก็ได้"

"ก็ดีนะเราจะได้อยู่ด้วยกันเธอมาเป็นพี่สะใภ้ของฉันสิพี่ฉันรวยนะ"

"ก็พูดไปนั่นเธอนี่มันน่ากลัวจริงๆเลย"

"ทำไมอ่ะมาเป็นพี่สะใภ้ของฉันเถอะพี่ของฉันยังไม่มีเมียเลยนะ"

"ทำไมพูดแบบนั้นธัญญ่าอย่าพูดแบบนี้อีกนะเข้าใจไหม"

"ไม่สุภาพหรอขอโทษนะ"

"ไม่ใช่หรอก ฉันไม่อยากให้เธอพูดแบบนั้นพี่ชายของเธอเขาจะหาภรรยาหรือจะหาแฟนก็เป็นความสุขของเขาเป็นสิทธิ์ของเขาที่เขาจะเลือกอย่าจับคู่คนอื่นให้กับเขาเลย"

"เฮ้อฉันเกือบจะได้เธอเป็นพี่สะใภ้ซะแล้วเธอก็ไม่ยอมเดี๋ยวพี่ชายฉันกลับมาฉันจะแนะนำให้ก็แล้วกัน"

"ยังไม่หยุดอีก"

"แหมพี่สะใภ้ทำไมดุจังเลยล่ะคะ"

"ธัญญ่ายัยคนนี้"

"นางสาวธัญญาเรศ ห้องตรวจที่ 5 ค่ะ"

นางพยาบาลเดินมาเรียกพวกเราเข้าไปฉันที่เดินเข้าไปพร้อมกับธัญญ่า ก็เพียงนั่งรอในห้องส่วนเพื่อนของฉันก็ขึ้นไปตรวจครรภ์ โดยมีเครื่องมือหมอหลายชนิดโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าเครื่องมือพวกนั้นทำอะไรบ้างเธอได้แต่นั่งลุ้นอยู่ภายในห้องมีเสียงของหมอพูดคุยกับเพื่อนของเธอดังแผ่วเบากันสองคน ในที่สุดพวกเขาก็ออกมา

"เป็นไงบ้างเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าเด็กเป็นยังไง"

"เขาแข็งแรงดี แข็งแรงมากด้วยแหละ"

"แล้วยังไงต่อ"

"ก็หมอบอกว่าอายุครรภ์ที่ตรวจก็ได้ 8 สัปดาห์แล้ว"

"แล้วยังไงต่อเร็วๆฉันมือสั่นหมดแล้ว"

"ก็รอรับยาแล้วก็ไปฝากครรภ์จ้ะ หมอจะทำการฝากครรภ์ให้ จะให้ฉันมาตรวจที่นี่ทุกเดือน"

"โอ๊ยโล่งใจ นึกว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก ดีแล้วที่เธอไม่เป็นอะไรแล้วลูกในท้องไม่เป็นอะไร แต่เธอต้องกินยาที่หมอสั่ง ห้ามลืมเด็ดขาดและห้ามลืมมาตรวจท้องเข้าใจไหม'

"ถ้าฉันจะมาฉันก็จะขอให้เธอพามาดีไหมเธอจะได้ หายห่วงฉัน"

"แน่นอนอยู่แล้วเธอต้องเรียกฉันมาทุกครั้งเข้าใจไหม"

"เข้าใจจ้าเข้าใจเสมอ ไปกันเถอะเดี๋ยวไปรอรับยาแล้วก็จ่ายเงิน"

"งั้นคันนี้ฉันจะจ่ายเงินค่ายาให้เธอเพื่อเป็นกำลังใจดีไหม"

"แหมของฟรีมาตรงหน้าต่อให้ฉันรวยล้นฟ้าแต่เธออ่ะมอบ สิ่งที่ปลูกกำลังใจฉันแบบนี้นะฉันยินดีที่จะรับจ้ะ"

"ไม่ปฏิเสธเลยว่างั้นเถอะ"

"เอ้าแน่นอนใครจะปฏิเสธลงไม่มีทางหรอก"

"งั้นเราไปจ่ายเงินกันนะ"

ของเพื่อนสาวพูดคุยกันและจ่ายเงินเป็นที่เรียบร้อยก่อนจะเดินทางกลับตัวของธัญญ่าก็ขึ้นรถไปกับคนขับรถของเธอเองส่วนทายก็เดินทางไปที่ร้านของเธอเช่นเดียวกันแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันหยุดแต่เธอก็จะมาทำความสะอาดร้านด้วยตนเองอยู่เสมอเพราะเธอก็ไม่อยากกลับบ้านถ้าเธอกลับบ้านไปตอนนี้สิ่งที่เธอจะโดนกระทำก็คือเธอต้องโดนแม่ แม่ของเธอทำร้ายแน่นอน

เพียงไม่นานเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นมาและเบอร์ที่ปรากฏก็เป็นเบอร์ของแม่เธอนั้นเองเธอจึงยกโทรศัพท์ขึ้นรับสาย แม่ของเธอทั้งที

"เมื่อไหร่แกจะกลับบ้าน"

"พายมาทำความสะอาดที่บาร์ค่ะ"

"ทำความสะอาดเสร็จแล้วก็กลับมาบ้านอย่าลืมซื้ออาหารเย็นเข้ามาที่บ้านด้วย"

"ได้ค่ะถ้าภายทำเสร็จแล้วใครจะซื้ออาหารเย็นเข้าไปในบ้านด้วยนะคะแม่ไม่ต้องห่วง"

"ดีรีบมานะ"

เธอรู้ว่าแม่ของเธอเรียกเธอกลับบ้านเพราะอะไรเพราะว่าต้องการที่จะสะสางความแค้นแทนลูกสาวสุดที่รักของแม่เธอตอนนี้การถูกทำร้ายเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอไปซะแล้วแต่ภายในใจ กลับทำให้รู้สึกว่าเธอเองไม่มีค่าอะไรเลยกับครอบครัวนี้ แล้ววันนี้เธอเองก็จะเอา DNA ของครอบครัวไปตรวจด้วยเช่นเดียวกัน

หลังจากที่เธอทำความสะอาดบางจนเสร็จเวลาก็ผ่านไปจนเกือบถึงสองทุ่มแล้ว เพราะมัวแต่คิดฟุ้งซ่านไปเรื่อยๆและก็ทำงานให้ช้าลงกว่าปกติจึงทำให้ตัวของเธอทำงานช้าแต่ก็ยังดีที่ว่าสิ่งที่เธอทำกับสะอาดมากกว่าปกติด้วยซ้ำเธอจึงรีบกลับบ้านโดยที่ไม่ลืมซื้ออาหารเย็นเข้าบ้านด้วยเช่นเดียวกันร้านค้าประจำที่เธอมักจะไปซื้ออยู่บ่อยๆ เป็นร้านโปรดที่น้องสาวเธอชอบไปกินประจำ แต่ไม่ค่อยจะจ่ายเงินและบอกปม่ค้าให้มาเก็บเงินกับเธอ และมีแต่เธอที่ต้องไปจ่ายเงินจนแม่ค้าหรือเจ้าของร้านจำหน้าเธอได้ แม่ของเธอมักจะไม่ด่าว่าน้องสาวของเธอเลยแม่ค้าเหล่านั้นก็ไม่กล้าไปบอกแม่ของเธอเพราะถ้าแม่ค้าหรือเจ้าของร้านค้าไปบอกแม่ของเธอแม่เธอก็จะมาถล่มร้านนั้นทันที เธอจึงบอกกับพวกเขาว่าหากน้องสาวเธอมากินแล้วไม่จ่ายเงินอีก เมื่อเห็นเธอให้รีบบอกทันทีเป็นอยู่อย่างนี้อยู่หลายครั้ง และทุกครั้งก็เป็นเธอที่มาจ่ายเงินแทน

"หนูพายวันนี้จะเอาอะไรลูก"

"วันนี้หนูมาซื้อแกงเขียวหวาน ต้มจืด ผัดเผ็ดไก่ แล้วก็ข้าวสวยค่ะ"

"ได้เลยจ้า 4 คนนะ"

"ค่ะ"

"หนูทำงานหนักจะตายกลับต้องมาซื้อข้าวให้กับพวกนี้กินอยู่บ่อยๆน่าสงสารจริงๆแม่ของหนูวันๆไม่ทำอะไรได้เหรอลูกป้าเห็นแม่ของหนูเดินเข้าบ่อนอยู่บ่อยๆ"

"แม่ของหนูยังไม่เลิกเล่นการพนันอีกหรอ"

เสียงของเหล่าแม่ค้าที่มาทานอาหารกันที่นี่ต่างพากันพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าแม่ของเธอยังเข้าบ่อนและเล่นการพนันหนักขึ้นกว่าเดิม และนั่นก็ทำให้เธอรู้ว่าเงินที่เธอให้แล้วแม่บอกว่าไม่พอนั่นก็เพราะว่าแม่เข้าไปเล่นพนันในบ่อนอยู่ไปบ่อยๆ ดีหน่อยที่ค่ารักษาพยาบาลเป็นเธอที่ดูแลไม่อย่างนั้นแม่ก็คงเอาไปเล่นจนหมดแล้วพ่อก็ไม่มีเงินไปผ่าตัดแน่นอนเมื่อได้อาหารแล้วเธอก็รีบกลับบ้านในทันทีได้แต่คิดว่าขออย่าให้สิ่งที่เธอได้ยินเป็นเรื่องจริงเลยแต่ว่านั้นกลับไม่สำคัญอีกต่อไปแล้วเมื่อบ้านของเธอที่หลายเดือนที่เธอไม่ค่อยเข้าบ้านนั้นตอนนี้ก็ใกล้จะถึงบ้านเธอแล้วใจของเธอยิ่งสั่นมากขึ้นเรื่อยๆใจกระทั่งเธอขับรถมาถึงบ้านของตัวเองเธอจอดรถจักรยานยนต์เอาไว้ก่อนจะถือข้าวของจะเดินเดินเข้าบ้านแต่ผู้ชายแต่ตัวเหมือนคนเก็บเงินกู้ที่ขับรถมาจอดข้างบ้านหันมามองเธอก่อนจะถามเธอ

"นี้บ้านของเพชรใช่มั้ย"

"ใช่ค่ะ"

"เธอเป็นอะไรกับเพชร"

"เป็นลูกสาวค่ะ คุณคือใครคะ"

"แม่เธอค้างเงินที่บ่อนอยู่สองแสนวันนี้มาเก็บเงิน"

"สองแสนเป็นไปได้ยังไงคะ แม่..."

"นี้ใบสัญญาอ่านดูก่อน"

เธอหยิบใบสัญญาที่ลงชื่อด้วยลายมือของแม่เธอ เงินสองแสนที่แม่เธอไปกู้ที่บ่อนเพื่อเล่นพนัน ทำให้เธอขาอ่อนลงในทันที

"พูดตามตรงฉันรู้มาว่าลูกสาวคนโตทำงานหาเงินคนเดียวฉันเองก็สงสารเธอเหมือนกันแต่นี้คือหน้าที่ของฉันเหมือนกันหวังว่าเธอจะเข้าใจฉัน"

"พายเข้าใจค่ะ พายจะจ่ายเงินนี้เองแต่ถือว่าพายขอนะคะ พายจ่ายเงินให้แล้วพี่อย่าให้แม่ของพายเข้าบ่อนอีกพายไม่มีเงินมากขนาดนั้นที่จะต้องจ่ายซ้ำเพราะเรื่องเงินแบบนี้ ยจะให้เงินพี่อีกห้าหมื่นถือว่าพายขอความช่วยเหลือจากพี่นะคะ"

"ได้แต่ฉันไม่เอาเงินห้าหมื่นของเธอหรอกนะ ฉันไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินแค่จ่ายส่วนที่เป็นหนี้ก็พอ"

"ได้ค่ะ งั้นอีก 7 วันมีมารับเงินกับพายตามที่อยู่นี้นะคะ และอย่าให้แม่รู้ว่าพายมีเงินมาจ่ายหนี้ให้นะคะไม่อย่างนั้นแม่ของพายจะต้องสร้างหนี้เมไปอีกแน่เลย"

"อืม ฉันสัญญาอีก 7 วันฉันจะไปรับเงินก้แล้วกัน"

"ค่ะ"

แม่ของเธอนับวันยิ่งมีอะไรเปลี่ยนแปลงไม่มากกว่าสิ่งที่เคยเป็นเธอยังใจหายกับเรื่องนี้อยู่จนขาทั้งสองข้างของเธอขยับแทบไม่ไหวเงินสองแสนไม่ใช่น้อยๆแม่กล้าที่จะไปกู้เงินมาเล่นการพนันได้ยังไงกัน ทำแบบนี้ไม่กลัวว่าตัวเองจะเดือดร้อนกันหรือไงถึงได้ทำแบบนี้ แค่เธอเดินอีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงบ้านแล้วแต่ในใจอยากให้เวลาผ่านไปให้ช้ากว่านี้หน่อยเพราะเธอไม่สบายใจเรื่องนี้เลย หากว่าเธอไม่มีเงินเลยสักบาทจะทำยังไง เธอเองก็ต้องหาทางแก้ปัญหานี้ด้วยเช่นกันเพราะความใจอ่อนของเธอกลายเป็นสิ่งปลูกฝังความเคยชินให้แม่ไปจนหมดแล้ว ชีวิตของคนเรายากที่จะใช้ชีวิตให้ดีจริงๆ

เธอตัดสิ้นใจเดินเข้าบ้านอย่างช้าๆจนในที่สุดก็เข้าประตูบ้านตัวเองไปได้แล้วแต่เธอมองเห็นคนในครอบครัวนั่งรออยู่มันสร้างแรงกดดันให้เธอมากว่าทุกครั้งซะอีกต้องเกิดเรื่องกับตัวของเธออีกแน่นอน