ตอนที่ 5 ข้ามีสาวงามเต็มเรือนหลัง เจ้ารับได้หรือไม่

การขับไล่ศัตรูตลอดแนวชายแดนฝั่งอุดรเสร็จสิ้นอย่างงดงาม

หลังเสียแนวป้องกันและยอมส่งมอบดินแดนบางส่วนให้เยี่ยเป่ย องค์ชายใหญ่ก็ถอนทัพกลับไปตั้งหลักไกลถึงเมืองหลวงต้าไห่ ไม่ยอมออกจากตำหนักตัวเองอีกเลย

มีข่าวลับกว่านั้น คือองค์ชายใหญ่บาดเจ็บสาหัส เป็นตายเท่ากัน

ค่ายหน้าด่านเยี่ยเป่ยยามนี้ การล้อมวงเฉลิมฉลองดำเนินสามวันสามคืน

เหล่าสาวงามถูกพาตัวเข้ามาสร้างความสำราญ พวกนางล้วนเต็มใจเพราะต่างหมายมาดถูกบุรุษครอบครอง เนื่องจากการถูกคัดเลือกเข้ามาปรนนิบัติทหารกล้าครั้งนี้ มิใช่ทำแค่หน้าที่นางบำเรอชั่วคืน แต่หากทหารสักคนถูกตาต้องใจย่อมได้ติดตามกลับไปเมืองหลวงกับพวกเขา พวกนางได้ข่าวว่าเหล่าแม่ทัพนายกองต้องเดินทางกลับครั้งนี้ก็เพื่อไปรับการอวยยศกันถ้วนหน้า แม้แต่ในค่ายทหารแห่งนี้ก็ชิงปูนบำเหน็จไปแล้วมากมาย

งานเลี้ยงเฉลิมฉลองอันยิ่งใหญ่ดำเนินอย่างครึกครื้นจนล่วงเข้ายามราตรี โดยมีกลุ่มสาวงามล้อมหน้าล้อมหลัง คณิกาชั้นสูงที่เดิมทีขายศิลป์ไม่ขายเรือนร่างวันนี้ต่างต้องการเข้าถึงบุรุษผู้มีอำนาจทางทหารสูงสุด

เขาผู้นี้มีใบหน้าหล่อเหลาคมคาย รูปกายสูงใหญ่โดดเด่นสะดุดตาที่สุด ดูกร้าวแกร่งเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ของเอกบุรุษ ท่วงท่าองอาจห้าวหาญไม่ธรรมดา

ลือกันว่าเขาคือบุรุษในฝันของคุณหนูตระกูลสูงศักดิ์ในเมืองหลวง แทบจะทุกคนเพียงได้ยลโฉมเขาแค่ไกลๆ กลับถึงขนาดเก็บเอาไปละเมอเพ้อพกมิคลาย

ไม่เพียงรูปโฉมที่น่าหลงใหล แต่เขาเปี่ยมอำนาจยิ่ง กล่าวกันว่าแม้มารดาล่วงลับ บิดาแต่งภรรยาเอกคนใหม่ แต่จวนหวงกลับไม่มีใครไม่ยำเกรงในตัวเขา

ชายหนุ่มผู้นี้นั่งอยู่ประจำตำแหน่งแม่ทัพใหญ่นามว่าหวงหมิง เป็นถึงหลานชายของหลี่ฮองเฮาผู้เรืองอำนาจที่สุดในวังหลังรองจากฮ่องเต้ยามนี้ ส่วนมารดาของเขาคือพี่สาวร่วมอุทรอันเป็นสตรีสุดที่รักของหลี่ฮองเฮา

นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ว่าเหตุใดหวงหมิงจึงน่าเกรงขามเป็นที่ครั่นคร้ามยากคบหาทว่ากลับถูกหมายปองเป็นที่ปรารถนาเกี่ยวดองในคราเดียวกัน

“ท่านแม่ทัพใหญ่” สาวงามทอดเสียงอ่อนหวาน สายตาเชิญชวน จริตยั่วยวน “สุราเจ้าค่ะ”

มือเรียวงามเนียนละเอียดดุจลำเทียนปัดผ่านฝ่ามือของหวงหมิงแผ่วเบาคล้ายบังเอิญคล้ายมิจงใจจะยั่วเย้า นางมีเรือนร่างอรชรบอบบางและอ่อนเยาว์ชวนทะนุถนอม เป็นดรุณีที่งดงามเย้ายวนที่สุดในบรรดาหญิงงามทั้งหมด

ผิวของนางนวลเนียนแลดูอ่อนนุ่มราวไร้กระดูก กลิ่นกายที่ต้องลมโชยออกมาเต็มไปด้วยความหอมหวาน เสียงที่เปล่งวาจาจากริมฝีปากจิ้มลิ้มน่าประทับจุมพิตนั้นมักจะทำให้จิตใจผู้ฟังเคลิบเคลิ้มได้ไม่ยากเย็น

ผู้คนมักรู้สึกเช่นนั้น พวกเขาล้วนตกบ่วงมายาของนางเพียงแรกเห็น

และเพราะวันนี้คืองานเฉลมฉลองเพิ่มขวัญกำลังใจให้ทหาร หวงหมิงย่อมอยู่ร่วมสังสรรค์อารมณ์ดี

ข้างกายของหวงหมิงคือทหารคนสนิทที่กร้าวแกร่งและช่ำชองเรื่องชายหญิง การถูกสาวงามล้อมหน้าล้อมหลังจึงเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ เนื่องจากลูกน้องของเขาชมชอบยิ่ง

หวงหมิงรับจอกสุราจากมือสาวงามมาดื่มอึกหนึ่งแล้ววางลง ปรายตามองทหารใต้อาณัติทุกคนอย่างเชื่องช้า มินำพาต่อสาวงามข้างกายแม้แต่น้อย

นั่นจึงทำให้สตรีที่คิดว่าความงามของตนเหนือกว่าสตรีทุกคนจนไม่มีชายใดกล้าละเลยหรือเฉยชาต่อนางได้ต้องกัดปากก้มหน้าสงบเสงี่ยม

หากแต่ในความเจียมตนนั้น นางกำลังหาโอกาสเข้าหาหวงหมิงได้เหมาะเจาะในครั้งต่อไปอย่างเงียบงัน

ค่ำคืนนี้หวงหมิงร่วมงานเลี้ยงอย่างไม่เลิกรา รวมถึงท่านเจ้าเมืองก็เช่นกัน

บ่าวรับใช้ผู้หนึ่งเข้ามาค้อมกายรายงานนอบน้อม “เรียนท่านแม่ทัพใหญ่ ท่านเจ้าเมืองเกามาถึงแล้วขอรับ”

หวงหมิงกดคางคมสันลงเล็กน้อยเป็นเชิงบอกว่ารับรู้ “เชิญท่านเจ้าเมืองที่ห้องรับรอง”

“ขอรับ”

“พวกเจ้าสองคนตามข้ามา”

“ขอรับ”

ร่างสูงลุกขึ้น เดินเข้าห้องรับรองทางด้านในตามด้วยคนสนิททั้งสอง

เกาเหลียงเป็นเจ้าเมืองเป่ยโจวแห่งนี้มานานหลายปี เขาเป็นชายวัยกลางคนที่มีบารมีและอำนาจในมือท่วมท้น ทว่าคนกลับไม่ถือตัว ยังคงเดินทางมากล่าวคำยินดีและมอบเสบียงกรังรวมถึงตัวยาหายากด้วยตนเอง

หวงหมิงตอบรับน้ำใจนี้อย่างไม่บิดพลิ้วเลยสักครา มีเพียงเรื่องเดียวที่เขาไม่เคยถนอมน้ำใจอีกฝ่ายสักครั้ง

“รองเท้าปักคู่นี้ ข้าคงรับไว้มิได้”

เจ้าของรองเท้าปักชะงักมือน้อยๆ ที่กำลังยื่นให้เขา นางเงยหน้ามองแม่ทัพหนุ่มรูปงามด้วยสองตาพร่างพราย เต็มไปด้วยม่านน้ำตาเอ่อคลอเจียนหยาดหยด ช่างงดงามและน่าทะนุถนอมในคราเดียวกัน

หญิงสาวช้อนตามองไปทางบิดา ส่งสัญญาณแห่งการร้องขอที่แฝงไว้ซึ่งการเอาแต่ใจ “ท่านพ่อเจ้าคะ”

“ไอ่หยา! ฝีมือบุตรสาวข้าประณีตยิ่ง นางตั้งใจมอบให้ท่านแม่ทัพใหญ่ด้วยใจจริง หวังเพียงท่านใส่ใจนางบ้าง โปรดรับไว้เถิด”

เกาเหลียงมีบุตรสาวเพียงคนเดียวตอนอายุมากแล้วจึงทั้งรักและตามใจ คอยจัดหาทุกอย่างให้อย่างไม่เคยขัด ยามนี้เมื่อนางปรารถนาบุรุษตรงหน้า บิดาแสนดีเช่นเขาย่อมไม่สะดวกรักษาหน้าตาอันเหี่ยวย่น

ขอเพียงหวงหมิงรับของกำนัล งานมงคลย่อมไม่ไกล

ท่านเจ้าเมืองลอบยิ้มแฝงนัย กล่าวอีกว่า “อ้อ พอดีข้าต้องไปสะสางงานเล็กน้อย ท่านแม่ทัพใหญ่ก็ให้นางอยู่คุยเป็นเพื่อนแทนข้าต่ออีกสักพักแล้วกัน แล้วข้าจะกลับมารับ”

หากได้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง ตำแหน่งหลานสะใภ้ของฮองเฮาคงไม่ไกลแน่แล้ว

เกาเหลียงรู้ดีว่าผ่านพ้นคืนนี้อีกฝ่ายต้องยกขบวนกลับเข้าเมืองหลวง แผนการจับบุตรเขยย่อมมิอาจล่าช้า เขาจึงทุ่มเดินหมากตัวสุดท้ายอย่างไม่คำนึงถึงสิ่งใด

ทว่าหวงหมิงเป็นคนเลือดเย็นเฉยชาต่อสตรีมาแต่ไรยิ่งมิใช่คนชอบพูดจาอ้อมค้อมให้เสียเวลา เขาประสานหมัด กล่าวเสียงเรียบกับเกาเหลียงว่า “ข้าขอบังอาจกล่าวตามตรงด้วยหวังดี จวนข้าที่เมืองหลวงยามนี้เต็มไปด้วยสาวงาม พวกนางพร้อมพรั่งด้วยความรู้รูปโฉมและมารยาทอันดีงาม ตัวข้ามิขาดแคลนราตรีวสันต์ จึงไม่มีความคิดแต่งภรรยา หากบุตรสาวท่านติดตามข้า เกรงว่าอาจไร้ความสุขชั่วชีวิต ตัวข้าไม่ว่าวันนี้หรือวันหน้าก็ยังคงเปิดเรือนรับบรรณาการ ส่วนอนุภรรยาแสนดี ข้ายิ่งไม่เคยปฏิเสธ ล้วนยินดีที่ผู้คนเพียรหามาให้”

“หา...”

เดิมทีเกาเหลียงสืบประวัติของหวงหมิงคร่าวๆ

พบว่าอีกฝ่ายคือชายชาตินักรบที่สู้ศึกโดยไม่คิดหาความสุขให้ตัวเอง ที่สำคัญเขายังไม่แต่งภรรยา ชั่วชีวิตอุทิศเพื่อปกป้องดินแดนและชาวประชาอย่างแท้จริง

ทว่าเรื่องสาวงามเต็มหลังเรือนนี้เกาเหลียงเพิ่งรู้ เท่าที่ลองสังเกตดูแม่ทัพหนุ่มผู้นี้เป็นบุรุษที่เย็นชาเมินเฉยต่อโฉมสะคราญงามเฉิดฉาย มิเคยเหลียวแลสตรีใด

เขาก็หลงคิดว่าอีกฝ่ายเป็นคนถือเนื้อหวงตัวเสียอีก อา...ที่ไหนได้ แท้จริงเขาสำราญอิ่มเอมเกินไปจึงไม่ถวิลหาสตรีใดนอกอาณาเขต ฮึ!

หวงหมิงกระตุกยิ้มกล่าวเสียงเรียบอีกว่า “อันที่จริง ต่อให้ข้าแต่งภรรยาและไม่ประสงค์รับใครเข้าจวนมาอีก ทว่าก็มิอาจขัดคำสั่งเบื้องบนอยู่ดี ทุกครั้งที่ข้าสามารถสร้างคุณงามความชอบ ล้วนได้รับพระเมตตาเป็นสาวงามทุกคราอย่างมิอาจหลีกเลี่ยงได้ หรือท่านจะลองให้นางติดตามข้า แล้วค่อยกลับมาหาท่านในสถานะที่เปลี่ยนไป”

นั่นหมายความว่านางอาจกลายเป็นหญิงหม้ายหรือสตรีที่เสียความบริสุทธิ์ทางชื่อเสียงทั้งที่ยังไม่เสียพรหมจรรย์

เกาเหลียงรีบกล่าว “เมื่อเป็นเช่นนี้ ถือว่าข้าไม่เคยพูดจาทาบทามท่านแม่ทัพใหญ่แล้วกัน”

ท่านเจ้าเมืองรีบพาบุตรสาวสุดรักกลับจวนทันที

คนสนิทซ้ายขวาต่างมองหน้ากันไปมาอย่างปลดปลง

สตรีที่เพียรเข้าหาหวงหมิงมักถูกสกัดเช่นนี้ตลอดมา แรกเริ่มที่สั่งให้พวกเขาติดตามเข้ามาคงเพราะล่วงรู้ปรุโปร่งว่าอาจจะต้องอยู่กับบุตรสาวท่านเจ้าเมืองสองต่อสองจนนำไปสู่การเกี่ยวดองอย่างมิอาจเลี่ยงได้

ผู้เป็นนายปราดเปรื่องเท่าทันมารยาเหล่าสตรีเสมอ เช่นนี้แล้วนายน้อยของพวกเขาจะได้แต่งภรรยาเมื่อใดหนอ..ภายหน้าพวกเขาคงต้องเรียกขานเหล่าสาวงามหลังเรือนของนายน้อยว่าฮูหยินกระมัง ในเมื่อคุณหนูสูงศักดิ์ที่เหมาะสมมิอาจเข้าหาได้เยี่ยงนี้

แค่คิดทั้งสองก็พลันรู้สึกเอือมระอา ใครจะอยากคำนับสาวงามบรรณาการในฐานะภรรยาของเจ้านายกัน!