#6

“รัวเอ๋อเช่นนี้ดีหรือไม่” เขาถามนางเสียงกระเส่า พลางจับสะโพกของนางให้ขยับถูไถ

“อื้ม เดี๋ยวพวกเขาเห็น” หว่านหรัวร้องประท้วง แต่อันที่จริงนางเองก็ตื่นเต้นจนผนังภายในบีบรัดตัวตนของกู่โหม่วแน่น

“ซี๊ด ไม่ไหวแล้ว” กู่โหม่วทนไม่ไหวรีบยึดจับสะโพกนางไว้ กระแทกส่วนนั้นสวนขึ้นมาเสียงดังตับๆ เมื่อเสื้อคลุมไม่ถูกจับไว้ มันจึงเผยท่วงท่าของทั้งสองออกมา ยังดีว่าได้ชายกระโปรงของหว่านหรัวปิดบังส่วนที่เชื่อมกันอยู่ มิเช่นนั้น เปี่ยวหลุนกับคนบังคับรถม้าคงได้เห็นของดีไปแล้ว

“อ๊า” เสียงครางกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องสวน

ครึ่งค่อนวันที่กูโหม่วทำกับนางในสวนโดยไม่คิดอับอาย จากม้าหิน ปิดท้ายบนสนามหญ้า สิ่งที่ควรเห็นคนบังคับรถม้าและเปี่ยวหลุนได้เห็นอย่างละเอียด พออิ่มเอมกู่โหม่วถึงไปส่งนางกลับ

บนรถม้าหว่านหรัวนั่งพิงอกเขาอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง หว่างขาเหนียวเหนอะหนะไปหมด “พี่กู่โหม่ว ท่านช่างใจร้ายนัก” หว่านหรัวแสร้งทำเป็นบีบน้ำตา กู่โหมวหยิบสร้อยคอไข่มุกยื่นให้นาง เพียงเท่านี้ หว่านหรัวก็ยิ้มออก

ที่ว่าการอำเภอ

“เจ้าว่าอย่างไรนะ ข่าวแน่นอนแล้วหรือ?”

“ขอรับ ผู้มาคือฉวนกงกงแห่งตงฉ่างขอรับ”

จางเจาซื่อถึงกับเหงื่อผุดพรายเต็มหน้าผากทั้งที่อากาศกำลังย่างเข้าสู่ฤดูเหมันต์ นึกไปถึงเงินบรรเทาทุกข์ที่ตนเองยักยอกมา

“ฉวนกงกง จะมาถึงหยางโจวเมื่อใด”

“ไม่น่าจะเกินเดือนนี้ขอรับ”

จางเจาซื่อโบกมือให้บ่าวคนสนิทออกไป ก่อนจะยกมือนวดขมับด้วยความกลัดกลุ้ม

ฉวนกงกงผู้นี้มีฉายาว่าเพชฌฆาตตงฉ่าง ประหารก่อนกราบทูลที่หลังเสมอ หากจับได้ว่าเงินบรรเทาทุกข์หายไป เกรงว่าจะมิใช่แค่เขาเท่านั้นที่ตาย ครอบครัวเบื้องหลังก็อาจไม่รอด

ขณะที่นายอำเภอกำลังกลัดกลุ้มอยู่นั้น จางหว่านหรัวเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าบึ้งตึง

จางเจาซื่อเห็นหน้าบุตรสาว พลันนึกขึ้นได้ ว่าเขาสั่งให้นางไปทำอันใดมา รีบถามนางอย่างกระตือรือร้น “เป็นอย่างไรบ้างหรัวเอ๋อ เจ้าได้เข้าไปเป็นผู้ดูแลจวนโหยวหรือยัง”

“ที่ไหนเล่าเจ้าคะ นางเสียนอี่นั่น ฮึ่ย! ลูกโมโหแทบตายแล้วเจ้าค่ะ”

“เกิดเรื่องอันใดขึ้น?”

หว่านหรัวรีบฟ้องบิดาเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนโหยว หลังจากฟังแล้ว จางเจาซื่อมีโทสะขึ้นมาทันที

“บัดซบ! นี่นางกล้าด่าทอเจ้าเลยหรือ”

“ใช่เจ้าค่ะ ท่านพ่อ ท่านต้องจัดการให้ลูกนะเจ้าคะ เสียนอี่นั่นถึงกับกล้าไล่ลูกไปเป็นนางโลม”

“หึ่ม! เห็นทีจะเก็บเอาไว้มิได้แล้ว!”

แรกเริ่มเดิมที จางเจาซื่อคิดว่าจะรออีกสักหน่อย ไม่อยากให้มือเปื้อนเลือด แต่เขาไม่มีเวลาแล้ว หากนางไม่ดื้อดึงยอมหย่าไปเสียแต่แรก เขาคงไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้

จางเจาซื่อต้องเร่งหาเงินส่วนที่ยักยอกไป นำกลับมาคืน เพียงเท่านี้ก็พอให้คิดสังหารเสียนอี่แล้ว

วันถัดมา หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ เสียนอี่ตรงไปที่เรือนหงฮู่ ชั่วขณะที่เปิดประตู นางพลันรู้สึกผิดสังเกต กลิ่นคุ้นชินนั่น? ไฉนจึงไม่มี หรือว่าพ่อสามีของนางมิได้ขับถ่าย เสียนอี่เดินตรงไปที่เตียงด้วยความฉงน เพราะเห็นว่าเขายังนอนหลับอยู่

ปกติแล้ว พ่อสามีของนางเป็นคนตื่นเช้า มีบางอย่างไม่ถูกต้อง

“ท่านพ่อ” นางเรียกเขาเบาๆ คนบนเตียงไม่มีทีท่าว่าจะตื่น “ท่านพ่อเจ้าคะ” เสียนอี่เอื้อมมือไปจับที่แขน มันเย็นมากจนนางตกใจ “ท่านพ่อ?” นางลองเขย่าตัวเขาดู อีกฝ่ายยังไม่มีทีท่าว่าจะเคลื่อนไหว

พอพิศดูใบหน้าของเขาชัดๆ เสียนอี่พลันตระหนกสุดขีด นางพึ่งสังเกตว่าเนื้อตัวของเขาขาวซีดราวกับคนตาย

ไม่สิ เขา.. เสียนอี่ค่อยๆ ยื่นนิ้วไปอังปลายจมูก กู่เลี่ยวไม่หายใจแล้ว

“ไม่ๆ ท่านพ่อ ไม่นะเจ้าคะ ท่านอย่าทิ้งข้าไปแบบนี้ ฮึก ไม่ ไม่ ฮือๆ” เสียนอี่ผวากอดร่างไร้ชีวิตของพ่อสามี ร้องไห้ปานจะขาดใจ

“ฮูหยิน เป็นอันใดไปเจ้าคะ?” มู่หยุนค่อยๆ สอดหน้าเข้ามาถามผ่านช่องประตู ครั้นเห็นว่าเกิดอันใดขึ้น นางรีบสาวเท้าเข้ามาอย่างรวดเร็ว ภาพที่เห็น ชัดเจนอยู่แล้ว นางไม่จำเป็นต้องเอ่ยถาม มู่หยุนพยายามกลั้นน้ำตา โอบประคองไหล่เจ้านายให้ลุกขึ้น

“ฮูหยิน ทำใจเถิดเจ้าค่ะ นายท่านใหญ่ไปสบายแล้ว”

เสียนอี่คล้ายกับคนสติกำลังหลุดลอย ยังคงกอดศพร่ำไห้อยู่อย่างนั้น ไม่ยอมขยับ มู่หยุนจึงต้องรับหน้าที่ไปจัดการเรื่องต่างๆ

หลังจากที่โหยวกู่โหม่วรู้ข่าว เขามาดูแค่แวบเดียว สั่งให้เสียนอี่เป็นคนจัดการเรื่องทำศพ จากนั้นออกไปง้องอนจางหว่านหรัว เพราะเรื่องเมื่อวาน ไม่สนใจการตายของบิดาเลยสักนิด

เสียนอี่เป็นคนเข้มแข็ง ผ่านไปไม่ถึงชั่วยาม ก็ดึงสติกลับมาได้ โหยวกู่เลี่ยวไม่มีญาติที่ไหน มิหนำซ้ำคนในเมืองยังไม่รู้จักเขา แขกที่มาร่วมไว้อาลัยจึงมีไม่มาก เสียนอี่คิดว่าเป็นเช่นนี้ดีแล้ว เพราะรู้ว่าพ่อสามีตอนมีชีวิตอยู่ไม่ได้ชอบคนมากมาย หลังตายคิดว่าเขาคงอยากจากไปเงียบๆ

หลังจากทำพิธีต่างๆ ตามขั้นตอน กระทั่งปิดฝาโลงก็เคลื่อนขบวนนำศพไปฝังที่บ้านเกิด ตลอดเวลานั้น โหยวกู่โหม่วไม่เคยมาดูดำดูดี ต่อให้กู่เลี่ยวจะไม่ได้เลี้ยงเขามา แต่ถึงอย่างไรก็เป็นบิดาผู้ให้กำเนิด แม้แต่เสียนอี่เองยังนึกไม่ถึง ว่าสามีของนางจะอกตัญญูได้ถึงเพียงนี้