ตอนที่ 6 ยาปลุกกำหนัดในสุรา1

คืนนี้หวงหมิงดื่มหนักเกินไปแล้วจริงๆ

ยามนี้เรือนกายสูงค่าของเขาจึงเดินเซเข้าห้องมา เล่ออันมิได้ชายตามองบุรุษหนุ่มผู้หล่อเหลาสง่างามเป็นที่หมายปองของสตรีทั้งงานเลยสักนิด นางเอาแต่ก้มหน้ากิน

หวงหมิงพาร่างสูงเดินเนิบช้าปรายตามองนางเย็นชา อาจเพราะรู้สึกหงุดหงิดกับเหล่าสตรีที่เพียรเข้าหาด้านนอก จึงทำให้ชายหนุ่มไม่อยากมองดรุณีปริศนาที่เอาแต่กิน

“เจ้าควรสนใจสิ่งอื่นบ้างนอกจากอาหารตรงหน้า”

เล่ออันเงยหน้าจากเนื้อแพะย่างหอมกรุ่น เคี้ยวจนแก้มป่องขณะกล่าว “ข้าย่อมสนใจ”

บุรุษเลิกคิ้ว “สนใจหรือ?” เขาเดินไปนั่งลงบนเตียง จัดการถอดรองเท้าถุงเท้าเอง แม้ยามนี้จะมีสตรีที่ควรปรนนิบัติพัดวีอยู่ด้วยก็ตาม นางไม่เหมือนคนอื่น

“ข้าเข้ามาจนสามารถสังหารเจ้าได้แล้วยังไม่รู้ตัว”

หญิงสาวหัวเราะเบาๆ นางไม่มีทางตายจนกว่าจะพ้นโทษ “ข้าย่อมรู้ตัว ข้าฟังเสียงท่าน พอท่านเดินมาตามทางริมระเบียงจนถึงประตูข้าก็รับรู้แล้ว”

นางเอียงหน้ากะพริบตาใส “ข้าสนใจท่านจริงๆ นะ แต่ท่านไม่อยู่มัวแต่ออกไปงานเลี้ยงข้างนอก ข้าไม่มีอะไรทำก็เลยเอาแต่กิน” ว่าพลางหยิบนกพิราบที่ทอดจนกลายเป็นสีเหลืองทองเข้าปาก เคี้ยวตุ้ยๆ พูดต่อ “สถานที่ที่ข้าจากมาไม่มีเนื้อแพะขาแกะน่องไก่แล้วก็ผักสีสันสดสวยแบบนี้อีกอย่าง ท่านกลับมาแต่ไม่มีของกินติดมือมาฝากข้าเลย ดังนั้น ข้าเพียงแค่รับรู้การกลับมาก็พอแล้วนี่นา”

ขอเพียงเขามีชีวิตกลับมาเช่นนี้ นางก็ไม่ต้องห่วงเรื่องอาหารการกิน

เล่ออันกล่าวจบก็แย้มยิ้ม ก้มหน้าก้มตากินอาหารต่ออย่างเอร็ดอร่อย สีหน้ามีความสุข เสมือนในชีวิตน้อยๆ นี้ นางมีเพียงภาพอาหารอันโอชารสชาติเลิศล้ำกองสูงท่วมฟ้า ภายใต้แสงเทียนสีนวลตาศีรษะเล็กทุยที่ก้มต่ำขยับขยุกขยิกรวมกับเสื้อผ้าที่ใหญ่เกินตัว ทำนางที่มีน้ำมีนวลตัวกลมกลึงคล้ายมีขนปุกปุย

ท่าทางของเล่ออันเหมือนสัตว์ป่าตัวเล็กๆ ที่หิวโซมาหลายวัน แลดูน่ารักน่าชังและน่าเข่นเขี้ยวในคราเดียวกัน

มุมปากหวงหมิงเผลอยกโค้งเกิดเป็นรอยยิ้มจางขณะที่ดวงตาสีเข้มรัตติกาลเผลอประทับภาพไว้โดยไม่รู้ตัว เขามองภาพนั้นนิ่งนาน ในขณะเดียวกันก็เริ่มทำใจได้บ้าง เพียงบอกตัวเองให้คิดเสียว่าเก็บลูกแมวมาเลี้ยงหนึ่งตัว

ชายหนุ่มไม่สนใจอีก เขาเดินเข้าห้องอาบน้ำที่มีน้ำอุ่นเติมใส่ถังไม้ไว้แล้ว ลั่นดาลลงกลอนประตูแน่นหนาก่อนเปลื้องผ้าจนเผยเรือนร่างสมบูรณ์แบบ มัดกล้ามตึงแน่น บั้นท้ายแข็งแรง แล้วหย่อนกายลงแช่น้ำ หลับตาลงเชื่องช้า เอนหลังพิงขอบถังไม้ ปล่อยตัวปล่อยใจตามสบาย

แน่นอนว่าบาดแผลมากมายยังคงอยู่ ทว่าความรู้สึกรังเกียจเหล่าสตรีที่ถูกเนื้อต้องตัวมาก่อนหน้านี้มีมากกว่า เพราะบางทีอาจมีละอองยาปลุกเร้าเปรอะเปื้อนไปทั่ว ประสบการณ์ของเขาที่ผันผ่านเคยพบเจอมาไม่น้อย

ผ่อนคลายได้ไม่นาน จู่ๆ กลอนประตูก็หลุดออกเอง มันถูกใครบางคนปลดจากด้านนอกอย่างอุกอาจ

หวงหมิงค่อยๆ ลืมตามอง ดวงตาเย็นเยียบ

เล่ออันโผล่หน้าเข้ามาดังคาด

ทว่านางไม่ได้พุ่งตัวเข้ามาหาชายหนุ่มที่ถังอาบน้ำ แต่โวยวายอยู่ตรงประตู “ท่านสั่งสตรีให้มานอนด้วยหรือ แล้วข้าจะไปนอนที่ใด กับข้าวก็ยังกินไม่หมด จะทิ้งได้ไง”

หวงหมิงขมวดคิ้ว “ข้าสั่งสตรีมานอนด้วย?”

เล่ออันพยักหน้าน้ำตาปริ่มๆ “ข้าได้ยินนางบอกทหารยามที่เฝ้าหน้าประตูเรือนว่าท่านสั่งนางมาค้างแรมที่นี่ ต้องปรนนิบัติท่านจนรุ่งสาง ตอนนี้นางกำลังเดินอยู่ตรงทางริมระเบียง อีกสามสิบก้าวจะถึงหน้าประตูห้องนี้แล้วนะ”

เรือนพักแม่ทัพใหญ่แห่งนี้ตั้งอยู่อีกฝั่งของค่ายทหาร หน้าประตูเรือนคือทางเข้าวงจันทร์ต้องเดินตัดผ่านสะพานที่มีสระบัวเล็กๆ กางกั้น ขึ้นบันไดสามขั้น อ้อมห้องโถงรับรอง

ช่างเป็นสตรีที่ประสาทหูดีเป็นเลิศจนน่าเหลือเชื่อ หวงหมิงปรายตามองคนช่างฟ้องแวบหนึ่งแล้วลุกจากถังไม้ ปราศจากวาจาใด เพียงพาร่างสูงเดินไปที่ชั้นไม้ซึ่งมีผ้าพับไว้ สวมกางเกงแพรสีดำ เปลือยท่อนบนที่พร่างพราวหยดน้ำ ยืนอยู่กลางห้องอย่างผ่าเผย

อาจเพราะเจอกันครั้งแรกก็อยู่ในสภาพไม่ต่างจากเปลือยเปล่า คนเราจึงคุ้นชินโดยไม่รู้ตัว หรืออาจเพราะหวงหมิงเป็นบุรุษหยาบกระด้างเกินไป ความละเอียดอ่อนอันใดจึงไม่มี อาการเขินอายต่ออิสตรีล้วนหาไม่เจอ

แม่ทัพหนุ่มรูปงาม เจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่เต็มไปด้วยมัดกล้ามผู้หนึ่งทำเอาทรวงอกของเล่ออันสะท้านขึ้นลง เขาอาจชินแต่นางไม่ชินเอาเสียเลย สาวน้อยสูดหายใจลึก แอบเช็ดเลือดกำเดา ปัดความฟุ้งซ่านในใจโวยวายฟ้องอีกว่า “นางแต่งกายด้วยเสื้อผ้าน้อยชิ้นแลดูเย้ายวนยิ่ง ขนาดข้าเป็นผู้หญิงด้วยกันยังรู้สึกขนลุกชูชัน หวิวไหวทั้งตัว เฮ้อ...ช่างไม่รักษาจารีตอันดีงามเอาเสียเลย”

“แล้วสตรีเช่นเจ้ารักษาจารีตนักหรือไร? ถึงมาอยู่ในห้องเดียวกับบุรุษไม่ไปไหน”

เล่ออันขมวดคิ้ว “มิใช่ข้าอยู่กับท่าน แต่เป็นท่านที่ต้องอยู่กับข้า ทาสสมควรห่างเหินละเลยผู้เป็นนายหรือไร?”

“เลิกพูดเหลวไหลเสียที!” หวงหมิงให้รู้สึกปวดหัว “ข้าไม่ใช่ทาสของปีศาจเช่นเจ้า”

“ข้ามิใช่ปีศาจ ท่านกล่าวหา พูดจาเหลวไหล!”

เห็นสตรีทำท่าอยากร้องไห้กระทืบเท้าโวยวายคล้ายเด็กน้อยอีกแล้วเช่นนี้ หวงหมิงให้นึกรำคาญสิ้นดี เขาเดินมา ยกฝ่ามือปิดปากช่างจำนรรจาจนเห็นเพียงแพขนตางอน

คนหนึ่งหน้าเล็กคนหนึ่งมือใหญ่ ปิดแค่กลีบปากแต่แทบไม่เหลือแม้ดวงตา

“อ่อยอ๊ะ” (ปล่อยนะ) เล่ออันโวยวายอู้อี้ใต้มือหนาที่กรุ่นร้อนแทบไหม้ริมฝีปากนาง ความอบอุ่นที่แล่นพล่านจากมือเขาคืออันใด “อื้อ...”

หวงหมิงกำลังเอ่ยปากสั่งทหารรับใช้หน้าห้องให้ลากสาวงามที่บังอาจโป้ปดและแอบอ้างนามเขาเพื่อเข้ามาถึงห้องโดยพละการ

ทว่ายังไม่ทันเปล่งวาจา เล่ออันพลันเอื้อมมือเล็กขึ้นปิดปากเขา สัมผัสจากมือนุ่มแนบชิดกลีบปากอย่างที่ไม่เคยมีผู้ใดกล้าทำหวงหมิงชะงัก

เล่ออันเห็นเขานิ่งขึงจึงขยับหน้าตัวเองพลิกไปมาจนหลุดออกจากพันธนาการอุ่นร้อนนั่น

“ข้ารู้ว่าท่านจะสั่งฆ่านาง”

ประกายอำมหิตในดวงตาคู่คมของเขาชัดเจนมาก พำนักอยู่เรือนใกล้ค่ายทหารมาหลายวัน เล่ออันเคยได้ยินเขาสั่งฆ่าคนเป็นว่าเล่น ลากไปตัดคอ ลากไปโบยให้ตาย ประมาณนั้น

ดวงตาหวงหมิงอำมหิตจริงๆ เขาแค่นเสียงเย็น“ปล่อย!” ชายหนุ่มเบือนหน้าออกจนหลุดจากมือน้อยๆ “ข้าจะสั่งคนลากเจ้าออกไปสังหารเสียด้วยอีกคน”

เล่ออันส่ายหน้าพรืด สั่งการว่า “หากข้าไล่นางไปได้ ท่านก็ไม่ต้องฆ่าใคร” หญิงสาวไม่อาจฆ่าใครได้อีก ต่อให้ไม่ได้ฆ่าเองแต่ตายเพราะนางก็ไม่ได้เช่นกัน

นางสั่งอีกว่า “ท่านกลับไปแช่น้ำให้สบายใจเถิด” ว่าพลางจับบ่ากว้างให้หมุนกาย ผลักไสร่างสูงให้หายกลับเข้าไปข้างในห้องอาบน้ำ

แววตาหวงหมิงเย็นยะเยือก สีหน้ายิ่งแข็งกระด้างดุจหินผาไม่แปรเปลี่ยน ถูกสั่งทั้งถูกผลักไสจากสตรีตัวแค่นั้น ช่างทำบุรุษแค้นใจยิ่งนัก กระนั้นคนกลับทำเพียงยืนกอดอกอิงแผ่นหลังกว้างพิงผนังห้องอาบน้ำ

รอฟังความเคลื่อนไหวในห้องอีกด้านอย่างใจเย็น

เสียงสตรีที่ฟังดูอ่อนหวานยั่วยวนดังขึ้นที่หน้าประตู

“ท่านแม่ทัพใหญ่ ข้าเสี่ยวฮวา ท่านเจ้าเมืองส่งข้ามาปรนนิบัติท่านเจ้าค่ะ”

หวงหมิงแค่นเสียงในลำคอ นึกดูแคลนมารยาชั้นต่ำของนางผู้นี้

โป้ปดทหารยามด้วยคำสั่งเขาที่ไม่มีใครกล้าขัดขืน ใช้คำเท็จแอบอ้างท่านเจ้าเมืองต่อเขา

นับว่าล่วงเกินขุนนางชั้นสูงถึงสองคนในคราเดียวกัน

โทษทัณฑ์ปลดผ้าแขวนคอประจานยังน้อยไปด้วยซ้ำ