#7

ขณะเดินทางนำศพไปฝัง จึงมีเพียงนางกับสาวใช้พร้อมบ่าวไพร่และคนขนศพเพียงไม่กี่คนเท่านั้น

บ้านเกิดของนางและโหยวกู่โหม่วอยู่ตำบลเปี่ยอั่น ห่างจากหยางโจวไปราวยี่สิบลี้นับว่าไม่ไกลเท่าใดนัก หลังจากฝังศพพ่อสามีไว้ข้างหลุมศพบิดามารดาแล้ว เสียนอี่จ่ายเงินให้คนส่งศพ หันไปสั่งบ่าวไพร่ที่ติดตามมา “พวกเจ้ากลับไปพร้อมพวกเขาเถิด ทิ้งอาไค่ไว้บังคับรถม้าให้ข้าก็พอ”

บ่าวไพร่รับคำแล้ว พากันแยกย้าย ส่วนเสียนอี่พามู่หยุนกลับไปเยี่ยมบ้านเดิม

คนในหมู่บ้าน พอเห็นนางมารีบพากันออกมาต้อนรับ เพราะตั้งแต่ที่เสียนอี่ร่ำรวย นางให้ความช่วยเหลือพวกเขาเอาไว้มาก ไม่ว่าจะเป็นรับลูกหลานของพวกเขาไปทำงาน ซื้อที่ดินให้พวกเขาเช่าทำกิน พวกชาวบ้านจึงดีกับนางไม่น้อย

บ้านเดินของนางไม่ใหญ่โตนัก แต่ยังอยู่ในสภาพดี เพราะนางจ้างครอบครัวลุงสุ้ยที่อยู่ข้างบ้านคอยดูแลทำความสะอาด

“อาอี่เจ้าจะค้างที่นี่หรือไม่ หากว่าค้าง ข้าจะได้ให้ลูกชายไปเชือดไก่ ตอนนี้ไก่ดำที่เลี้ยงไว้ขนาดกำลังพอกินเลย” ภรรยาของลุงสุ้ยเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น เสียนอี่คือผู้มีพระคุณของครอบครัว ท่านป้าสุ้ยย่อมต้องอยากตอบแทน

“ข้าตั้งใจว่าจะค้างที่นี่สักสองคืน ต้องรบกวนท่านป้าแล้วเจ้าค่ะ”

“รบกวนที่ไหนกันเล่า เจ้ากล่าวหนักไปแล้ว เป็นพวกเราครอบครัวต้องตอบแทนเจ้าเสียมากกว่า รอประเดี๋ยว ข้าจะรีบไปสั่งบุตรชายเดี๋ยวนี้ ว่าจะเลยไปขอซื้อหน่อไม้บ้านตาฮวงด้วย เจ้าชอบกินไก่ตุ๋นหน่อไม้มิใช่หรือ”

“ดีเลยเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้กินกับข้าวฝีมือท่านป้านานแล้ว” เสียนอี่ไม่คิดปฏิเสธ นางรู้นิสัยชาวบ้านแถบนี้เป็นอย่างดี พวกเขาเป็นคนมีน้ำใจเช่นนี้มาตั้งแต่นางยังเด็ก นางถึงได้ช่วยอุปถัมภ์พวกเขา

ยามกลางวันนั้นไม่เป็นปัญหา เพราะมีคนมาคุยเป็นเพื่อนนางมิเคยขาด ทว่าพอราตรีมาเยือน เสียนอี่กลับนอนร้องไห้ทั้งคืน การสูญเสียพ่อสามี ทำให้นางเสียใจยิ่งกว่าถูกกู่โหม่วขอหย่าเสียอีก นางอยู่กับเขาดูแลเขามาตั้งสี่ปี จะไม่ผูกพันกันได้อย่างไร

ด้วยความที่พึ่งจะหลับไปตอนเช้า วันนี้เสียนอี่จึงตื่นสายกว่าทุกวัน

“มู่หยุน”

มู่หยุนรีบเปิดประตูเข้ามา “ฮูหยินท่านตื่นได้เสียที หากช้ากว่านี้ บ่าวคงได้เข้ามาปลุกแล้วเจ้าค่ะ”

เสียนอี่เห็นว่าสาวใช้คล้ายมีท่าทางดีใจ จึงเลิกคิ้วมอง

มู่หยุนรีบอธิบาย “พอดีว่าอวี้เสวี่ยพึ่งมาถึงเจ้าค่ะ”

“ลูกผู้น้องที่แต่งไม่ออกของเจ้าน่ะหรือ” เสียนอี่เอ่ยถาม

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ ตอนแรกนางจะไปหาบ่าวที่หยางโจว พอรู้ว่าบ่าวอยู่ที่นี่เลยมาหาที่นี่เจ้าค่ะ”

มู่หยุนมีท่าทางดีใจเป็นอย่างยิ่งที่ได้พบลูกผู้น้อง เรื่องนี้พอจะเข้าใจได้ เพราะมู่หยุนเป็นเด็กกำพร้าได้ท่านลุงท่านป้าบิดามารดาของอวี้เสวี่ยเลี้ยงดูมาจนเติบใหญ่ เสียนอี่ไปเจอนางเมื่อสองปีก่อน ตอนนั้นมู่หยุนคิดขายตนเองเพื่อช่วยลุงกับป้าหาเงินเป็นค่ายารักษาอวี้เสวี่ย เสียนอี่จึงซื้อนางมาเป็นสาวใช้

“ว่าแต่อวี้เสวี่ยมาหาเจ้าทำไมหรือ” เสียนอี่เอ่ยถามขณะที่ให้มู่หยุนช่วยมวยผม

“ตอนนี้โรคของนางรักษาหายแล้ว ท่านลุงท่านป้าอยากตอบแทนบุญคุณ จึงส่งนางมารับใช้ฮูหยินเจ้าค่ะ”

เสียนอี่พยักหน้ารับรู้ คิดว่าดีเหมือนกัน เพราะทุกวันนี้นางมีมู่หยุนเพียงคนเดียว ได้อวี้เสวี่ยมา จะได้แบ่งเบาหน้าที่ของมู่หยุนบ้าง

พรุ่งนี้ นางต้องกลับหยางโจว เสียนอี่จึงไปคารวะล่ำลาหลุมศพบิดามารดากับพ่อสามีเป็นครั้งสุดท้าย

คืนนี้เสียนอี่ยังคงนอนร้องไห้อยู่เช่นเดิม ยังดีว่ายังหลับได้เพราะความอ่อนเพลีย

เช้าขึ้น มู่หยุนเข้ามาช่วยนางแต่งตัวแต่เช้า อวี้เสวี่ยแยกไปเก็บข้าวของ เสียนอี่เห็นว่าชุดที่อวี้เสวี่ยสวมใส่ใกล้จะขาดเต็มที จึงหันไปสั่งมู่หยุนให้นำชุดของนางไปให้อวี้เสวี่ยเปลี่ยน “เจ้าไปหาชุดของข้าสักชุดให้อวี้เสวี่ยเปลี่ยนเถิด อากาศเริ่มเย็นลงแล้ว ชุดของนางแต่ละชุดคงกันหนาวมิได้”

“ให้ใส่ชุดของบ่าวก็ได้เจ้าค่ะ”

เสียนอี่มองรูปร่างมู่หยุน ก่อนจะหันไปมองรูปร่างอวี้เสวี่ย ดูก็รู้ว่าทั้งสองใช้อาภรณ์ร่วมกันมิได้ มู่หยุนเป็นคนร่างใหญ่ สูงกว่านางและอวี้เสวี่ยราวครึ่งศีรษะ เสียนอี่เชื่อว่าทั้งคู่คงลองสวมดูมาแล้ว อวี้เสวี่ยถึงยังใส่ชุดเดิมอยู่ นางมองมู่หยุนอย่างรู้ทัน สาวใช้ผู้นี้คงเกรงใจนาง

“ข้าสั่ง เจ้าก็ไปเอามาเถิด ถือว่าข้ายกชุดนั้นให้เป็นของขวัญรับสาวใช้ใหม่”

“เจ้าค่ะ” มู่หยุนได้แต่รับคำ หันไปเรียกน้องสาว “เสวี่ยเอ๋อ รีบมาขอบคุณฮูหยินเร็วเข้า”

อวี้เสวี่ยรีบเดินเข้ามายอบกาย “ขอบคุณฮูหยินเจ้าค่ะ” สองพี่น้องมองนางด้วยความซาบซึ้ง

จะว่าไปรูปร่างหน้าตาของอวี้เสวี่ยมีส่วนคล้ายกับเสียนอี่อยู่เหมือนกัน ไม่แน่ว่าแค่มองผ่านๆ อาจจะเข้าใจผิดได้ อวี้เสวี่ยอายุสิบแปดเท่ากับเสียนอี่ ด้วยความที่ป่วยกระเซาะกระแซะ จึงไม่เคยได้ออกไปไหน ตั้งแต่ซื้อตัวมู่หยุนมา เสียนอี่ยังคอยส่งเงินไปให้ครอบครัวของพวกนางทุกเดือน ครอบครัวนี้จึงจงรักภักดีกับเสียนอี่เป็นอย่างยิ่ง

ขนาดป้าสุ้ยที่ยกสำรับข้าวมาส่ง ยังเผลอเรียกอวี้เสวี่ยว่า อาอี่ มู่หยุนแอบขำแทบตาย เสียนอี่ทานอาหารเช้าเสร็จก็ไปล่ำลาคนในหมู่บ้าน จากนั้นเดินทางกลับหยางโจว