บทที่ 4 คนสารเลว

ลูกน้องคนสนิทยืนเงอะงะอยู่ทางเข้าประตูของห้องแต่งตัว โดยกลัวความผิดที่คิดว่าเจ้านายจะต้องลงโทษสาหัสเป็นแน่ เพียงเพราะว่าเอาผู้หญิงเมามาให้เจ้านาย

"เป็นอะไรไป…"

ชายหนุ่มยืนผูกเนคไทอยู่มองผ่านกระจกแล้วเห็นท่าทีของลูกน้องจึงเอ่ยขึ้น

"ปะ ปะ เปล่าครับ…คุณคัลเลอร์จะลง…"

"ขอบใจ!!"

น้ำเสียงเรียบของคัลเลอร์เอ่ยขึ้นก่อนจะเดินออกมาแตะไหล่ลูกน้องเบาๆพลางส่งยิ้มให้อย่างมีความสุข จนลูกน้องต้องแปลกใจ แทนที่สมควรจะต้องโดนต่อว่ามากกว่า

"คุณผู้หญิงคนนั้น…"

"ช่วยไปหยิบไอแพดที่ห้องทำงานฉันให้ทีนะ…" ชายหนุ่มออกคำสั่งโดยไม่รอฟังคำถามของลูกน้อง

"ครับ…"

จังหวะที่ลูกน้องจะเดินไปยังห้องทำงาน สายตากลับเหลือบไปเห็นร่างบางนอนหลับสนิทคว่ำหน้าอยู่บนเตียง เขาจึงเดินเข้าไปดูและพบว่าแอร์ในห้องนอนเย็นเฉียบแถมคนตัวเล็กที่นอนอยู่นั้นมีเพียงผ้าห่มที่คลุมแค่สะโพกลงมา ปล่อยให้แผ่นหลังขาวเนียนว่างเปล่าถูกแอร์เย็นตกกระทบ…

"มีอะไร…"

คัลเลอร์เดินตามมาหยุดยืนด้านหลังของลูกน้องพลางมองตามสายตาเขาไปที่เธอ

"เอ่อ คุณผู้หญิงไม่ได้ใส่เสื้อผ้า แอร์ในห้องเย็นด้วยนะครับ…" ว่าจบก็เดินไปทำตามคำสั่งของเจ้านาย

ชายหนุ่มเดินเข้าไปยังในห้องพร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ร่างบางก่อนจะเดินออกมา

"ถ้าหล่อนตื่นแล้วก็จัดการให้ด้วยนะ เดี๋ยวฉันจะออกไปหาเลย์…ตอนบ่ายนายค่อยตามฉันเข้าบริษัท" ระหว่างทานข้าวอิ่ม ชายหนุ่มสั่งการลูกน้องก่อนจะออกไปทำงาน

"ครับคุณคัลเลอร์"

11:00 น.

ร่างบางขยับซุกตัวเข้าใต้ผ้าห่มหนา ก่อนจะรู้สึกตัวและค่อยๆเปรยสายตามองเพดานภายในห้องนอน อันที่ไม่คุ้นเคย

"เฮือกกก!!…โอ๊ยยย!!!"

เธอขยับตัวขึ้นและถึงกับร้องเสียงหลง เมื่อสัมผัสแรกที่ได้รับคือความเจ็บปวดเนื้อตัวโดยเฉพาะจุดกลางกายของเธอ

เมื่อมองไปรอบห้องเธอถึงกับตกใจ เพราะมันเป็นสถานที่ที่เธอไม่รู้จัก และแถมยังตอนนี้เธออยู่ในสภาพตัวเปลือยกายไร้เสื้อผ้า

"อึก…"

ร่างบางพยายามดันตัวเองลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง พลางใช้มือคว้าเอาผ้าห่มมาห่อตัวคลุมเรือนร่างไว้ ซ้ำร่างกายยังปวดระบมไปหมด ระหว่างที่สายตามองสังเกตภายในห้อง

"โอ๊ยย!!!…กะ เกิดอะไรขึ้น"

เธอนั่งชันเข่ากุมขมับคิดประมวลเรื่องราวที่มันเกิดขึ้นกับเธอ แต่ทว่าความทรงจำเธอที่เพิ่งผ่านมาไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วมันกลับไม่ได้อยู่ในสมองเธอสักนิด

สภาพร่างกายเธอปวดระบมไปทั้งตัว เหมือนกับเธอไปทำอะไรที่ต้องออกแรงหนักหน่วง เธอพยายามนึกจนภาพในหัวเมื่อคืนนี้เริ่มผุดเข้ามาทีละฉาก ซึ่งเป็นภาพที่มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังลวนลามเธอและกำลังทำเรื่องอย่างว่ากับเธอ…

"มะ มะไม่จริง"

เธอนั่งคร่ำครวญพยายามนึกถึงใบหน้าผู้ชายสารเลวคนนั้นที่พรากความบริสุทธิ์ที่เธอหวงแหนมาทั้งชีวิต แต่ก็นึกไม่ออก

เท้าน้อยๆแตะลงพื้นห้องที่แสนจะเย็นเฉียบเพื่อประคองร่างตัวเองเดินโซเซเข้าไปในห้องน้ำที่ติดกับห้องแต่งตัว ก่อนจะถือวิสาสะหยิบเอาเสื้อเชิ้ตสีขาวของเจ้าของห้องมาสวมปิดเรือนร่างเอาไว้ และประคองร่างกายเพื่อต้องการออกไปจากที่ตรงนี้ให้เร็วที่สุด

"ตื่นแล้วหรือครับคุณผู้หญิง"

อยู่ๆน้ำเสียงของชายปริศนาเดินเข้าห้องมา ก่อนจะมาหยุดตรงหน้าประตูห้องแต่งตัว

ร่างบางหยุดชะงักก่อนจะค่อยๆแง้มประตูออกมาทีละนิด เพื่อดูว่าคนนั้นคือใคร

"เจ้านายผมสั่งให้…"

"ออกไปนะ!!!"

ร่างบางตะโกนออกมาจากอีกด้านของประตู โดยตัวของเธอนั้นยังหลบอยู่ทางด้านหลัง

"ไม่ต้องกลัวนะครับ…"

วิลล์พูดพลางหันมองไปที่พื้นใกล้กับเตียงโดยที่ชุดของเธอที่ใส่มาเมื่อคืนยังวางกองอยู่ "คุณต้องการอะไรหรือเปล่าครับ"

"…….."

ร่างบางยืนตัวสั่นระริกด้านหลังประตูโดยที่ไม่ตอบโต้อะไร รอจนเจ้าของเสียงปริศนานั้นเดินออกไปข้างนอกเธอจึงเดินออกมา

เธอกวาดสายตามองรอบห้องเพื่อหาสิ่งของของตัวเอง ก่อนจะพบว่ามันวางอยู่ที่หัวเตียง

หมับ!!!

จังหวะที่เธอเดินเข้าไปหยิบเอากระเป๋านั้น สายตาเธอก็เหลือบไปเห็นเงินก้อนหนึ่งวางพร้อมกับกระดาษที่ระบุข้อความบางอย่างเอาไว้

'ของขวัญสำหรับเมื่อคืนนี้ ผมให้พิเศษ'

หมับ!!

"บัดซบ!!ที่สุด"

หญิงสาวหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาพร้อมกับขยำมันทิ้งอย่างน่าโมโห ก่อนจะหยิบเอาเงินก้อนนั้นและเดินออกจากห้องไปด้วย

เธอเดินออกมาจากห้องพร้อมกับเงินก้อนนั้นมุ่งตรงมาทางบอดี้การ์ดที่ยืนนิ่งตรงประตูสองคน

"คุณผู้หญิงเสร็จ…"

ปึก!! ฟึ่บบ!!!

จังหวะที่วิลล์เดินออกมาและเดินเข้ามาหาร่างบางพอดี เธอจึงเปลี่ยนเป้าหมายเดินมาทางวิลล์แทน พร้อมกับปาเงินก้อนนั้นเข้าไปที่ใบหน้าของวิลล์อย่างแรงและลอยกระจัดกระจายเต็มห้อง

"สารเลว!!"

ลูกน้องที่ยืนอยู่ตรงนั้นต่างก็พากันอึ้งในการกระทำของหญิงสาว ส่วนผู้ถูกกระทำอย่างวิลล์ก็ชะงักเช่นกัน ทั้งที่ในมือเขาถือยาคุมที่ตั้งใจจะเอามาให้เธอทานก่อนจะไปส่ง ตามคำสั่งของเจ้านาย

"คุณ!!"

เพี๊ยะ!!!

"พวกคุณมันเลวที่สุด!!" ไม่ทันที่วิลล์จะได้ตั้งตัวอีกรอบ มือบางฟาดลงตรงกลางแก้มของเขาทันที แววตาที่สั่นระรัวเริ่มเอ่อล้นเต็มไปด้วยน้ำตา เธอก้มลงกลั้นใจเฮือกสุดท้ายก่อนจะเดินหลีกเพื่อออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

"ลูกพี่เป็นไงบ้างครับ"

"มือเล็กนิดเดียวแต่แรงเยอะชะมัด!" วิลล์พูดพลางใช้มือลูบที่แก้มตัวเอง และสายตาก็มองตามร่างบางที่เดินทุลักทุเลออกไปจากห้อง

บริษัทคัลเลอร์

วิลล์ยืนครุ่นคิดถึงเรื่องของหญิงสาวที่เขาพามาให้เจ้านายสักพัก เพราะเขางงว่าทำไมเธอถึงไม่รับเงินนั้นไป ทั้งๆที่ผ่านมาผู้หญิงที่ชะมดหามาให้ต่างก็มาทำแบบนี้เพราะอยากได้เงินทั้งนั้น…

"อ่าว! มายืนเหม่ออะไรตรงนี้" คัลเลอร์เดินผ่านมาพอดีจึงหยุดถามลูกน้องของตัวเอง

วิลล์ทำท่าทีร้อนรนใจพร้อมกับผายมือเชิญเจ้านายตัวเองเข้าห้องทำงานโดยเร็ว เพื่อที่จะเล่าเหตุการณ์เรื่องหญิงสาวให้เขาฟัง

คัลเลอร์เดินนำวิลล์เข้ามายังห้องทำงาน พร้อมกับเอ่ยปากชมวิลล์อย่างอารมณ์ดี

"นายแน่ใจนะว่าผู้หญิงที่พามาเมื่อคืนยัยชะมดเป็นคนหามาให้อ่ะ รู้มั้ยว่าเมื่อคืนทำเอาเซอร์ไพรส์มากเลย ถูกใจฉันมาก!!" ชายหนุ่มพูดพลางแสยะยิ้มไปด้วย

"อึก…" ทำเอาวิลล์ไม่กล้าที่จะเล่าเรื่องที่ค้างคาใจให้เจ้านายฟัง

"ฉันวางเงินก้อนใหญ่ไปด้วย เธอคงจะพอใจ …อ้อ! วันนี้นัดผู้หญิงคนนี้ให้ฉันอีกทีนะ…" เมื่อคัลเลอร์พูดจบ ทำเอาวิลล์หน้าตาตื่นตกใจทีเดียวเมื่อได้ยินว่าเจ้านายชอบผู้หญิงคนนี้

ทั้งๆที่ผ่านมาเจ้านายไม่เคยเอ่ยปากขอนอนร่วมเตียงกับหญิงคนไหนเป็นครั้งที่สอง…และในใจเขากำลังคิดว่าเธอคนนี้ต้องไม่ธรรมดา

"อ่ะ! นี่ยืนเหม่ออยู่ได้ มีอะไรจะบอกฉันหรอ"

"คือ…" วิลล์อ้ำอึ้งเหมือนจะพูดก็ไม่พูด ทำให้คนตรงนี้เริ่มจ้องมองเป็นตาเดียว

"มีไร!!"

"เธอไม่ได้เอาเงินไปครับ…"

"หะ!!…" สีหน้าชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นสงสัยทันที

"คือ…เธอเอาเงินมาโยนใส่หน้าผมพร้อมตบหน้าผมไปที…"

"เดี๋ยวนะ! ที่ไม่รับเงินเพราะมันน้อยไปหรือไง"

"ผมว่าไม่น่าใช่ครับ เพราะตอนเธอออกจากห้องมา เธอดูโกรธเอาเรื่อง แถมยังด่าพวกผมว่าสารเลวอีก…"

"แล้วยังไง!"

"มะ มะไม่อะไรครับ…เดี๋ยวคืนนี้ผมไปตามเธอมาให้คุณคัลเลอร์เองครับ"

"ไม่ต้อง…เดี๋ยวฉันจะเข้าไปเอง"

"หมายความว่าคุณคัลเลอร์จะไปรับเธอเองหรอครับ…"

"อื้ม!"