Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
3
“ลาออกมานี่นะ คิดได้นะย่ะหล่อน จะให้ฉันลาออกมากินแกลบรึไง ถึงเหนื่อยก็ยังมีเงินเดือน ยังไงคนทุกคนก็ต้องทำงาน ก็ต้องเหนื่อยกันทั้งนั้น ขนาดเสี่ยเลี้ยงยังเหนื่อยเลย”
“เหนื่อยไงอะแก”
“โอ๊ย! เดี๋ยวเหอะแก ก็อยู่บนเตียงเหมือนนางเอกแกไง ไม่เหนื่อยรึไง”
“น่าจะฟินมากกว่านะ คิกๆ”
“ทะลึ่งนะแก ไหนหาว่าฉันลามก แกนี่ลามกตัวแม่เลยยายเพลง ถ้าไม่ลามกเขียนนิยายแบบนี้ไม่ได้นะแก”
“เปล่าเสียหน่อยนะแก” เพลงพิณทำปากยื่นใส่เพื่อน ไม่ยอมรับความจริง
“เคยยอมรับอะไรบ้างไหมแก”
“แกเก่งกราฟฟิก แกก็รับจ๊อบได้” เพลงพิณวกกลับมาเรื่องเดิมอีกครั้ง
“เศรษฐกิจแบบนี้นี่นะ ฉันขอกอดงานประจำก่อนแล้วกัน ใครจะเหมือนแก เขียนนิยายแล้วรุ่ง”
“แต่ฉันก็ดูเหมือนจะรุ่งหริ่งว่ะแก”
“แกคิดมาก แกนั่งคิดๆ ขีดๆ เขียนๆ ไปเดี๋ยวก็ได้เอง ก็เห็นแกบ่นมาห้าปีแหละ ตอนนี้แกก็มีหนังสือเป็นสี่ห้าสิบเล่มเข้าไปแล้ว ก็ไม่เห็นจะหยุดเขียนสักกะหน่อย เดี๋ยวแกก็คิดออกเอง เชื่อฉันเถอะ”
“แต่คราวนี้ตันจริงนะแก”
“แกก็ไปขัดห้องน้ำสิ เห็นบอกตันมาหลายเรื่องแล้ว แกก็ยังเขียนจบ ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่นไง”
“ขัดแล้ว” เพลงพิณทำหน้าเมื่อย
“แกยังคิดไม่ออกหรือไง ไหนบอกขัดห้องน้ำแล้วแกจะคิดออก คิดได้ตั้งแต่ต้นเรื่องยันท้ายเรื่อง”
“ขัดจนน้ำยาขัดห้องน้ำกัดมือจนเปื่อยแหละ ยังคิดไม่ออก”
“คราวนี้แกเป็นหนัก หรือแกจะตายด้าน หมดสมรรถภาพทางเพศ”
“คงจริงว่ะ”
“แกดูหนังสิเผื่อจะมีอารมณ์”
“ไม่มี”
“งั้นการ์ตูน”
“เบื่อ”
“เฮ้ย! จริงอะ” เฌอร์รินยื่นหน้าเข้าไปหาเพื่อนรัก เพลงพิณถอนใจเฮือก เคาะนิ้วกับโต๊ะคอมอย่างเซ็งๆ
“คราวนี้แกท่าจะเป็นหนักจริงอะ บอกแล้วให้หาผัวก็ไม่เชื่อ”
“เอาอีกแล้ว ไม่อยากมีผัว แกนี่ยังไง”
“อกหักดีกว่ารักไม่เป็นนะแก ไม่แน่นะ แกมีผัวนิยายอีโรติกของแกอาจจะฟินก็ได้ ที่แกจิ้นไม่ออกเพราะแกไม่เคยเจอของจริง แกจะรักษาพรหมจรรย์ไปพบยมบาลหรือไง”
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้น แต่มันยังไม่อยากมีครอบครัว ไม่อยากแต่งงาน แกเข้าใจอารมณ์ป่ะเพื่อน”
“ไม่เข้าใจว่ะ”
“แกคงอยากไล่ฉันไปไกลๆ ให้ไปมีผัว” เพลงพิณพูดเสียงตัดพ้อ
“เฮ้ยๆๆ แกอย่ามาดราม่าน้ำตาแตก ฉันไม่ได้ไล่ แต่แกก็น่าจะหาใครดูแล ดูอย่างฉันสิ ไปกันไม่รอดก็เลิกกัน จะไปยากอะไร”
“แกก็พูดได้สิ แกไม่เป็นฉันนี่นา”
“แกคงจะเทิดทูนพรหมจรรย์เหมือนกับนางเอกนิยายแกมั้ง และพระเอกนิยายแกก็โรคจิตเนอะ” เฌอร์รินเบ้ปากใส่เพื่อน
“โรคจิตยังไง” เพลงพิณหน้าตาเหลอหลา เท่าที่จำความได้ เธอไม่เคยเขียนพระเอกโรคจิต ซาดิสก์ จิตไม่ปกติเลยสักครั้งเดียว
“ก็ต้องได้นางเอกบริสุทธิ์เป็นเมียอะ คนอื่นแค่ทางผ่าน แกเขียนแบบนี้ทุกเรื่อง แล้วพระเอกของแกเป็นอะไรนักหนา กับคนอื่นใส่ถุงยางอนามัย เซฟตัวเองดีสุดๆ แต่กับนางเอกดันปล่อยตัวไม่ยอมใส่เครื่องป้องกัน”
“เฮ้ย! จริงอะ”
“จริง” เฌอร์รินทำเสียงสูง
“แกก็ไม่ต้องทำหน้าจริงจังแบบนั้นก็ได้” เพลงพิณทำคอหด
“แล้วนิยายของแก จะต้องมีคำว่า ซาตาน อสูร พิศวาส ทาสรัก บ้าบอทุกเรื่อง”
“ไม่จริงมั้ง”
“แกลองมองไปที่ชั้นหนังสือของแกสิ” เฌอร์รินมองไปที่ชั้นหนังสือ แล้วแทบผงะหลายหลัง
“แกเห็นอะไรไหม”
“ก็ไม่ทั้งหมดนะแก”
“หรา... นี่ยังไม่พอนะ”
“อะไรอีกล่ะแก” เพลงพิณทำหน้ายู่ ไม่น่าปลุกมันขึ้นมาบ่นเลย หูชาแน่ๆ งานนี้
“ถ้าแกไม่ใช้หนี้ก็จะแก้แค้น ไม่ก็โดนจับแต่งงานกัน ไม่ก็นางเอกจนพระเอกโคตรรวย รวยมากแก ตายไปสิบชาติยังใช้ไม่หมด”
“ถ้าพระเอกรวยมันจิ้นแล้วฟินไงแก”
“เหรอ... นางเอกของแกซินเดอริลล่าว่างั้นเหอะ”
“แหม... ก็คนชอบนี่แก”
“ไม่ก็กินเด็ก ฉันเห็นแกมีคุณอามีคุณน้าคุณลุง หลายเรื่อง”
“ก็จะให้ฉันเขียนเรื่องอะไรล่ะแก มันก็วนๆ กันอยู่แบบนี้ คนอ่านก็อ่านได้ เพราะเขาชอบ”
“แต่ฉันก็ชมแกอย่างนึงนะ”
“อะไรเหรอ”
“เสียงแกระริกระรี่เชียวนะ”
“ก็นานๆ แกจะชมฉันสักทีนี่นา” เพลงพิณยิ้มแป้นให้เพื่อน
“นิยายนักเขียนบางคนฉันอ่านๆ ดูที่แก้ไปช่วยเขาอุดหนุนน่ะ พระเอกจะต้องหล่อ โคตรรวย กินหญ้าทุกวัน ต่อให้บรรยายว่าพระเอกเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง ประสบความสำเร็จยังไง ฉลาดยังไง แต่ในเรื่องไม่เห็นทำงานทำการอะไร ต้องหูเบา โคตรโง่ นางร้ายนี่โคตรฉลาด ฉลาดที่สุดในเรื่อง นางเอกโง่ น่าสงสาร ยอมคนไม่เคยทันอะไรใครเลย”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
