ตอนที่ 4 เจอหน้าเธอสักที / ปฐพี

ตอนที่ 4 เจอหน้าเธอสักที / ปฐพี

หนูนาเดินทางมาสมัครงานด้วยรถยนต์ส่วนตัวคันเล็กของแม่ เธอเดินเข้ามาสมัครงานตรงสถานที่จัดไว้รับสมัครงานโดยเฉพาะ จากนั้นเธอก็กรอกรายละเอียดลงไปในใบสมัครงานเรียบร้อย

“นั่งรอก่อนนะคะ พอดีวันนี้เจ้านายเข้า เดี๋ยวรอสัมภาษณ์เลยค่ะ” พนักงานที่รับใบสมัครงานไปบอกให้หนูนานั่งรอก่อน

“ค่ะ ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าวันนี้ใครเป็นคนสัมภาษณ์เหรอคะ” หนูนาไม่แน่ใจว่าจะเป็นพี่ฟ้าน้องสาวพี่ดิน หรือจะเป็นตัวพี่ดินเอง เธอก็เลยถามว่าคนที่สัมภาษณ์เธอวันนี้เป็นใครกันแน่ แต่คนที่เธอไม่อยากเจอวันนี้ก็คือพี่ดิน

“อ่อ คุณปฐพีค่ะ” ห๊ะ...พี่ดินสัมภาษณ์เองเลยเหรอเนี่ย แล้วเขาจะจำเราได้หรือเปล่านะ

ก็เธอกับเขารู้จักกันน่ะสิ เพราะพ่อของเธอทำงานเป็นพ่อครัวอยู่ที่รีสอร์ทของเขา ส่วนเธอที่ไม่ไปสมัครงานที่โน้น ก็เพราะเธอรู้ไงว่าถ้าเขาเห็นเธอ เขาจะต้องรับเธอเข้าทำงานอย่างแน่นอน เธอไม่อยากให้ใครมาว่า เธอว่าเป็นเด็กเส้น อีกอย่างเธอทำงานนี้แค่รอเวลาเท่านั้น เพราะเดี๋ยวเธอก็ต้องลาออกแล้ว แต่เธอกับเขาก็ไม่ได้เจอกันหลายปีแล้ว เพราะเธอไปเรียนอยู่ที่กรุงเทพ นี่ก็พึ่งจะเรียนจบกลับมา เธอก็ได้แต่ภาวนาในใจว่าเขาคงจำเธอไม่ได้

และเมื่อเวลาผ่านไป วันนี้มีคนมาสมัครงาน รอสัมภาษณ์เหมือนหนูนาอยู่ประมาณห้าคนรวมทั้งหนูนาเองด้วย ในขณะที่หนูนานั่งรออยู่นั้นปฐพีก็เดินผ่านพวกเธอทั้งห้าคนเข้าห้องไป แต่หนูนากลับนั่งก้มหน้าเพราะไม่อยากให้เขาเห็นและจำเธอได้ แต่แล้วทุกคนก็ถูกเรียกเข้าห้องไปทีละคนจนหมด ส่วนหนูนาเป็นคนสุดท้ายที่ปฐพีเรียก

“คุณวรรณนภาศิริเชิญด้านในค่ะ” ถึงตาฉันแล้วสินะ พี่ดินจะจำฉันได้หรือเปล่านะ…

หนูนาค่อยๆ เดินเข้ามาภายในห้องทำงานของพี่ชายที่เธอเคยรู้จัก เธอก็เห็นว่าเขานั่งกอดอกมองอยู่ที่เก้าอี้ผู้บริหารตัวใหญ่ แล้วเขาก็ส่งยิ้มมาให้เธอ

“สวัสดีค่ะ” เมื่อฉันเข้ามาภายในห้อง ฉันก็เอ่ยสวัสดีตามมารยาท แล้วสายตาที่พี่ดินมองมามันก็ทำให้ฉันรู้ทันทีว่าพี่ดินจำฉันได้ ฉันเลยส่งยิ้มบางๆไปพร้อมกับคำว่าสวัสดี

“จะมาทำงานที่นี่แล้วทำไมไม่บอกพี่ก่อน” นั่นไงเขาจำฉันได้จริงๆด้วย ว้า...จบกัน

“พี่ดินจำหนูนาได้ด้วยเหรอคะ” ก็เธอกับเขาไม่ได้เจอกันตั้งสี่ปีเต็ม แต่นั้นเป็นความคิดของเธออยู่ฝ่ายเดียวต่างหาก เพราะปฐพีเห็นและเจอหนูนาเป็นประจำ เวลาคิดถึงเขาก็จะไปกรุงเทพ แต่เธอคงไม่รู้

“แล้วทำไมพี่ถึงจะจำเราไม่ได้ล่ะ” ปฐพีตั้งคำถามชวนเธอคุย

เธอเรียนจบและกลับมาแล้วเขารู้ และตลอดระยะเวลาสี่ปีที่ผ่านมา วันนี้คงเป็นวันที่เราได้เจอหน้าและได้คุยกันสักที เธอไม่ได้โตขึ้นเลยในสายตาปฐพี แต่เขารู้ว่าเธอโตพอที่เขาจะเริ่มได้แล้ว เมื่อก่อนเธออาจจะยังเด็กเกินไป เขาไม่อยากจะขึ้นชื่อว่ารังแกเด็ก

“คือ...หนูนาไม่อยากให้ใครมาว่าเอาได้ว่าหนูนาเป็นเด็กเส้นนี่คะ” เธอพูดไปตามความจริงที่เธอตั้งใจเอาไว้ แต่คนฟังกลับรู้สึกหงุดหงิดเล็กๆ ก็เขาให้เธอเป็นมากกว่าเด็กเส้นมานานมากแล้ว เธอไม่รู้หรือไง

“ถ้าหนูนาบอกพี่ ผู้หญิงพวกนั้นก็จะได้ไม่ต้องมาเสียเที่ยวไง” เพราะเขาจะได้ยกตำแหน่งที่ต้องการรับให้เธอไปเลย จะได้ไม่ต้องมีคนเสียเวลามาสมัครงานและรอสัมภาษณ์นานแบบนี้

“อ้าวพี่ดิน หนูนาผิดเหรอคะเนี่ย” เธอทำให้ผู้หญิงพวกนั้นต้องเสียเวลามาสมัครงานแล้วก็นั่งรออยู่นานอย่างนั้นเหรอ

“ก็แล้วแต่จะคิดสิ” ชิ! หนูนาทำหน้างอใส่ แต่คนมองหน้างอๆของเธอตอนนี้กลับยิ้มกว้าง

“กลับมาเมื่อไหร่” คำถามห้วนๆ แต่น้ำเสียงฟังดูแล้วอบอุ่น ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ แต่แค่อยากคุยด้วยเฉยๆ

“คำถามนี้คือหัวข้อคำถามที่พี่ดินจะสัมภาษณ์หนูนาใช่ไหมคะ” เพราะความสนิทกันในครั้งก่อน ทำให้หนูนากล้าที่จะถาม เพราะสำหรับหนูนาแล้วพี่ดินคือพี่ชายใจดีของเธอ

“หนูหริ่ง…พี่ก็แค่ถามป่ะ” หนูนาคือชื่อเล่นของเธอ ส่วนหนูหริ่งคือฉายาที่เขาเรียกเธอเมื่อสี่ปีก่อน

“พี่ดินเรียกชื่อนี้หนูนาโกรธจริงๆด้วย พี่ดินยังไม่ลืมมันไปอีกเหรอคะเนี่ย” เรื่องของเธอทุกเรื่องปฐพีไม่เคยลืม และก็ไม่มีวันลืมด้วย

“แล้วทำไมพี่ต้องลืม” เขายื่นหน้าเขามาใกล้ๆเธอ ทำให้หนูนารู้ว่าเขายังเป็นพี่ชายคนเดิมเมื่อสี่ปีก่อนที่เธอเคยรู้จัก

“แต่หนูนาโตแล้วนะคะ พี่ดินจะมาเรียกชื่อนี้เหมือนตอนที่หนูนาเป็นเด็กๆไม่ได้” เธออาย แฟนก็ยังไม่มี ถ้าขืนมีคนมาเรียกเธอด้วยชื่อนี้มีหวังเธอคงต้องขึ้นคานแน่ๆ หนูหริ่ง...โอ้ยแค่คิดก็ไม่ไหวแล้ว

“ตรงไหนเหรอที่โต ก็ยังเตี้ยเหมือนเดิม” เขาบอกเธออย่างอารมณ์ดี บนใบหน้าของปฐพีมีทั้งรอยยิ้มและมีสีหน้าที่มีความสุขสุดๆ

“พี่ดิน! ไม่ต้องมาย้ำ” หนูนาทำหน้างอนๆ แก้มป่องๆของเธอดูยังไงก็น่ารักสำหรับเขาไปซะหมด อีกคนทำหน้างอนแต่อีกคนกลับยิ้มอารมณ์ดี

“โรงแรมพี่ดินเอาส่วนสูงที่หนึ่งร้อยหกสิบห้า แต่...หนูนาไม่ถึง” เธอพูดเสียงอ่อย เพราะรู้ตัวเองดีว่าเธอเตี้ยจริงๆ อย่างที่เขาบอกนั่นแหละ

“พึ่งรู้เหรอ แล้วทำไมไม่ไปสมัครงานที่รีสอร์ทล่ะ พ่อเราก็ทำอยู่ที่นั่นแถมใกล้บ้านด้วย” ปฐพีอยากให้หนูนาไปทำงานที่รีสอร์ทมากกว่าเพราะส่วนมากเขาจะประจำอยู่ที่นั่น จะมาดูงานที่โรงแรมแค่อาทิตย์ละสองวันเท่านั้น เพราะรีสอร์ทลูกค้าเยอะกว่า เพราะราคาค่าบริการทุกอย่างถูกกว่า ลูกค้าที่มาเที่ยวจึงมีทุกชนชั้น แต่สำหรับที่โรงแรม จะมีราคาค่อนข้างแพง เพราะโรงแรมของเขารับแต่ลูกค้ากระเป๋าหนักๆเท่านั้น ฐานลูกค้าก็เลยน้อยกว่าที่รีสอร์ท แต่ถึงอย่างนั้น ช่วงวันหยุดก็เต็มหมดทุกที เพราะเขาเน้นการบริการทุกระดับประทับใจ ลูกค้าส่วนใหญ่ที่เคยมาใช้บริการส่วนมากจะกลับมาใช้บริการอีก และที่โรงแรมก็มีน้องสาวของเขาคอยดูแลอยู่แล้ว ส่วนตัวเขาก็เลยเน้นไปดูแลทางรีสอร์ทแทน

“พ่อก็บอกหนูนาแบบนั้น...” น้ำเสียงของหนูนาตอนนี้ก็ยิ่งแผ่วเบาเข้าไปอีก ที่จริงเธอทำที่ไหนก็ได้ เพราะเธอต้องการจะทำงานนี้แค่ชั่วคราวเท่านั้น แต่ที่เลือกมาสมัครงานที่นี่ก็แค่อยากเข้าทำงานด้วยความสามารถของตัวเอง แต่ในเมื่อมันไม่ได้เป็นอย่างที่หนูนาคิดแล้ว เพราะฉะนั้นเธอทำงานที่ไหนก็ได้

“ตอบพี่มาว่าทำไมถึงอยากจะทำงานที่โรงแรม ขับรถไกลนะค่าน้ำมันกินตายเลย” เพราะโรงแรมมันตั้งอยู่กลางใจเมืองของจังหวัดน่ะสิ ส่วนรีสอร์ท อยู่บนเขาที่ใกล้หมู่บ้านที่เธออยู่แถมพ่อของเธอก็ยังทำงานที่นั้นอีกด้วย

“หนูนาก็ไม่รู้เหมือนกัน...” เธอเลือกที่จะตอบเขาแบบนี้ เพราะถ้าให้เธอตอบว่า เธอจะทำงานนี้แค่ช่วงหนึ่งเท่านั้น มีหวังเขาต้องถามเธอไม่หยุดแน่ๆ เพราะฉะนั้นเธอไม่บอกเขาดีกว่า

“พี่ว่ากลับไปทำที่รีสอร์ทดีกว่ามีงานเยอะแยะ เตี้ยๆแบบนี้ทำตรงไหนก็ได้” เขาย้ำว่าเธอเตี้ยอีกแล้ว หนูนาคิดว่าพี่ดินคงเห็นว่าเธอไม่เหมาะกับงานโรงแรม ซึ่งเธอก็พอเข้าใจได้ แต่จะมาย้ำว่าเธอเตี้ยบ่อยๆแบบนี้เธอไม่ชอบ!

“เตี้ยแล้วไงคะ แต่หนูนาสวย” คนฟังที่กำลังยิ้มอยู่ เพราะความคิดถึงที่เขามีให้เธอ แล้ววันนี้เขาก็ได้เจอหน้าเธอแล้ว อารมณ์ก็เลยดีเป็นพิเศษ ยิ่งต้องยิ้มกว้างมากกว่าเดิม กับคำพูดของเธอที่ชมตัวเองว่าสวย

“ฮ่าๆๆ ใครบอกเหรอหนูหริ่ง” ปฐพียังคงแกล้งเธอไม่หยุด ถึงในใจจะเห็นด้วยในสิ่งที่เธอพูดก็ตาม แต่เขาก็อดแกล้งเธอไม่ได้

“เอ๊ะ! พี่ดินเรียกหนูหริ่งอีกแล้วนะ” คนตัวเล็กหน้างอเข้าไปอีก แล้วก็ทำท่าเหมือนจะเซ็งๆแล้วด้วย ว่าอยู่ได้! เธอคิดในใจ

“เอาน่าไม่มีใครได้ยินหรอก เราอยู่กันแค่สองคน” คนอารมณ์ดีก็ยังคงไม่สนใจ ก็เมื่อก่อนเขายังเรียกเธอได้ ตอนนี้เขาก็จะเรียกเธอเหมือนเดิม อีกอย่างเขาก็ไม่ได้เรียกเธอบ่อยซะหน่อย ก็แค่เวลาที่เธอซน หรือไม่ก็ตอนอารมณ์ดีๆแบบนี้เท่านั้น

“แล้วตกลงพี่ดินจะให้หนูนาไปทำงานที่รีสอร์ทใช่ไหมคะ”

“แล้วหนูนาว่ายังไงล่ะ พี่ไม่อยากบังคับ” เขาตามใจเธอเสมอ ถ้าเธออยากทำที่นี่เขาก็ไม่อยากขัด ถึงในใจอยากให้เธอไปอยู่ใกล้ๆเขาที่รีสอร์ทก็ตาม

“หนูนาโอเคค่ะ ที่ไหนก็ได้ ไหนๆพี่ดินก็จำหนูนาได้แล้ว”

แสดงว่าเธอคิดว่าเขาคงจะจำเธอไม่ได้สินะ เธอคงไม่รู้ว่าเขาไม่ได้ใช้สายตาหรือสมองจำ แต่เขาใช้หัวใจของเขาจำเธอต่างหาก

“เตี้ยๆแบบนี้พี่เห็นแค่ปรายจมูกพี่ก็จำเราได้แล้ว” เขาเอื้อมมือไปจับจมูกเธอแล้วบีบเบาๆ ทำให้เธอต้องปัดมือเขาออกอย่างเซ็งๆ ...แกล้งอยู่ได้ ตอนนี้เธอโตแล้วนะ

“จำแม่นจังนะคะ แล้วพี่ดินจะให้หนูนาเริ่มงานวันไหนดีคะ” คนตัวเล็กที่อยากได้งานทำแก้เบื่อ ก็เริ่มพูดเข้าเรื่องทันที ถ้ามัวแต่พูดเล่นกันอยู่แบบนี้ มีหวังเที่ยงก็ยังไม่จบ

“วันนี้ทำที่นี่ก่อนไหมแล้วพรุ่งนี้ค่อยไปทำที่รีสอร์ท” เพราะว่าวันนี้เขาต้องอยู่เคลียร์งานที่นี่ทั้งวัน อยากให้เธออยู่ใกล้ๆ...คิดถึง

“ก็ได้นะคะ” เธอยังไงก็ได้ แต่ทำที่นี่วันเดียวเนี่ยนะ แล้วเตี้ยๆอย่างเธอพี่ดินจะให้เธอไปทำตรงไหนกันนะ…