บทที่ 5 การเข้าใจผิด

ร่างบางเดินอย่างคนไร้จิตวิญญาณออกมาจากคอนโดนั้น ซึ่งสภาพเธอในตอนนี้สวมแค่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงบล็อกเซอร์ของชายหนุ่มแค่นั้น เธอรีบเดินออกมาจากที่นั่นแม้กระทั่งรองเท้าก็ไม่ได้ใส่

"แท็กซี่!!!" เธอโบกรถเพื่อมุ่งหน้ากลับที่พักของตัวเอง

ฟุ้บบบ!!!

เมื่อเดินทางมาถึงห้องพักตัวเอง เธอทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มพร้อมกับปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาด้วยความคับแค้นใจ

"ฮือออออออออออออออ…" เสียงร้องไห้แทบขาดใจของเธอ ณ ตอนนี้ไม่มีสิ่งใดสามารถมาหยุดยั้งมัันได้

เธอนอนร้องไห้คร่ำครวญถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น จากการเสียตัวให้กับผู้ชายที่เธอไม่รู้จัก แถมยังถูกมองว่าเป็นผู้หญิงขายตัว…

ครืดดด~ ครืดดด~

เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ เสียงสัญญาณโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นภายในห้องนอนที่เงียบสนิท ร่างบางเงยหน้าขึ้นโดยใช้มือปาดน้ำตาออกพลางมองตามเสียงสั่นนั้นและเอื้อมมือไปหยิบมันออกมาจากสายชาร์จทันที

"อึก!…พรืดดดดด~" ร่างบางสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะกดรับโทรศัพท์

"ฮัลโหล…สวัสดีค่ะ" จากน้ำเสียงในโหมดเศร้า เปลี่ยนมาเป็นเสียงหวานทันทีเมื่อรับสาย

[ สวัสดีฮ่าาา น้องนานะ…]

ร่างบางชะงักพลางมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ที่กำลังโชว์เบอร์แปลกของใครสักคน ซึ่งน้ำเสียงบ่งบอกว่าเป็นเภทที่สาม เธอขมวดคิ้วสงสัยว่าทำไมถึงรู้จักชื่อเธอก่อนจะเอ่ยถามกลับ

"ค่ะ…ใครหรอคะ?"

[ พี่ชื่อคิวอาร์นะฮะ พอดีพี่ถูกใจรูปภาพการถ่ายแบบของน้องเลยหาข้อมูลแล้วจึงติดต่อมาหาอ่าฮะ…]

"อ่อค่ะ…"

ร่างบางนึกภาพตามและถึงกับอ๋อ เพราะคนนี้เธอรู้จักในนามผู้จัดการของกับดารา เซเลป นายแบบ นางแบบ ในวงการบันเทิงมากมาย ซึ่งแต่ละคนที่อยู่ในความดูแลของผู้จัดการคนนี้ก็ต้องพูดได้ว่าอนาคตในวงการไปไกลแน่นอน

[ น้องนานะสะดวกออกมาเจอกันหน่อยมั้ยฮะ…]

เมื่อสิ้นประโยคคำชวนแน่นอนว่าเธอถูกแมวมองเลือกให้เป็นบุคคลสาธารณะอีกไม่นานแน่ๆ และถ้าเป็นจริง นั่นคือความสำเร็จเล็กๆที่เธอเคยฝันไว้

"เมื่อไหร่ดีคะ?"

[ น้องนานะสะดวกเมื่อไหร่เหรอฮะ…]

"พี่คิวอาร์นัดมาเลยค่ะ นานะพร้อม…"

[ งั้นเจอกันวันเสาร์นี้ดีมั้ยฮะ สะดวกมั้ยเอ่ย ]

"ดีค่ะ"

[ โอเค! เดี๋ยวพี่แอดไลน์ไปแล้วคุยกันนะฮะ ]

"ค่ะ…"

ในความโชคร้ายก็ยังคงมีความโชคดีอยู่บ้าง สิ่งที่เธอตั้งใจจะทำในตอนนี้คืออยากทำงานอะไรก็ได้ ที่ทำให้ตัวเองไม่อยู่เฉย…

นานะ หญิงสาวที่มาพร้อมกับใบหน้าและสายตาโดดเด่นเป็นประกาย เธอเป็นสาวหุ่นบาง ร่างเพียว เรียกได้ว่าเป็นคนที่เพอร์เฟคในระดับต้นๆเลยทีเดียว

เธอเรียนจบที่ต่างประเทศและสอบเข้าทำงานเป็นแอร์โฮสเตสได้สามปีที่สายการบินชื่อดังแห่งหนึ่งในเกาหลีใต้ แต่ในตอนนี้เธอได้ลาออกจากงานและไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับใครที่นั่นอีก เพราะเรื่องปัญหาส่วนตัว

ตั้งแต่เรียนจบและได้เข้าทำงานที่นั่น เธอเป็นหญิงสาวบุคคลหนึ่งที่เป็นหน้าเป็นตาทั้งยังโดดเด่น จนทำให้เพื่อนในที่ทำงานชื่นชมและหลงรักเป็นอย่างมาก เพราะความสวยและน่ารักของเธอ ทั้งยังได้รับตำแหน่งเป็นพีเซนเตอร์ประจำสายการบินนั้นอีกด้วย

เธอมีทั้งแฟนที่เป็นหุ้นส่วนกับสายการบินนั้นรักกันมาเกือบห้าปี มีทั้งเพื่อนรักและสนิทกันมากอยู่ช่วงหนึ่งตั้งแต่สมัยเรียนและทำงาน จนก่อนหน้านี้ที่เธอลาออกเพราะเธอจับได้ว่าเพื่อนรักที่ไว้ใจที่สุดแอบคบหาและมีความสัมพันธ์กับแฟนของตัวเองเกือบสามปี ตั้งแต่เริ่มเข้าทำงาน เธอจึงตัดขาดความสัมพันธ์ของทั้งคู่ และตั้งใจกลับมาใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านเกิดตัวเอง ที่นี่

คลับXX

รถตู้คันหรูวิ่งตรงเข้ามาจอดทางด้านหน้าของคลับ พร้อมกับมีชายหนุ่มก้าวลงมาจากรถเป็นจุดเด่นต่อสายตาทุกคู่ที่มองมายังตรงนี้

"คุณคัลเลอร์!! กรี๊ด! ใช่คุณคัลเลอร์จริงด้วย"

"อร๊ายยย!! ฉันอยากรับใช้เขา!!"

บรรดาสาวงามบริการแขกวีไอพีที่นั่งเรียงกันอยู่หน้าคลับต่างพากันซุบซิบ ชื่นชมชายหนุ่มที่กำลังเดินตรงเข้ามายังข้างใน

"คุณคัลเลอร์สวัสดีค่าาาา จีจี้นะคะยินดีบริการคุณคัลเลอร์…"

"ชะมดอยู่ไหน!" น้ำเสียงเข้มของวิลล์พูดแทรกสาวบริการเมื่อเธอจะเดินเข้ามาใกล้ตัวของผม แต่กลับโดนสกัดกั้นไม่ให้เข้าใกล้ด้วยบอดี้การ์ดยืนล้อมรอบตัวผมสามสี่คน

"พี่ชะมดอยู่ข้างในค่ะ!" หญิงสาวอีกรายวิ่งเข้ามาพร้อมกับเอ่ยตอบ แต่สายตาจ้องมองใบหน้าของผมอย่างไม่กระพริบ

"อื้ม!!"

เมื่อได้คำตอบจากนั้นผมก็ก้าวเท้าเดินเข้าไปยังห้องส่วนตัววีไอพีในคลับเพื่อรอให้ชะมดเข้ามาหา

"เฮือกก!!คะ คุณคัลเลอร์คะ ชะมดไม่ได้ตั้งใจ…อึก!!"

ชะมดเมื่อเดินเข้ามาในห้องที่ผมนั่งรออยู่ ถึงกับเข่าทรุดรีบคลานเข้ามาหาผมอย่างรู้สึกผิด พูดพลางก้มกราบขอโทษ

"นี่! จะขอโทษทำไม! เงยหน้าขึ้น!" ผมเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

ฟุ้บบ!!!

พร้อมกับวางซองเงินลงตรงหน้าชะมด จนทำให้เธองุนงงว่ามันเกิดอะไรขึ้น

"นะ นะนี่เงิน ค่าอะไรคะ!"

"รางวัลของเธอไง วันนี้ฉันต้องการผู้หญิงคนเดิม ช่วยเรียกมาให้ที…"

"ผะ ผะผู้หญิง คะ คน ไหนคะ…" ชะมดพูดเสียงสั่น ลูกตากรอกไปมาอย่างกับคนทุกข์ใจ

ผมขมวดคิ้วและเปรยสายตาขึ้นไปมองวิลล์ที่ยืนมองอยู่ตรงหน้าประตู ก่อนจะมองกลับลงมาที่ใบหน้าของชะมดอย่างงุนงง

"ผู้หญิงที่วิลล์มารับไปให้ฉันเมื่อวานนี้ไง!" น้ำเสียงเข้มเปลี่ยนเป็นเสียงแข็งบวกกับสายตาพิฆาตเอาเรื่อง

"ใครหรอคะ…"

"………" สายตาคมจ้องมองอย่างไม่ขยับอีกครั้ง จนทำให้ชะมดถึงกับกลัวจนฉี่แทบราด เธอรีบก้มหน้าลงด้วยความกลัวพร้อมกับเล่าบางอย่างให้ผมฟังอย่างรู้สึกผิด

"เฮือกก!! อึก!! ฮืออออออออ… คุณคัลเลอร์! ชะมดขอโทษที่หาผู้หญิงให้ไม่ทัน เมื่อวานนี้คุณวิลล์ติดต่อมากระทันหันเลยทำให้ชะมดหาสาวตามสเปคคุณคัลเลอร์ไม่ได้ ชะมดหมดหนทาง! อึก!! เลยไปจ้างเด็กสาวอายุประมาณสิบแปดปีมาให้…อึก!! ฮืออออ ตะ ตะแต่ชะมดเพิ่งมารู้เมื่อเช้านี้ว่าเด็กนั่นไม่ได้มา เธอเกิดอุบัติเหตุเลยมาไม่ได้ค่ะ ชะมดขอโทษ…ฮืออออออ"

"ว่าไงนะ!!!"

ผมเด้งตัวลุกขึ้นยืนอย่างหัวเสีย เมื่อได้ยินชะมดเล่าให้ฟัง บวกกับเริ่มสงสัยว่าผู้หญิงบริสุทธิ์คนนั้นที่ทำให้ผมติดใจในเมื่อคืนนี้เธอเป็นใครมาจากไหน

"นี่เธอจะบอกว่าผู้หญิงเมื่อคืนนี้ที่ฉันมารับ ไม่ได้เป็นคนของเธอที่หามาให้หรอกเหรอชะมด!!!"

วิลล์ที่เงียบไปสักพักก็เดินเข้ามาคว้าท่อนแขนชะมดที่ก้มหน้าอยู่ให้ลุกขึ้น พร้อมกับสาดคำถามใส่อย่างเอาเรื่อง

"อึก…ชะ ชะมดไม่รู้เรื่องจริงๆนะคะ ผู้หญิงคนไหนคะ" ชะมดเงยหน้าปาดน้ำตาและตอบคำถามของวิลล์ชัดเจน

ด้วยสีหน้าของเธอในตอนนี้บ่งบอกได้ว่าเธอไม่รู้เรื่องผู้หญิงอะไรทั้งนั้น…

และผมเองชักไม่แน่ใจเข้าแล้วว่าเธอเป็นใครมาจากไหน แต่ที่แน่นอนคือมีการเข้าใจผิด ทั้งผมเองยังไปพรากความบริสุทธิ์ของหญิงสาวคนนั้นอีกด้วย

ผมใช้สายตาเป็นการไล่ให้ชะมดออกไป เพื่อที่จะได้คุยกับลูกน้องเป็นการส่วนตัว

"ลูกค้า…" วิลล์เอ่ยขึ้นพร้อมกับนั่งคลุกเข่าลงตรงหน้าผมอย่างรู้สึกผิด เหมือนกับชะมดที่ทำเมื่อสักครู่นี้

"ลุกแล้วเดินตามฉันมา!!" ผมรีบเดินนำหน้าลูกน้องอย่างหงุดหงิด ไปที่ห้องดูภาพกล้องวงจรปิดเพื่อความแน่ใจ

เพราะในใจยังนึกถึงสภาพที่ผมกระทำกับผู้หญิงที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเมื่อคืนนี้อย่างไม่ควรให้อภัย

…และเมื่อผมได้ตรวจเช็คคลิปจากกล้องในเมื่อคืนนี้เรียบร้อย ก็รับรู้ได้ว่าเธอคือลูกค้าคนหนึ่งที่เข้ามาใช้บริการในคลับนั่นเอง

ตุ้บบ!!!

ผมใช้กำปั้นทุบลงตรงที่วางแขนเบาะในรถตู้อย่างเจ็บใจ เรื่องที่ตัวเองพลาดโอกาสที่จะได้เจอกับหญิงคนนั้น และอีกเรื่องก็คือเหมือนกับว่าผมลักพาตัวเธอมาเพื่อข่มขืน

"วิลล์! นายช่วยไปตามสืบหาผู้หญิงคนนี้ให้ทีนะ…"