#10

นางไม่ต้องกังวลเรื่องพิธีศพของมู่หยุนกับอวี้เสวี่ย เพราะนางรู้ว่าโหยวกู่โหม่วจะจัดงานศพให้นางอย่างสมเกียรติเพื่อประกาศว่าตนเองเป็นพ่อหม้าย แต่น่าเสียดาย ที่คนพวกนั้นลืมคิดไป ว่าโหยวกู่โหม่วต้องไว้ทุกข์ให้นางอีกหนึ่งปี อยากรู้นักว่าหากตระหนักถึงเรื่องนี้ขึ้นมาเมื่อใด จะอกแตกตายหรือไม่

ไป๋อวี้เสวี่ยตายแทนนาง เสียนอี่คงต้องใช้ชีวิตเป็นไป๋อวี้เสวี่ยช่วยดูแลสองผัวเมียสกุลไป๋ ตอบแทนที่อีกฝ่ายต้องสละชีวิต

หยางโจวห่างจากลั่วหยางเป็นพันลี้ การเดินทางย่อมต้องใช้เวลา ที่นางเลือกสุ้ยหยวนให้มาส่ง เพราะคิดอ่านรอบคอบดีแล้ว สุ้ยหยวนเป็นพ่อค้า การหายจากบ้านไปเป็นเวลานานๆ ย่อมไม่มีคนสงสัย อีกอย่าง นางมิอยากเดินทางทางน้ำ ด้วยเกรงว่าจะถูกพบเห็น

เสียนอี่คิดได้ถูกต้อง หลังจากที่จางเจาซื่อตระหนักได้ ถึงกับขว้างถ้วยชาแตกไปหลายใบ ส่วนจางหว่านหรัวแทบอยากจะขุดศพเสียนอี่ออกมาทำลาย

ในโถงตั้งศพ ขณะที่แขกเหรื่อมากมายมาร่วมไว้อาลัย ผู้ที่สมควรคุกเข่าคอยจุดธูปให้แขกกลับมิใช่สามีอย่างโหยวกู่โหม่วแต่เป็นสาวใช้ ส่วนหลังม่านนั้น...

หว่านหรัวพยายามเม้มปากกลั้นเสียงครางแทบเป็นแทบตาย นางยืนโก้งโค้งสองมือเท้ากำแพง เบื้องหลังมีโหยวกู่โหม่วในชุดผ้าฝ้ายไว้ทุกข์กำลังถาโถมส่วนแข็งขึงใส่ช่องทางของนางอย่างเมามัน ทั้งสองทั้งตื่นเต้นทั้งเร้าอารมณ์อย่างถึงที่สุด โหยวกู่โหม่วมือหนึ่งล้วงเข้าไปในสาบเสื้อบีบขยำปทุมถันอวบอิ่ม ส่วนอีกมือจับยึดสะโพกของนางไว้

ขณะที่ทั้งคู่กำลังตกอยู่ในอารมณ์หวาบหวิว เปี่ยวหลุนพลันแหวกผ้าม่านเข้ามา “นายท่าน ใต้เท้านายอำเภอมาถึงแล้วขอรับ”

เปี่ยวหลุนรายงานเสร็จ ไม่ยอมจากไป ยืนเลียริมฝีปากมองส่วนนั้นของเจ้านายที่กำลังชักเข้าชักร่องฉ่ำของหว่านหรัว จนหน้าท้องของตนร้อนผ่าว

กู่โหม่วได้ยินเช่นนั้น รีบเร่งจังหวะ เพราะเรื่องที่เขากับหว่านหรัวแอบมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน นายอำเภอยังไม่ทราบเรื่อง สองร่างเริ่มหดเกร็ง หว่านหรัวรีบยกมือปิดปาก “อ่า” ในที่สุดก็พากันไปถึงจุดหมาย

หลายวันต่อมา หลังจากเสร็จพิธีฝังศพของโหยวฮูหยิน โหยวกู่โหม่วพาหว่านหรัวเข้าไปดูห้องสมบัติ

หว่านหรัวยกมือปิดปากด้วยความตื่นเต้น ขณะที่นางกำลังโน้มตัวลงไปเลือกเครื่องประดับในหีบ กู่โหม่วสอดมือเข้าไปใต้กระโปรงลูบไล้หว่างขาของนางเล่น

“ชอบหรือไม่ ต่อไปจะให้หรัวเอ๋อดูแล”

“ชอบคุณเจ้าค่ะ” หว่านหรัวตอบด้วยเสียงตื่นเต้น ไม่ได้สนใจปลายนิ้วที่กำลังหยอกเย้าจุดอ่อนไหวของตน โหยวกู่โหม่วกระตุกผ้าคาดอกของนางออก เผยให้เห็นเต้าเต่งตึง เอื้อมมือไปบีบขยำ กระทั่งอวัยวะกึ่งกลางลำตัวตั้งชัน ถึงได้ปลดผ้าคาดเอวออก

เขาตลบกระโปรงนางขึ้น สอดใส่แท่งร้อนเข้าไปในร่างของนาง จากนั้นยืนชักเข้าชักออกอย่างเนิบนาบ

กับเสียนอี่ เขาไม่เคยกล้าทำเช่นนี้ ไม่รู้เพราะคิดไปเองหรือไม่ แต่เขาคิดมาตลอดว่านางสูงส่งกว่าเขา ทำให้เวลาร่วมเตียงกัน เขามิกล้ากระทำตามใจ แต่สำหรับหว่านหรัว เขาชอบความใจกล้าของนาง ดูเถิด ขนาดต่อหน้าพ่อบ้านจาง นางยังให้เขาทำอย่างไม่คิดอับอาย หากแต่เขากลับชอบเช่นนี้

เปี่ยวหลุนยืนมองส่วนนั้นของเจ้านายที่กำลังชักเข้าชักออกร่องรักของหว่านหรัวจนเกิดอารมณ์ เขาหรี่ตามองเด็กสาวนัยน์ตาลุ่มลึก

“อ๊ะ อ๊า พี่กู่โหม่ว” ร่างของหว่านหรัวถูกจับพลิกนอนหงายพาดลงบนหีบ ฝาหีบโค้งมนทำเนินสวรรค์ลอยเด่น กู่โหม่วรีบสอดใส่กลับเข้าไปใหม่ กระแทกกระทั้นใส่นางไม่ยั้ง

แค่ยืนชมดู เปี่ยวหลุนยังแทบจะหลั่ง กว่าที่กู่โหม่วจะอิ่มเอม น้ำขาวขุ่นก็ขังเต็มท้องของหว่านหรัวแล้ว ขนาดก้าวเดินยังไหลทะลักลงมาตามหว่างขา

บ่ายนี้ กู่โหม่วมีนัดกับพ่อค้า เปี่ยวหลุนเลยได้โอกาส เขาเลือกที่จะบังคับรถม้าด้วยตนเอง ส่วนหว่านหรัวขึ้นรถม้ามาได้ก็หลับไปทันที เพราะเมื่อคืนกู่โหม่วไม่ยอมปล่อยให้นางได้หลับได้นอน

รถม้าคันเล็กเคลื่อนเข้าไปในโรงย้อมผ้าร้าง หลังจากรถหยุดสนิทดีแล้ว เปี่ยวหลุนพลันเปิดผ้าม่านเข้าไปในห้องโดยสารอย่างเงียบเชียบ

หว่านหรัวพึ่งจะอาบน้ำก่อนออกมา เรือนกายหอมกรุ่น เปี่ยวหลุนค่อยๆ ตลบกระโปรงนางขึ้นมาไว้บนหน้าท้อง จากนั้นจับขานางแหวกออกอย่างเบามือ ก่อนจะซุกหน้าลงไปกลางหว่างขา

“อื้อ” หว่านหรัวสะลึมสะลือคิดว่าเป็นกู่โหม่ว อีกทั้งความช่ำชองของเปี่ยวหลุนในด้านนี้เหนือกว่าคนหนุ่มอย่างกู่โหม่วมากนัก ไม่นานตรงนั้นของนางก็ฉ่ำแฉะ

เปี่ยวหลุนรีบลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าปลดผ้าคาดเอวอย่างลนลาน ก่อนจะเร่งช้อนสองขาของนางขึ้น ค่อยๆ สอดใส่เข้าไปช้าๆ ทว่า ของเขาใหญ่กว่าของกู่โหม่วเกือบเท่าหนึ่ง แค่ส่วนหัวผลุบหายเข้าไป หว่านหรัวก็ผวาตื่นเต็มตาเสียแล้ว

“จะ..เจ้าทำอันใด ปล่อยข้านะ!”

“อย่าดิ้น ดิ้นรนตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว อึบ” เปี่ยวหลุนแทงเข้าไปอีก

“อ๊ะ!เจ้า เอาออกไป!” นางพยายามกระถดตัวหนี แต่ส่วนนั้นยังไม่ยอมหลุดออก สองขาถูกเปี่ยวหลุนจับยึดเอาไว้แน่น เขาไม่รอให้เข้าไปจนสุดก็เริ่มชักเข้าชักออก เปี่ยวหลุนรู้ว่าจะต้องเสียดสีตรงไหนถึงจะทำให้สตรีเกิดอารมณ์ จึงแทงย้ำๆ ตรงนั้น

เพียงครู่เดียว หว่านหรัวก็หยุดดิ้นรน

“อ๊า” นางครางออกมาเบาๆ เปี่ยวหลุนเห็นแล้วย่ามใจ รีบโน้มตัวลงไปประกบปาก หว่านหรัวไม่เคยสัมผัสความเสียวซ่านเช่นนี้มาก่อนนางถึงกับโยกสะโพกตาม