ตอนที่ 5 ปวดขา / ปฐพี

ตอนที่ 5 ปวดขา / ปฐพี

วันนี้หนูนาแต่งตัวสวย ด้วยชุดกระโปรงสั้นเหนือเข่ากับเสื้อสูทแขนยาวใส่ทับเกาะอกสีขาว ดูรวมๆแล้วสุภาพเหมาะกับงานโรงแรมมาก

“หนูนาแต่งตัวสวยนะวันนี้” เขาลืมชมเธอในตอนแรก ก็สำหรับปฐพีไม่ว่าหนูนาจะแต่งตัวด้วยชุดอะไร เธอก็สวยสำหรับเขาเสมอ

“ขอบคุณค่ะ ว่าแต่พี่ดินจะให้หนูนาทำงานในตำแหน่งอะไรเหรอคะ”

“แต่งตัวสวยขนาดนี้ วันนี้ไปเป็นพนักงานต้อนรับให้พี่สักวันก็แล้วกัน” พอดีวันนี้พนักงานที่ทำงานตรงส่วนนี้ลางานพอดี ปฐพีก็เลยให้หนูนาไปทำงานตรงจุดนั้นแทน อีกอย่างก็อยากให้เกียรติชุดสวยๆที่เธอใส่มาด้วย ที่จริงงานตรงนี้ความสูงของเธอถือว่าต่ำกว่าเกณฑ์มาก แต่ที่ได้ทำก็เพราะว่าเป็นหนูนาไง ถ้าเป็นคนอื่นปฐพีก็คงไม่ให้ทำ

“ได้ค่ะหนูนาทำได้หมด” หนูนาตอบอย่างมั่นใจพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆที่ถูกส่งไปให้ปฐพีด้วย

“ดีมาก เดี๋ยวพี่จะให้คนมาพาไป แล้วก็เทรนงานให้หนูนานิดหน่อยหนูนาก็น่าจะทำได้แล้ว” งานต้อนรับไม่ได้ยากก็จริง แต่ก็ต้องมีใจรักบริการด้วย เพราะคนที่มาใช้บริการก็จะแตกต่างกันออกไป ขอแค่ยิ้มแย้มแจ่มใสและมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีก็น่าจะทำงานตรงส่วนนี้ได้แล้ว แล้วปฐพีก็เชื่อว่าหนูนาทำได้อย่างแน่นอน

“คุณพนัสเชิญที่ห้องผมหน่อยครับ” ปฐพียกหูโทรศัพท์เรียกใครสักคนเข้ามา คุณพนัสคือผู้ช่วยของปฐพีที่คอยทำงานอยู่ที่โรงแรม เรียกง่ายๆว่าเลขานั่นเอง ไม่นานคุณพนัสก็เดินเข้ามา

“ครับคุณปฐพี”

“เดี๋ยวคุณพนัสพาหนูนาไปประจำตำแหน่ง พนักงานต้อนรับที่พนักงานประจำลาหยุดให้ด้วยนะครับ แล้วก็เทรนงานให้เธอด้วย” ปฐพีสั่งเลขาคนเก่งของเขา พลางมองหน้าหนูนาไปด้วย แต่ดูเหมือนคนตัวเล็กของเขาจะโอเคกับงานที่เธอจะได้ทำมาก เพราะเธอยิ้มไม่ยอมหุบเลย

ส่วนพนัสก็รู้สึกแปลกใจที่เจ้านายอย่างปฐพีเรียกชื่อหญิงสาวคนนี้อย่างสนิทสนม อีกทั้งยังให้เลขาอย่างพนัสเทรนงานให้ด้วยตัวเองอีก ทั้งที่ไม่ใช่หน้าที่ของพนัสเลยด้วยซ้ำ แต่เมื่อพนัสหันไปมองหน้าผู้เป็นเจ้านาย เขาก็เป็นอันรู้กันว่าหญิงสาวคนนี้คงไม่ใช่คนรู้จักธรรมดาแล้วแหละ

ที่จริงงานนี้ไม่ได้เป็นงานสบายอย่างที่คิด ปฐพีแอบแกล้งหนูนาเล็กๆ แต่ก็คิดว่าหนูนาน่าจะทำได้แหละ เพราะเธอเป็นคนอัธยาศัยดี แก้มป้องๆของเธอ แค่เธอยิ้มนิดเดียวหัวใจของเขาก็ละลายแล้ว

“ได้ครับคุณปฐพี”

“ฝากด้วยแล้วกันนะครับ แล้วก็ช่วยดูแลเธอให้ผมด้วย ผมให้เธอทำงานที่นี่แค่วันนี้วันเดียว เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะย้ายให้เธอไปทำที่รีสอร์ทแทน” ปฐพีอธิบายให้คุณพนัสรับทราบ คุณพนัสจะได้เทรนงานให้หนูนาถูก ว่าไม่ต้องลงลึกอะไรมากนัก

“นี่แล้วอย่าดื้อล่ะ พี่จะทำงานแล้ว” จากนั้นปฐพีก็หันไปพูดกับหนูนา ทำให้หนูนาย่นจมูกใส่พี่ดินไปหนึ่งที แล้วเธอก็เดินตามคุณพนัสออกไป

“โอ้โหหนูหริ่งใส่ส้นสูงสี่นิ้วแน่!” ระหว่างที่หนูนาหันหลังเดินออกไป ปฐพีก็เห็นส้นรองเท้าของหนูนาพอดี ก็ตอนที่หนูนาเดินเข้ามา ปฐพีมองแต่ใบหน้าของหนูนาทำให้เขาพึ่งจะสังเกตเห็น ปฐพีขำออกมาอย่างคนอารมณ์ดีจนประตูถูกปิดลง

“เชิญครับคุณหนูนา”

“หนูนาต้องทำอะไรบ้างคะ”

“งานตรงนี้ไม่ยากครับ เดี๋ยวผมจะอธิบายให้ฟังคร่าวๆ” จากนั้นคุณพนัสก็อธิบายถึงงานที่หนูนาจะต้องทำในวันนี้ เป็นงานรับรองลูกค้า ต้อนรับเวลาที่ลูกค้าเดินเข้ามาภายในโรงแรม เพื่อมาขอรับบริการ หนูนาจะเป็นด่านแรกที่เจอกับลูกค้า แต่งานตรงนี้ข้อเสียของมันคือหนูนาจะต้องยืนทั้งวัน

“โอเคค่ะหนูนาเข้าใจแล้ว”

“ครับ ลองดูนะครับ ถ้ามีอะไรสงสัยคุณหนูนาก็เดินไปถามที่เคาน์เตอร์นะครับ”

“ค่ะ” จากนั้นเธอก็พยายามทำหน้าที่ของเธอให้ดีที่สุด ต้อนรับลูกค้า ด้วยความที่หนูนาเป็นคนอัธยาศัยดี เธอทำงานนี้ได้ดีมาก...แต่เธอก็เหนื่อยมากเช่นกัน

ตกเย็น

“เฮ้อ...ได้เงินเดือนเท่าไหร่วะเนี่ย ปวดขาขนาดนี้” ก็วันนี้หนูนายืนทั้งวัน แถมลูกค้าแต่ละคนก็ถามโน่นถามนี่กันไม่ได้หยุด แล้วด้วยความที่หนูนายังใหม่พึ่งจะมาทำงานวันนี้เป็นวันแรก หนูนาก็ยังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับโรงแรมนี้มากนัก ทำให้หนูนาต้องเดินไปถามคนที่รู้ แล้วก็ต้องเดินกลับมาตอบคำถามลูกค้า วันนี้นอกจากหนูนาจะยืนทั้งวันแล้ว หนูนายังต้องเดินทั้งวันอีกด้วย แถมรองเท้าส้นสูงสี่นิ้วที่หนูนาใส่มามันทำให้หนูนารู้สึกปวดขาไปหมด

“ทำไมเมื่อก่อนถึงได้คิดว่าพนักงานต้อนรับคืองานสบายวะ” จะเดินไปหาที่นั่งก็ไม่กล้าเพราะหน้าที่ของเธอคือยืน อีกอย่างหนูนาก็พึ่งมาทำงานเป็นวันแรกด้วย เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าเธอทำงานไม่ทนเอาได้

ในขณะที่หนูนาบ่นๆอยู่คนเดียวในรถ อยู่ๆก็มีเสียงเคาะกระจกรถดังขึ้น หนูนามองไปก็เห็นว่าเป็นพี่ดินนั่นเอง เธอจึงเลื่อนกระจกรถลง

“หนูนาจะกลับแล้วค่ะ” น้ำเสียงเหนื่อยแสนเหนื่อย จนปฐพีอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้

“ทำงานวันแรกเป็นยังไงบ้าง” ที่จริงปฐพีก็อยากเห็นหน้าหนูนาก่อนที่หนูนาจะกลับบ้านด้วยแหละ แล้ววันนี้ปฐพีก็นั่งเคลียร์งานทั้งวัน ก็เลยไม่มีเวลาไปดูหนูนาทำงานเลย

“หนูนาปวดขาค่ะ สงสัยจะเป็นเพราะส้นสูง ปกติหนูนาไม่ค่อยได้ใส่มันหรอกค่ะ” หนูนาบอกพี่ดินด้วยสีหน้าเพลียๆ

“ไหนลงมาซิ...ขอพี่ดูหน่อย” เขาเปิดประตูรถอย่างถือวิสาสะ

“เอ่อไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็คงจะหาย” แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจในสิ่งที่หนูนาพูด

“มาเถอะน่าอย่าดื้อ” ปฐพีชวนหนูนาลงมานั่งที่โต๊ะใต้ต้นไม้ ที่อยู่ใกล้ๆกับที่หนูนาจอดรถนั่นแหละ

“นั่ง...ขอพี่ดูหน่อย” ปฐพีสั่งให้หนูนานั่งลงที่เก้าอี้ ส่วนปฐพีก็นั่งลงด้านหน้าเธอ แล้วจับขาของหนูนาขึ้นมาดู

“พี่ดินจะทำอะไรคะคนเยอะแยะ” หนูนาหันซ้ายมองขวา แล้วก็กำลังจะร้องห้าม แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันเอาเสียแล้ว

“ก็ช่างสิ พี่ไม่สนใจ” เพราะคนที่ปฐพีสนใจที่สุดก็คือหนูนาต่างหาก แล้วที่หนูนาต้องเป็นแบบนี้ ก็เป็นเพราะเขาเอง เพราะเขาเป็นคนสั่งให้หนูนาไปทำงานตรงนั้นเอง ก็เขาไม่คิดว่าหนูนาจะเป็นมากขนาดนี้

แต่ปฐพีก็รู้สึกว่าหนูนาอดทนดี เพราะเขาได้สอบถามจากคุณพนัสแล้วว่าหนูนาทำงานเป็นยังไงบ้าง คุณพนัสบอกว่าหนูนาทำงานได้ดีและไม่มีปัญหาอะไร

“พี่ดินคะ ไม่ต้องหรอกค่ะ” ปฐพียังคงไม่สนใจในสิ่งที่หนูนาร้องห้าม เขายกขาของเธอขึ้นมาแล้วนวดให้ ตอนนี้หนูนาเปลี่ยนจากใส่ส้นสูงมาเป็นสวมรองเท้าแตะธรรมดาแล้ว ปฐพีนวดขาให้หนูนาอย่างเบามือ และก็ทำมันทั้งสองข้างอย่างตั้งใจ

“ปวดมากขนาดนี้แล้วทำไมถึงไม่มาบอกพี่ จะทนทำต่อทำไม” ปฐพีรู้สึกผิดในใจลึกๆ สงสารก็สงสาร เท้าขาวๆของเธอตอนนี้แดงไปหมด

“หนูนาไม่กล้า พึ่งจะมาทำงานวันแรกด้วย โอ๊ย!! เบาๆ ค่า”

“ทีหลังถ้ามีปัญหาก็มาบอกพี่ไม่ต้องทนเจ็บเป็นวันๆแบบนี้ ปวดมากไหม” ประโยคแรกปฐพีเหมือนจะดุๆเธอ แต่ประโยคต่อมา หนูนารู้ว่าพี่ดินเป็นห่วง

“ปวดค่ะ แต่พี่ดินเลิกนวดเถอะนะคะหนูนาเกรงใจ” เธอเป็นแค่ลูกน้อง แล้วเธอก็พึ่งจะทำงานวันนี้เป็นวันแรกด้วย พี่ดินทำแบบนี้หนูนาเกรงใจจริงๆ ถึงเมื่อก่อนเขาจะเป็นพี่ชายที่แสนดีของหนูนาก็จริง แต่หนูนาก็ไม่ได้เจอกับพี่ดินมาตั้งสี่ปีเต็ม ทำให้หนูนารู้สึกเขินๆ กับการกระทำของเขาที่เขาทำให้เธออยู่ตอนนี้

“ขับรถไหวไหม” ปฐพีไม่สนใจในสิ่งที่หนูนาพูด เขายังคงนวดขาให้เธอต่อ

“ไหวค่ะ หนูนากะว่าถึงบ้านแล้วจะแช่น้ำอุ่นสักหน่อยก็น่าจะดีขึ้น”

“ป่ะ ถ้างั้นก็กลับไปแช่น้ำอุ่นดีกว่า ถ้าพรุ่งนี้ปวดมากก็โทรมาบอกพี่” เพราะเขาจะได้ให้เธอหยุดพักไปก่อน

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ พี่ดินกลับเถอะ หนูนาก็จะกลับแล้ว”

“ป่ะพี่พาไปส่งที่รถ” จากนั้นปฐพีก็พยุงพาหนูนาเดินไปที่รถ เปิดประตูรถให้เธอ เมื่อหนูนาเข้าไปนั่งเรียบร้อยแล้ว เขาก็ปิดประตูรถให้เธอ

“ถ้าขับไม่ไหวพี่ไปส่งให้ได้นะ” ปฐพียังคงอาสา ถึงในใจอยากจะขับรถไปส่งหนูนาที่บ้านเอง แต่อีกใจเขาก็ไม่อยากให้หนูนาอึดอัด

“ไหวค่ะ พี่ดินนี่ใจดีกับหนูนาเสมอเลยนะคะ”

“พี่ใจดีกับเราแค่คนเดียวนั่นแหละ จำเอาไว้ แล้วขับรถกลับบ้านดีๆล่ะ พี่เป็นห่วง” คำว่าเป็นห่วงของเขา ทำให้หนูนายิ้มหวานให้เขา เธอไม่ได้คิดอะไรกับเขา เหมือนที่เขาคิดกับเธอ เพราะปกติพี่ดินก็จะใจดีกับเธอแบบนี้อยู่แล้ว แล้วด้วยความที่พี่ดินอายุเยอะกว่ามาก แล้วอีกอย่างตอนนี้เขาก็เป็นทั้งเจ้านายของเธอและเจ้านายของพ่อเธอด้วย หนูนาก็เลยคิดว่าพี่ดินอาจจะเป็นห่วงเธอในฐานะพี่ชายหรือเจ้านายของเธอก็ได้

“ค่า...” หนูนาตอบรับด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง จากนั้นเธอก็ขับรถออกไป...